سیدنا عمر

اين ترجمه متني بود که در کتاب “البداية والنهاية” آمده بود و مشابه آن در مسند امام احمد است، تحريفي که شيعيان کينه توز کرده اند، در کلمه “رجع” است، همه مي دانند که “رجع” در زبان عربي به معناي “بازگشت” است، نه فرار! اما شيعيان محرف ترجمه را عمدا به “فرار” کرده اند تا به هدف پليدشان برسند و بنظر ما اين کار يعني احترام نگذاشتن و بلکه اهانت به ذهن و فکر مخاطبين، که آنها را گول مي زنند که يا عمدا متن عربي را نمي آورند، و يا اگر مي آورند چون مطلع هستند که متاسفانه بسياري از ايرانيان با زبان عربي آشنايي ندارند، آنها از اين امر سوء استفاده مي کنند و ترجمه نادرستي از يک متن عربي به خواننده گان ارائه مي دهند، آيا اين به معناي توهين به ذهن خواننده نيست؟!آيا “رجع” به معناي بازگشت است يا فرار؟ درحاليکه فرار در زبان عربي “هرب” است.و اما اينکه در روايت آمده که ابوبکر پس از پيکار شديد بازگشت، چون هربار دسته اي به قلعه هاي خيبر يورش مي بردند و پس از وارد کردن تلفات به يهوديان براي تجديد قوا به ميان خيمه ي مسلمين بازمي گشتند، و اين يک تاکتيک بوده است تا اينکه بالاخره قلعه را فتح مي کردند، و کار فتح قلعه چندان راحت نبود که با يک حمله فتح شود، مي بايست چندين بار حمله مي شد و هربار تلفاتي وارد مي آوردند تا دشمن ضعيف مي شدند و آنگاه در طي حمله اي ديگر بکلي قلعه را فتح مي کردند.يهوديان با مشاهده مسلمانان، به دژها و قلعه‌هاي خود پناه بردند. مسلمانان، آنان را محاصره نمودند و قلعه‌ها را يكي بعد از ديگري فتح كردند. اولين قلعه‌هايي كه فتح شد، عبارت بودند از: قلعه ناعم و صعب كه در محله نطاه و قلعه ابونزار كه در محله شق قرار داشتند. اين دو محله از محله‌هاي شمال شرقي خيبر به شمار مي‌رفتند، سپس قلعه محكم و معروف قموص را در محله كتيبه كه متعلق به ابن أبي الحقيق بود و بعد از آن قلعه‌هاي و طيح و سلالم را فتح نمودند. السيرة النبويه في ضوء المصادر الاصليه، ص 501. ‏
مسلمانان در فتح برخي از اين قلعه‌ها با مقاومت‌هاي شديدي روبرو شدند. به ويژه در فتح قلعه ناعم كه در کنار ديوار آن، محمود بن مسلم انصاري به وسيله سنگ آسيابي كه توسط فردي به نام مرصب بر او‌ انداخته شد، شهيد گرديد فتح اين قلعه ده روز به طول انجاميد.

جناب باطل جو و منجي موهوم اين توهين هاي شما ديگر از حد گذشته است؟
اين اتهام مربوط به کينه توزيهاي روافض است که هر امري را تحريف مي کنند تا بتوانند در ميان مسلمانان ناآگاه شبهه ايجاد کنند!و اين قضيه ي فرار ابوبکر و عمر رضي الله عنهما دروغي بيش نيست. در ضمن اگر در جنگ احد عده اي از اصحاب پشت کردند، به دليل اين بود که شايعه ي کشته شدن پيامبر صلي الله عليه وسلم پخش شده بود و تازه به هر دليلي که فرار کرده باشند، مهم نيست! مهم آنست که خدا آنها را بخشيده است.
« إِنَّ الَّذِينَ تَوَلَّوْاْ مِنكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّيْطَانُ بِبَعْضِ مَا كَسَبُواْ وَلَقَدْ عَفَا اللّهُ عَنْهُمْ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ»(آل عمران 155)
«كساني‌ از شما كه‌ روز برخورد دو گروه» در غزوه‌ احد «پشت‌ كردند» و منهزم ‌شدند، جز اين‌ نيست‌ كه‌ «شيطان‌ آنان‌ را به‌ لغزش‌ كشاند» يعني‌: آنان‌ را با وسوسه ‌ارتكاب‌ گناه، دچار شكست‌ و هزيمت‌ نمود و اين‌ شكست‌ نبود «مگر به‌سبب ‌بعضي‌ از كار و كردار» گناه‌ آلود خود «شان» كه‌ عبارت‌ از مخالفت‌ با فرمان‌پيامبرص بود، پس‌ در ازاي‌ اين‌ مخالفت، از نصرت‌ الهي‌اي‌ كه‌ به‌ آنان‌ وعده‌ داده‌شده‌ بود، باز داشته‌ شدند. اين‌ خود دليل‌ بر آن‌ است‌ كه‌ گناه‌ انسان‌ را به‌ گناه‌ مي‌كشاند، چنان‌ كه‌ طاعت‌ به‌ اطاعت‌ وا مي‌دارد «و قطعا خداوند از آنان‌ درگذشت» به‌سبب‌ توبه‌ و عذرخواهي‌شان‌ «زيرا خداوند آمرزگار بردبار است» در مجازات ‌شتاب‌ نكرده‌ و به‌ بنده‌ فرصت‌ مي‌دهد تا خطايش‌ را جبران‌ و تقصيرش‌ را درمان ‌كند.و در کتاب رحيق المختوم آمده: ” نخستين کسي که نزد آنحضرت بازگشت، ثاني ايشان در غار، ابوبکر صديق بود که مي‌گفت: در آن روز جنگ احد، همة لشکريان از پيامبر اکرم -صلى الله عليه وسلم- به دور افتادند. من نخستين کسي بودم که نزد نبي‌اکرم -صلى الله عليه وسلم- بازگشتم. از دور ديدم که مردي رزمنده در حضور ايشان مي‌جنگد و از آنحضرت دفاع مي‌کند. گفتم:» طلحه باش؛ پدرم و مادرم فدايت باد! طلحه باش؛ پدرم و مادرم فدايت باد! [با آن همه موقعيت که از دستم رفته بود، گفتم: دوست‌تر دارم که مردي از قوم و قبيلة من باشد!؟] ديري نپاييد که ابوعبيده بن جرّاح به من رسيد. ابوعبيده مانند پرنده مي‌تاخت تا به من رسيد. شتابان بسوي نبي اکرم -صلى الله عليه وسلم- رفتيم؛ ديديم طلحه در برابر آنحضرت بر زمين افتاده است. نبي‌اکرم -صلى الله عليه وسلم- فرمودند:
(دونکم أخاکُم فقد أوجَب).
«برادرتان را دريابيد که دارد از دست مي‌رود!»

جناب فندق شما بايد به نظرات ديگران احترام بگذاريد.
فتواي شيخ شلتوت چنانكه صحت داشته باشد مردود است زیرا شیعه کسی است که حکم تکفیر تمام صحابه را دادند بجز چهار الي پنج نفر! تمام امهات المومنین از جمله عایشه رضی الله عنه را مرتد و کافر می دانند، معتقدند که علی و فاطمه معصومند و بنوعی بر آنها وحی می شود!و همینطور بر اولاد آنها.. معتقدند امام زمان ابوبکر و عمر را از قبر خارج و تازیانه می زند!!گاها معتقدند قرآن تحریف شده است، و ده ها خرافات و شرک و کفریات در عقایدشان یافت می شود با این اوصاف آیا شیعه با سنی فرقی ندارد!؟ قطعا پیروی از این مذهب باطل و مردود است، و سخن شیخ شلتوت از روی ساده گی و خوش باوری شان است! او در گذشته شیخ الازهر بود که اکنون فوت کرده است که البته خود وی در مواردی برخلاف عقیده اهل سنت عمل می کرد یعنی از منهج اهل سنت خارج می شد و رای غریبی برای خود داشت!
نکته: دکتر یوسف قرضاوی گفته که: شیخ محمود شلتوت هیچگاه چنین فتوایی درباره پیروی از مذهب تشیع صادر نکرده، و به اصطلاح منکر وجود چنین فتوایی از شیخ شلتوت شده، قرضاوی می گوید: سالها با جناب شیخ شلتوت زندگی کرده و از جمله آخرین شاگردانش بوده اما هیچگاه مثل این فتوا رااز ایشان نشنیده است.

و يا سايت ايشان http://www.qaradawi.net/news/537.html
وصلي الله وسلم علي محمد وعلى آله وأصحابه والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين

جناب rrw شما اصحاب پيامبر به جز 5 نفر را قبول نداريد و معتقد مي باشيد كه
آن ها نعوذبالله مرتد شده اند.چطور براي اثبات توسل از آن ها حديث نقل مي كنيد آن هم چه كساني سيدنا ابوبكر و عمر(رضي الله عنه) به قول شما شيعه غاصبان حق حضرت علي (كرم الله وجه) خب ما حرف هاي شما را قبول كرديم درباره جواز توسل به پيامبر(ص) چه جوازي است به توسل ديگر امامان؟ يك روايت بياوريد خود پيامبر به قبر كسي توسل جسته اند؟خب چرا به خدا توسل نمي جوييد چرا ميگوييد يا علي مدد نمي گوييد يا الله مدد اشتباه شما همينجاست شما ميداند چندتا امام زاده در ايران وجود دارد؟
و ما در هر نماز اين آيه را ميخوانيم:إِيَّاكَ نَعْبُدُ وإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ
ما بايد خدا را بشناسيم نه مردگان نه قبرها

والله اعلم

وصلي الله وسلم علي محمد وعلى آله وأصحابه والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين

فكر كنم آيه اي كه از قرآن آورديد (64 نسا)مهم ترين سندتان باشد؟آن آيه (64 نساء) دليلي بر حضور بر قبر پيامبر صلي الله عليه وسلم و طلب شفاعت و توسل از وي نيست، بلکه کسي که علم تفسير و ادبيات عرب بداند، برايش مشخص مي شود که مراد از اين آيه مسلمانان گنهکار بعد از وفات رسول خدا صلي الله عليه وسلم نيستند، بلکه مراد آنکساني هستند که در زمان حيات رسول خدا صلي الله عليه وسلم مي زيستند.
و طلب آمرزش از زنده ها کاملا جايز است، بعبارتي جايز است که ما نزد يک شخص صالح و زنده برويم و از ايشان بخواهيم که براي ما دعا کند، ولي شفاعت خواستن يا طلب کردن از مردگان (حتي اگر رسول خدا صلي الله عليه وسلم باشد) ممنوع و بلکه شرک است.
علامه ابن عثيمين در مورد اين شبهه مي گويد: «اگر گفته شود مگر خداوند نفرموده است: (وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا) «اگر به خود ظلم كردند و پيش تو آمدند چنانكه از خداوند طلب بخشش نمايند و رسول خدا نيز برايشان طلب بخشش كند خداوند را توبه پذير و مهربان خواهند يافت.» خواهيم گفت: بلي خداوند اين را فرموده است، اما فرموده: (وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا)، و (بايد دانست که کلمه) ” إِذْ ” ظرف براي گذشته است و ظرف براي زمان آينده نيست. و خداوند نفرموده (ولو أنهم إذ ظلموا) بلكه فرموده: (إِذْ ظَلَمُوا). بنابراين اين آيه از امري سخن مي گويد که در زمان حيات رسول الله صلي الله عليه وسلم واقع گشته است و طلب بخشش رسول الله صلي الله عليه وسلم بعد از مرگش امري است كه در انجامش معذور مي باشد چون هرگاه انسان مُرد عملش تنها از سه راه مقدور مي باشد همانگونه كه رسول الله صلي الله عليه وسلم مي فرمايد: صدقه جاريه، علمي سودمند و فرزند صالحي كه برايش دعا كند سه راه جهت ادامه عمل شخص است كه از دنيا رفته است بنابراين انسان بعد از مرگش ممكن نيست براي كسي طلب بخشش نمايد و حتي قادر به انجام آن براي خودش نيز نمي باشد چون عملش منقطع گرديده است». مجموع الفتاواي ابن عثيمين،جلد دوم
خداوند متعال كساني را كه بدون اجازه او تشريع مي كنند را انكار نموده ‏و كارشان را شرك ناميده است و مي فرمايد:*أَمْ لَهُمْ شُرَكَاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ*‏ ‏ «آيا ‏آنها شركائي دارند كه دين را برايشان مي نمايند چيزي كه خداوند اجازه آن را نداده است.» و مي ‏فرمايد:*اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَالْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا إِلَهًا وَاحِدًا لَا ‏إِلَهَ إِلَّا هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ*‏ ‏ «عالمان و زاهدان خويش و مسيح بن مريم را به غير از خداوند براي ‏خويش تبديل به ارباب كردند در حاليكه به آنها دستور داده نشده بودند كه جز الله كه معبود يگانه مي ‏باشد را برگزينند. خداوند از آنچه نسبت به او شريك قرار مي دهند پاك و منزه است.»‏
وصلي الله وسلم علي محمد وعلى آله وأصحابه والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين

با اينحال بسيارى از مردم اگر اجابت دعايشان به تأخير افتاد، بسوي قبرها و ضريح رو ميآورند و به آنها توسل ميجويند، در حاليكه خداوند تواناست كه فوراً دعاي آنها را اجابت كند، ولي اين يك نوع ابتلاء و امتحان براي بندگانش ميباشد، چون حكمت الهي موجب شده تا بندگان خود را امتحان كند، و ممكن است اجابت بنده را بتأخير انداخته تا صدق و راستي او را بداند، چون اگر صادق باشد بر شدائد و مصيبتها صبر كرده استوار ميشود، و بجز خدا كس ديگري را نخواهد خواند، اگر هم كوهها بر سرش پايين آيد، و يا زمين شكافته شده او را ببلعد، و اين گونه اشخاص اعتماد و توكلشان بر خدا قوي و محكم است.
پس مطمئاً خدا درخواست او را بدون جواب نميگذارد و فرد ديگر در اين امتحان به فتنه افتاده و فريفته ميشود، ايمان او ضعيف شده، و شيطان اينكار را برايش زينت داده تا او را از دايره اسلام خارج نمايد، و سوگند خود را برآورده كند هنگامي كه گفت: )قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ(82)إِلاَّ عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ((83) سورة ص.
[گفت به عزت و عظمتت سوگند كه (در پرتو عمر جاويدان وتلاش بي امان) همه آنان را گمراه خواهم كرد، مگر بندگان مخلص تو از ايشان را (كه بر آنان سلطه وقدرتي نداشته و وسوسه ام در ايشان نميگيرد‌.
و مصداق آن ابتلا و امتحاني كه براي بشريت است، خداوند ميفرمايد: )أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لاَ يُفْتَنُونَ(2)وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ(3)( سورة العنكبوت.
[آيا مردمان گمان برده اند همين كه بگويند ايمان آورده ايم به حال خود رها ميشوند و ايشان (با تكاليف و وظايف و رنجها و سختيهايي كه بايد در راه آئين آسماني تحمل كرد) آزمايش نميگردند؟ ما كساني را كه قبل از ايشان بوده اند (با انوع تكاليف و مشقات و با اقسام نعمتها و محنتها) آزمايش كرده ايم، آخر بايد خدا بداند چه كساني راست ميگويند، و چه كساني دروغ ميگويند].
و ميفرمايد: )أَوَلاَ يَرَوْنَ أَنَّهُمْ يُفْتَنُونَ فِي كُلِّ عَامٍ مَّرَّةً أَوْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ لاَ يَتُوبُونَ وَلاَ هُمْ يَذَّكَّرُونَ(126)( سورة التوبة.
[آيا منافقان نميبينند كه در هر سالي، يكبار يا دوبار (و بلكه بيشتر) مورد آزمايش قرار ميگيرند، بعد از آن توبه نميكنند و عبرت نميگيرند و بيدار و هوشيار نميشوند].

جناب rrw مثل اينكه اهل تشيع عادت دارند از خودشان حديث درست كنند همانطور كه مي گويند حديث ((إن الحسين مصباح الهدي و سفينة النجاة.))در كتاب صحيح بخاري وجود دارد. دروغ بس است هم به شما مي گويم هم به تمام كاربران شيعه سايت لطفا به اصحاب پيامبر توهين نكنيد.

«عَنْ أَنَسٍ بن مالك رضي الله عنه أَنَّ عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ رضي الله عنه كَانَ إِذَا قَحَطُوا اسْتَسْقَى بِالْعَبَّاسِ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ؛ فَقَالَ اللَّهُمَّ إِنَّا كُنَّا نَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِنَبِيِّنَا فَتَسْقِينَا، وَإِنَّا نَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِعَمِّ نَبِيِّنَا فَاسْقِنَا. قَالَ فَيُسْقَوْنَ»:
(از انس بن مالك رضي الله عنه روايت است كه عمر بن خطاب رضي الله عنه: در زمان خشك‌سالي از عباس ‌بن عبدالمطلب رضي الله عنه طلب دعاي باران كرد و گفت: بارالها ما به وسيله‌ي پيامبرمان صلي الله عليه وسلم به تو توسل مي‌جستيم، به ما باران عطا مي‌فرمودي، اكنون به وسيله‌ي عموي پيامبر صلي الله عليه وسلم به تو متوسل مي‌شويم لذا بر ما باران عطا فرما، گويد: باران بر آنان مي‌باريد). بخاري (1010
اين حديث بيانگر عد‌م توسل به مقام پيامبر صلي الله عليه وسلم و… است، چرا كه توسل، وسيله گرفتن است. و وسيله چيزي است كه فرد را به مقصد برساند اما وسيله‌ در حديث فوق بدين صورت است: « نَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِنَبِيِّنَا فَتَسْقِينَا، وَإِنَّا نَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِعَمِّ نَبِيِّنَا فَاسْقِنَا »: (پروردگارا! ما قبلاً به وسيله پيامبرت صلي الله عليه وسلم طلب باران مي‌كرديم براي ما باران نازل مي‌‌كردي و اكنون به وسيله عموي پيامبرمان صلي الله عليه وسلم عباس رضي الله عنه از شما طلب باران مي‌كنيم). بخاري (1014)،ومسلم( 897).
مراد در اين جا توسل به الله به وسيله‌ي دعاي پيامبر صلي الله عليه وسلم است . همان طور كه آن مرد گفت: «يا رسول الله صلي الله عليه وسلم ، هَلَكَتِ الأموال وانقَطَعَتِ السُّبُل؛ فادعُ الله يُغِيثُنَا»: (اي رسول الله صلي الله عليه وسلم! اموال ما از بين رفت و راه‌ها قطع شده است از الله بخواه تا به ما باران بدهد). «ولأن عمر رضي الله عنه فال: للعباس: قُم يا عباس فَادعُ الله، فدعا»: (چرا كه عمر رضي الله عنه به عباس رضي الله عنه گفت: اي عباس! برخيز دعا كن كه الله باران عنايت كند و دعا كرد). در اين جا اگر مراد توسل به مقام مي‌بود عمر رضي الله عنه قبل از آن كه به عباس رضي الله عنه متوسل شود به مقام پيامبر صلي الله عليه وسلم متوسل مي‌شد چرا كه مقام پيامبر صلي الله عليه وسلم نزد الله از مقام عباس رضي الله عنه بالا‌تر است

لطفا از اين به بعد تبليغات نكن.
بعضي از روايات صحيح خود شيعيان برخلاف آن آمده است؛ يعني فاطمه از سخن أبوبکر نه تنها ناراحت نشد، بلکه راضي گشت؛ همانگونه که «إبن ميثم بحراني و دنبلي شيعي» در شرح نهج البلاغه آورده اند:
«أبوبکر به فاطمه گفت: آنچه را که براي پدرت بود، براي تو نيز هست، رسول خدا از درآمد فدک مايحتاج شما را برمي‌داشت و ما بقي را در راه خدا تقسيم مي‌کرد، شايسته است که تو نيز همين کار را بکني که او کرد، سپس فاطمه آن را پذيرفت و راضي شد و به أبوبکر وعده داد که همين کار را بکند».( شرح نهج البلاغة، إبن ميثم بحراني، ج5، ص107)
شارحان شيعي نهج البلاغه آورده اند:
«أبوبکر محصولات و سود آن فدک را گرفته به قدر کفايت به اهل بيت مي‌داد وباقيمانده را ميان مستمندان تقسيم مي‌کرد، عمر وعثمان نيز همين کار را کردند وبعد از ايشان حضرت علي نيز همين کار را ادامه داد».{ نهج البلاغه، شرح إبن أبي الحديد، ج4- إبن ميثم بحراني، ج5، ص107- شرح فيض الإسلام، جزء 5، ص969- شرح دنبلي به نام «الدرة النجفية»، ص332.}
بنابراين، فاطمه رضي الله عنها فدک را به عنوان ميراث از أبوبکر صديق نخواسته بود، بلکه خواهان آن بوده که در اداره و مصرف عايدات آن در امور خيريه، همانگونه که پيامبر صلي الله عليه وسلم با اموال فدک و بني نضير و سهم خود از محصولات خيبر عمل مي‌کرد او نيز نقش داشته باشد.
إبن کثير نقل مي‌کند که عباس و علي رضي الله عنهما از طريق فاطمه خواهان نظارت بر اين اراضي بودند تا به مصرف صدقات و امور خيريه برسد، همچنين خواهان آن بودند که خود ايشان آن اموال را در همان مواردي که پيامبر به مصرف مي‌رسانده، به مصرف برسانند». البداية والنهاية، ج4، ص203.
آنان هرگز خواهان ميراث نبوده اند، زيرا علي رضي الله عنه که از فقهاي درجه اول صحابه بوده، کاملاً به اين سخن پيامبر صلي الله عليه وسلم که «ما پيامبران از خود ارث (مادي) بر جاي نمي‌گذاريم و…» آگاه بوده است، همانگونه که خود علي رضي الله عنه نيز طبق گزارش تاريخ طبري و نيل الأوطار شوکاني گفته، أبوبکر صديق را تأييد نمود و فرمود: من نيز اين حديث را شنيده ام.
وصلي الله وسلم علي محمد وعلى آله وأصحابه والتابعين لهم بإحسان إلى يوم الدين