mojahed.din

پس چگونه اين حكم از استحباب فراتر رفته و به وجوب رسيده است، با اينكه اگر منطقي به قضيه نگاه كنيم بايد – در بهترين فرضيه – حكم يكي باشد، يعني همان طور كه پرداختن خمس به امام مستحب است و واجب نيست، دادن آن به فقيه نيز مستحب باشد، با اينكه امام و فقيه در جايگاه و مقام با همديگر بسيار فرق دارند، و با توجه به اين تفاوت بايد حكم از استحباب به مباج بودن تنزل مي كرد، و بسياري از اقوال ائمه همين را مي گويند، و همچنين نظر بسياري از فقها همين است. و منظور از مباح بودن در اينجا يعني صاحب مال مي تواند در مال خود تصرف كند بدون آن كه از او خواسته شود كه خمس آن را بپردازد.
حقيقت ششم:
در اصل نصف خمس به خود امام مي رسد، و آن حق خدا و پيامبرش ص و خويشاوندان است، اما نصف ديگر آن حق يتيمان و مستمندان و واماندگان در راه از بني هاشم است كه امام بايد آن را به اينها بپردازد، نه اينكه براي خودش بردارد

النهايه في مجرد الفقه والفتاوي) طوسي ص 265.

حقيقت هفتم:
نظريه خمس به صورت اخير خمس را به دو نصف تقسيم مي كند- چنان كه در حقيقت ششم بيان شد- نصف آن به فقيه به عنوان نايب امام تعلق مي گيرد، و نصف ديگر آن به فقراي بني هاشم (يتيمان و مستمندان و مسافران بني هاشم) پرداخت مي شود، و از غني و توانگر ذكري به ميان نيامده است.
بنابراين ثروتمنداني كه منتسب به اهل بيت هستند سهمي در خمس ندارند، چون آنها نه فقيه هستند، و نه فقير. پس آنچه اينها به نام خمس به دليل اينكه از خاندان پيامبر هستند از مردم مي گيرند باطل است و دليلي ندارد.
و عموم افرادي كه خمس را مي پردازند اين حقيقت را نمي دانند، بنابراين هر كس كه ادعا كند كه سيّد است اموال خود را به او مي دهند بدون آن كه در نظر بگيرند كه ثروتمند است يا فقير.

حقيقت هشتم:
براي دادن خمس به فقها هيچ دليلي نيست، و هيچ روايتي از هيچ امام معصومي نقل نشده است كه بگويد خمس اموال بايد بيرون كرده شود و به فقهاء داده شود، و بلكه دليل خمس فتواهايي است كه در آن اختلاف شده است و فقها در آن و در تفصيلات آن اختلاف زيادي دارند، – فقهاى عصر حاضر و متأخرين، نه فقهاى زمان قديم – و هر فقيهي فتواي متفاوتي با فقيه ديگر داده است، و در هر زماني دستخوش تغيير و تحوّل قرار گرفته است، بدون آن كه شكل نهايي به خود گرفته باشد، و تا به امروز نيز چنين است!
بنابراين هر فرد آگاه از اين حقايق به يقين مي داند كه اين فتوا متكي بر دليل نيست.

– عن أبي عبد الله (ع) قال : ان الناس كلهم يعيشون في فضل مظلمتنا ، إلا أنا أحللنا شيعتنا من ذلك .
– از ابي عبدالله ؛ روايت است كه گفت: مردم همه با ناديده گرفتن حق ما (خمس) زندگي مي كنند، اما ما شيعيان خود را از دادن آن معاف كرده ايم
فقيه من لا يحضره الفقيه للقمي 2/24
اين دو روايت اخير به وضوح بر اين دلالت مي كنند كه ائمه شيعيان خود را از پرداختن خمس معاف كرده اند و آن را از آنها ساقط گردانده اند.
– عن أبي عبد الله (ع) قال :- وهو يتحدث عن أنهار الدنيا الخمسة – فما سقت او استقت فهو لنا ، وما كان لنا فهو لشيعتنا وليس لعدونا منه شيء إلا ما غصب عليه وان ولينا لفي أوسع مما بين ذه وذه ، يعني ما بين السماء والأرض
و از ابي عبدالله ؛ روايت است كه او در حالي كه از چشمه هاي پنجگانه دنيا سخن مي گفت فرمود: آنچه آبياري مي كند يا از آن آب كشيده مي شود از آن ماست، و هر چه مال ما باشد مال شيعيان ماست، و دشمن ما در آن سهمي ندارد مگر آنچه به زور گرفته باشد، و ولي و دوستدار ما به اندازه فاصله زمين و آسمان در فراخي و راحتي قرار دارد
أصول الكافي 1/409
امام مي گويد: (آنچه از ما باشد، مال شيعيان ماست) يعني حق امام در ملكيت شيعيانش قرار دارد، و هر كس آزاد است كه در ملك خود تصرف كند. پس وقتي امام خودش حق خمس خود را به شيعيان خود واگذار كرده است پس به چه حقي كساني مي آيند و خود را وكيل امام قرار مي دهند تا حق او را كه او خودش از آن دست كشيده مطالبه كنند، و در مطالبه آن شدّت به خرج مي دهند؟!
اگر كسي بر فردي قرضي داشته باشد و او را معاف كند و روي كاغذ بنويسد كه من وام خود را بخشيده ام سپس اين مرد بميرد آيا وارثان او مي توانند وام را مطالبه كنند.
آيا اين روايت ها و امثال آن وثيقه هاي معتبري نيستند كه هر مسلماني وقتي كسي از او چيزي به نام خمس مطالبه مي كند مي تواند آن را ارائه دهد؟!
اگر اين روايت ها معتبر نيستند پس كدام روايت معتبر است؟ چرا به اين روايت ها اصلاً توجه نمي شود، گويا اصلاً چنين رواياتي وجود ندارد، و چرا روايت هاي ديگر پذيرفته مي شوند؟! و امام گفت: (دوستدار و ولي ما آزاد و راحت است) يعني هيچ چيزي بر او واجب نيست، و او به فاصله آسمان و زمين راحت و سبكدوش است!

– عن أبي عبد الله (ع) وقد جاءه أحد أتباعه بمال فرده عليه وقال – قد طيبناه لك وأحللناك فيه فضم إليك مالك وكل ما في أيدي شيعتنا من الأرض فهم فيه محللون حتى يقوم قائمنا
و از ابي عبدالله ؛ روايت است كه يكي از پيروانش مبلغي پول نزد او آورد، امام آنها را دوباره به او باز گرداند وگفت: ما تو را معاف كرده ايم، پس مال خودت را بردار، و شيعيان ما هر چه دارند براي خودشان است، و ملزم به دادن خمس نيستند تا آن كه قائم ما ظهور كند
اين اجراي عملي روايت هاي گذشته است كه دادن خمس واجب نيست، و وقتي ما روايت ها را جمع كنيم روشن مي شود كه امام صادق و آنان كه بعد از او آمده اند شيعيان را از دادن خمس تا ظهور مهدي معاف كرده اند. پس وقتي امام خودش آن را معاف كرده چه كسي آن را واجب كرده است؟!

– وروى في موضع آخر الرواية التالية : عن أبي عبد الله (ع) قال : كان رسول الله صلى الله عليه وسلم إذا أتاه المغنم أخذ صفوه وكان ذلك له ثم يقسم ما بقي خمسة أخماس ثم يأخذ خمسه ثم يقسم أربعة أخماس بين الناس .
و در جايي ديگر اين روايت از ابي عبدالله ؛ آمده است كه رسول الله ص بهترين آن را براي خود مى گرفت و سپس باقي مانده را به پنج قسمت تقسيم مي كرد و آنگاه يك پنجم آن را برمي داشت و چهار پنجم آن را ميان مردم تقسيم مى كرد
الاستبصار 2/57
اين روايت يعني غنيمت فقط چيزي است كه در جنگ از دشمن گرفته مي شود، و اموال و درآمدهاي مردم و املاكشان جزو غنيمت نيست، زيرا هيچگاه چنين نبوده كه اموال و درآمدهاي مردم پيش پيامبر آورده شوند و ايشان ص از آن بهترين را انتخاب كند و سپس آن را به پنج قسمت تقسيم نمايد و يك پنجم را براي خود بگيرد و چهار پنجم ديگر آن را بين مردم تقيسم كند. چنان كه در روايتي ديگر آمده است:

– عن عبد الله بن سنان قال : سمعت أبا عبد الله (ع) يقول : ليس إلا في الغنائم خاصة .
– عبدالله بن سنان گفت: از ابا عبدالله ؛ شنيدم كه مى گفت: (خمس) فقط در غنيمت هاست
الاستبصار 2/56
– عن العبد الصالح (ع) : ( وله – أي الإمام – نصف الخمس كاملا ونصف الخمس الباقي بين أهل بيته فسهم ليتاماهم وسهم لمساكينهم وسهم لأبناء سبيلهم … ) وفي آخر الرواية يعود ليقول : ( وجعل للفقراء في قرابة الرسول صلى الله عليه وسلم نصف الخمس)
و از العبدالصالح ؛ روايت است: (نصف خمس كاملاً متعلق به امام است و نصف ديگر آن بين اهل بيت او تقسيم مى گردد كه سهم مال يتيمان آنها است، و يك سهم به مستمندان آنها تعلق دارد، و يك سهم به مسافران در راه مانده آنها تعلق دارد…) و در آخر روايت مي گويد: و نصف خمس به خويشاوندان فقير پيامبر تعلق دارد
أصول الكافي 1/540،542
پس طبق اين روايت نصف خمس به امام تعلق دارد و نصف ديگر آن به (يتيمان و مستمندان و مسافران) اهل بيت تعلق دارد و ثروتمندان در خمس سهمي ندارند گر چه از اهل بيت باشند، و فقها نيز در گذشته حال همين را گفته اند- چنان كه بيان خواهد شد- اين بود توجيهات و اقوال ائمه كه در روايت هاي نقل شده از آنان بيان شده است، اگر موضوع خمس و احكام آن بر اساس اقوال ائمه همين است…
و اگر بر اساس و با استناد به چيزي ديگر مطرح شده است پس ائمه از آن بيزارند و مسئوليت به گردن كساني است كه آن را در دست گردانده، و ما به چنين كساني ارتباطي نداريم، و آنها دليلي ندارند كه ما را بدان ملزم كنند.

و در اينجا حق داريم كه بپرسيم و بگوييم:
قضيه واجب بودن خمس و پرداختن آن به فقيه از كجا آمد؟! و چه زماني مطرح شد؟!

امثال شما روافض عقده ای تنها نصف خالی لیوان را میبینید و تنها به آن قسمتی استناد میکنید که باب هوای میلتان میباشد و البته در این راه از هیچ گونه زور گویی و تزویر نیز دریغ نمیکنید.

همانطور که در بالا نیز مکاری شما ها را نشان دادم و مکرتان را به باد دادم. یک روایت از زمان حلال بودن متعه در بخاری می آورید اما چشمتان از دیدن دیگر روایات در همان باب که میگوید حرام شده است کور میشود

در اینجا نیز این روایت به مزاقتان خوش آمده و علم جهالتتان شده است

در حدیث صحیح دیگری چنین آمده است

قال عليّ بن أبي طالبٍ لعمرَ بن الخطابِ – رضي الله عنهما – : أنهيتَ عن المتعةِ ؟ قال : لا ، ولكني أردتُ كثرةَ زيارةَِ البيتِ . فقال عليّ : من أفردَ الحجَّ فحسنٌ ، ومن تمتَّعَ فقد أخذَ بكتابِ اللهِ تعالى وسنةُ نبيهِ صلى الله عليه وسلم

الراوي: علي بن أبي طالب المحدث: النووي – المصدر: المجموع – الصفحة أو الرقم: 7/158
خلاصة حكم المحدث: إسناده صحيح

علی بن ابی طالب به عمر بن خطاب گفت آیا از متعه نهی میکنی؟ گفت نه ، اما میخواهم زیارت خانه خدا زیاد شود. علی گفت هرکسی حج افراد کند کار خوبی کرده است و هرکسی متعه حج کند مطابق قران و سنت رسول خدا عمل کرده است

همان طور که در این روایت میبینیم هدف سیدنا عمر رضی الله عنه دور کردن مردم از حج کردن نبوده بلکه عمر دوست داشته که هیمیشه خانه خدا رنیگن و پر از حاجیان در حال طواف باشد. عینک های کثیفتان را از قلب های مریضتان بردارید شاید هدایت شدید

جناب کذاب 35 کسی که خواب باشد با یک بار صدا زدن از خواب بیدار میشود اما کسی که خودش را به خواب زده باشد اگر با لگد هم او را بزنی بیدار نمیشود چون قرار نیست که بیدار شود

شما نیز آنچنان خودتان را به نفهمی زده اید که اگر صد صفحه دیگه نیز جواب شما را بدهم باز حرف خودت را تکرار میکنی.

و وقت من ارزش بیشتری دارد از اینکه توی نفهم را از خواب بیدار کنم.

اما برای اینکه اتمام حجت با امثال شما کنم و خوانندگان خودشان پی به پوچی مذهبتان پی برند بار دیگر جواب مینویسم

بر طبق عقیده اهل سنت و جماعت تشبیه الله تعالی به مخلوقاتش کفر و باعث ارتداد است.

یعنی جایز نیست که کسی خداوند را بمانند سایر مخلوقات اعم از انسانها یا غیره تشبیه نماید.
اهل سنت و جماعت چنین اعتقاد دارد که لازمست آن صفتهایی که خداوند خود برای خود اثبات کرده ایمان داشته بود ولی نباید برای آن صفات کیفیت قائل شد.

مثلا الله تعالی در قرآن می فرماید :

« قَالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُواْ بِمَا قَالُواْ بَلْ یَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ»(مائده 64)

یعنی: و یهود گفتند: «ید خدا (با زنجیر) بسته است.» دستهایشان بسته باد! و بخاطر این سخن، از رحمت (الهی) دور شوند! بلکه هر دو ید او، گشاده است.

این آیه یک صفت را برای خداوند تبارک و تعالی اثبات می کند و آن وجود “ید” برای الله تعالی است.

اهل سنت برای خداوند صفت “ید” به معنای دست را برای خداوند اثبات می کند زیرا خود الله تعالی آنرا برای خود اثبات کرده است، پس کسی که منکر این صفت شود دچار گمراهی و بدعت شده است.

اما سوال اینجاست ( که اهل بدعت به اهل سنت طعنه می زنند!!): آیا اثبات صفت “ید” برای الله تعالی به معنای تشبیه خداوند به انسانها یا مخلوقات دیگرش است؟؟ جواب منفی است، زیرا همانطور که گفته شد اهل سنت و جماعت تشبیه صفات باری تعالی را به مخلوقاتش کفر می داند حال چطور ممکن است از طرفی تشبیه و تجسیم خداوند را به مخلوقات کفر بداند ولی خود برخلاف این عمل کند و صفت “ید” که به معنی دست است را برای خداوند ثابت کند؟!

حقیقت اینست که صفات الله تعالی بمانند صفات مخلوقاتش نیستند چنانکه خود می فرماید:

« لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ وَهُوَ السَّمِیعُ البَصِیرُ»(شوری 11)

یعنی: هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست!

اثبات شنیدن و دیدن برای الله سبحانه و تعالی:

الله تعالی می فرماید:{لیس کمثله شیء وهو السمیع البصیر}(شوری 11) «به تأکید هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست» و می فرماید:{إن الله نِعِمَّا یعظکم به إن الله کان سمیعاً بصیراً}(نساء 58) «نیکو چیزی است که خداوند شما را به آن پند می دهد همانا خداوند شنوای بیناست».

اثبات وجه برای الله سبحانه:

می فرماید:{ویبقی وجه ربک ذو الجلال والإکرام}(رحمن 27) «و وجه پروردگار تو که صاحب جلال و اکرام است باقی می ماند»{ کل شیء هالک إلا وجهه}(قصص 88) «همه چیز جز وجه خداوند نابود می شود».

اثبات چشم برای الله تعالی:

می فرماید:{واصبر لحکم ربک فإنک بأعیننا}( طور 48) «در برابر دستور پروردگارت شکیبا باش به راستی که تو در برابر چشمان ما قرار داری»{وحملناه علی ذات ألواح ودسر تجری بأعیننا جزاء لمن کان کفر}( قمر 13- 14) «او را بر تخته دار و میخ آجین(کشتی) سوار کردیم که در مقابل چشمان ما روان بود این کیفر کسانی است که کافر شده بودند»{وألقیت علیک محبة منی ولتصنع علی عینی}( طه 39) «و بر تو محبتی از خود افکندم تا در برابر چشمان من پرورش یابی».

اثبات شنیدن و دیدن برای الله سبحانه و تعالی:

می فرماید:{قد سمع الله قول التی تجادلک فی زوجها وتشتکی إلی الله، والله یسمع تحاورکما إن الله سمیع بصیر}( مجادله 1) «خداوند سخنان(زنی) را که در باره‌ی شوهرش با تو(پیامبر) گفتگو و به خداوند شکایت می کرد، شنید؛ و خداوند گفتگوی شما را می شنود زیرا خداوند شنوای بیناست» و می فرماید:{لقد سمع الله قول الذین قالوا إن الله فقیر ونحن أغنیاء}(آل عمران 181) «همانا خداوند سخن کسانی که گفتند خداوند نیازمند است و ما بی نیازیم را شنید»{ام یحسبون أنا لا نسمع سرهم ونجواهم بلی ورسلنا لدیهم یکتبون}(زخرف 80) «آیا این چنین می پندارند که ما راز و نجوایشان را نمی شنویم؟ آری می شنویم و فرستادگان ما نزد آن ها می نویسند» و می فرماید:{إننی معکما أسمع وأری}( طه 46) «من همراه شما هستم می شنوم و می بینم» و می فرماید:{ألم یعلم بأن الله یری}(علق 14) «آیا ندانست که خداوند می بیند»{الذی یراک حین تقوم وتقلبک فی الساجدین إنه هو السمیع العلیم}(شعراء 218- 220) «کسی که تو را هنگامی که برمی خیزی می بیند و حرکت تو را در میان سجده کنندگان (می بیند) همانا او شنوای داناست»{ وقل اعملوا فسیری الله عملکم ورسوله والمؤمنون}( توبه 105) «و بگو (هر چه می خواهید) انجام دهید که به زودی خدا، پیامبر و مؤمنان عمل شما را می بینند».

جالب اینست درحالی شیخ الاسلام ابن تیمیه رحمه الله از طرف کینه توزان و حسادت ورزان به تجسیم متهم می شود که خود در کتاب عقیده واسطیه چنین می گوید:

” از نشانه های ایمان به خداوند این است که ایمان داشته باشیم به آن چه خداوند خود را با آن توصیف کرده و به آن چه رسولش محمد صلی الله علیه وسلم خبر داده است بدون تحریف، تعطیل، تعیین کیفیت و تمثیل یعنی اهل سنت و جماعت ایمان دارند به این که الله سبحانه و تعالی{لیس کمثله شیء وهو السمیع البصیر}(شوری 11) «به تأکید هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست» و صفتی را که خداوند خود را به آن توصیف نموده، نفی نمی کنند و هیچ سخنی از احادیث و آیات را از جای خود تحریف نمی نمایند و نام ها و نشانه های خداوند را انکار نمی کنند و برای آن تعیین کیفیت نمی نمایند و صفات او را به صفات مخلوقاتش تشبیه نمی کنند زیرا الله سبحانه و تعالی همتا، مانند و نظیری ندارد و با مخلوقاتش مقایسه نمی شود و خداوند به نفس خود و به غیر از خود داناتر و آگاهتر است.”

و باید دانست که این عقیده ی اهل سنت و جماعت از زمان پیامبر صلی الله علیه وسلم تا به الان بوده است و سخن جدیدی از شیخ الاسلام نیست، و همان عقیده ای است که امام شافعی و احمد و مالک و بقیه ی سلف در مورد صفات داشتند.

ابن تیمیه بارها و بارها و صدها بار در کتب خود چنین می فرماید: ” ما به صفات و اسماء باری تعالی ایمان داریم بدون اینکه برای صفات یا اسماء وی کیفیت قائل شویم یا وی را شبیه مخلوقاتش توصیف نماییم یا برایش تمثیل یا تجسیم قائل شویم، و صفات وی را بدون تعطیل و تحریف آنگونه که خداوند خود منظور داشته است ایمان می آوریم”

این گفته ها را می توانید بارها در لابلای آثار ابن تیمیه مشاهده نمایید و انسان عاقل بجای استناد به گفته های شخص دیگری در ارتباط با عقاید ابن تیمیه به خود آثار او می نگرد.

متن زیر از خود ابن تیمیه در کتاب عقیده واسطیه است:

” روش اهل سنت در اسماء خداوند و صفات وی:

طریقه اهل سنت بر این است که هر آن چیزی را که خداوند در کتابش، و توسط رسولش بر خود به ثبت رسانیده است، اثبات می کنند، و این اثبات بدون هیچ گونه تحریف، تعطیل، تکییف (چگونگی) و تمثیل (مشابهت) صورت می پذیرد.”

حال خواننده گرامی خود شما قضاوت نمایید؛ آیا شما به نقل قول شخص دیگری که ممکن است در نقل آن رویداد خطا کرده باشد اعتماد می کنید یا به گفته های خود شخص ابن تیمیه که در آثار خود هرنوع تجسیم و تشبیه الله تعالی به مخلوقاتش را شدیدا نهی و انکار می نماید؟!

پاسخ های احیر از سایت جامع فتاوا بود http://www.islampp.com

چرا عاقل کند کاری که باز ارد پشیمانی

‏ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللّهِ وَالرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلاً (نساء 59)

‏ اي كساني كه ايمان آورده‌ايد ! از خدا و از پيغمبر اطاعت كنيد ، و از كارداران و فرماندهان مسلمان خود فرمانبرداري نمائيد و اگر در چيزي اختلاف داشتيد آن را به خدا و پيغمبر او برگردانيد اگر به خدا و روز رستاخيز ايمان داريد . اين كار براي شما بهتر و خوش فرجام‌تر است .

جناب کذاب 35 از این شیرین کاری ها باز انجام بده چون مایه و اسباب شادی جوانان اهل سنت شده ای. واقعا دلقک شیرینی هستی.‏‏