عبدالحسین

و من هم یادم هست که گفته شده بود یا ایراد سندی دارد یا ایراد دلالی.

تناقض موجو یک ایراد دلالی به محتوای این حدیث وارد میکند. ایراد که می دانید چیست؟

فردی دو نفر را برتر از خود می داند. همان فرد آن دو نفر را دارای صفات رذیله ای می داند.

نتیجه چیست؟

یا آن فرد اشتباه کرده. که باید ثابت شود در مدح اشتباه کرده یا در قدح.

یا آن فرد خودش دارای آن صفات رذیله مذکور بوده و طبق آنچه که نوشتیم که برتری در صفات منفی یعنی آلوده بودن بیشتر، نتیجه می آید آن دو نفر در صفات رذیله نسبت به او رذل تر و پست تر باشند تا از آن فرد برتر باشند.

به این جهت است که نوشته های بعدی به صورت باریک نمایش داده می شود و خواندن آن مشکل.

اما اگر کسی فهم مطلب داشته باشد و چشمی کمی بینا، می تواند بفهمد که مطلب گذاشته شده مربوط به کدام پست است و البته که می تواند ببیند در هر مطلبی اشاره ای هست که طرف بفهمد مربوط به کجاست.

سوال این بود که ” این سجده ها بر خدا بوده؟ ”

و ” دستور خدا به یعقوب و اهلش کجاست که گفته باشد بر یوسف سجده کنید؟ ”

اینکه تاویل رویای من اینست یعنی اینکه خدا دستور داده؟ بر چه مبنایی؟

چرا ما میتوانیم با مبانی اهل سنت اعتقادات آنها را رد کنیم اما شما نمی توانید؟ احتمالا دلیلش اینست که تناقض در آن موج می زند. اگر قصد داری بطلان امری را ثابت کنی باید از همان امر دلیل بیاوری. خصوصا که بحث دین است. شما برای اثبات اسلام برای یک یهودی از یهودیت دلیل می آوری یا اسلام؟ اگر از اسلام می آوری که دمت گرم. اگر از یهودیت آوردی و ملزمش کردی آن وقت احسنت داری.

و این جمله سیدالساجدین سلام الله علیه را چقدر دوست دارم. الحمدلله.

لا فرق بينك وبينها إلاّ انّهم عبادك وخلقك

خب سوال اینه که در خود عبارت چه آمده؟ آنها عبد و خلق تو هستند. آن که فرموده فرقی بین تو و آنها نیست مگر اینکه آنها خلق هستند. دقت می کنید که ظرافتش در کجاست؟ والله العلی العظیم اگر بفهمید من میرم و پشت سرم رو هم نگاه نمیکنم.

فایده ذکرش چیست؟ باز مثال 4=2+2 رو بنویسم؟ فایده می دانید چیست؟

.

و در پایان خوشحالم که مجددا یک مثلا سنی این سایت آمد و چیزی پروند و رفت. ایرادش را که گرفتیم و جوابش را که خواستیم خودش که وجود نداشت و سواد، رفقایش هم که شواد رنگ آمیزی دارند آمدند و نقاشی کشیدند و رفتند. راستی چند ساله از کجا؟

.

متنی که از سایت عقاید گذاشته بود و به آن استناد و استدلال کرده بود را جواب دادیم و برخی سوالات هم داشتیم.

مثل همیشه اهل سنت این سایت که اگر سر سوزنی به فکر مذهبشان بودند سعی می کردند جواب دهند نه نقاشی کنند، چشمشان اصل قضیه را ندیده. خدا شفا بده.

أله:

الإِلَهُ‏: الله عز و جل، و كل ما اتخذ من دونه معبوداً إلَهٌ‏ عند متخذه، و الجمع‏ آلِهَةٌ. و الآلِهَةُ: الأَصنام، سموا بذلك لاعتقادهم أَن العبادة تَحُقُّ لها، و أَسماؤُهم تَتْبَعُ اعتقاداتهم لا ما عليه الشي‏ء في نفسه، و هو بَيِّنُ‏ الإِلَهةِ و الأُلْهانيَّةِ: و في حديث وُهَيْب بن الوَرْد: إذا وقع العبد في‏ أُلْهانيَّة الرَّبِّ، و مُهَيْمِنِيَّة الصِّدِّيقين، و رَهْبانِيَّةِ الأَبْرار لم يَجِدْ أَحداً يأْخذ بقلبه‏ أَي لم يجد أَحداً يعجبه و لم يُحِبَّ إلَّا الله سبحانه؛ قال ابن الأَثير: هو مأْخوذ من‏ إلَهٍ‏، و تقديرها فُعْلانِيَّة، بالضم، تقول‏ إلَهٌ‏ بَيِّنُ‏ الإِلَهيَّة و الأُلْهانِيَّة، و أَصله من‏ أَلِهَ‏ يَأْلَهُ‏ إذا تَحَيَّر، يريد إذا وقع العبد في عظمة الله و جلاله و غير ذلك من صفات الربوبية و صَرَفَ وَهْمَه إليها، أَبْغَضَ الناس حتى لا يميل قلبه إلى أَحد. الأَزهري: قال الليث بلغنا أَن اسم الله الأَكبر هُوَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وحده :قال: و تقول العرب للهِ ما فعلت ذاك، يريدون و الله ما فعلت. و قال الخليل: الله لا تطرح الأَلف من الاسم إنما هو الله عز ذكره على التمام؛ قال: و ليس هو من الأَسماء التي يجوز منها اشْتقاق فِعْلٍ كما يجوز في الرحمن و الرحيم. و روى المنذري عن أَبي الهيثم أَنه سأَله عن اشتقاق اسم الله تعالى في اللغة فقال: كان حقه‏ إلاهٌ‏، أُدخلت الأَلف و اللام تعريفاً، فقيل‏ أَلإِلاهُ‏، ثم حذفت العرب الهمزة استثقالًا لها، فلما تركوا الهمزة حَوَّلوا كسرتها في اللام التي هي لام التعريف، و ذهبت الهمزة أَصلًا فقالوا أَلِلاهٌ، فحرَّكوا لام التعريف التي لا تكون إلَّا ساكنة، ثم التقى لامان متحركتان فأَدغموا الأُولى في الثانية، فقالوا الله‏، كما قال الله عز و جل: لكِنَّا هُوَ اللَّهُ‏ رَبِّي‏؛ معناه لكنْ أَنا، ثم إن العرب لما سمعوا اللهم جرت في كلام الخلق توهموا أَنه إذا أُلقيت الأَلف و اللام من‏ الله‏ كان الباقي لاه‏…………. . قال أَبو الهيثم: فالله‏ أَصله إلاهٌ، قال الله عز و جل: مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ‏ إِلهٍ‏ إِذاً لَذَهَبَ كُلُ‏ إِلهٍ‏ بِما خَلَقَ‏. قال: و لا يكون‏ إلَهاً حتى يكون مَعْبُوداً، و حتى يكونَ لعابده خالقاً و رازقاً و مُدبِّراً، و عليه مقتدراً فمن لم يكن كذلك فليس بإله، و إِن عُبِدَ ظُلْماً، بل هو مخلوق و مُتَعَبَّد. قال: و أَصل‏ إلَهٍ‏ وِلاهٌ، فقلبت الواو همزة كما قالوا للوِشاح إشاحٌ و للوِجاحِ و هو السِّتْر إِجاحٌ، و معنى ولاهٍ أَن الخَلْقَ يَوْلَهُون إليه في حوائجهم، و يَضْرَعُون إليه فيما يصيبهم، و يَفْزَعون إليه في كل ما ينوبهم، كما يَوْلَهُ كل طِفْل إلى أُمه.

لسان العرب ج13 ص467

این تعاریف هیچکدام حکایتی از تعریف شما ندارد مگر بخش پایانی لسان العرب که آن هم موید شما نیست. به این جهت که لفظ ” ولاه ” را آورده. به جاد 15 حدود صفحه 450 به بعد همین لسان العرب که رجوع کنید معنایش را می یابید.

نوشته اید ؛

” ﺩﺭ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﮐﻠﯽ ﺍﻟﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺟﻠﺐ ﻧﻔﻊ ﯾﺎ ﺩﻓﻊ ﺿﺮﺭ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﺎ ﺭﻏﺒﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﯿﻄﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺭﻏﺒﺖ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﺞ ﭼﻮﻥ ﻭ ﭼﺮﺍﯾﯽ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﺎﯾﺪ .

ﭘﺲ ﺩﺭ ﮐﻞ ﺍﻟﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺭﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺣﻮﺍﺋﺞ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻬﺎﯼ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﻮﺍﺋﺞ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ . ”

در حالی که ” فَالْإِلهُ‏ على هذا هو المعبود “. حالا طبیعی به نظر می رسد که معبود خصوصیاتی داشته باشد که منحصر به فرد باشد. دقت کنید که خصوصیت. منحصر به فرد. نتیجه این انحصار میشود ” و معنى ولاهٍ أَن الخَلْقَ يَوْلَهُون إليه في حوائجهم، و يَضْرَعُون إليه فيما يصيبهم، و يَفْزَعون إليه في كل ما ينوبهم، كما يَوْلَهُ كل طِفْل إلى أُمه “.

اما این مطلب نکته و ظرافتی دارد که بواسطه آن نه تنها منحصر به فرد بودن خصوصیات ذکر شده را نفی نمی کند بلکه آن را در اعلی درجه اختصاصی بودن تایید می نماید.

خصوصیاتی مانند رازق و خالق و… بودن که نتیجه آن می شود بخش پایانی تعریف لسان العرب. دقت کنیم که اله، اله نشده چون می توانسته نفعی برساند یا ضرری را دفع کند.

در منابعی که ” ﺍﻟﻪ ﺍﻟﻔﺼﯿﻞ ﺍﻟﯽ ﺍﻣﻪ ” را آورده بودند و من دیدم، این وجه تسمیه ای که شما نوشته اید را نداشتند. بلکه آورده بودند ” إذ العباد مولعون بالتضرع إليه في الشدائد “.

نوشته اید؛

” ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﻟﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﯿﻘﯿﻢ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺎﻟﻮﺍﺳﻄﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺟﻠﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺩﻓﻊ ﺿﺮﺭﯼ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻭ ﺗﻤﻨﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺑﺲ .”

باز همان توضیحات بالایی. البته یادآور میشوم که این نوشته شما در مقام نفی قدرت از خداوند هم هست. به این معنا که وقتی فقط خدا صاحب قدرت باشد آیا نمی تواند از قدرتش به کس دیگری ببخشد؟ نمی تواند با همان قدرتی که دارد کس دیگری را هم قادر کند؟ اگر می تواند، خب این همان بالواسطه بودن است. یعنی الف میتواند با قدرتی که خدا به او داده یعنی بواسطه قدرتی که از خداست ولی در ید او، دافع یا نافع باشد. شما در این مشکلی میبینید؟ یعنی خدا را ناتوان در این امر می بینید که بذل قدرت کند یا گمان برده اید کسی وجود ندارد که لایق چنین موهبتی باشد؟ اگر تا به حال ندیده اید همان مثال آسپرین کافی است. گمان کنم هر کس در طول عمر خود یک مرتبه از آسپرین استفاده کرده باشد. شاید بگویید که این همان تاثیر ماده است که ذاتی نیست. قبول می کنیم اما می پرسیم که این تاثیر از کجا آمده؟ وقتی الف از ب متاثر میشود معنایش چیزی غیر از اینست که ب قدرتی داشته که توانسته بر روی الف اثر بگذارد؟

غیر از مثال در مورد مواد، مثال در مورد انسان هم می توان آورد. اما همان آسپرین مثال خوبی است.

در مورد اختصاص درخواست از خداوند هم مشکلی وجود ندارد. مگر اینکه اگر خودش فرموده باشد که واسطه هم ممکن است یا خواستن از دیگری هم منعی ندارد(نه اینکه گمان کنیم او ذاتا قادر است)، چه باید کرد؟ البته توجه دارید که بنده قصد ندارم اثبات کنم که حتما واسطه ای وجود دارد. بلکه صرفا در مورد امکانش مینویسم که شما در نوشته خود آن را هم مردود دانسته اید.

و البته بنده با شما در این موضوع که کسی بالاستقلال قدرتی ندارد مگر خداوند متعال، هم نظر بوده و موافقت دارم.

در مورد شاخه دوم الوهیت.

در آیه ای که آورده اید ” الدین ” به چه معناست؟ شما آن را به معنای قانون و شریعت گرفته اید. خب اگر قانون و شریعت را مترادف دانسته باشید، باشد لازم می آید که همه قانون گذاری ها را شامل شود. به این دلیل که وقتی قانونی وضع شود تبعیت از آن باید بی چون و چرا باشد. این معقول است. در غیر این هر کس ساز خود را کوک و خواهد نواخت.

اگر شریعت چیزی غیر از معنای عرفی قانون باشد، یعنی به معنای دین باشد، شرع لکم من الدین در قرآن آمده. اگر دین را همان مجموعه نازل شده توسط خدا بدانیم ” و یکون الدین لله “. حرف شما صحیح می شود. ما هم با آن مخالفتی نداریم. حالا کدام را منظور دارید؟ و دلیلتان چیست.

در بخش الوهیت.

نوشته اید؛

” ﺩﺭ ﺁﯾﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺑﯿﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻥ ﺟﻬﺖ ﻫﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺮﮎ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺁﯾﻪ 20 ﺳﻮﺭﻩ ﺟﻦ ))ﻗُﻞْ ﺇِﻧَّﻤَﺎ ﺃَﺩْﻋُﻮ ﺭَﺑِّﻲ ﻭَﻻ ﺃُﺷْﺮِﻙُ ﺑِﻪِ ﺃَﺣَﺪًﺍ (( ﻓﻘﻂ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﻢ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺸﺮﮎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻡ ”

خب ابتدا باید ترجمه آیه را بدون زوائد نوشت. بعد دوباره باید ارجاعتان دهم به توضیح ابتدای مطلب. آیا این امکان وجود دارد که خداوند خواندن کس دیگری را هم مجاز بگرداند؟ نه اینکه دومی مستقلا و ذاتا دارا باشد بلکه خدا در اختیارش گذاشته باشد. اگر این شکل باشد آیا شرک محقق می شود؟

بعد شما باید قرینه ای بر این موضوع بیاورید که منظور از ” دعا ” در قرآن همان خواندن است و منحصر در آن است. مثال نقضش خیلی معروف است. اگر به کسی بگوییم که کمکم کن(سوای زنده و مرده) آیا مشرک شده ایم؟ اگر معنای مورد نظر شما در لفظ ” دعا ” صحت داشته باشد و تاویلی غیر از معنای دلخواه شما نداشته باشد، چگونه تفکیک می کنید که خواندن در این فلان مورد شرک است و در فلان مورد شرک نیست؟ یعنی معیارش چیست؟

و تذکر اینکه در تمام فروض مطروحه باید نقش استقلال و عدم استقلال را لحاظ نمایید

در رابطه با شماره 3 چیزی دستگیرم نشد. چگونه لازم آمد که “برﺍﯼ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﺐ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﺩﻓﻊ ﻣﻀﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻭ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ”.

این نوشته هم جالب بود. البته نه در مورد بحث تاپیک. به صورت کلی عرض کردم.

” 3 – ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﻓﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﻓﻬﻢ ﺁﯾﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺮﺑﯽ ﻣﺒﯿﻦ ﺗﺨﻄﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ”

در رابطه با نتیجه گیری از آیات احقاف نوشته اید؛

” ﺣﺎﻝ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺩﻋﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺻﺎﻟﺢ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ.”

خب فرض کنیم که مستقیم بخواهند. باز این را باید جواب دهید که آیا ممکن نیست که خدا به کسی قدرتش را داده باشد؟ فکر کنیم که اصلا نداده. آیا امکانش هم نیست؟ یعنی دست خدا در این موضوع بسته است؟ اگر کسی گفت که من می خوانم اما به این اعتقاد که خدا جوازش را داده(ولو اینکه نداده باشد) شما بر چه اساسی می توانید او را مشرک بدانید؟ یعنی کسی که می گوید معطی ذاتی فقط خداست اما الف و ب و ج هم معطی هستند لکن بالله(گرچه در حقیقت نباشند) می توان مشرک خواندش؟ به چه دلیل؟

از حق نگذریم در پایان مقاله ای که این سایت http://www.alah11.blogfa.com/post-1.aspx نوشته، یک کاری کرده که نه سیخ بسوزد و نه کباب که گمان میکنم بابت این بوده که نمی توانسته اتهامش به خیل عظیم ادعایی خود را ثابت کند.

اما از نویسنده اصلی هم سوالاتی دارم؛

علاوه بر سوالات موجود در متن، واقعا تعریف شرک چیست؟ اگر کسی الله را تنها اله هستی بداند و قائل لا اله الا الله باشد اما معتقد به تنفیذ(نه تفویض) قدرت به غیر هم باشد، واقعا مشرک است؟ همه خصوصیات در مورد الله متعال را که نوشته اید قبول دارد اما قائل به تجویز قدرت از جانب خداوند متعال هم هست. مشرک است؟ ولو اینکه عقیده اش در تنفیذ و تجویز باطل باشد. چگونه می توان او را مشرک دانست؟ ولو اینکه هیچ و هیچ مجوزی برای اعتقادش نتواند بیاورد. چگونه مشرک میشود؟

.

در پایان از نویسنده اصلی و فرعی درخواست دارم تا تعریفی از شرم نیز ارائه دهند.