ترجمه:..او مورد اطمینان است.از ثابت ترین مردم در نقل ار سعید بن جبیر»
3)هشام بن سنبر ابی عبدالله الدستوائی(یا هشیم بن بشیر): او نیز از روات صحاح سته میباشد.شمس الدین ذهبی که از او به عنوان امام الجرح و التعدیل یاد میکنند درباره او میگوید:
«هشام الدستوائی(مجمع علیه) هو الحافظ الحجة الامام الصادق ابوبکر هشام بن ابی عبدالله سنبر» سیر اعلام النبلاء ج7 ص149
ترجمه:هشام دستوائی حافظ,امام,حجت,راستگو…
4)سعید بن منصور بن شعبظ: او نیز از روات صحاح سته است.ذهبی در مورد او میگوید:
«سعید بن شعبة الحافظ الحجة» تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام ج16 ص184
5)صالح بن عبدالرحمن بن عمرو الانصاری: ابن ابی حاتم در مورد او میگوید:
«صالح بن عبدالرحمن بن عمرو بن الحارث مصری روی عن اعلاء بن عبدالجبار و ابی عبدالرحمن المقری و ابن ابی حریم سمعت منه بمصر و محله ((الصدق))» الجرح و التعدیل ج4 ص408
6)احمد بن محمد بن سلامة الطحاوی,صاحب کتاب: ذهبی در مورد او نیز اینگونه میگوید:
«الطحاوی الامام العلامة الحافظ الکبیر محدث….» سیر اعلام النبلاء ج15 ص27
بنابراین سند این روایت از نطر اهل سنت معتبر است.البته بقیه روایاتی نیز که ذکر شده معتبر میباشند که به همین یکی بسنده کرده ایم.
اما روایت دیگری که از قراین آن میتوان به معنی متعه پی برد:
1854-«قال ابومحمد:و لا یجوز نکاح المتعه و هو النکاح الی اجل و کان حلالا علی عهد رسول الله ثم نسخها الله تعالی علی لسان رسول نسخا باتا الی القیامة و قد ثبت علی تحلیلها بعد رسول الله جماعة من السلف رشی الله عنهم منهم من الصحابة رشی الله عنهم اسماء بنت ابی بکر و جابر بن عبدالله و ابن مسعود و ابن عباس و معاویة بن ابی سفیان و عمرو بن حریث و ابو سعید الخدری و سلمة و معید ابناء امیه بن خلف و رواه جابر بن عبدالله عن جمیع الصحابة مده رسول الله و مدظ ابی بکر و عمر الی قرب آخر خلافة عمر» المحلی بالآثار ج9 ص519
ترجمه:ابو محمد میگوید:و نکاح متعه جایز نیست و ان نکاحی موقت است و در زمان رسول الله حلال بوده سپس خداوند از زبان رسولش ان را نسخ کرد تا روز قیامت.اما جماعتی از سلف از صحابه رسول الله در حلال بودن آن ماندند(اعتقاد به حلیت آن داشتند)که از آنها اسماء دختر ابی بکر,جابر بن عبدالله,ابن مسعود,ابن عباس,معاویه,عمرو بن حریث,ابوسعید خدری,سلمة,معید فرزندان امیه بن خلف میباشد.و جابر بن عبدالله از همه صحابه روایت کرده که متعه در زمان پیامبر و ابوبکر و تا اواخر خلافت عمر بوده است»
2)همچنین از حدیث بالا استفاده میشود که اسماء از جمله کسانی بوده که عقیده به حلیت متعه داشته است.و میتوان از این حدیث چنین استنباط کرد که مراد از کلمه متعه در روایات مسلم القری نیز متعه نسا بوده است.به دلیل موافقت آن با این روایت.
3)از همه اینها گذشته میتوان چنین گفت که مسلم القری در موقعیت های مختلف هم از متعه نسا پرسیده و هم از متعه حج.هر جند برای اثبات ادعای ما اصلا نیازی هم به مسلم القری نخواهد بود(با وجود احادیث صحیحه ذکر شده در فوق)
با تشکر از مدیران زحمت کش سایت و اعضای فهیم
اسلام تکس بانک مقالات اسلامی و پاسخ به شبهات
3)هشام بن سنبر ابی عبدالله الدستوائی(یا هشیم بن بشیر): او نیز از روات صحاح سته میباشد.شمس الدین ذهبی که از او به عنوان امام الجرح و التعدیل یاد میکنند درباره او میگوید:
«هشام الدستوائی(مجمع علیه) هو الحافظ الحجة الامام الصادق ابوبکر هشام بن ابی عبدالله سنبر» سیر اعلام النبلاء ج7 ص149
ترجمه:هشام دستوائی حافظ,امام,حجت,راستگو…
4)سعید بن منصور بن شعبظ: او نیز از روات صحاح سته است.ذهبی در مورد او میگوید:
«سعید بن شعبة الحافظ الحجة» تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام ج16 ص184
5)صالح بن عبدالرحمن بن عمرو الانصاری: ابن ابی حاتم در مورد او میگوید:
«صالح بن عبدالرحمن بن عمرو بن الحارث مصری روی عن اعلاء بن عبدالجبار و ابی عبدالرحمن المقری و ابن ابی حریم سمعت منه بمصر و محله ((الصدق))» الجرح و التعدیل ج4 ص408
6)احمد بن محمد بن سلامة الطحاوی,صاحب کتاب: ذهبی در مورد او نیز اینگونه میگوید:
«الطحاوی الامام العلامة الحافظ الکبیر محدث….» سیر اعلام النبلاء ج15 ص27
بنابراین سند این روایت از نطر اهل سنت معتبر است.البته بقیه روایاتی نیز که ذکر شده معتبر میباشند که به همین یکی بسنده کرده ایم.
اما روایت دیگری که از قراین آن میتوان به معنی متعه پی برد:
1854-«قال ابومحمد:و لا یجوز نکاح المتعه و هو النکاح الی اجل و کان حلالا علی عهد رسول الله ثم نسخها الله تعالی علی لسان رسول نسخا باتا الی القیامة و قد ثبت علی تحلیلها بعد رسول الله جماعة من السلف رشی الله عنهم منهم من الصحابة رشی الله عنهم اسماء بنت ابی بکر و جابر بن عبدالله و ابن مسعود و ابن عباس و معاویة بن ابی سفیان و عمرو بن حریث و ابو سعید الخدری و سلمة و معید ابناء امیه بن خلف و رواه جابر بن عبدالله عن جمیع الصحابة مده رسول الله و مدظ ابی بکر و عمر الی قرب آخر خلافة عمر» المحلی بالآثار ج9 ص519
ترجمه:ابو محمد میگوید:و نکاح متعه جایز نیست و ان نکاحی موقت است و در زمان رسول الله حلال بوده سپس خداوند از زبان رسولش ان را نسخ کرد تا روز قیامت.اما جماعتی از سلف از صحابه رسول الله در حلال بودن آن ماندند(اعتقاد به حلیت آن داشتند)که از آنها اسماء دختر ابی بکر,جابر بن عبدالله,ابن مسعود,ابن عباس,معاویه,عمرو بن حریث,ابوسعید خدری,سلمة,معید فرزندان امیه بن خلف میباشد.و جابر بن عبدالله از همه صحابه روایت کرده که متعه در زمان پیامبر و ابوبکر و تا اواخر خلافت عمر بوده است»
2)همچنین از حدیث بالا استفاده میشود که اسماء از جمله کسانی بوده که عقیده به حلیت متعه داشته است.و میتوان از این حدیث چنین استنباط کرد که مراد از کلمه متعه در روایات مسلم القری نیز متعه نسا بوده است.به دلیل موافقت آن با این روایت.
3)از همه اینها گذشته میتوان چنین گفت که مسلم القری در موقعیت های مختلف هم از متعه نسا پرسیده و هم از متعه حج.هر جند برای اثبات ادعای ما اصلا نیازی هم به مسلم القری نخواهد بود(با وجود احادیث صحیحه ذکر شده در فوق)
با تشکر از مدیران زحمت کش سایت و اعضای فهیم