اوربان موحد

این سخنان تقیه هستند چرا که با احادیث صحیح در مذهبت در تضادند(البته یادواروی کنم شیعه حتی یک صحیح و متواتر با قواعدی که سابقا مطرح نمودم ندارد ولی صحیح را از این جهت گفتم که علمایشان تصحیحاتی کرده اند و این تصحیحات بدون هیچ میزانی بوده است ولیکن رافضه بدان عمل می کنند)….قبلا عرض شد هر عالمی شیعی بگوید قرآن تحریف نشده از روی تقیه بوده است:

1-کتابي تاليف نکرده اند براي رد بر کساني که به تحريف قايل هستند. 2-همانا آنان قائلين به تحريف قرآن، را با لقب آيت الله و علامه ذکر مي کنند و به آنان احترام مي گذارند و آنان را مرجع خود قرار مي دهند 3-درباره انکارشان احاديثي از ائمه روايات نکرده اند.و……………

در ضمن کلینی میگه احادیثش همه صحیح هستند و علمای شیعه میگن بر امام زمان عرضه شده و گفته کافی است برای شیعیان ما و….. یعنی کلینی اخبار تحریف قرآن را آورده صحیح دانسته و جناب مجلسی در مورد رویت قرآن 17000هزار ایه میگه موثق است و میگه اخبار در این زمینه متواتر است .حالا ثابت شد مجلسی و کلینی و…معتقد به تحریف قرآنند. حالا مثل مرد بگو چرا دینت را از این کافران گرفتی؟؟یا روایات انان را قبول کن یا اینکه بفرما قرآن را قبول کن.بفهم حرفامو جناب رافضی. فهمیدنش سخت نیستا….در مورد کتاب رسول جعفریان هم ثابت کردم که فقط خلط مباحث نموده و تدلیس نموده است و این کتابها که نوشتن هیچکدوم نگفتن این روایات بنا به این دلایل ضعیفند ولی باز لقب علامه به همین محرفین قرآن می دهند و هزار تجلیل ازشون میشه.از این تدلیسها نکن .زشته .عیبه.عاقل باش .دوست داری روایات بی شمارتون در مورد تحریف قرآن رو بیارم؟؟علی بن ابراهیم قمی و مجلسی و کلینی و کاشانی و…………و…. و…… همگی معتقد به تحریف قرآن بودن.اینها معتقد به ناقص بودن قرآن کنونی بودند.این کافران را چرا ازشون دین گرفتی؟بفهمش سوالمو جناب

پس کلام صفت خدا است و صفت خدا از ذات او جدا نیست، چگونه درست است که خدا به کلامی سخن بگوید که آن کلام قائم به غیر ‏خداست؟! پس صفت کلام از ذات او جدا نیست و قائم به ذاتش است، پس صفت خدا مخلوق نیست و نمی توانیم بگوئیم که خدای متعال با ذاتش تنهاست اما صفاتش مخلوق هستند، بنابراین صفات “کلام” نیز مخلوق نیست، لذا گفته می شود که: “قرآن مخلوق نیست” زیرا قرآن همان کلام الله است که کلام نیز صفت اوست.

الله تعالی می فرماید: ﴿أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ﴾ «آگاه باشید که خلق و امر از آن خداست» خداوند میان خلق و امر فرق نهاده است و قرآن از امر است و جدا از خلق می باشد همان گونه که الله تعالی می فرماید: ﴿ وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ رُوحاً مِنْ أَمْرِنَا﴾ شوری 52 «و این چنین روحی از امر خود را (که همان قرآن است) بر تو وحی کردیم». پس اگر امر، مخلوق بود، لازم می آمد که با ‏امر دیگری و امر دیگری با امر دیگری مخلوق می بود و همین طور تا بی نهایت پس تسلسل لازم می آمد و تسلسل هم باطل است‏..

و هرکس بگوید قرآن مخلوق است، این سخن او یعنی آنکه بگوید: صفت خدا مخلوق است، و این کفر صریح است و برای همین است که امام شافعی رحمه الله و دیگر ائمه اربعه فرموده اند: هرکس بگوید قرآن مخلوق است کافر شده است.

امام ابی العز حنفی رحمه الله در شرح کتاب “عقیدة الطحاویة” بعد از ذکر مذهب اهل سنت در باره مخلوق نبودن قرآن و رد بر مخالفین می نویسد: « خلاصه؛ اهل سنت همه شان از مذاهب چهار گانه و غیر آنان از دانشمندان گذشته و حال اتفاق نظر دارند بر اینکه قرآن، کلام خدا مخلوق نیست، اما پس از آن علمای متأخر اختلاف نظر دارند در اینکه آیا کلام خدا معنای واحد و قائم به ذات دارد، یا حروف و اصواتی است که خدا بدانها سخن گفته پس از آنکه متکلم به آنها نبود، یا خدا همواره متکلم است هر گاه و هر زمان به هر کیفیتی که بخواهد، و این‌که نوع کلام، قدیم است؟ گاهی برخی از معتزلی ها اظهار می دارند که قرآن، مخلوق نیست، اما منظورشان این است که قرآن، ساختگی و افترا و دروغ نیست، بلکه حق و درست است. شکی نیست که این مطلب به اتفاق همه مسلمانان منتفی است و در این زمینه اختلافی نیست.

دیگه از این به بعد به اندازه عقل یک رافضی باهات حرف میزنم .با اندکی از علم هم غریبی. والله مرغ پخته را به خنده میاری:

فتنه ای که امام در برابرش ایستادگی نمود:

وقتی مأمون مردم را برگفته ی مخلوق بودن قرآن گرد می آورد، بسیاری از علما و قضات با اکراه به حرف وی گردن نهادند ولی امام احمد و چند نفر معدود پیوسته پرچم سنت و دفاع از اعتقاد اهل سنت و جماعت را افراشته نگاه داشتند.

ابوجعفر انباری تعریف می کند که: وقتی امام احمد بن حنبل به سوی مأمون برده شد، من از آن آگاه شده و از فرات عبور کرده و او را دیدم که در خان (کاروانسرا) نشسته بود. بر او سلام نمودم و او گفت: یا اباجعفر، به زحمت افتادی؟ گفتم: این زحمت نیست.

به او گفتم: ای شما که اکنون بزرگ این مردم هستید، مردم از شما پیروی می کنند. قسم به خدا که چنانچه سخن اینان را اجابت نمایی مردم بسیاری به تبعیت از شما اجابت می کنند و اگر اجابت نکنی، مردم بسیاری امتناع خواهند نمود. با این حال اگر این مرد هم شما را نکشد، به هر حال خواهی مرد و از مرگ گریزی نیست. پس از خدا بترس و چیزی از سخنشان را مپذیر.

آنگاه امام احمد به گریه افتاد و می گفت: ما شاء الله، ما شاء الله. سپس امام احمد به سوی مأمون برده شد و به او گفتند که خلیفه در صورت نپذیرفتن سخنش؛ که قرآن مخلوق است، ایشان را به کشتن تهدید کرده است. امام احمد روی نیاز و دعا به سوی خداوند کرده و از او خواست تا او را با خلیفه روبرو نسازد. در همین زمان و در مسیرش قبل از رسیدن به خلیفه خبر مرگ مأمون به او رسید. امام را به بغداد بازگردانده و در آنجا به زندان افکندند. بعد از آن معتصم به خلافت رسید و او نیز امام احمد را آزار داد.

همینگونه یکی از مردان پیش آمده و دو ضربه شلاق بر او می زد، معتصم نیز او را تشویق می کرد تا محکم تر تازیانه بزنند و سپس آن مرد کنار رفته و دیگری می آمد و دو ضربه ی دیگر تازیانه می زد. وقتی نوزده ضربه شلاق وارد آوردند، معتصم برخاست و نزد امام رفته و گفت: ای احمد، برای چه خود را به کشتن می دهی؟ قسم به خدا که من دلسوز تو هستم.

امام احمد می گوید: با قبضه ی شمشیرش بر من می زد و می گفت: تو می خواهی بر همه ی اینان چیره شوی و حرف خودت را به کرسی بنشانی؟ بعضی از حاضران می گفتند: وای بر تو! خلیفه بر سرت ایستاده است. دیگری می گفت: امیر المؤمنین، خونش بر گردن من بگذار تا او را بکشم. کسانی می گفتند: یا امیرالمؤمنین، او روزه است و تو در آفتاب ایستاده ای. بار دیگر به من گفت: وای بر تو ای احمد، اکنون چه می گویی ؟ من نیز گفتم: چیزی از کتاب خدا و سنت رسول الله ــ صلَّی الله علیه وسلم ــ برایم بیاورید تا بدان گردن نهم.

اینبار خلیفه برگشت سرجایش و به جلا گفت: پیش بیا. و او را تشویق کرد تا کتک و تازیانه شکنجه اش کند.

امام احمد تعریف می کند: بیهوش شدم. سپس به هوش آمدم و دیدم که بندها را از من گشاده اند و برایم شرابی اوردند و گفتند: بنوش و استفراغ کن. گفتم: نمی خواهم روزه ام را بشکنم. آنگه مرا به منزل اسحاق بن ابراهیم بردند، برای نماز ظهر آماده شده و ابن سماعه پیش افتاد و نماز گزارد. وقتی از نماز فارغ شد به من گفت: مناز گزاردی و خون در جامه هایت جاری است. پاسخش دادم: حضرت عمر ــ رضی الله عنه ــ نیز نماز می گزارد و از او خون می رفت.

وقتی که واثق پس از معتصم به قدرت رسید، به امام احمد بن حنبل هیچ گونه تعرضی ننمود جز آنکه فرستاده ای بسویش روانه کرد که: درهیچ شهری با من ساکن مشو، و گفته اند: به او فرمان داد تا از خانه اش خارج نشود. امام احمد هربار در مکانی مخفی می گردید. سپس در منزلش ماندگار شد و چندین ماه در آن جا پنهان شد تا زمان فوت واثق.

پس از واثق نوبت خلافت متوکل شد. متوکل عقیده ی خلاف مأمون و معتصم داشت و آنان را بخاطر عقیده یشان در مورد آفریده بودن قرآن طعن و تکذیب می نمود. و از جدال و مناظره نهی کرده و متخلفان را مجازات می نمود. او به بیان روایت احادیث فرمان داده و خداوند بواسطه ی او سنت پیامبر صلی الله علیه و سلم را آشکار ساخت و بدعت را میراند و آن همه غم و اندوه را از روی مردم برداشت و تاریک و ظلمت آن زمان را نورانی کرد. متوکل تمام کسانی را که بخاطر امتناع از قائل شدن به مخلوق بودن قرآن اسیر بودند آزاد ساخت و آن عذاب و بدبختی را از زندگی مردم رفع نمود.

* یکی از جلادان پس از توبه اش گفته است: من امام احمد را هشتاد ضربه شلاق زدم که اگر آن را بر فیل وارد می آوردم هلاک می شد.

در آخر باید بگوییم که خداوند رحم کند بر این امام بزرگوار، امام احمد بن حنبل، را که در فلاکت و درد با صبر و در شادی و سرور با شکر، بردباری نمود و مانند یک کوه استوار چنین بر موضع ایمانی اش ایستادگی کرد و نمونه ای برای ثبات و استواری بر حق را برایمان به جا نهاد.

و در روایت ابوداوود (4418) آمده است که عمر سپس گفت: “و قسم به خدا، اگر بجز این نبود که مردم بگویند که عمر قرآن را اضافه کرده است آیة رجم را در قرآن مینوشتم”.

درکتاب نیل الاو‌طار امام شوکانی آمده است‌که ثبوت حکم رجم مورد اجماع همه می‌باشد درکتاب “‌البحر” از خوارج نقل شده‌که رجم واجب نیست و ابن العربی نیز از خوارج چنین حکایت‌کرده است‌. وآن را ازبعضی از علمای معتزله مانند “نظام‌” و یارانش نیز حکایت‌کرده است‌. و آنان بر این ادعای خویش هیچ سندی ندارند جز اینکه می‏‎گویند درقرآن نیست و این باطل است‌. زیرا حکم رجم با سنت متواترکه بر آن اجماع است ثابت شده است و برابر روایت عمر بن خطاب‌که جماعت محدثین بزرگ از او روایت‌کرده‌اند برابر نص قرآن نیز ثابت شده است‌. عمرگفت‌: آیة رجم ازجمله چیزهائی است‌که برپیامبری نازل شده و ما آن را خوانده وحفظ کرده‌ایم و پیامبر صلی الله علیه و سلم حکم رجم را اجراکرده و ما نیز به پیروی از او اجرا کرده‌ایم‌. نسخ تلاوت و قرائت آیه‌ای مستلزم نسخ حکم آن نیست‌. همانگونه‌که ابوداود آن را از حدیث ابن عباس بیرون آورده است‌. امام احمد و طبرانی درکتاب “الکبیر” از حدیث امامه به سهل و او از خاله‌اش “‌عجماء‌” نقل‌ کرده است‌که «الشیخ والشیخة إذا زنیا فارجموهما ألبتة بما قضیا من اللذة » [هرگاه شیخ وشیخه = زن و مرد پیر و ازدواج کرده مرتکب عمل زنا شوند بسبب لذتی‌ که دیده‌اند آنان را سنگسار کنید] ‌.

پس چون تلاوت آن از جانب الله تعالی نسخ گردید، لذا در قرآن هم جای نگرفت زیرا آیاتی که تلاوتشان منسوخ است در قرآن جای نمی گیرند ولی چون حکم آن آیه – یعنی رجم زنا کار محصن – از سوی خداوند متعال نسخ نشد، پس همچنان سنگسار بعنوان یکی از احکام و حدودات شرعی اجرا خواهد شد.

در واقع در مورد آیة رجم علماء در اصول فقه در مبحث “نسخ” بیان کرده اند که این آیه قرائتش از قرآن نسخ شده است و دیگر آیه ی قرآن بحساب نمی آید ولی حکمش باقی مانده است، و نسخ در قرآن به سه روش رخ داده است:

پس برای محصن زناکار، یعنی کسی که آزاد، عاقل، بالغ باشد و با عقد صحیح ازدواج کرده باشد و با همسرش جماع کرده باشد، عقوبتش سنگسار کردن تا دم مرگ میباشد، چه برای زن و چه برای مرد، همانطور که از پیامبر صلی الله علیه و سلم ثابت شده است که “ماعز” و “جهنیة” و “غامدیة” و “دو زن و مرد یهودی” را که محصن بودند و زنا کرده بودند را رجم کرد، و اهل علم از اصحاب و تابعین و غیره آنرا اقرار کرده اند.

پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمودند: ” خذوا عنی، خذوا عنی، قد جعل الله لهن سبیلا البکر بالبکر جلد مائة ونفی سنة والثیب بالثیب جلد مائة والرجم ” روایت مسلم (1690) یعنی: “از من بگیرید، از من بگیرید، خداوند راهی را برای آنها (زناکاران) گشوده است، برای زناکار بکر با بکر (کسی که ازدواج نکرده باشد) یکصد ضربه شلاق و تبعید یک سال، و برای زناکار ثیب با ثیب (کسی که ازدواج کرده باشد) صد ضربه شلاق و سنگسار”