غزوه

در جنگ حنین که 21 سال پس بعثت بوده و طبق روایات 12000 نفر با پیامبر بودند که همه فرار کردند جز علی و 6 نفر دیگر که از پیامبر دفاع کردند.(((مطمئن باش اگر عمر جزو شش نفر بود این را با افتخار بیان میکرد نه اینکه بگه فرار من یا به قول شماهزیمت من کار قضاو قدر))))………… صحیح بخاری ج 3 ص 218 حدیث 2864 کتاب الجهاد و السیر باب 52 :

نفل شده: که مردم در جنگ حنین فرار کرند و پیامبر فرار نکرد و همراه یاران خود مانندعلی مبارزه کردند.(((مبینی که پیامبر شجاعترین مردم بود و فرار یا به قول شما عقب نشینی نکرد))))

پیامبر داد میزد که ای یاران من بر گردید و فرار نکنید و مرا میان کفار تنها نگذارید . در این جنگ پیامبر دندان مبارکش شکست.)))…..((صحیح بخاری ج 4 ص 26 حدیث 3039 کتاب الجهاد :

در جنگ احد که حدود چند سالی از بعثت رسول خدا میگذشت و بسیاری از مهاجرین مکه همراه پیامبر بودند روایت شده که در این جنگ که 700 نفر دنبال پیامبر بودند همه فرار کردند الا 12 نفر))).(((صحیح بخاری ج ۳ ص ۲۲۱ حدیث ۲۸۸۰ :

انس میگوید : که در جنگ احد با فرار کردن صحابه و مسلمین مکه پیامبر شکست خورد!…)))4.شما به سطح سواد من چه کاری داری شما جواب سوال هایی من رابده5.؟؟؟؟6.مشخص کی داد قال میکنه شما که دیگران را دروغ گو بی سر و پا و احمق میدونی(کامنت 1و3 شما) یا من که از کتاب های شما دلیل میارم7.جوابت همان شماره 3 همین کامنت بسه8.منبع این جمله{حضرت عمر رض عقب نشینی کرد ولی هیچ وقت از رسول ص عقب تر نرفت } را نمیخواهد به عربی به فارسی از کتاب های خودتون نه شیعه بنویس.این طور که ما تاریخ اهل سنت را خواندیم یک سری مثل طبری اعتقاد دارن اصحاب فرار کردند ولی عمر و علی فرار نکردند و این دو مرد و چند صحابه دیگر مورد سرزنش پیامبر قرار نگرفتند(تاریخ طبری ج 3 جنگ حنین) یا مثل حاکم نیشابوری این عقیده را دارند( حاكم نیشابورى درباره جنگ حنین روایتى را با سند صحیح از ابن عبّاس نقل مى كند. ابن عباس گوید: تنها كسى كه در جنگ حنین با رسول خدا صلى اللّه علیه وآله ماند و استقامت كرد، علىّ بن ابى طالب علیهما السلام بود و همه پا به فرار گذاشتند. المستدرك على الصحیحین:ج 3 /ص 111)

ذهبى متوفّاى 774، دانشمند بلند آوازه اهل سنّت كه خود همانند ابن تيميّه، حنبلى مذهب بود و در علم حديث و رجال سرآمد عصر خويش بود، در نامه‏اى خطاب به وى می ‏نويسد:
يا خيبة! من اتّبعك فإنّه معرض للزندقة والإنحلال … فهل معظم أتباعك إلاّ قعيد مربوط، خفيف العقل، أو عاميّ، كذّاب، بليد الذهن، أو غريب واجم قويّ المكر، أو ناشف صالح عديم الفهم، فإن لم تصدّقنى ففتّشهم وزِنْهم بالعدل … ؛
اى بى‏چاره! آنان كه از تو متابعت مى‏كنند در پرتگاه زندقه و كفر و نابودى قرار دارند … نه اين است كه عمده پيروان تو عقب مانده، گوشه گير، سبك عقل، عوام، دروغ‏گو، كودن، بيگانه، فرومايه، مكّار، خشك، ظاهر الصلاح و فاقد فهم هستند. اگر سخن مرا قبول ندارى آنان را امتحان كن و با مقياس عدالت بسنج.
تا آن جا كه مى‏نويسد:
گمان نمى‏كنم تو سخن مرا قبول كنى! و به نصيحت‏هاى من گوش فرا دهى! تو با من كه دوستت هستم اين چنين برخورد مى‏كنى پس با دشمنانت چه خواهى كرد؟ به خدا سوگند، در ميان دشمنانت، افراد صالح و شايسته و عاقل و دانشور فراوانند، چنان كه در ميان دوستان تو افراد آلوده، دروغ‏گو، نادان و بی عار زياد به چشم می ‏خورند.( الإعلان بالتوبيخ، ص 77 و تكملة السيف الصقيل، ص 218.)

الطبري، محمد بن جرير، جامع البيان عن تأويل آي القرآن، ج 4، ص 144، ناشر: دار الفكر، بيروت – 1405هـ؛/الأندلسي، أبو محمد عبد الحق بن غالب بن عطية، المحرر الوجيز في تفسير الكتاب العزيز، ج 1، ص 529، تحقيق: عبد السلام عبد الشافي محمد، ناشر: دار الكتب العلمية – لبنان، الطبعة: الاولى، 1413هـ- 1993م؛/السيوطي، الحافظ جلال الدين، جامع الاحاديث (الجامع الصغير وزوائده والجامع الكبير)، ج 14، ص 529))))