noor.haq

بسم الله الرحمن الرحیم < اولا طفره رفتن و فرار شیوه شما است ن بنده ثانیا اگر کذاب نباشی وجوابم خوانده باشی پاسخ به حدیث عمر داده شد واز حضرت طبق همین حدیث هم توسلی به قبر و رسول دیده نشد جز تایید خواب ن عمل توسل ثالثا نظر چند عالم گرایش به متصوفه دلیل بر اهلسنت نمیشه وبنده نظرات ائمه اربعه و بزرگان اهلسنت راجع به تئسل به اموات دادم که رد کذب واعای شما بود ثالثا نظر ابن تیمیه راجع به رد بودن توسل به اموات داده شد وخوب است کتب ایشان را بخوانی وبحث کرامات واعجاز را لطفا با اساس توسل یکی نکن . بنده نظر امامان اهلسنت مذاهب اربعه ادم راجع به توسل به صاحبان قبور ن نظر ابن وهاب تا کذب نبافی که اهلسنت طرفدار توسل به صاحبان قبر هست واز بخاری ومسلم سند دادم تا نگی که انان سنی نبودند. اما نظر فتوای مصر چنانچه حرفت صحیح باشد ربطی به سنی نداره و اهلسنت از اساس توسل به اموات را قبول نداره پس کذب نباف.اما نظر ابن تیمیه بر کرامات ورخ دادن مسائل این چنینی بود ن توسل به اموات وخوب است سایر نظرات ابن تیمیه هم بخوانی.چرا از یک موضوع خاص استناد کلی میکنی؟اینکه فلان جا اتفاق عجیب افتاد وفلان معجزه یا کرامت اتفاق افتاد چه ربطی داره به اصل موضوع؟ خواب فلان شخص یازنده شدن فلان مرده یا پاسخ فلان مرده دلیل بر این است که اموت پاسخ می دهند؟بفهم جناب اگر رسول یا عیسی فرضا مرده ای به اذن خدا زنده کردنددلیل نمی شودکه بگیم پس مردگان بعد وفاتشان قبل قیامت همه زنده می شوند بلکه صحیح این است اساسا اموات بعد وفاتشان قبل قیامت زنده نمیشوند وارجاعشان جهن انجام تکلیف بندگی وغیره قطع میشود مگر در حالت استثنا وبرای اعجز واثبات قدرت حق تعالی .پس این قیاس ها و ارتباط دادن با اصل موضوع باطل است. اگر طبق کرامت واعجاز رسول جواب سلام یا سوال فلان نفر داد استباط میکنی که مثلا اگر سوال فقهی داشتی بری سر قبر فلان امامزاده شهید اون جواب سوالت میدهد؟یا دکتر حسابی جواب سوال فیزیکت می دهد چنانچه شهید شده باشد؟ واقعا شعور داری با این قیاس های باطل بجای اثبات اصل موضوع؟ وجناب ابن تیمیه بحث وقوع کرامات کردند نتوسل به اموات ونظر سایت فتوی مصر و هر سایتی که ضد عقاید اهلسنت باشد رد است خواه به ظاهر سنی باشند یا شیعه .باطل باطل است وفرقی نداره از طرف کی باشد ولطف کن بحث برادران اعتقادی خودتان که یک نمونه اش تصوف باطل در لباس اهلسنت هستند باعلما وفقهای مذاهب اربعه اهلسنت یکی نکن. ببینم جز چند حدیث مورد بحث کجا اصحاب وخلفا واهلسنت وتابعین گنبد ساختن وضریح وتوسل به رسول و برا بلتد شدن از زمین واستعنت در امور می گفتند یا علی؟ بفهم جناب اینقدر لجوج وعنود نباش وبازی با کلمات نکن

بسم الله الرحمن الرحيم فكر نكنم كلااب تر و عوام فريبتر اؤ علماي خمس و سهم امام بگیر شیعه وجود داشته باشد. اولا جواب حدیث به اصلاح منزلت وثقلین اگر کور نباشید و چشمت باز کنی بالا داده شده ثانیا بجای این مغلطه بازیا وفرار وامثالهم دوتا جواب منطقی وصحیح به بحث اثبات امامت ولزوم حضور امام وبحث خلافت بدید.با دوتا حدیث ساده دادن وتفسیر نکردن واثبات منظورت کارت راه نمیفتد جناب . ظاهرا جنابعالی همچون مراجع شیعه دنبال فرار وطفره رفتن هستید به بهانه اینکه طرف مقابل دروغ گفته یا غیره . این حرفا و قیل و قال کردن ها نفعی به حال شما نداره. اما تنها چیزی که از بحث حدیث ثقلین اثبات نمیشود امامت است که با توجه به لزوم حضور ایشان بین ملت ها و هدایت افراد تناقض دارد. اما فرمودی که چرا جواب حدیث انت خلیفتی فی کل مومن را ندادم. یا خوابید یا خودتان به خواب زدید اگر چشمتان باز کنید در همان جواب بالا به این مسئله هم جواب داده شده بود که منظور از عترت و به تبع آن خلافتشان بعد رسول چی هست . سوال موسی برا رفتن چند روز به طور هارون را جانشین نهاد یا برای بعد وفاتش؟ قیاس به مسئله موسی و هارون که ربطی به بعد وفات ایشان ندارد ثانیا کسی نگفته اهلبیت در تضاد با قرآن است بلکه اگر خوانده باشید فرمودم که منظور رسول آن بوده که چون اهلبیت نزدیکترین افراد به رسول بودند که قطعا عایشه و حفصه و سایر ازواج هم جز آن هستند پس فهم بهتری نسبت به قرآن دارند. شعار اهلسنت هم همین است تمسک به قرآن و سنت رسول منتها به فهم و روش سلف صالح امت که در صدر آن اهلبیت رسول هستند . سوال اگر منظور شما از خلافت و جانشینی مقام خلافت دنیا باشد که طبق حرف خودت ابوبکر آن را غصب کرد و اهلسنت و اصحاب طرف ابوبکر رفتند به جای رفتن سراغ علی ؛ کدام امام جز علی و حسن و اندک زمانی رضا خلافت داشتند؟ بعد اینکه فرضا بنده دروغگو و همه حرف و استناد و برداشت شما از احادیث قبول ؛ خب جناب لطف کن جواب بده الان امام زمان شما کجاست که طبق حدیث که حضور ایشان را الزامی میکند برای تمسک اینجانب به ایشان که هدایتم کند و به بنده بفهماند فرضا قمه زنی که اختلاف شدید فقهی بین جناب خامنه ای و مکارم از یک طرف و جناب وحیدخراسانی و برخی علمای متقدم شما کدام صحیح است؟ لطفا طفره نرو و جواب بدید الان امام و خلیفه رسول کجاست تا ملت را هدایت کند؟ نگو که نایبانش و کتب احادیث هستند که بسی حرف تمسخر زده ای و جواب این شبهه ات را بالا داده ام. ضمنا فراموش نشود که جواب بحث خلافت و امامت و صحت و سقم احادیث در بالا ذکر شده منتها اگر مصداق فی قلوبهم زیغ باشید و پنبه در گوشتان فرو کرده باشید بله از دید شمابرنده شدید و شادی میکنید.
اسلام تکس

صفحه نخست
مقالات
سوالات
ویدئو و صوت
تالار گفتمان
لینک به ما
تماس با ما

خلافت حضرت علی علیه السلام

خانه › انجمن ها › جانشینی › خلافت حضرت علی علیه السلام

برچسب ها : خلافت حضرت علی علیه السلام

این موضوع شامل 5 پاسخ ، و دارای 2 کاربر است ، و آخرین بار توسط salman110 در 7 ساعت, 29 دقیقه پیش بروز شده است.
در حال نمایش 6 نوشته – 1 تا 6 (از کل 6)

نویسنده
نوشته ها | اشتراک افزودن به علاقمندی ها
شنبه، ۲۰ دی ۱۳۹۳ در ۵:۴۷ ب.ظ #22738 پاسخ

salman110
مشارکت کننده

بسم الله الرحمن الرحیم

باسلام .

رسول الله صلی الله علیه و آله در جاهای مختلف امام علی علیه السلام را به عنوان خلیفه انتخاب کرده اند مانند:

انت منی بمنزله هارون من موسی ..وأنت خلیفتی فی کل مؤمن من بعدی

السنة عمرو بن أبی عاصم الضحاک الشیبانی جلد 2 صفحه 565 دار النشر : المکتب الإسلامی – بیروت – 1400 ، الطبعة : الأولى ، تحقیق:الالبانی

رسول خدا ص فرمود: ای علی،تو در نزد من به منزله هارون در نزد موسی هستی…. و تو خلیفه بعد از من بر تمام مومنین هستی.
البانی هم ذیل این روایت گفته: روایت حسن است

عکس کتاب را نیز ببینیم:

http://s6.uplod.ir/i/00507/njqai3giucv5.jpg

خب طبق نص صریح رسول الله صلی الله علیه و آله حضرت علی علیه السلام خلیفه ی ایشان بوده است .

اما مخالف میگوید این خلافت فقط در جنگ تبوک بوده است.این شبهه خیلی کودکانه است و نشان از بی اطلاعی ایشان دارد .

جواب این شبهه را با حدیث دیگری از رسول الله صلی الله علیه و آله پاسخ میدهیم که فرمودند اهلبیت و قرآن پس از وفات من خلیفه ی من هستند:

قال رسولُ اللهِ إني تارِكٌ فيكم الخَلِيفَتَيْنِ من بَعْدِي كتابَ اللهِ وعِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي وإنهما لن يَتَفَرَّقا حتى يَرِدَا عَلَىَّ الحَوْضَ

الراوي:زيد بن ثابت المحدث: الالبانی – المصدر:تخريج كتاب السنة – الصفحة أو الرقم: 754
خلاصة حكم المحدث: صحيح

لینک از سایت معتبر اهلسنت:

http://www.dorar.net/h/01b8b97554971935ffc486c43a9fe4ce

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند:همانا در میان شما بعد از خودم دو خلیفه میگذارم کتاب الله و اهل بیتم و این دو از هم جدا نمیشوند تا در حوض بر من وارد شوند.

خب پس شیخ البانی بخاری دوران شما هم تصحیح کرده است .

بنابراین این شبهه که حضرت علی علیه السلام فقط در جنگ تبوک خلیفه بوده رد میشود .

پس ثابت شداهلبیت بعد از وفات رسول الله صلی الله علیه و آله نیز خلیفه هستند .

خب با وجود سخن صریح پیامبر صلی الله علیه و آله مبنی بر خلافت حضرت علی علیه السلام چرا از دستور رسول الله صلی الله علیه و آله اطاعت نکردید؟

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
یکشنبه، ۱۹ بهمن ۱۳۹۳ در ۳:۴۰ ب.ظ #22818 پاسخ

noor.haq
مشارکت کننده

بسم الله الرحمن الرحیم.
اما بعد:جناب سلمان حدیثی دادی«إني تارک فيکم الثقلين کتاب الله وعترتي، ما إن تمسکتم بهما لن تضلوا أبدا» من از ميان شما مي‌روم در حالي که دو يادگار گرانبها براي شما به جاي مي‌گذارم. کتاب خدا (قرآن) و عترتم (خاندان رسول) مادام که به اين هر دو چنگ زنيد هيچ گاه گمراه نمي‌شويد.
اگر به ادلة عقلي ضرورت امامت که در آنها فلسفه وجودي امام را تفسير قرآن و بيان احکام الهي و حقايق ديني مراجع شیعه عنوان کرده‌اند توجه کنيد و حديث ثقلين را در کنار آنها بگذاريد، به تفسير شيعه از اين حديث مي‌رسيد و آن اينکه قرآن به تنهايي براي هدايت و راهنمايي انسان به سوي سعادت و کمال کافي نيست و ضرورتاً نياز به مفسران معصوم و منصوب از سوي خدا دارد و پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در اين حديث خواسته است تا آن مفسران معصوم را – که عترت او هستند – معرفي کند. به عبارت ديگر بعد از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم، مردم بايد تفسير صحيح قرآن را از زبان عترت او – که بنا به ادعاي شيعه همان امامان دوازده گانه‌اند – بشنوند، در غير اين صورت به گمراهي و ضلالت خواهند افتاد:
«مقارن نمودن اهل بيت و قرآن کريم در لزوم تمسک به آنها و اينکه اين دو هرگز از يکديگر جدا نمي‌شوند، نشانگر آن است که هيچ يک از اين دو به تنهايي کافي نيست، کساني که مي‌گفتند: «کتاب خدا ما را بس است» سخت در اشتباه بودند، هم خود و هم مردم را فريب مي‌دادند».[2[
حال سخن ما اين است که اگر اين تفسير از حديث ثقلين درست باشد، نتيجة منطقي آن، ضلالت و گمراهي قطعي همة انسان‌ها در عصر غيبت و محروميت ميلياردها انسانِ بي‌‌گناه از هدايت و سعادت خواهد بود. چرا که امکان عملي تمسک به عترت پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در فهم و تفسير قرآن منتفي شده است و مردم يا خودشان در آيات قرآن تدبر مي‌کنند و با اتکا به عقل خود، به فهمي بشري (و لذا ناقص، ناخالص و خطاآلود) از دين مي‌رسند و يا از عالمان و فقيهان (که آنها نيز فهمي بشري از دين دارند) تقليد مي‌کنند. پس با اين حساب همة آنها گمراهند و تا ظهور امام معصوم راهي به سوي هدايت و سعادت وجود ندارد. آيا چنين سخني پذيرفتني است؟ تنها راهي که براي شيعه مي‌ماند اين است که بگويد: هر چند عترت رسول اکرم صلي الله عليه وآله سلم اکنون حاضر نيستند، اما تعاليم آنها در قالب احاديث و روايات به ما رسيده است و اين تعاليم، خلاء وجودي آنها را پر مي‌کند. ما در بند قبل و تحت عنوان «ناکارآمدي تئوري امامت در عصر حاضر» نشان داديم که اگر قايل به ضرورت وجود امامان معصوم پس از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم آنهم با ادله‌اي که قبلاً از قول متکلمان شيعه آورديم – باشيم، هيچگاه نمي‌توانيم تعاليم به جاي مانده از امامان را پرکنندة خلاء وجودي آنها بدانيم. در اينجا نيز مي‌افزاييم که اگر تفسير شيعه از حديث ثقلين – که متکي به ادلة ضرورت امامت است – درست باشد، لازمة منطقي آن وجود و حضور امامان معصوم در همة اعصار است و غيبت امام معصوم با اين تفسير سازگار نيست و توسل به تعاليم به جاي مانده از امامان معصوم نيز مشکلي را حل نمي‌کند.
به نظر ما اگر قبول کنيم که پيامبر صلي الله عليه وآله سلم به زبان مردم سخن مي‌گويد و عرف گفتاري مردم را رعايت مي‌کند، بايد بپذيريم که منظور آن حضرت از حديث ثقلين اين بوده که چون اهل بيت و خاندان من از همة مردم به من نزديکترند و بيشتر از ديگران در معرض تعاليم من قرار دارند، معارف قرآني و احکام الهي را بيشتر و بهتر از ديگران مي‌دانند. لذا مردم بايد حتي الامکان سعي کنند از علم آنها استفاده کنند و از محضرشان درس دين بياموزند. خصوصاً اگر توجه کنيم که حديث ثقلين به دو صورت آمده است، در يکي: «کتاب الله و سنتي»، و در ديگري «کتاب الله و عترتي» و اين دو منافاتي با هم ندارند بلکه همديگر را کامل مي‌کنند. توضيح اينکه حديث ثقلين در اصل حاوي عبارت: «کتاب الله و سنتي» بوده و پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در اين حديث گفته است که بعد از من بايد به کتاب خدا و سنت من رجوع کنيد و به اين دو ريسمان الهي چنگ زنيد تا گمراه نشويد. لکن از آنجا که خاندان آن حضرت از ديگران به او نزديکتر بودند، با سنت او بيشتر از ديگران آشنايي داشتند، لذا پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در موارد ديگري همين حديث را با عبارت: «کتاب الله و عترتي» بيان نموده‌اند. حال اگر قائل شويم که اولاً منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از واژة «عترتي» افراد خاصي (مثلاً امامان دوازده گانة شيعه) است و ثانياً رجوع مردم به اين افراد خاص، براي فهم درست دين و برخورداري از نعمت هدايت و رسيدن به سعادت آخرت، ضرورت دارد، در اين صورت با همان نقدهايي مواجه مي‌شويم که پيش از اين در بررسي ادلة ضرورت امامت مطرح شد. در تفسيري که ما از حديث ثقلين ارائه داديم، نه سخن از ضرورت رجوع به عترت پيامبر وجود دارد و نه علم عالمان ديگر نفي مي‌شود. قول به ضرورت، به دليل محذورات عقلي قابل قبول نيست و نفي رجوع به عالمانِ ديگر نيز خلاف قواعد منطق است؛ زيرا اثبات شيء نفي ما عدا نمي‌کند. به عبارت ديگر معناي سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم اين نيست که اگر به عالمان ديگر رجوع کنيد، حتماً گمراه مي‌شويد و هرگز راهي به هدايت و سعادت نخواهيد برد. در قياس استنثنايي، نفي مقدم، نفي تالي را نتيجه نمي‌دهد. سخن پيامبر بيش از اين نيست که اگر به عترت من رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد آيا اگر مقدم (رجوع به عترت) را نفي کنيم، نتيجة آن نفي تالي (و به عبارتي ديگر گمراهي قطعي و حتمي) خواهد بود؟ پاسخ اين سؤال بر طبق قواعد منطق منفي است. اگر سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم را عرفي تلقي کنيم خواهيم ديد که استنتاج عصمتِ عترت از حديث ثقلين نيز از استحکام لازم منطقي برخوردار نيست. شيعه براي اثبات عصمت عترت با تمسک به حديث ثقلين چنين استدلال مي‌کند:
«امر رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم مبني بر تمسک به قرآن و عترت بطور يکسان و در کنار يکديگر نشانگر آن است که: همانگونه که قرآن کريم از خطا و اشتباه مصون است … عترت پاک رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم نيز از خطا و اشتباه و بطريق اولي از گناه معصوم و مبرا هستند».[3[
اما ظاهر کلام پيامبر چنين نيست که اين دو همسنگ هستند. آنچه از ظاهر اين سخن فهميده مي‌شود اين است که اگر به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث مذکور، هم رديف و همسنگ بودنِ قرآن و عترت بود، دو لازمة عقلي و منطقي داشت:
1. در چنين فرضي، ضرورتي نداشت که بگويد به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد تا هدايت شويد بلکه بايستي مي‌گفت: به هر يک از اين دو رجوع کنيد هدايت مي‌شويد. البته اگر مباني شيعه را بپذيريم، در چنين فرضي پيامبر صلي الله عليه وآله سلم بايستي مي‌گفت که به جاي رجوع به قرآن، به عترت من رجوع کنيد؛ زيرا از نظر شيعه، ما، انسان هاي غيرمعصوم، تفسير قرآن را – آنچنانکه بايد و شايد – نمي‌دانيم و از فهم بسياري از آيات قرآن عاجزيم و لذا نياز ضروري به تفسير امامان معصوم از اين کتاب آسماني داريم. به عبارت ديگر با پذيرش مباني شيعه، اگر امام معصوم (که مفسر حقيقي قرآن است) در ميان باشد، رجوع مستقيم مردم به قرآن و تدبر در آيات آن، نه تنها ضرورتي ندارد بلکه کاري عبث و بيهوده و حتي ممنوع خواهد بود. فراموش نکنيد که از نظر شيعه امامان معصوم، «قرآن ناطق» هستند و وقتي «قرآن ناطق» در ميان باشد آيا رجوع به «قرآنِ صامت» (به دليل عجز مطلق غيرمعصوم از فهم درست بعضي از آيات و احتمال خطا در فهم آيات ديگر) کاري عبث و بيهوده و لذا خلاف نخواهد بود؟
2. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث ثقلين، همسنگ بودنِ قرآن و عترت و در نتيجه «عصمتِ عترت» بود، لازم مي‌آمد که مصاديقِ «عترت» را با صراحت و شفافيت تمام، نام برده و تک تک آن را به مردم معرفي کند. اما چرا آن حضرت چنين کاري نکرد؟ مگر بنا به ادعاي شيعه مردم از تشخيص وجود ملکة «عصمت» در يک شخص، عاجز نيستند و مگر شيعه نمي‌گويد که معصوم را بايد معصوم به مردم معرفي کند، پس چرا پيامبر از معرفي صريح امامان معصوم (با ذکر نام و کنيه) دريغ کرد؟ تذکر اين نکته را ضروري مي‌دانم که حتي يک حديث معتبر که در آن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم افرادي را به عنوان «امامان معصوم» نام برده باشد وجود ندارد و احاديث مورد استنادِ عالمان شيعه، همگي جعلي و بي‌اعتبارند؛ زيرا در سلسلة راويان آنها افرادي وجود دارد که نه تنها از نظر اهل سنت اعتباري ندارند، بلکه حتي از نظر عالمان بزرگ شيعه نيز اطمينان به آنها نيست.
از اينها گذشته فرض کنيم که در ميان خاندان پيامبر صلي الله عليه وآله سلم، عالمان و مفسران بزرگي وجود داشته باشند که مستقيماً از محضر ايشان استفاده کرده و قرآن را از ديگران بيشتر و بهتر مي‌فهمند و اگر چه معصوم نيستند، اما عالماني با تقوا و فقيهاني خدا ترس هستند. حال اگر پيامبر صلي الله عليه وآله سلم به مردم بگويد که علاوه بر رجوع به قرآن و تدبر در آيات آن، به اين عالمان هم رجوع کنيد و از علم آنها بهره ببريد تا هرگز گمراه نشويد، کدام محذور عقلي پيش مي‌آيد؟ خواهيد گفت عالمان و فقيهان، معصوم نيستند و ممکن است در فهم دين خطا کنند. پس نمي‌توان گفت که با رجوع به آنها (حتي اگر علمشان را از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم گرفته باشند) هرگز گمراه نمي‌شويم.
مي‌گوييم: اولاً بايد درک خود را از هدايت و گمراهي تصحيح کنيد. هدايت يعني قرار گرفتن در مسير تلاش صادقانه و خالصانه براي يافتن حق و تسليم شدن در برابر همان حقي که يافته‌ايم (هر چند ممکن است در تشخيص حقيقت اشتباه کرده باشيم، اما تا هنگامي که در حدّ توان بشري تلاش صادقانه و خالصانه کرده‌ايم، همين باعث جلب رضايت خدا و تقرب به مقام ربوبي و رسيدن به اجر اخروي خواهد شد و هدايت نيز جز اين نيست) و کدام راه بهتر از درس آموزي از مکتب اصحابي که محضر پيامبر را درک کرده و حقايق ديني را از او آموخته‌اند. (خصوصاً اگر از بين خاندان آن حضرت بوده و بهرة بيشتري از معارف او برده باشند)؟ بنابراين انسان مومني که در قرآن تدبر مي‌کند و به تفکر و تعمّق در آيات آن مي‌پردازد و براي فهم بهتر قرآن، از انديشه‌ها و يافته‌هاي بزرگان معروف (خصوصاً اصحاب خاص پيامبر و خاندان او) هم استفاده مي‌کند و قصد و نيت او هم خالص است، به چنين کسي هرگز نمي‌توان «گمراه» گفت، اگر چه مي‌دانيم که به دليل معصوم نبودن و محدوديت‌هاي بشري که دارد ممکن است اشتباهاتي هم داشته باشد. آنچه انسان را از مسير هدايت منحرف مي‌کند و به وادي ضلالت و گمراهي مي‌کشاند، عنادِ آگاهانه با حق (به خاطر هواي نفس، ملاحظات دنيوي و …) است. ثانياً عالمان شيعه معتقدند که امامان معصوم در احاديث متعددي مردم را در عصر غيبت، به فقيهان ارجاع داده و آنها را حجت خود بر مردم معرفي کرده و هدايت انسان‌ها را در گرو پيروي از آنها دانسته‌اند. کاري به صحت و سقم اين مدعا نداريم. مي‌پرسيم آيا مي‌توان از همين احاديث نتيجه گرفت که فقيهان معصومند؟ مسلماً پاسخ اين سوال منفي است. حال اگر چنين است چرا از توصية پيامبر به پيروي از «عترت» نتيجه مي‌گيريد که عترت پيامبر حتماً بايد معصوم باشد؟ مي‌بينيم که اگر درک خود را از هدايت و ضلالت تصحيح کنيم، در توصية پيامبر مبني بر تمسک به عترت (به معناي عالمان و مفسران و فقيهان از خاندان مبارکش) و اينکه اين تمسک مانع گمراهي مردم مي‌شود (حتي اگر خطاهايي هم در اين ميان رخ دهد) هيچ مشکلي و محذور عقلي پيش نخواهد آمد و چون چنين است، نمي‌توان حديث ثقلين را دليل قاطع و محکمي بر عصمت عترت (و اطلاق ضروري اين لفظ به افرادي خاص) گرفت. حديث مذکور ضرورتاً چنين نتيجه‌اي نمي‌دهد زيرا با فرض عدم عصمت عترت هم سازگار مي‌افتد (به شرط اينکه سخن پيامبر را عرفي بفهميم و درک خود را از هدايت و ضلالت نيز تصحيح کنيم). ثالثاً اگر گمراهي را به معناي خطاي در فهم دين و تشخيص حقيقت بگيريم، مجبوريم اعتراف کنيم که ما هميشه گمراهيم و هرگز روي هدايت را نخواهيم ديد، حتي اگر به عترتي که بنا به ادعاي شيعه معصوم است رجوع کنيم. چرا که هر چند بنا به فرض، عترت پيامبر معصوم است اما انسان‌هاي ديگر غيرمعصومند و ممکن است در فهم کلام معصوم و حفظ و نگهداري و انتقال آن به ديگران دچار خطا شوند و لذا سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در حديث ثقلين (که اگر به قرآن و عترت رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد) حتي با فرض عصمت عترت، خلاف واقع از آب در مي‌آيد. به خدا پناه ببريم از تحليل‌هايي که نتيجة نهايي آنها خلاف واقع بودنِ سخن پيامبر است.

———————————————
]1[لازمست به اين نکته مهم اشاره شود که لفظ حديث ثقلين با اين الفاظي که شيعه ذکر مي کنند صحيح نيست، بلکه لفظ صحيح آن چنانکه در کتاب صحيح مسلم آمده است، بصورت زير مي باشد:
زيد بن ارقم ميگويد: روزي رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم در مكان بنام خم، بين مكه ومدينه بلند شد وبراي ما سخنراني نمود خدارا حمد وثنا گفت ونصيحت كرد وتذكر داد سپس فرمود: « أَلَا أَيُّهَا النَّاسُ فَإِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ يُوشِكُ أَنْ يَأْتِيَ رَسُولُ رَبِّي فَأُجِيبَ، أَنَا تَارِكٌ فِيكُمْ ثَقَلَيْنِ أَوَّلُهُمَا كِتَابُ اللَّهِ فِيهِ الْهُدَى وَالنُّورُ فَخُذُوا بِكِتَابِ اللَّهِ وَاسْتَمْسِكُوا بِهِ فَحَثَّ عَلَى كِتَابِ اللَّهِ وَرَغَّبَ فِيهِ ثُمَّ قَالَ وَأَهْلُ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي». يعني: اي مردم! من بشرم وبزودي قاصد پروردگارم مي آيد ومن آنرا اجابت ميكنم. من در ميان شما دو چيزي گرانبها باقي ميگذارم: اولي كتاب خدا است كه در آن هدايت ونور است، كتاب خدا را بگيريد وبه آن چنگ بزنيد پس مردم را به كتاب خدا تشويق نمود, سپس فرمود: و اهل بيتم، شما را در مورد اهل بيتم سفارش ميكنم، شما را درمورد اهل بيتم سفارش ميكنم، شما را در مورد اهل بيتم سفارش ميكنم.
حصين به او گفت: اي زيد! اهل بيت او چه كساني هستند؟ آيا همسران وي از اهل بيتش نيستند؟
فرمود: همسرانش از اهل بيت او هستند اما اهل بيت او كساني هستند كه بعد از او صدقه برآنها حرام است.
گفت: آنها چه كساني هستند؟
گفت: آنها فرزندان علي، عقيل، فرزندان جعفر وفرزندان عباس اند.
گفت: صدقه برهمه اينها حرام است؟
گفت: بله . صحيح مسلم كتاب فضائل الصحابه ـ شماره (36) و در سنن بيهقي و مسند احمد نيز همه با اين لفظ آمده اند.
بنابراين در اين حديث که صحيح مي باشد، قسمت «ما إن تمسکتم بهما لن تضلوا أبدا : مادام که به اين هر دو چنگ زنيد هيچ گاه گمراه نمي‌شويد» در آن وارد نشده است. و جالب اينکه شيعه براي اثبات عقيده خود بيشتر به اين قسمت حديث نياز دارد! درحاليکه چنين لفظي صحت ندارد و تنها در روايات ضعيف شيعه وارد شده است که قابل حجت نيستند.
مثلا با لفظ : « إني تارك فيكم الثقلين أحدهما كتاب الله تبارك وتعالى سبب طرفه بيد الله وطرفه بأيديكم وعترتي أهل بيتي وإنهما لن يفترقا حتى يردا على الحوض» آمده که اين حديث ضعيف است و در سند آن شخصي غالي بنام ” هارون بن سعد” است. مراجعه کنيد به: “الضعفاء الكبير” (4/362) عقيلي. و “الكامل في الضعفاء” (7/203) ابن عدي. حتي بعضي از علما گفته اند: اين لفظ اصلا حديث نيست! و ساختگي مي باشد.
یکشنبه، ۱۹ بهمن ۱۳۹۳ در ۱۱:۰۲ ب.ظ #22832 پاسخ

salman110
مشارکت کننده

السلام علیکم.

برادر عزیز لطفا انشا ننویس…و فقط جواب سوال را بده زیرا منحرف کردن بحث.معنای فرار میدهد.

اما شما گفتی طبق تفسیر شیعه معنای خدیث ثقلین این است که قران همیسه نیاز مند مفسر معصوم است….بله صد در صد درست است….اما این تنها نتیجه از حدیث ثقلین نیست بلکه امامت نیز اثبات میشود….

ثانیا شما چرا به حدیث.انت خلیفتی فی کل مومن که در متن من امده جپاب ندادید?????

ثالثا در حدیث ثقلین نیز لفظ خلیفتین امده است:

ﻗﺎﻝ ﺭﺳﻮﻝُ ﺍﻟﻠﻪِ
ﺇﻧﻲ ﺗﺎﺭِﻙٌ ﻓﻴﻜﻢ
ﺍﻟﺨَﻠِﻴﻔَﺘَﻴْﻦِ ﻣﻦ
ﺑَﻌْﺪِﻱ ﻛﺘﺎﺏَ ﺍﻟﻠﻪِ
ﻭﻋِﺘْﺮَﺗِﻲ ﺃَﻫْﻞَ
ﺑَﻴْﺘِﻲ ﻭﺇﻧﻬﻤﺎ ﻟﻦ
ﻳَﺘَﻔَﺮَّﻗﺎ ﺣﺘﻰ ﻳَﺮِﺩَﺍ
ﻋَﻠَﻰَّ ﺍﻟﺤَﻮْﺽَ
ﺍﻟﺮﺍﻭﻱ : ﺯﻳﺪ ﺑﻦ
ﺛﺎﺑﺖ ﺍﻟﻤﺤﺪﺙ :
ﺍﻻﻟﺒﺎﻧﯽ –
ﺍﻟﻤﺼﺪﺭ : ﺗﺨﺮﻳﺞ
ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻟﺴﻨﺔ –
ﺍﻟﺼﻔﺤﺔ ﺃﻭ
ﺍﻟﺮﻗﻢ : 754
ﺧﻼﺻﺔ ﺣﻜﻢ
ﺍﻟﻤﺤﺪﺙ : ﺻﺤﻴﺢ
ﻟﯿﻨﮏ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﺖ
ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺍﻫﻠﺴﻨﺖ :

http://
http://www.dorar.net/
486c43a9fe4ce

ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ
ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ
ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ : ﻫﻤﺎﻧﺎ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻤﺎ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭ
ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻡ
ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ
ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺘﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ
ﺩﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ
ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ
ﺣﻮﺽ ﺑﺮ ﻣﻦ
ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﻧﺪ .
ﺧﺐ ﭘﺲ ﺷﯿﺦ
ﺍﻟﺒﺎﻧﯽ ﺑﺨﺎﺭﯼ
ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ
ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ .

دوباره سوالم را که به ان جواب ندادید میپرسم:

پیامبر فرمودند پس از وفات من اهلبیتم خلیفه ی من هستند پس چرا شما سراغ ابوبکر رفتید???????

رابعا چرا دروغ میگویید????

شما گفتید لفظ تمسک به اهلبیت برای گمراه نشدن فقط در روایات ضعیف امده است?!!!!!!!

در حالی که البانی همین لفظ را تصحیح میکند!!!!!

ﺃﻳُّﻬﺎ ﺍﻟﻨَّﺎﺱُ ! ﺇﻧِّﻲ ﻗﺪ ﺗﺮﻛﺖُ ﻓﻴﻜﻢ ﻣﺎ ﺇﻥ ﺃﺧﺬﺗﻢ ﺑﻪ
ﻟﻦ ﺗﻀِﻠُّﻮﺍ ، ﻛﺘﺎﺏَ ﺍﻟﻠﻪِ ﻭﻋﺘﺮﺗﻲ ﺃﻫﻞَ ﺑﻴﺘﻲ

: ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻤﺤﺪﺙ : ﺍﻷﻟﺒﺎﻧﻲ – ﺍﻟﻤﺼﺪﺭ :
ﺍﻟﺴﻠﺴﻠﺔ ﺍﻟﺼﺤﻴﺤﺔ – ﺍﻟﺼﻔﺤﺔ ﺃﻭ ﺍﻟﺮﻗﻢ : 1761
ﺧﻼﺻﺔ ﺣﻜﻢ ﺍﻟﻤﺤﺪﺙ : ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻤﺠﻤﻮﻉ ﻃﺮﻗﻪ

لینک تصحیح البانی از سایت معتبر درر السنیه:

http://www.dorar.net/h/d64c14bcc991df9e30c1dcee27b613fd

پس این لفظ نیز صحیح است!!!!!

چرا برای به کرسی نشاندن حرفتان دروغ و اکاذیب میگویید????

یا از دروغتان همین جا عذر خواهی کنید یا دیگر با شما بحث نمیکنم…..زیرا با دروغگو بحثی ندارم.

والسلام علیکم
دوشنبه، ۲۰ بهمن ۱۳۹۳ در ۸:۱۳ ق.ظ #22834 پاسخ

noor.haq
مشارکت کننده

سم الله الرحمن الرحیم . جناب سلمان ؛ظاهرا جنابعالی همچون مراجع شیعه دنبال فرار وطفره رفتن هستید به بهانه اینکه طرف مقابل دروغ گفته یا غیره . این حرفا و قیل و قال کردن ها نفعی به حال شما نداره. اما تنها چیزی که از بحث حدیث ثقلین اثبات نمیشود امامت است که با توجه به لزوم حضور ایشان بین ملت ها و هدایت افراد تناقض دارد. اما فرمودی که چرا جواب حدیث انت خلیفتی فی کل مومن را ندادم. یا خوابید یا خودتان به خواب زدید اگر چشمتان باز کنید در همان جواب بالا به این مسئله هم جواب داده شده بود که منظور از عترت و به تبع آن خلافتشان بعد رسول چی هست . سوال موسی برا رفتن چند روز به طور هارون را جانشین نهاد یا برای بعد وفاتش؟ قیاس به مسئله موسی و هارون که ربطی به بعد وفات ایشان ندارد ثانیا کسی نگفته اهلبیت در تضاد با قرآن است بلکه اگر خوانده باشید فرمودم که منظور رسول آن بوده که چون اهلبیت نزدیکترین افراد به رسول بودند که قطعا عایشه و حفصه و سایر ازواج هم جز آن هستند پس فهم بهتری نسبت به قرآن دارند. شعار اهلسنت هم همین است تمسک به قرآن و سنت رسول منتها به فهم و روش سلف صالح امت که در صدر آن اهلبیت رسول هستند . سوال اگر منظور شما از خلافت و جانشینی مقام خلافت دنیا باشد که طبق حرف خودت ابوبکر آن را غصب کرد و اهلسنت و اصحاب طرف ابوبکر رفتند به جای رفتن سراغ علی ؛ کدام امام جز علی و حسن و اندک زمانی رضا خلافت داشتند؟ بعد اینکه فرضا بنده دروغگو و همه حرف و استناد و برداشت شما از احادیث قبول ؛ خب جناب لطف کن جواب بده الان امام زمان شما کجاست که طبق حدیث که حضور ایشان را الزامی میکند برای تمسک اینجانب به ایشان که هدایتم کند و به بنده بفهماند فرضا قمه زنی که اختلاف شدید فقهی بین جناب خامنه ای و مکارم از یک طرف و جناب وحیدخراسانی و برخی علمای متقدم شما کدام صحیح است؟ لطفا طفره نرو و جواب بدید الان امام و خلیفه رسول کجاست تا ملت را هدایت کند؟ نگو که نایبانش و کتب احادیث هستند که بسی حرف تمسخر زده ای و جواب این شبهه ات را بالا داده ام. ضمنا فراموش نشود که جواب بحث خلافت و امامت و صحت و سقم احادیث در بالا ذکر شده منتها اگر مصداق فی قلوبهم زیغ باشید و پنبه در گوشتان فرو کرده باشید بله از دید شمابرنده شدید و شادی میکنید
دوشنبه، ۲۰ بهمن ۱۳۹۳ در ۸:۱۴ ق.ظ #22835 پاسخ

noor.haq
مشارکت کننده

شيعه براي اثبات عصمت عترت با تمسک به حديث ثقلين چنين استدلال مي‌کند:
«امر رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم مبني بر تمسک به قرآن و عترت بطور يکسان و در کنار يکديگر نشانگر آن است که: همانگونه که قرآن کريم از خطا و اشتباه مصون است … عترت پاک رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم نيز از خطا و اشتباه و بطريق اولي از گناه معصوم و مبرا هستند».[3[
اما ظاهر کلام پيامبر چنين نيست که اين دو همسنگ هستند. آنچه از ظاهر اين سخن فهميده مي‌شود اين است که اگر به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث مذکور، هم رديف و همسنگ بودنِ قرآن و عترت بود، دو لازمة عقلي و منطقي داشت:
1. در چنين فرضي، ضرورتي نداشت که بگويد به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد تا هدايت شويد بلکه بايستي مي‌گفت: به هر يک از اين دو رجوع کنيد هدايت مي‌شويد. البته اگر مباني شيعه را بپذيريم، در چنين فرضي پيامبر صلي الله عليه وآله سلم بايستي مي‌گفت که به جاي رجوع به قرآن، به عترت من رجوع کنيد؛ زيرا از نظر شيعه، ما، انسان هاي غيرمعصوم، تفسير قرآن را – آنچنانکه بايد و شايد – نمي‌دانيم و از فهم بسياري از آيات قرآن عاجزيم و لذا نياز ضروري به تفسير امامان معصوم از اين کتاب آسماني داريم. به عبارت ديگر با پذيرش مباني شيعه، اگر امام معصوم (که مفسر حقيقي قرآن است) در ميان باشد، رجوع مستقيم مردم به قرآن و تدبر در آيات آن، نه تنها ضرورتي ندارد بلکه کاري عبث و بيهوده و حتي ممنوع خواهد بود. فراموش نکنيد که از نظر شيعه امامان معصوم، «قرآن ناطق» هستند و وقتي «قرآن ناطق» در ميان باشد آيا رجوع به «قرآنِ صامت» (به دليل عجز مطلق غيرمعصوم از فهم درست بعضي از آيات و احتمال خطا در فهم آيات ديگر) کاري عبث و بيهوده و لذا خلاف نخواهد بود؟
2. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث ثقلين، همسنگ بودنِ قرآن و عترت و در نتيجه «عصمتِ عترت» بود، لازم مي‌آمد که مصاديقِ «عترت» را با صراحت و شفافيت تمام، نام برده و تک تک آن را به مردم معرفي کند. اما چرا آن حضرت چنين کاري نکرد؟ مگر بنا به ادعاي شيعه مردم از تشخيص وجود ملکة «عصمت» در يک شخص، عاجز نيستند و مگر شيعه نمي‌گويد که معصوم را بايد معصوم به مردم معرفي کند، پس چرا پيامبر از معرفي صريح امامان معصوم (با ذکر نام و کنيه) دريغ کرد؟ تذکر اين نکته را ضروري مي‌دانم که حتي يک حديث معتبر که در آن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم افرادي را به عنوان «امامان معصوم» نام برده باشد وجود ندارد و احاديث مورد استنادِ عالمان شيعه، همگي جعلي و بي‌اعتبارند؛ زيرا در سلسلة راويان آنها افرادي وجود دارد که نه تنها از نظر اهل سنت اعتباري ندارند، بلکه حتي از نظر عالمان بزرگ شيعه نيز اطمينان به آنها نيست.
از اينها گذشته فرض کنيم که در ميان خاندان پيامبر صلي الله عليه وآله سلم، عالمان و مفسران بزرگي وجود داشته باشند که مستقيماً از محضر ايشان استفاده کرده و قرآن را از ديگران بيشتر و بهتر مي‌فهمند و اگر چه معصوم نيستند، اما عالماني با تقوا و فقيهاني خدا ترس هستند. حال اگر پيامبر صلي الله عليه وآله سلم به مردم بگويد که علاوه بر رجوع به قرآن و تدبر در آيات آن، به اين عالمان هم رجوع کنيد و از علم آنها بهره ببريد تا هرگز گمراه نشويد، کدام محذور عقلي پيش مي‌آيد؟ خواهيد گفت عالمان و فقيهان، معصوم نيستند و ممکن است در فهم دين خطا کنند. پس نمي‌توان گفت که با رجوع به آنها (حتي اگر علمشان را از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم گرفته باشند) هرگز گمراه نمي‌شويم.
مي‌گوييم: اولاً بايد درک خود را از هدايت و گمراهي تصحيح کنيد. هدايت يعني قرار گرفتن در مسير تلاش صادقانه و خالصانه براي يافتن حق و تسليم شدن در برابر همان حقي که يافته‌ايم (هر چند ممکن است در تشخيص حقيقت اشتباه کرده باشيم، اما تا هنگامي که در حدّ توان بشري تلاش صادقانه و خالصانه کرده‌ايم، همين باعث جلب رضايت خدا و تقرب به مقام ربوبي و رسيدن به اجر اخروي خواهد شد و هدايت نيز جز اين نيست) و کدام راه بهتر از درس آموزي از مکتب اصحابي که محضر پيامبر را درک کرده و حقايق ديني را از او آموخته‌اند. (خصوصاً اگر از بين خاندان آن حضرت بوده و بهرة بيشتري از معارف او برده باشند)؟ بنابراين انسان مومني که در قرآن تدبر مي‌کند و به تفکر و تعمّق در آيات آن مي‌پردازد و براي فهم بهتر قرآن، از انديشه‌ها و يافته‌هاي بزرگان معروف (خصوصاً اصحاب خاص پيامبر و خاندان او) هم استفاده مي‌کند و قصد و نيت او هم خالص است، به چنين کسي هرگز نمي‌توان «گمراه» گفت، اگر چه مي‌دانيم که به دليل معصوم نبودن و محدوديت‌هاي بشري که دارد ممکن است اشتباهاتي هم داشته باشد. آنچه انسان را از مسير هدايت منحرف مي‌کند و به وادي ضلالت و گمراهي مي‌کشاند، عنادِ آگاهانه با حق (به خاطر هواي نفس، ملاحظات دنيوي و …) است. ثانياً عالمان شيعه معتقدند که امامان معصوم در احاديث متعددي مردم را در عصر غيبت، به فقيهان ارجاع داده و آنها را حجت خود بر مردم معرفي کرده و هدايت انسان‌ها را در گرو پيروي از آنها دانسته‌اند. کاري به صحت و سقم اين مدعا نداريم. مي‌پرسيم آيا مي‌توان از همين احاديث نتيجه گرفت که فقيهان معصومند؟ مسلماً پاسخ اين سوال منفي است. حال اگر چنين است چرا از توصية پيامبر به پيروي از «عترت» نتيجه مي‌گيريد که عترت پيامبر حتماً بايد معصوم باشد؟ مي‌بينيم که اگر درک خود را از هدايت و ضلالت تصحيح کنيم، در توصية پيامبر مبني بر تمسک به عترت (به معناي عالمان و مفسران و فقيهان از خاندان مبارکش) و اينکه اين تمسک مانع گمراهي مردم مي‌شود (حتي اگر خطاهايي هم در اين ميان رخ دهد) هيچ مشکلي و محذور عقلي پيش نخواهد آمد و چون چنين است، نمي‌توان حديث ثقلين را دليل قاطع و محکمي بر عصمت عترت (و اطلاق ضروري اين لفظ به افرادي خاص) گرفت. حديث مذکور ضرورتاً چنين نتيجه‌اي نمي‌دهد زيرا با فرض عدم عصمت عترت هم سازگار مي‌افتد (به شرط اينکه سخن پيامبر را عرفي بفهميم و درک خود را از هدايت و ضلالت نيز تصحيح کنيم). ثالثاً اگر گمراهي را به معناي خطاي در فهم دين و تشخيص حقيقت بگيريم، مجبوريم اعتراف کنيم که ما هميشه گمراهيم و هرگز روي هدايت را نخواهيم ديد، حتي اگر به عترتي که بنا به ادعاي شيعه معصوم است رجوع کنيم. چرا که هر چند بنا به فرض، عترت پيامبر معصوم است اما انسان‌هاي ديگر غيرمعصومند و ممکن است در فهم کلام معصوم و حفظ و نگهداري و انتقال آن به ديگران دچار خطا شوند و لذا سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در حديث ثقلين (که اگر به قرآن و عترت رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد) حتي با فرض عصمت عترت، خلاف واقع از آب در مي‌آيد. به خدا پناه ببريم از تحليل‌هايي که نتيجة نهايي آنها خلاف واقع بودنِ سخن پيامبر است.
فرمودی: در صورت عدم عذر خواهی شما ثابت میشه که مشمول ایه شریفه ی :: ﺧَﺘَﻢَ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻋَﻠﻲ ﻗُﻠُﻮﺑِﻬِﻢْ ﻭَ ﻋَﻠﻲ ﺳَﻤْﻌِﻬِﻢْ ﻭَ
ﻋَﻠﻲ ﺃَﺑْﺼﺎﺭِﻫِﻢْ ﻏِﺸﺎﻭَﺓٌ ﻭَ ﻟَﻬُﻢْ ﻋَﺬﺍﺏٌ ﻋَﻈﻴﻢ **میشوید که در اینصورت ادامه ی بحث با شما غیر ممکن است…زیرا بحث با دروغگو فایده ندارد. جواب: والله مشخص است که شما ومراجعتان بیشتر شامل این ایه شریفه هستید وکذب وتقیه وفرار وخلط مبحث کردن جزء لاینفک مذهبتان است.

حدیثی که توسل ام المومنین عایشه رضی الله عنها ذکر فرمودید. باید یادآورشد که اهل قبور( ازشیعه وصوفیان) عادت دارند برای اثبات عقایدشرک آلود خود به آیات متشابهات وروایات موضوع یا خواب و داستان و غیره استناد کنند؛هیچگاه نتوانستید حتی یک آیه صریح و یک حدیث سالم برای توجیه شرکیات خودتان ذکر کنید و هرگز هم نخواهید توانست و حدیث فوق که ذکرشد هرچند ربطی به توسل ندارد و صراحتا نیامده که عایشه فرموده باشد جهت آمدن باران بروید و سقف را باز کنید؛ مگر باز شدن یانشدن سقف در توسل و باران و شنیدن رسول و اموات نقش دارد؟ یعنی اگر سقف سوراخ نمیشد رسول نمیشنید و باران نمی آمد؟ عایشه نمیتوانست بگوید طلب باران از رسول کنید و ملت را به زحمت نیندازند جهت سوراخ کردن سقف؟ اگرطلب باران از اموات صحیح بود پس چرا ملت سمت عایشه رفتند و مستقیم سراغ قبر رسول نرفتند؟ ملت نمیدانستند که توسل به صاحبان قبور جایز است؟ نمیشد ملت در خانه بنشینند و از همان جا بدون سوراخ کردن سقف دعا کنند؟ ملت نمیدانستند به استسقا بروند؟یعنی به محض باز شدن سوراخ سقف فورا باران آمد و دعا و روزه و استسقا قبلش نبود؟ بعد برای اتمام باران سقف را بستند تاباران قطع شود؟آیا ملت قبلش برای دعا روزه و استسقا و طلب باران نرفتند ؟ فرضا سند حدیث صحیح باشد گرچه که نیست بازم ابدا حجت نخواهد بود،اهلسنت عقاید خود را از قرآن کریم و سنت رسول الله(گفتار و اعمال و عقاید) ایشان میگیرند ن از آراء و اجتهادصحابه که معصوم از خطا و گناه نبوده اند و در کتب معتبر و حتی قرآن بارها شده که از نظرات و اعمال اشتباه آنان یادشده. و آراء اجتهادی صحابی که اجماع نظر اصحاب و فقها بر آن نباشد ملزم به پیروی و قبول آن نمی باشیم. ثانیا پیرو سوالت که مرتب تکرار میکنی آیا عایشه با توسلش مشرک شد یا خیر؟ اما جوابت: ابدا و هرگز، اولا لفظ حدیث صریح نیست که عایشه ملت را دستور به سوراخ کردن سقف دهد صرفا جهت نزول باران و بحث توسل به رسول وثانیا اعمال و گفتار عایشه در طول مدت حیاتشان با این عمل در تناقض است و اگر چنین بود احادیث صحیح بیشتری مبنی بر توسل های پیاپی عایشه و دعوت ایشان به ملت جهت توسل به قبر رسول و ایشان برای رفع حاجات و مشکلاتشان ، ثالثا فرضا عایشه چنین دستوری داده باشد قیاس کار عایشه بخاطر اجتهادش و نیت پاکش با اجتهاد باطل و نیت بد مراجع شما جهت سوق افراد به بارگاههای و نفع تیلیاردی هزاران بار تفاوت است. یوسف علیه السلام برای آزاد شدن از زندان از فرعون کمک خواست وخدا بر زندان شدنش افزود و شما برای آزادشدن ورفع حاجت به امامان یا سران مملکت متوسل میشید(سوتفاهم نشود که توسل انواع دارد وباید تفکیک شود)، کار یوسف یا ادعای خدایی خورشید از طرف ابراهیم یامشت موسی در قتل قبطی و یا کارهای انبیا و اولیا را با کار شرکی و نیت دار خودتان قیاس نکنید. مثل دختری هستید که از راه بد بچه دار شده و بعد با زبان درازی ادعا دارد وهمچون مریم مقدس بدون لمس بشری بچه دار شده . به قول جناب مولانا: کار پاکان را قیاس از خود مگیر / گرچه باشد در نبشتن شیر و شیر . گرچه قیاس در فقه آزاد است و در عقاید باطل ، اما شما شیعیان مهمترین اصول اعتقادی خود را با قیاس اثبات میکنید و بر قیاس بر فقه ایراد میگیرید. مثلا چون یحیی در کودکی رسول شد که نشده پس امام زمان ما هم در کودکی امام شده ؛یا چون فلان پیامبر فلان انجام داد پس امامان ما هم میتوانند و امثال این قیاس های باطل اعتقادی. ضمنا در جایی از ابن حبان و بزرگان ما نقل میکنید و کسانی که مدنظر شما سخن گفته اند با القاب و عناوین بلند خطابشان میکنید تا نشان دهید اینان بزرگان ما و کلامشان در حد کلام خلفا و اصحاب و حتی رسول نزد ما است اما هرگاه از نظر و سخن آنان راضی نباشید به فحاشی و هتاکی و جسارت به ام المومنین و خلفا و اصحاب و بزرگان ما آنان را بد و تحقیر و بی سواد و غیره نشان میدهید گرچه همین روش در سرکوب مخالفان خود در عرصه سیاست و دنیا و دینی مثل علما و سرانتان در پیش گرفته اید و راه بجایی نبرده اید. لازم به ذکر است اگر قرار باشد کسی خساف و متهور و فحاش و لعان وتهمت زن و فریبکار باشد قطعا شما و سران اعتقادی مذهبتان هستندو کتب شما از شرک و خرافات و فحاشی ها الی ما شاء الله مملو است ن بزرگان ما که همچون ابن حبان بزرگوار باشد
شنبه، ۱۸ بهمن ۱۳۹۳ در ۷:۰۳ ب.ظ #22801 پاسخ

noor.haq
مشارکت کننده

شیخ الاسلام ابن تیمیه رحمه الله در کتاب “الرد علی البکری” (ص 68) گفته: « وما روی عن عائشة رضی الله عنها من فتح الکوة من قبره إلی السماء لینزل المطر لیس بصحیح ولا یثبت إسناده.. ومما یبین کذب هذا أنه فی مدة حیاة عائشة لم یکن للبیت کوة بل کان بعضه باقیا کما کان علی عهد النبی صلی الله علیه وسلم بعضه مسقوف وبعضه مکشوف وکانت الشمس تنزل فیه کما ثبت فی الصحیحین عنها أن النبی صلی الله علیه وسلم کان یصلی العصر والشمس فی حجرتها لم یظهر الفئ بعد، ولم تزل الحجرة کذلک حتی زاد الولید بن عبد الملک فی المسجد فی إمارته لما زاد الحجر فی مسجد الرسول صلی الله علیه وسلم . . ومن حینئذ دخلت الحجرة النبویة فی المسجد ثم إنه بنی حول حجرة عائشة التی فیها القبر جدار عال وبعد ذلک جعلت الکوة لینزل منها من ینزل إذا احتیج إلی ذلک لأجل کنس أو تنظیف . وأما وجود الکوة فی حیاة عائشة فکذب بین ولو صح ذلک لکان حجة ودلیلا علی أن القوم لم یکونوا یقسمون علی الله بمخلوق ولا یتوسلون فی دعائهم بمیت ولا یسألون الله به وإنما فتحو علی القبر لتنزل الرحمة علیه ولم یکن هناک دعاء یقسمون به علیه فأین هذا من هذا ؟ ‏..».

«و آنچه که از عایشه رضی الله عنها روایت شده که (گفته باشد) دریچه ای از (سقف) قبر پیامبر صلی الله علیه وسلم به سوی آسمان باز کنید تا باران ببارد، صحیح نیست و اسناد آن ثابت نشده است.. و آنچه که دروغ بودن این داستان را روشن می کند اینست که در مدت زمان حیات عایشه، آن خانه (حجره عایشه که قبر پیامبر صلی الله علیه وسلم نیز در آنجا بود) هیچ دریچه و سوراخی نداشته، بلکه قسمتی از آن خانه همچنان بمانند عهد پیامبر صلی الله علیه وسلم باقی مانده بود که (بمانند سابق) قسمتی از سقف آن پوشیده و قسمتی باز بوده است بگونه ایکه نور خورشید به داخل حجره می تابید؛ چنانکه در صحیحین (بخاری و مسلم) از عایشه روایت شده که پیامبر صلی الله علیه وسلم زمانی نماز عصر را می خواندند که نور خورشید داخل حجره او میشد و سایه (دیوار آن از حجره اش) بالا نرفته بود. بعد از آن، حجره همواره برهمان شکل بود تا آنکه ولید بن عبد الملک در وقت امارت خود مسجد را فراخ ساخت و در آنزمان حجره نبوی داخل مسجد شد، بعد از آن به دور حجره عائشه که قبر رسول الله صلی الله علیه وسلم در آن هست دیوار بلندی بنا کرد وبعد از آن بالای حجره روزنه ای ساختند تا کسی جهت جارو کردن وتنظیف آن از طرف بالای حجره داخل آن شود.

و اما وجود دریچه برسقف حجره در زمان حیات عائشه دروغ آشکاری است، و اگر صحت هم داشته باشد دلیل بر این می شود که اصحاب کرام در دعای خود توسل به مرده ها نمی کردند و مخلوقی را دردعای خود برای الله تعالی وسیله نمی گردانیدند و بامرده ها ازخداوند تعالی چیزی نمی خواستند، و آنها قبر رسول الله صلی الله علیه وسلم را بخاطر این بسوی آسمان گشودند تا رحمت خداوند تعالی بروی نازل شود واین کارشان باین معنی نیست که دردعای خویش برای الله تعالی رسول الله صلی الله علیه وسلم را وسیله گردانیده باشند پس درمیان این دو امر فرق است».

امام نووی رحمه الله نیز در “شرح صحیح مسلم” در توضیح حدیث « کَانَ یُصَلِّی الْعَصْر وَالشَّمْس فِی حُجْرَتهَا قَبْل أَنْ تَظْهَر» می گوید: «مَعْنَاهُ: التَّبْکِیر بِالْعَصْرِ فِی أَوَّل وَقْتهَا وَهُوَ حِین یَصِیر ظِلّ کُلّ شَیْء مِثْله، وَکَانَتْ الْحُجْرَة ضَیِّقَة الْعَرْصَة، قَصِیرَة الْجِدَار بِحَیْثُ یَکُون طُول جِدَارهَا أَقَلّ مِنْ مِسَاحَة الْعَرْصَة بِشَیْءٍ یَسِیر، فَإِذَا صَارَ ظِلّ الْجِدَار مِثْله دَخَلَ وَقْت الْعَصْر ، وَتَکُون الشَّمْس بَعْدُ فِی أَوَاخِر الْعَرْصَة لَمْ یَقَع الْفَیْء فِی الْجِدَار الشَّرْقِیّ». «مراد از حدیث؛ (استحباب) خواندن نماز در اول وقت آن است؛ یعنی وقتی که سایه هر چیز به اندازه خودش شده باشد، و حجره (عایشه) پهنای کمی داشت، و دیوار آن نیز کوتاه بود بگونه ایکه طول دیوار آن اندکی از مساحت سطح حجره کمتر بود، و هرگاه سایه دیوار (غربی) به اندازه خودش می شد وقت نماز عصر می رسید، و نور خورشید در انتهای سطح حجره می تابید و سایه دیوار (غربی) بر روی دیوار شرقی نمی افتاد» و مراد از این حدیث آنست که حجره عایشه رضی الله عنها – که قبر پیامبر صلی الله علیه وسلم نیز در آنجا بود – در طول حیات عایشه رضی الله عنها، همواره قسمتی از سقف آن باز بوده و قسمتی از آن پوشیده بود، و برای همین نور خورشید داخل حجره می شد بگونه ایکه سایه دیوار داخل حجره قرار می گرفت، و از این واقعیت مشخص می گردد که آن حدیث – مورد استناد قبوریون – صحت ندارد، که در آن گفته شده: سقف حجره باز شود تا بین قبر و آسمان مانعی نباشد! چرا که نیازی به این عمل نبوده!

بنابراین استناد به این حدیث بعلت عدم صحت آن نمی تواند عقیده شرک آمیز اهل قبور را توجیه کند، هرچند که خود این حدیث و ماجرا – بالفرض صحت – ربطی به جواز توسل ندارد!

بسم الله الرحمن الرحیم.فرمودی:در جواب باید بگم اما عمر بن خطاب این خواب را پذیرفته است پس ظاهرا برای عمر بن خطاب خوابش حجت بوده…بهتر نیست با عمر بن خطاب مخالفت نکنید??? جواب:عمر بن خطاب رضی الله عنه خبر از رفتن آن شخص نزد قبر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را ندارد و تنها آن مرد خوابش را برای عمر تعریف کرده است ن توسل به قبر رسول که پیامبر عمر را وصیت به گشایش و فراخ دستی میکند.ایا عمر بعد شنیدن خواب توسل به قبر رسول وایشان کرد؟ بعد فرمودی:حتی اگر فقط خوابش را تعریف کردع باشد نه توسل را باز هم حرف شیعه اثبات میشود چون عمر بن خطاب در این صورت تایید کرده است که رسول خدا ص پس از وفاتشان ارتباطشان با دنیا قطع نشده و از احوال امت خبر دارند….پس سخن شیعه اثبات میشود. جواب:اولا بین شنیدن اختلاف است ثانیا ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺍﻥ ﻟﻠﻪ ﻣﻼﺋﮑﺔ ﺳﻴﺎﺣﻴﻦ ﻓﻲ ﺍﻻﺭﺽ ﻳﺒﻠﻐﻮﻥ ﻋﻦ ﺍﻣﺘﻲ ﺍﻟﺴﻼﻡ. ﺻﺤﻴﺢﺍﻟﺠﺎﻣﻊ.( 2147 )

يعني: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻼﺋﮑﻪﻫﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻼﻡ ﺍﻣﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺭﺳﺎﻧﻨﺪ.

*ﺳﻴﺎﺣﻴﻦ*ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺩﻭﺭ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺪ،ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻼﺋﮑﻪ ﻣﻮﮐﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪﻋﻠﻴﻪﻭﺳﻠﻢ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ

ﭘﺲﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ ﻣﻲﺷﻨﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻖﺗﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﻳﮋﮔﻲﻫﺎ ﻭ ﺧﺼﺎﻳﺼﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﻤﺎﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺮﺳﻠﻴﻦ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻭﺑﺮﺗﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ. ن اینکه خودشان با گوش خودشان بشنوند و این استثنا است ومعجزه. فرمودی: تمام این مطالبی که از کتاب شریف نهج البلاغه بیان کردید در مورد مردگان بود اما این بحث ما ربطی به مردگان عادی ندارد بلکه بحث ما انبیا و شهدا هستند همان کسانی که الله تعالی در مورد ایشان میفرماید:

“”ﻭَ ﻻ ﺗَﺤْﺴَﺒَﻦَّ ﺍﻟَّﺬﻳﻦَ ﻗُﺘِﻠُﻮﺍ ﻓﻲ ﺳَﺒﻴﻞِ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺃَﻣْﻮﺍﺗﺎً ﺑَﻞْ ﺃَﺣْﻴﺎﺀٌ
ﻋِﻨْﺪَ ﺭَﺑِّﻬِﻢْ ﻳُﺮْﺯَﻗُﻮﻥَ 169″”

بله الله تعالی میفرماید شهدا را مرده نپندارید.

پس این خطبه ها در مورد مردگان هست نه انبیا و شهدا جواب:کجای ایه امده انبیا؟12000امامزاده نبی یا امام یا شهید بودند؟ می گویید: بالفرض که آيات نشنوا بودن اموات بر دنيا را بپذيريم ليکن امامان که نمرده اند و شهيد اند و الله در قرآن مي گويد مپنداريد شهدا مرده اند…

پاسخ: از آياتي که درباره نحوه حيات شهدا آمده است دو آيه هست که اگر خود آيات را از قرآن مي بخوانيم مي بينيم بعضي ها چطور در کمال بي انصافي آيات را قيچي مي کنند!

بعضي ها فقط آنجايي که الله مي گويد “مرده مپنداريد آنهايي که در راه خدا کشته شده اند بلکه زنده اند” را براي مردم عادي بازگو مي کنند اما مگر کل آيه همين است؟!!

خير. ادامه آيات جواب و برداشت را 180 درجه معکوس مي کند! اين دو آيه را با هم ببينيم :

و لا تقولوا لمن يقتل في سبيل الله امو’ت بل احياء و لکن لاتشعرون (بقره 154)

و مرده مگوييد براي کسي که کشته مي شود در راه الله, بلکه زنده اند ولي شما درک نمي کنيد.

و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امو’تا بل احياء عند ربهم يرزقون (آل عمران 169)

و مرده مپنداريد کساني که در راه الله کشته شدند بلکه نزد رب شان زنده اند [در حاليکه] روزي مي خورند.

در ادامه آيه اول آمده و اما شما درک نمي کنيد يعني همه کساني که در چارچوب ادراک محدود دنيا زنده هستند و در ادمه آيه دوم گفته شده نزد خدا زنده اند [نه بين زندگان]

** ذکر اين نکته مهم است که از ما زندگان که در ادراک و حواس و ارتباطات بين همين دنيا محدود ايم در همين محدوده فعاليت و بندگي انتظار مي رود و

و در مورد کيفيت درک حيات برزخي يا سراي آخرت لمس و درکي نمي توانيم داشته باشيم و در راستاي ايمان آن ها را بي چون و چرا مي پذيريم

ضمنا از چيزي که هرگز درک نمي کنيم و با ما ارتباطي ندارد بازخواست نمي شويم پس گفتيم ما آن ها را درک نمي کنيم. حيات برزخي و اخروي شهدا را نيز درک نخواهيم کرد

چرا که در ادامه آيه گفته و لکن لاتشعرون: ولي شما درک نمي کنيد. مخاطب اين آيه شخص نادان نيست, بلکه همه ماييم چرا که آيه عام است نه خاص افرادي ويژه.

همان طور که در ادامه آيه دوم گفته شده نزد رب شان زنده اند و روزي مي خورند نه اينکه بين ما زنده و موجود باشند پس معناي مرگ دنيوي چيست.

**نکته دوم: بالفرض که در اين دنيا زنده و بين ما باشند آيا شايسته است همسر شهدا دو شوهر داشته باشند؟ يا شايسته است اموال شخص زنده بعنوان ارث تقسيم شود؟

¤¤¤ پس کساني که آيات خدا را قيچي شده و بدون توضيح به افراد عادي مي دهند قطعا رهروان کمر بسته ي شيطان اند که ميخواهند بنام امام و شهيد از ملت، سودي هنگفت به جيب بزنند.

***

در مرحله بعد ممکن است شخصي بگويد پس چرا الله در قزآن گفته وسيله بجوييد و امامان گفته اند ما را وسيله تقرب قرار دهيد.

جواب: اولا با اينکه امامان نزد اهل سنت بسيار عزيزند اما هرگز هيچ امامي به خود اجازه نداده است که خود را وسيله و واسطه ي عبادت و تقرب قرار دهد

تقرب يعني نزديک شدن و الله مي گويد نحن اقرب عليکم من حبل الوريد : ما از رگ گردن به تو نزديک تريم. پس تقرب با واسطه روح امام و بت و شهيد ديگر چيست.

دوما: الله فرموده وسيله اما وسيله را هم مشخص کرده است که شامل عبادات مي شوند اما متاسفانه عده اي اين آيه را هم قيچي کرده اند و فقط مي گويند اي کساني که ايمان آورده ايد وسيله جوييد!

اصل آيه اين است:

یا أیها الذین آمنوا اتقوا الله وابتغوا الیه الوسیله و جاهدوا فی سبیله لعلکم تفلحون

(مائده35)= ای اهل ایمان از خدا بترسید و بخدا توسل جوئید و در راه او *جهاد* کنید باشد که رستگار شوید.

به چند نمونه از توسل اسلامي دقت کنيد:

1. توسل به اسماء و صفات الهي:

و لله الأسماء الحسنی فادعوه بها و ذروا الذین یلحدون فی اسمائه سیجزون ما کانوا یعلمون

= برای الله اسامی نیکو است بدانها الله را بخوانید و آنانکه در نام های او کفر و عناد می ورزند به خود واگذارید که بزودی به کردار بدشان مجازات خواهند شد(اعراف180 )

2. توسل به عبادات و فرايض:

(مائده35)=ای اهل ایمان از خدا بترسید و بخدا توسل جوئید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار شوید.

همه مي دانند که جهاد عبادت فرض است و وسيله. و در آیات دیگر قرآن گفته: وسیله صبر و الصلوة اند. و سیدنا علی مرتضي در نهج البلاغه خطبه 110 فرموده :این وسیله نماز و روزه و حج است.

3. توسل به دعاي شخص صالح زنده.

فأعلم أنه لا اله الا الله و استغفر لذنبک و للمؤمنین و المؤمنات و الله یعلم متقلبکم و مثواکم(محمد19 )

= باز هم بدانکه هیچ خدایی جز خدای یکتا نیست و تو بر گناه خود و برای مردان و زنان با ایمان آمرزش طلب و الله منازل انتقال شما به عالم آخرت و مسکن همیشگی شما همه را می داند.

دقت کنيد که اين أيه و آيه 64 سوره نسا در زمان خاص و به مخاطبيت رسول الله ص در زمان حيات مبارک بودند و مفسرين همه آن را مي دانند.

بنده نظر امامان اهلسنت مذاهب اربعه ادم راجع به توسل به صاحبان قبور ن نظر ابن وهاب تا کذب نبافی که اهلسنت طرفدار توسل به صاحبان قبر هست واز بخاری ومسلم سند دادم تا نگی که انان سنی نبودند. اما نظر فتوای مصر چنانچه حرفت صحیح باشد ربطی به سنی نداره و اهلسنت از اساس توسل به اموات را قبول نداره پس کذب نباف.اما نظر ابن تیمیه بر کرامات ورخ دادن مسائل این چنینی بود ن توسل به اموات وخوب است سایر نظرات ابن تیمیه هم بخوانی.چرا از یک موضوع خاص استناد کلی میکنی؟اینکه فلان جا اتفاق عجیب افتاد وفلان معجزه یا کرامت اتفاق افتاد چه ربطی داره به اصل موضوع؟ خواب فلان شخص یازنده شدن فلان مرده یا پاسخ فلان مرده دلیل بر این است که اموت پاسخ می دهند؟اگر طبق کرامت واعجاز رسول جواب سلام یا سوال فلان نفر داد استباط میکنی که مثلا اگر سوال فقهی داشتی بری سر قبر فلان امامزاده شهید اون جواب سوالت میدهد؟یا دکتر حسابی جواب سوال فیزیکت می دهد چنانچه شهید شده باشد؟ واقعا شعور داری با این قیاس های باطل بجای اثبات اصل موضوع؟ببینم جز چند حدیث مورد بحث کجا اصحاب وخلفا واهلسنت وتابعین گنبد ساختن وضریح وتوسل به رسول و برا بلتد شدن از زمین واستعنت در امور می گفتند یا علی؟ بفهم جناب اینقدر لجوج وعنود نباش وبازی با کلمات نکن

بسم الله الرحمن الرحیم . ظاهرا الحق و الأنصاف در قلبتان مرض هست مصداق آیه شریفه فی قلوبهم مرض؛ و حقد و کینه نسبت به اصحاب و شاگردان مخلص مکتب رسول به حد اعلای خود رسیده که در باطنتان شاگرادن مکتب رسالت را بعد سال ها فداکاریشان آن بزرگواران را عادل نمیدانید و در عوض شاگردان حوزه های شرکی و خرافی خود را عادل و خوب میدانید . شما اصلا فهمیدی و جواب بالا را خواندی که منظور از عدالت اصحاب چی هست؟ پیش خودت فکر کردی که منظور عصمت آنان ازخطا و اشتباه هست . جناب بفهم که منظور از عادل بودن شاگردان رسول که جوانی و مال و زن و فرزند و جانشان همه فدای رسول و راه ایشان کردند این است که اصحاب رسول وقتی در بحث و جریانی قرار بگیرند باتوجه به اجتهاد و استناد خودشان که نیتشان رضایت خدا و رسول است آن را انجام خواهند داد و نمیان برای مقاصد و غرض خود به عمد به خدا و رسول کذب نسبت دهند . یکی از شرایط رهبری جامعه و قضاوت بین دو نفر عادل بودن قضات و شاهدان هستند. آیا اصحاب رسول از قضات دادگاه ایران و رهبر و افرادمعمولی و بسیجیان و جانبازان جنگ 8 سال کمتر هستند؟ کسی ادعا نکرده که اصحاب خطا و گناه نداشتند بلکه بالاتر از بحث حسین اگر چشمت باز کنی اهلسنت در جنگ بین علی و معاویة و فتنه جمل که دو طرف صحابه بوده اند حق بیشتر به جانب علی میدهند . خطا و گناه جناب سلیمان بن صرد بخاطر پول و جاه و منصب نبود وما هم طرفداری کار ایشان نکردیم اما ایشان با توجه به موقعیت و شرایط زمان دچار وهم و اشتباه اجتهادی شدند و هدف از خروج حسین را قانع ندانستند همانطور که عده ای از اصحاب مخالفت با خروج حسین و رفتن به سمت کوفه کردند؛ خروج حسین با زن و بچه و افراد عادی و آرایش جنگی نداشتن طوری وانمود میکرد که ایشان برای جنگ و جهاد نرفته اند و الا سلیمان به ایشان میپیوست؛ شاید بگویید که وقتی حسین در محاصره قرار گرفت و مسلم کشته شد چرا اقدام نکرد.کجا آمده که سلیمان توان… 12:47
*vesale…noor* دوباره آنلاین شده است12:47
*vesale…noor* says:
بسم الله الرحمن الرحیم . ظاهرا الحق و الأنصاف در قلبتان مرض هست مصداق آیه شریفه فی قلوبهم مرض؛ و حقد و کینه نسبت به اصحاب و شاگردان مخلص مکتب رسول به حد اعلای خود رسیده که در باطنتان شاگرادن مکتب رسالت را بعد سال ها فداکاریشان آن بزرگواران را عادل نمیدانید و در عوض شاگردان حوزه های شرکی و خرافی خود را عادل و خوب میدانید . شما اصلا فهمیدی و جواب بالا را خواندی که منظور از عدالت اصحاب چی هست؟ پیش خودت فکر کردی که منظور عصمت آنان ازخطا و اشتباه هست . جناب بفهم که منظور از عادل بودن شاگردان رسول که جوانی و مال و زن و فرزند و جانشان همه فدای رسول و راه ایشان کردند این است که اصحاب رسول وقتی در بحث و جریانی قرار بگیرند باتوجه به اجتهاد و استناد خودشان که نیتشان رضایت خدا و رسول است آن را انجام خواهند داد و نمیان برای مقاصد و غرض خود به عمد به خدا و رسول کذب نسبت دهند . یکی از شرایط رهبری جامعه و قضاوت بین دو نفر عادل بودن قضات و شاهدان هستند. آیا اصحاب رسول از قضات دادگاه ایران و رهبر و افرادمعمولی و بسیجیان و جانبازان جنگ 8 سال کمتر هستند؟ کسی ادعا نکرده که اصحاب خطا و گناه نداشتند بلکه بالاتر از بحث حسین اگر چشمت باز کنی اهلسنت در جنگ بین علی و معاویة و فتنه جمل که دو طرف صحابه بوده اند حق بیشتر به جانب علی میدهند . خطا و گناه جناب سلیمان بن صرد بخاطر پول و جاه و منصب نبود وما هم طرفداری کار ایشان نکردیم اما ایشان با توجه به موقعیت و شرایط زمان دچار وهم و اشتباه اجتهادی شدند و هدف از خروج حسین را قانع ندانستند همانطور که عده ای از اصحاب مخالفت با خروج حسین و رفتن به سمت کوفه کردند؛ خروج حسین با زن و بچه و افراد عادی و آرایش جنگی نداشتن طوری وانمود میکرد که ایشان برای جنگ و جهاد نرفته اند و الا سلیمان به ایشان میپیوست؛ شاید بگویید که وقتی حسین در محاصره قرار گرفت و مسلم کشته شد چرا اقدام نکرد.کجا آمده که سلیمان توانست و به عمد انجام نداد، از کجا معلوم ایشان خواسته به یاری قاصد حسین بشتابد و جلو ایشان نگرفته باشند؟ فرضا که به عمد هم یاری نرسانده باشد خب نگاه کن به حدیثی که دادی گرچه کار از کار گذشته بود و فایده نداشت اما همین که بعدا از کارشان بر خلاف سایرقاتلان پشیمان شدندو چه بسا توبه کرده باشند و خدا آنان را بخشیده باشد. اما خلاصه کلام گناه و خطای یک صحابه یا چند نفر دلیل بر بی ایمان شدن و غیره نباشد بلکه آنان شاگردان مکتب رسالت بودند و تاحد توانشان سعی در جلب رضایت خدا و رسول داشتند اما بخاطر طبع انسان بودنشان وآگاهی کامل به برخی از امور دنیا و دین نداشتن امکان دارد به خطا رفته باشند که باز هم از ارزش و حق گفتن آنان وبه عدالت رفتار کردند آنان نمی کاهد. پس جناب بجای ایراد واهی بر اصحاب رسول قلب و عقلت پاک کن از این تعصبات و غرض و حقد نسبت به آنان . اما بحث آیات قرآن که گفتی دلیل بر عادل و یا خوب بودن آنان نمیدهد. کسانی که الله آنان را در جای جای قرآن ستوده و کنتم خیر امة دانسته و دستور داده ایمانی همچون ایمان آنان داشته باشیم آمنوا کما آمن الناس. اتفاقا آیات قرآن و رفتار و فداکاری و عمل اصحاب هر عاقلی را به این وا میدارد که خوب بودن و ایمان و حق گو و عادل بودن آنان را اعتراف نماید. الحق شما و سلف یهودی شما طبق قرآن دشمن ترین افراد نسبت به رسول و اصحاب و افراد مومن هستید. مشرکان مکه و کفار جهان ادعا داشتند که صادق تر و عاشق تر از اصحاب محمد به محمد ندیدند.حالا چطور شده این اصحاب شدند ناعادل که به عمد به خدا و رسول بد نسبت دهند و خلاف حق عمل کنند . الله شفایت دهد جناب سلمان و قلب بیمارت را پاک گرداند که لابلای اوراق تاریخ میگردی و تجسس میکنید که شاید کوچکترین خطا ازاصحاب و فداییان رسول و دین ببینید و از آنجا آنان را بد یا ناحق و ناعادل جلوه دهید. قابل ذکر است اگر از هر دین و آیینی بپرسید بهترین و مخلص ترین و عادل ترین شما کیا هستند قطعا جواب خواهند داد اصحاب و یاران اولیه رسول و رهبر اصلی دینشان ؛ برعکس اگر از یک شیعه بپرسی بدترین و ناعادل ترین افراد امت کیا هستند البته اگرطفره نرود و کذب نبافد و تقیه نکند قطعا جواب خواهد داد شرورترین و بدترین و ناعادل ترین افراد امت همان اصحاب محمد بودند که بعد رسول طرف ابوبکر رفتند و دستور خدا و رسول را زیر پا گذاشتند و سهم در قتل فاطمه داشتند و غصب خلافت و به تبع آن ظلم هایی که در طی تاریخ به امامان و شیعیان شده. بازم تکرار میکنم الله متعال شفایت دهد جناب سلمان

شيعه براي اثبات عصمت عترت با تمسک به حديث ثقلين چنين استدلال مي‌کند:
«امر رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم مبني بر تمسک به قرآن و عترت بطور يکسان و در کنار يکديگر نشانگر آن است که: همانگونه که قرآن کريم از خطا و اشتباه مصون است … عترت پاک رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم نيز از خطا و اشتباه و بطريق اولي از گناه معصوم و مبرا هستند».[3[
اما ظاهر کلام پيامبر چنين نيست که اين دو همسنگ هستند. آنچه از ظاهر اين سخن فهميده مي‌شود اين است که اگر به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث مذکور، هم رديف و همسنگ بودنِ قرآن و عترت بود، دو لازمة عقلي و منطقي داشت:
1. در چنين فرضي، ضرورتي نداشت که بگويد به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد تا هدايت شويد بلکه بايستي مي‌گفت: به هر يک از اين دو رجوع کنيد هدايت مي‌شويد. البته اگر مباني شيعه را بپذيريم، در چنين فرضي پيامبر صلي الله عليه وآله سلم بايستي مي‌گفت که به جاي رجوع به قرآن، به عترت من رجوع کنيد؛ زيرا از نظر شيعه، ما، انسان هاي غيرمعصوم، تفسير قرآن را – آنچنانکه بايد و شايد – نمي‌دانيم و از فهم بسياري از آيات قرآن عاجزيم و لذا نياز ضروري به تفسير امامان معصوم از اين کتاب آسماني داريم. به عبارت ديگر با پذيرش مباني شيعه، اگر امام معصوم (که مفسر حقيقي قرآن است) در ميان باشد، رجوع مستقيم مردم به قرآن و تدبر در آيات آن، نه تنها ضرورتي ندارد بلکه کاري عبث و بيهوده و حتي ممنوع خواهد بود. فراموش نکنيد که از نظر شيعه امامان معصوم، «قرآن ناطق» هستند و وقتي «قرآن ناطق» در ميان باشد آيا رجوع به «قرآنِ صامت» (به دليل عجز مطلق غيرمعصوم از فهم درست بعضي از آيات و احتمال خطا در فهم آيات ديگر) کاري عبث و بيهوده و لذا خلاف نخواهد بود؟
2. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث ثقلين، همسنگ بودنِ قرآن و عترت و در نتيجه «عصمتِ عترت» بود، لازم مي‌آمد که مصاديقِ «عترت» را با صراحت و شفافيت تمام، نام برده و تک تک آن را به مردم معرفي کند. اما چرا آن حضرت چنين کاري نکرد؟ مگر بنا به ادعاي شيعه مردم از تشخيص وجود ملکة «عصمت» در يک شخص، عاجز نيستند و مگر شيعه نمي‌گويد که معصوم را بايد معصوم به مردم معرفي کند، پس چرا پيامبر از معرفي صريح امامان معصوم (با ذکر نام و کنيه) دريغ کرد؟ تذکر اين نکته را ضروري مي‌دانم که حتي يک حديث معتبر که در آن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم افرادي را به عنوان «امامان معصوم» نام برده باشد وجود ندارد و احاديث مورد استنادِ عالمان شيعه، همگي جعلي و بي‌اعتبارند؛ زيرا در سلسلة راويان آنها افرادي وجود دارد که نه تنها از نظر اهل سنت اعتباري ندارند، بلکه حتي از نظر عالمان بزرگ شيعه نيز اطمينان به آنها نيست.
از اينها گذشته فرض کنيم که در ميان خاندان پيامبر صلي الله عليه وآله سلم، عالمان و مفسران بزرگي وجود داشته باشند که مستقيماً از محضر ايشان استفاده کرده و قرآن را از ديگران بيشتر و بهتر مي‌فهمند و اگر چه معصوم نيستند، اما عالماني با تقوا و فقيهاني خدا ترس هستند. حال اگر پيامبر صلي الله عليه وآله سلم به مردم بگويد که علاوه بر رجوع به قرآن و تدبر در آيات آن، به اين عالمان هم رجوع کنيد و از علم آنها بهره ببريد تا هرگز گمراه نشويد، کدام محذور عقلي پيش مي‌آيد؟ خواهيد گفت عالمان و فقيهان، معصوم نيستند و ممکن است در فهم دين خطا کنند. پس نمي‌توان گفت که با رجوع به آنها (حتي اگر علمشان را از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم گرفته باشند) هرگز گمراه نمي‌شويم.
مي‌گوييم: اولاً بايد درک خود را از هدايت و گمراهي تصحيح کنيد. هدايت يعني قرار گرفتن در مسير تلاش صادقانه و خالصانه براي يافتن حق و تسليم شدن در برابر همان حقي که يافته‌ايم (هر چند ممکن است در تشخيص حقيقت اشتباه کرده باشيم، اما تا هنگامي که در حدّ توان بشري تلاش صادقانه و خالصانه کرده‌ايم، همين باعث جلب رضايت خدا و تقرب به مقام ربوبي و رسيدن به اجر اخروي خواهد شد و هدايت نيز جز اين نيست) و کدام راه بهتر از درس آموزي از مکتب اصحابي که محضر پيامبر را درک کرده و حقايق ديني را از او آموخته‌اند. (خصوصاً اگر از بين خاندان آن حضرت بوده و بهرة بيشتري از معارف او برده باشند)؟ بنابراين انسان مومني که در قرآن تدبر مي‌کند و به تفکر و تعمّق در آيات آن مي‌پردازد و براي فهم بهتر قرآن، از انديشه‌ها و يافته‌هاي بزرگان معروف (خصوصاً اصحاب خاص پيامبر و خاندان او) هم استفاده مي‌کند و قصد و نيت او هم خالص است، به چنين کسي هرگز نمي‌توان «گمراه» گفت، اگر چه مي‌دانيم که به دليل معصوم نبودن و محدوديت‌هاي بشري که دارد ممکن است اشتباهاتي هم داشته باشد. آنچه انسان را از مسير هدايت منحرف مي‌کند و به وادي ضلالت و گمراهي مي‌کشاند، عنادِ آگاهانه با حق (به خاطر هواي نفس، ملاحظات دنيوي و …) است. ثانياً عالمان شيعه معتقدند که امامان معصوم در احاديث متعددي مردم را در عصر غيبت، به فقيهان ارجاع داده و آنها را حجت خود بر مردم معرفي کرده و هدايت انسان‌ها را در گرو پيروي از آنها دانسته‌اند. کاري به صحت و سقم اين مدعا نداريم. مي‌پرسيم آيا مي‌توان از همين احاديث نتيجه گرفت که فقيهان معصومند؟ مسلماً پاسخ اين سوال منفي است. حال اگر چنين است چرا از توصية پيامبر به پيروي از «عترت» نتيجه مي‌گيريد که عترت پيامبر حتماً بايد معصوم باشد؟ مي‌بينيم که اگر درک خود را از هدايت و ضلالت تصحيح کنيم، در توصية پيامبر مبني بر تمسک به عترت (به معناي عالمان و مفسران و فقيهان از خاندان مبارکش) و اينکه اين تمسک مانع گمراهي مردم مي‌شود (حتي اگر خطاهايي هم در اين ميان رخ دهد) هيچ مشکلي و محذور عقلي پيش نخواهد آمد و چون چنين است، نمي‌توان حديث ثقلين را دليل قاطع و محکمي بر عصمت عترت (و اطلاق ضروري اين لفظ به افرادي خاص) گرفت. حديث مذکور ضرورتاً چنين نتيجه‌اي نمي‌دهد زيرا با فرض عدم عصمت عترت هم سازگار مي‌افتد (به شرط اينکه سخن پيامبر را عرفي بفهميم و درک خود را از هدايت و ضلالت نيز تصحيح کنيم). ثالثاً اگر گمراهي را به معناي خطاي در فهم دين و تشخيص حقيقت بگيريم، مجبوريم اعتراف کنيم که ما هميشه گمراهيم و هرگز روي هدايت را نخواهيم ديد، حتي اگر به عترتي که بنا به ادعاي شيعه معصوم است رجوع کنيم. چرا که هر چند بنا به فرض، عترت پيامبر معصوم است اما انسان‌هاي ديگر غيرمعصومند و ممکن است در فهم کلام معصوم و حفظ و نگهداري و انتقال آن به ديگران دچار خطا شوند و لذا سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در حديث ثقلين (که اگر به قرآن و عترت رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد) حتي با فرض عصمت عترت، خلاف واقع از آب در مي‌آيد. به خدا پناه ببريم از تحليل‌هايي که نتيجة نهايي آنها خلاف واقع بودنِ سخن پيامبر است.

بسم الله الرحمن الرحیم.
اما بعد:جناب سلمان حدیثی دادی«إني تارک فيکم الثقلين کتاب الله وعترتي، ما إن تمسکتم بهما لن تضلوا أبدا» من از ميان شما مي‌روم در حالي که دو يادگار گرانبها براي شما به جاي مي‌گذارم. کتاب خدا (قرآن) و عترتم (خاندان رسول) مادام که به اين هر دو چنگ زنيد هيچ گاه گمراه نمي‌شويد.
اگر به ادلة عقلي ضرورت امامت که در آنها فلسفه وجودي امام را تفسير قرآن و بيان احکام الهي و حقايق ديني مراجع شیعه عنوان کرده‌اند توجه کنيد و حديث ثقلين را در کنار آنها بگذاريد، به تفسير شيعه از اين حديث مي‌رسيد و آن اينکه قرآن به تنهايي براي هدايت و راهنمايي انسان به سوي سعادت و کمال کافي نيست و ضرورتاً نياز به مفسران معصوم و منصوب از سوي خدا دارد و پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در اين حديث خواسته است تا آن مفسران معصوم را – که عترت او هستند – معرفي کند. به عبارت ديگر بعد از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم، مردم بايد تفسير صحيح قرآن را از زبان عترت او – که بنا به ادعاي شيعه همان امامان دوازده گانه‌اند – بشنوند، در غير اين صورت به گمراهي و ضلالت خواهند افتاد:
«مقارن نمودن اهل بيت و قرآن کريم در لزوم تمسک به آنها و اينکه اين دو هرگز از يکديگر جدا نمي‌شوند، نشانگر آن است که هيچ يک از اين دو به تنهايي کافي نيست، کساني که مي‌گفتند: «کتاب خدا ما را بس است» سخت در اشتباه بودند، هم خود و هم مردم را فريب مي‌دادند».[2[
حال سخن ما اين است که اگر اين تفسير از حديث ثقلين درست باشد، نتيجة منطقي آن، ضلالت و گمراهي قطعي همة انسان‌ها در عصر غيبت و محروميت ميلياردها انسانِ بي‌‌گناه از هدايت و سعادت خواهد بود. چرا که امکان عملي تمسک به عترت پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در فهم و تفسير قرآن منتفي شده است و مردم يا خودشان در آيات قرآن تدبر مي‌کنند و با اتکا به عقل خود، به فهمي بشري (و لذا ناقص، ناخالص و خطاآلود) از دين مي‌رسند و يا از عالمان و فقيهان (که آنها نيز فهمي بشري از دين دارند) تقليد مي‌کنند. پس با اين حساب همة آنها گمراهند و تا ظهور امام معصوم راهي به سوي هدايت و سعادت وجود ندارد. آيا چنين سخني پذيرفتني است؟ تنها راهي که براي شيعه مي‌ماند اين است که بگويد: هر چند عترت رسول اکرم صلي الله عليه وآله سلم اکنون حاضر نيستند، اما تعاليم آنها در قالب احاديث و روايات به ما رسيده است و اين تعاليم، خلاء وجودي آنها را پر مي‌کند. ما در بند قبل و تحت عنوان «ناکارآمدي تئوري امامت در عصر حاضر» نشان داديم که اگر قايل به ضرورت وجود امامان معصوم پس از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم آنهم با ادله‌اي که قبلاً از قول متکلمان شيعه آورديم – باشيم، هيچگاه نمي‌توانيم تعاليم به جاي مانده از امامان را پرکنندة خلاء وجودي آنها بدانيم. در اينجا نيز مي‌افزاييم که اگر تفسير شيعه از حديث ثقلين – که متکي به ادلة ضرورت امامت است – درست باشد، لازمة منطقي آن وجود و حضور امامان معصوم در همة اعصار است و غيبت امام معصوم با اين تفسير سازگار نيست و توسل به تعاليم به جاي مانده از امامان معصوم نيز مشکلي را حل نمي‌کند.
به نظر ما اگر قبول کنيم که پيامبر صلي الله عليه وآله سلم به زبان مردم سخن مي‌گويد و عرف گفتاري مردم را رعايت مي‌کند، بايد بپذيريم که منظور آن حضرت از حديث ثقلين اين بوده که چون اهل بيت و خاندان من از همة مردم به من نزديکترند و بيشتر از ديگران در معرض تعاليم من قرار دارند، معارف قرآني و احکام الهي را بيشتر و بهتر از ديگران مي‌دانند. لذا مردم بايد حتي الامکان سعي کنند از علم آنها استفاده کنند و از محضرشان درس دين بياموزند. خصوصاً اگر توجه کنيم که حديث ثقلين به دو صورت آمده است، در يکي: «کتاب الله و سنتي»، و در ديگري «کتاب الله و عترتي» و اين دو منافاتي با هم ندارند بلکه همديگر را کامل مي‌کنند. توضيح اينکه حديث ثقلين در اصل حاوي عبارت: «کتاب الله و سنتي» بوده و پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در اين حديث گفته است که بعد از من بايد به کتاب خدا و سنت من رجوع کنيد و به اين دو ريسمان الهي چنگ زنيد تا گمراه نشويد. لکن از آنجا که خاندان آن حضرت از ديگران به او نزديکتر بودند، با سنت او بيشتر از ديگران آشنايي داشتند، لذا پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در موارد ديگري همين حديث را با عبارت: «کتاب الله و عترتي» بيان نموده‌اند. حال اگر قائل شويم که اولاً منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از واژة «عترتي» افراد خاصي (مثلاً امامان دوازده گانة شيعه) است و ثانياً رجوع مردم به اين افراد خاص، براي فهم درست دين و برخورداري از نعمت هدايت و رسيدن به سعادت آخرت، ضرورت دارد، در اين صورت با همان نقدهايي مواجه مي‌شويم که پيش از اين در بررسي ادلة ضرورت امامت مطرح شد. در تفسيري که ما از حديث ثقلين ارائه داديم، نه سخن از ضرورت رجوع به عترت پيامبر وجود دارد و نه علم عالمان ديگر نفي مي‌شود. قول به ضرورت، به دليل محذورات عقلي قابل قبول نيست و نفي رجوع به عالمانِ ديگر نيز خلاف قواعد منطق است؛ زيرا اثبات شيء نفي ما عدا نمي‌کند. به عبارت ديگر معناي سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم اين نيست که اگر به عالمان ديگر رجوع کنيد، حتماً گمراه مي‌شويد و هرگز راهي به هدايت و سعادت نخواهيد برد. در قياس استنثنايي، نفي مقدم، نفي تالي را نتيجه نمي‌دهد. سخن پيامبر بيش از اين نيست که اگر به عترت من رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد آيا اگر مقدم (رجوع به عترت) را نفي کنيم، نتيجة آن نفي تالي (و به عبارتي ديگر گمراهي قطعي و حتمي) خواهد بود؟ پاسخ اين سؤال بر طبق قواعد منطق منفي است. اگر سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم را عرفي تلقي کنيم خواهيم ديد که استنتاج عصمتِ عترت از حديث ثقلين نيز از استحکام لازم منطقي برخوردار نيست. شيعه براي اثبات عصمت عترت با تمسک به حديث ثقلين چنين استدلال مي‌کند:
«امر رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم مبني بر تمسک به قرآن و عترت بطور يکسان و در کنار يکديگر نشانگر آن است که: همانگونه که قرآن کريم از خطا و اشتباه مصون است … عترت پاک رسول خدا صلي الله عليه وآله سلم نيز از خطا و اشتباه و بطريق اولي از گناه معصوم و مبرا هستند».[3[
اما ظاهر کلام پيامبر چنين نيست که اين دو همسنگ هستند. آنچه از ظاهر اين سخن فهميده مي‌شود اين است که اگر به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث مذکور، هم رديف و همسنگ بودنِ قرآن و عترت بود، دو لازمة عقلي و منطقي داشت:
1. در چنين فرضي، ضرورتي نداشت که بگويد به هر دو (قرآن و عترت) رجوع کنيد تا هدايت شويد بلکه بايستي مي‌گفت: به هر يک از اين دو رجوع کنيد هدايت مي‌شويد. البته اگر مباني شيعه را بپذيريم، در چنين فرضي پيامبر صلي الله عليه وآله سلم بايستي مي‌گفت که به جاي رجوع به قرآن، به عترت من رجوع کنيد؛ زيرا از نظر شيعه، ما، انسان هاي غيرمعصوم، تفسير قرآن را – آنچنانکه بايد و شايد – نمي‌دانيم و از فهم بسياري از آيات قرآن عاجزيم و لذا نياز ضروري به تفسير امامان معصوم از اين کتاب آسماني داريم. به عبارت ديگر با پذيرش مباني شيعه، اگر امام معصوم (که مفسر حقيقي قرآن است) در ميان باشد، رجوع مستقيم مردم به قرآن و تدبر در آيات آن، نه تنها ضرورتي ندارد بلکه کاري عبث و بيهوده و حتي ممنوع خواهد بود. فراموش نکنيد که از نظر شيعه امامان معصوم، «قرآن ناطق» هستند و وقتي «قرآن ناطق» در ميان باشد آيا رجوع به «قرآنِ صامت» (به دليل عجز مطلق غيرمعصوم از فهم درست بعضي از آيات و احتمال خطا در فهم آيات ديگر) کاري عبث و بيهوده و لذا خلاف نخواهد بود؟
2. اگر منظور پيامبر صلي الله عليه وآله سلم از حديث ثقلين، همسنگ بودنِ قرآن و عترت و در نتيجه «عصمتِ عترت» بود، لازم مي‌آمد که مصاديقِ «عترت» را با صراحت و شفافيت تمام، نام برده و تک تک آن را به مردم معرفي کند. اما چرا آن حضرت چنين کاري نکرد؟ مگر بنا به ادعاي شيعه مردم از تشخيص وجود ملکة «عصمت» در يک شخص، عاجز نيستند و مگر شيعه نمي‌گويد که معصوم را بايد معصوم به مردم معرفي کند، پس چرا پيامبر از معرفي صريح امامان معصوم (با ذکر نام و کنيه) دريغ کرد؟ تذکر اين نکته را ضروري مي‌دانم که حتي يک حديث معتبر که در آن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم افرادي را به عنوان «امامان معصوم» نام برده باشد وجود ندارد و احاديث مورد استنادِ عالمان شيعه، همگي جعلي و بي‌اعتبارند؛ زيرا در سلسلة راويان آنها افرادي وجود دارد که نه تنها از نظر اهل سنت اعتباري ندارند، بلکه حتي از نظر عالمان بزرگ شيعه نيز اطمينان به آنها نيست.
از اينها گذشته فرض کنيم که در ميان خاندان پيامبر صلي الله عليه وآله سلم، عالمان و مفسران بزرگي وجود داشته باشند که مستقيماً از محضر ايشان استفاده کرده و قرآن را از ديگران بيشتر و بهتر مي‌فهمند و اگر چه معصوم نيستند، اما عالماني با تقوا و فقيهاني خدا ترس هستند. حال اگر پيامبر صلي الله عليه وآله سلم به مردم بگويد که علاوه بر رجوع به قرآن و تدبر در آيات آن، به اين عالمان هم رجوع کنيد و از علم آنها بهره ببريد تا هرگز گمراه نشويد، کدام محذور عقلي پيش مي‌آيد؟ خواهيد گفت عالمان و فقيهان، معصوم نيستند و ممکن است در فهم دين خطا کنند. پس نمي‌توان گفت که با رجوع به آنها (حتي اگر علمشان را از پيامبر صلي الله عليه وآله سلم گرفته باشند) هرگز گمراه نمي‌شويم.
مي‌گوييم: اولاً بايد درک خود را از هدايت و گمراهي تصحيح کنيد. هدايت يعني قرار گرفتن در مسير تلاش صادقانه و خالصانه براي يافتن حق و تسليم شدن در برابر همان حقي که يافته‌ايم (هر چند ممکن است در تشخيص حقيقت اشتباه کرده باشيم، اما تا هنگامي که در حدّ توان بشري تلاش صادقانه و خالصانه کرده‌ايم، همين باعث جلب رضايت خدا و تقرب به مقام ربوبي و رسيدن به اجر اخروي خواهد شد و هدايت نيز جز اين نيست) و کدام راه بهتر از درس آموزي از مکتب اصحابي که محضر پيامبر را درک کرده و حقايق ديني را از او آموخته‌اند. (خصوصاً اگر از بين خاندان آن حضرت بوده و بهرة بيشتري از معارف او برده باشند)؟ بنابراين انسان مومني که در قرآن تدبر مي‌کند و به تفکر و تعمّق در آيات آن مي‌پردازد و براي فهم بهتر قرآن، از انديشه‌ها و يافته‌هاي بزرگان معروف (خصوصاً اصحاب خاص پيامبر و خاندان او) هم استفاده مي‌کند و قصد و نيت او هم خالص است، به چنين کسي هرگز نمي‌توان «گمراه» گفت، اگر چه مي‌دانيم که به دليل معصوم نبودن و محدوديت‌هاي بشري که دارد ممکن است اشتباهاتي هم داشته باشد. آنچه انسان را از مسير هدايت منحرف مي‌کند و به وادي ضلالت و گمراهي مي‌کشاند، عنادِ آگاهانه با حق (به خاطر هواي نفس، ملاحظات دنيوي و …) است. ثانياً عالمان شيعه معتقدند که امامان معصوم در احاديث متعددي مردم را در عصر غيبت، به فقيهان ارجاع داده و آنها را حجت خود بر مردم معرفي کرده و هدايت انسان‌ها را در گرو پيروي از آنها دانسته‌اند. کاري به صحت و سقم اين مدعا نداريم. مي‌پرسيم آيا مي‌توان از همين احاديث نتيجه گرفت که فقيهان معصومند؟ مسلماً پاسخ اين سوال منفي است. حال اگر چنين است چرا از توصية پيامبر به پيروي از «عترت» نتيجه مي‌گيريد که عترت پيامبر حتماً بايد معصوم باشد؟ مي‌بينيم که اگر درک خود را از هدايت و ضلالت تصحيح کنيم، در توصية پيامبر مبني بر تمسک به عترت (به معناي عالمان و مفسران و فقيهان از خاندان مبارکش) و اينکه اين تمسک مانع گمراهي مردم مي‌شود (حتي اگر خطاهايي هم در اين ميان رخ دهد) هيچ مشکلي و محذور عقلي پيش نخواهد آمد و چون چنين است، نمي‌توان حديث ثقلين را دليل قاطع و محکمي بر عصمت عترت (و اطلاق ضروري اين لفظ به افرادي خاص) گرفت. حديث مذکور ضرورتاً چنين نتيجه‌اي نمي‌دهد زيرا با فرض عدم عصمت عترت هم سازگار مي‌افتد (به شرط اينکه سخن پيامبر را عرفي بفهميم و درک خود را از هدايت و ضلالت نيز تصحيح کنيم). ثالثاً اگر گمراهي را به معناي خطاي در فهم دين و تشخيص حقيقت بگيريم، مجبوريم اعتراف کنيم که ما هميشه گمراهيم و هرگز روي هدايت را نخواهيم ديد، حتي اگر به عترتي که بنا به ادعاي شيعه معصوم است رجوع کنيم. چرا که هر چند بنا به فرض، عترت پيامبر معصوم است اما انسان‌هاي ديگر غيرمعصومند و ممکن است در فهم کلام معصوم و حفظ و نگهداري و انتقال آن به ديگران دچار خطا شوند و لذا سخن پيامبر صلي الله عليه وآله سلم در حديث ثقلين (که اگر به قرآن و عترت رجوع کنيد هرگز گمراه نمي‌شويد) حتي با فرض عصمت عترت، خلاف واقع از آب در مي‌آيد. به خدا پناه ببريم از تحليل‌هايي که نتيجة نهايي آنها خلاف واقع بودنِ سخن پيامبر است.

———————————————
]1[لازمست به اين نکته مهم اشاره شود که لفظ حديث ثقلين با اين الفاظي که شيعه ذکر مي کنند صحيح نيست، بلکه لفظ صحيح آن چنانکه در کتاب صحيح مسلم آمده است، بصورت زير مي باشد:
زيد بن ارقم ميگويد: روزي رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم در مكان بنام خم، بين مكه ومدينه بلند شد وبراي ما سخنراني نمود خدارا حمد وثنا گفت ونصيحت كرد وتذكر داد سپس فرمود: « أَلَا أَيُّهَا النَّاسُ فَإِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ يُوشِكُ أَنْ يَأْتِيَ رَسُولُ رَبِّي فَأُجِيبَ، أَنَا تَارِكٌ فِيكُمْ ثَقَلَيْنِ أَوَّلُهُمَا كِتَابُ اللَّهِ فِيهِ الْهُدَى وَالنُّورُ فَخُذُوا بِكِتَابِ اللَّهِ وَاسْتَمْسِكُوا بِهِ فَحَثَّ عَلَى كِتَابِ اللَّهِ وَرَغَّبَ فِيهِ ثُمَّ قَالَ وَأَهْلُ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي». يعني: اي مردم! من بشرم وبزودي قاصد پروردگارم مي آيد ومن آنرا اجابت ميكنم. من در ميان شما دو چيزي گرانبها باقي ميگذارم: اولي كتاب خدا است كه در آن هدايت ونور است، كتاب خدا را بگيريد وبه آن چنگ بزنيد پس مردم را به كتاب خدا تشويق نمود, سپس فرمود: و اهل بيتم، شما را در مورد اهل بيتم سفارش ميكنم، شما را درمورد اهل بيتم سفارش ميكنم، شما را در مورد اهل بيتم سفارش ميكنم.
حصين به او گفت: اي زيد! اهل بيت او چه كساني هستند؟ آيا همسران وي از اهل بيتش نيستند؟
فرمود: همسرانش از اهل بيت او هستند اما اهل بيت او كساني هستند كه بعد از او صدقه برآنها حرام است.
گفت: آنها چه كساني هستند؟
گفت: آنها فرزندان علي، عقيل، فرزندان جعفر وفرزندان عباس اند.
گفت: صدقه برهمه اينها حرام است؟
گفت: بله . صحيح مسلم كتاب فضائل الصحابه ـ شماره (36) و در سنن بيهقي و مسند احمد نيز همه با اين لفظ آمده اند.
بنابراين در اين حديث که صحيح مي باشد، قسمت «ما إن تمسکتم بهما لن تضلوا أبدا : مادام که به اين هر دو چنگ زنيد هيچ گاه گمراه نمي‌شويد» در آن وارد نشده است. و جالب اينکه شيعه براي اثبات عقيده خود بيشتر به اين قسمت حديث نياز دارد! درحاليکه چنين لفظي صحت ندارد و تنها در روايات ضعيف شيعه وارد شده است که قابل حجت نيستند.
مثلا با لفظ : « إني تارك فيكم الثقلين أحدهما كتاب الله تبارك وتعالى سبب طرفه بيد الله وطرفه بأيديكم وعترتي أهل بيتي وإنهما لن يفترقا حتى يردا على الحوض» آمده که اين حديث ضعيف است و در سند آن شخصي غالي بنام ” هارون بن سعد” است. مراجعه کنيد به: “الضعفاء الكبير” (4/362) عقيلي. و “الكامل في الضعفاء” (7/203) ابن عدي. حتي بعضي از علما گفته اند: اين لفظ اصلا حديث نيست! و ساختگي مي باشد.

قبل از بيان داستان غدير خم، خوب است نکاتي را در مورد شأن نزول و مفاد آية تبليغ (67 سورة مائده) که يکي از ستون‌هاي اصلي استدلال شيعه بر غدير خم است متذکر شويم. آيه مذکور چنين است: « يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ» (المائدة: 67).
«اي پيامبر، آنچه از جانب پروردگارت به تو نازل شده، ابلاغ کن؛ و اگر نکني پيامش را نرسانده‌اي. و خدا تو را از (گزند) مردم نگاه مي‌دارد. آري خدا گروه کافران را هدايت نمي‌کند».
عالمان شيعه معتقدند که اين آيه در روز غدير خم نازل شده و در حقيقت خداوند با نزول اين آيه، به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم دستور داده است که موضوع امامت و ولايت علي عليه السلام را به مردم ابلاغ نمايد و او را به عنوان جانشين پس از خود نصب کند و تأکيد کرده است که اگر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اين کار را نکند، رسالتش ناتمام مي‌ماند و در ضمن نبايد هيچ گونه ترسي از مردم داشته باشد زيرا خداوند او را از شر دشمنان حفظ خواهد کرد. در اينجا سه مطلب مهم بايد مورد بررسي قرار گيرد :
الف. اينکه آيا واقعاً اين آيه در روز غدير خم نازل شده است؟
ب. اينکه آيا مفاد آية مذکور، ابلاغ موضوع ولايت و امامت علي عليه السلام است؟
ج. اينکه موضوع ترس پيامبر از مردم چه بوده است؟
در مورد مطلب اول (الف) با قاطعيت مي‌گوييم که هيچ سند و مدرک معتبري اين مدعا را اثبات نمي‌کند و عالمان شيعه تاکنون حتي يک سند معتبر براي اثبات اينکه اين آيه در روز غدير خم و در شأن علي عليه السلام نازل شده است نياورده‌اند. گاهي براي اثبات اين ادعا، به کتاب‌هايي از بعضي عالمان اهل سنت استناد مي‌کنند و مي‌گويند فلان دانشمند اهل سنت هم اين مدعا را مطرح يا تأييد کرده است. اما اولاً اکثريت قاطع دانشمندان اهل سنت چنين ادعايي را قبول ندارند و در کتاب‌هاي خود نشان داده‌اند که شأن نزول مذکور، جعلي و ساختگي است. ثانياً معدود افرادي هم که شأن نزول فوق را محتمل دانسته‌اند هيچ سند معتبري براي اثبات آن ارائه نداده‌اند. خوب است عالمان شيعه براي اثبات و تحکيم مدعاي خود، به جاي ارائه فهرستي از کتب اهل سنت که در آنها اين شأن نزول مطرح يا تأييد شده است، يک بار و فقط يک بار سلسلة راويان اين شأن نزول را با قواعد رجال شناسي مورد قبول فريقين بررسي کرده و بطور مستند نشان دهند که واسطه‌هاي نقل آن همگي از نظر عالمان بزرگ اهل سنت مورد وثوق بوده و هستند. اينجاست که عالمان شيعه به بن‌بست مي‌رسند و چيزي براي گفتن ندارند. به عنوان مثال آقاي ناصر مکارم شيرازي در تفسير نمونه ابتدا مدعي مي‌شود:
«در کتاب‌هاي مختلفي که دانشمندان اهل تسنن، اعم از تفسير و حديث و تاريخ نوشته‌اند روايات زيادي ديده مي‌شود که با صراحت مي‌گويد: آية فوق دربارة علي عليه السلام نازل شده است».[1]
سپس به جاي بررسي کلية واسطه‌ها و راويان اين شأن نزول (حداقل در يک مورد)، فقط نام مصادر حديث را مي‌آورند: «اين روايات را جمع زيادي از صحابه از جمله «زيد بن ارقم» و «ابوسعيد خدري» و «ابن عباس» و «جابر بن عبدالله انصاري» و … نقل کرده‌اند».[2]
و بعد از بيان اينکه اين احاديث به طرق گوناگون بيان شده‌اند، بدون بررسي سندي حتي يکي از طرق، و اثبات اعتبار و مورد وثوق بودن واسطه‌هاي نقل آن، نام دانشمنداني (مانند ابو نعيم اصفهاني، ابن عساکر، فخر رازي و ….) را ذکر مي‌کند که «به اين احاديث در کتب خود تصريح کرده‌اند».[3]
تا اينجا (اگر به روش علمي در اين مباحث ملتزم باشيم) چيزي عايد ما نشده است جز نام چند دانشمند که در کتب خود ذکري از اين شأن نزول کرده‌اند (بدون اينکه معلوم شود آيا دانشمندان نامبرده در فهرست فوق، شأن نزول مذکور را رد يا قبول کرده‌اند و در هر دو صورت، آيا سندي هم براي اثبات مدعاي خود آورده‌اند يا خير) و همه چيز در هاله‌اي از ابهام مانده است. اما آقاي مکارم شيرازي، خود با يک اعتراف عجيب و باور نکردني، ابهامات موجود را از بين مي‌برند:
«اشتباه نشود. منظور اين نيست که دانشمندان و مفسران فوق، نزول اين آن را دربارة علي عليه السلام پذيرفته‌اند، بلکه منظور اينست که روايات مربوط به اين مطلب را در کتب خود نقل کرده‌اند. اگر چه پس از نقل اين روايت معروف، به خاطر ترس از شرايط خاص محيط خود و يا به خاطر پيشداوري‌هاي نادرستي … از پذيرفتن آن خودداري کرده‌اند».[4]
عجبا! اگر دانشمندان مذکور، شأن نزول مورد ادعاي شيعه را نپذيرفته‌اند و آن را رد کرده‌اند، ديگر ذکر اسامي آنها به عنوان دانشمنداني که به اين شأن نزول در کتبِ خود تصريح کرده‌اند، چه فايده‌اي براي اثبات يا تقويت ادعاي شيعه در اين مورد دارد؟ مگر کسي منکر اين بود که بعضي دانشمندان بزرگِ اهل سنت، در بعضي از کتب خود به اين شأن نزول اشاره کرده‌اند؟ مهم اينست که آيا اين بزرگان، روايات مربوط به آن را پذيرفته‌اند يا نه، و در هر دو صورت دليل و مدرک آنها کدام است. اخلاق نيز حکم مي‌کند که به جاي متهم کردن اين دانشمندان به تعصبات مذهبي و يا ترس از شرايط خاص محيط، مدعاي آنها را با دليل و منطق و با سند و مدرک معتبر، نقد کنيم. جالب اينجاست که آقاي مکارم شيرازي در ادامه مي‌فرمايند:
«ولي جمعي ديگر [از دانشمندان اهل سنت] نزول آيه را در مورد علي عليه السلام مسلم دانسته‌اند».[5]
لکن نامي از اين افراد نمي‌آورد. ما نيز نمي‌دانيم آن «جمعي ديگر» که نزول آيه در مورد علي عليه السلام (و در روز غدير خم) را قطعي و مسلم دانسته‌اند چه کساني هستند و سند و مدرک آنها در اين مورد کدام است؟ اي کاش آقاي مکارم شيرازي براي اثبات يا تقويت مدعاي خود، به جاي ارائه فهرستي از دانشمندان اهل سنت که شأن نزول مذکور را رد کرده و يا فقط محتمل دانسته‌اند، اسامي و اسناد و مدارکِ دانشمنداني را ارائه مي‌دادند که اين شأن نزول را قطعي و مسلم مي‌دانند. در اين صورت بهتر مي‌توانستيم به نتيجه برسيم.
حال بپردازيم به نکتة بعدي (ب) و بحث پيرامون مفاد آية تبليغ. سوال اين است که در اين آيه، معنا و مصداق « مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ » چيست؟ به عبارت ديگر خداوند از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم، ابلاغِ چه چيزي به مردم را خواسته است؟ به نظر ما خداوند در اين آيه مي‌خواهد به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بگويد که آياتي را که به تو نازل شده و يا مي‌شود به مردم برسان و در اين راه از هيچ کس نترس و فقط وظيفه‌ات را که ابلاغ آيات الهي به مردم است انجام بده و خداوند نيز تو را از شر دشمنان و بدخواهان (کافران و يا منافقاني که ممکن است آيات الهي به ضرر آنها تمام شود و در صدد کارشکني يا ضربه زدن به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و مومنان برآيند) حفظ مي‌کند. به عبارتي ديگر آية تبليغ مفهومي کلي دارد و خطاب به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مي‌گويد آيات الهي را که بر تو نازل شده و يا مي‌شود به مردم برسان که اگر اين کار را نکني رسالتِ خود را انجام نداده‌اي. اما عالمان شيعه مي‌گويند که در اين آيه، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مأمور ابلاغ پيام الهي مبني بر ولايت و امامتِ علي عليه السلام شده است. به عبارت ديگر گويي خداوند ابتدا به طريق وحي، پيام امامت و ولايت علي عليه السلام را به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم رسانده و بعد، از او خواسته است که اين پيام الهي را به مردم برساند. اما سوال اين است که اگر آنچه ابتدا (يعني پيش از نزول اين آيه) به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نازل شده (يعني آنچه کلمة «ما» در عبارت « مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ » به آن اشاره مي‌کند) موضوع امامت و جانشيني علي عليه السلام پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است، آيه‌اش در کجاي قرآن قرار دارد؟ مگر اين موضوع، قبلاً به طريق وحي به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم «نازل» نشده است، پس چرا آن حضرت در روز غدير خم، ذکري از آن آيه نمي‌کند؟ آنچه به طريق «وحي» به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم «نازل» شده و آن حضرت مأمور «ابلاغ» آن به مردم است و در غير اين صورت «رسالتش» ناتمام مي‌ماند لاجرم بايد آيه‌اي از قرآن باشد، اما کجاست آيه‌اي که در آن سخن از امامت و ولايت علي عليه السلام و جانشيني او پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آمده باشد؟ ممکن است بگوييد که موضوع امامت علي عليه السلام بصورت آيه‌اي از قرآن به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نازل نشده بود؛ زيرا اين کار به صلاح نبود و احتمال داشت بعدها دشمنان و مخالفانِ علي عليه السلام، براي رسيدن به اهداف خود، حتي قرآن را هم تحريف کنند. اما اين توجيه به هيچ روي پذيرفته نيست، زيرا:
1. سخن فوق بر خلاف ظاهر آيه است. بر طبق آنچه از ظاهر آيه معلوم مي‌شود، قبلاً مطلبي به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم «نازل» شده و حال آن حضرت موظف به «ابلاغ» آن به مردم است تا «رسالتش» ناتمام نماند. پس آن مطلب حتماً بايد آيه‌اي از قرآن باشد. زيرا در غير اين صورت در آية مورد بحث، عبارت «أنزل» نمي‌آمد.
2. اگر قرار است قرآن آخرين کتاب آسماني (و براي همة انسان‌ها تا روز قيامت) باشد، خداوند خودش آن را از گزند دشمنان حفظ مي‌کند و جلوي تحريف و نابودي آنرا مي‌گيرد و ترسي هم از تحريف‌گران نخواهد داشت. همان‌طور که خود در قرآن فرموده است : «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ» (الحجر: 9) پس چرا بايد از ذکر صريحِ امامتِ علي عليه السلام و جانشيني او پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بصورت آيه‌اي در قرآن بترسد؟ چگونه است که خداوند از اين همه يهود و نصارا و بت‌پرست و مشرک و ملحد و منافق و … (آن هم در زماني که پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم تازه رسالتش را آغاز کرده و تنها و بي‌ياور است و قدرتي ندارد و حتي خطر مرگ، او را تهديد مي‌کند) نمي‌ترسد و آيات توحيد و مبارزه با کفر و شرک و بت‌پرستي را به پيامبرش نازل مي‌کند و او را مأمور شکستن بتها و مبارزه با کفار و مشرکين و هدايت مردم به سوي توحيد و يکتاپرستي مي‌نمايد، اما اکنون که سراسر عربستان مسلمان شده و به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ايمان آورده‌اند و آن حضرت قدرت کامل دارد و در مدتِ رسالت خود، صدها و هزاران شاگرد تربيت کرده است، مي‌ترسد که مبادا عده‌اي آخرين کتاب آسماني را تحريف کنند؟
3. اگر خطر تحريف در ميان باشد، آيا فقط امامتِ علي عليه السلام در معرض اين خطر قرار داد؟ آيا خطر تحريف، آيات مربوط به کفار و مشرکين و يهود و نصارا و ستاره‌پرستان و … را تهديد نمي‌کند؟ مسلماً اگر چنين خطري سبب شود که خداوند بنا به مصلحت، مطلبِ مهمي مانند امامتِ علي عليه السلام را بصورت آيه‌اي از قرآن نياورد، در اين صورت، صدها مطلبِ مهمتر از آن (مانند آيات مربوط به توحيد و نبوت و معاد) نيز در قرآن نمي‌آمد و به عبارت دقيقتر، اصلاً قرآني نازل نمي‌شد.
4. اگردشمنان و بدخواهان، قادر به تحريفِ قرآن بودند، همين آية تبليغ (و همينطور آيات ديگري مانند آية ولايت) را که مستمسک شيعه براي اثبات ادعاهايش است، از قرآن حذف مي‌کردند. براستي اگر از يک طرف اين آيات بر طبق اسناد و مدارک محکم و خدشه‌ناپذير، در شأن علي عليه السلام نازل شده‌اند و صراحتاً اشاره به امامت و ولايت او مي‌کنند و از طرفي هم دشمنان و بدخواهانِ آن حضرت قادر به تحريف قرآن بودند، پس چرا اين آيات تحريف نشد؟
5. اگر دشمنان و بدخواهان، قادر به تحريف احاديث پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در مورد امام علي عليه السلام هم بودند و نمي‌گذاشتند که حديثي از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در مورد امامت علي عليه السلام به جاي بماند که در دلالت داشتن بر امامت علي عليه السلام و جانشيني آن حضرت پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم صراحت داشته باشد- مي‌پرسيم اگر چنين است، اين احاديث چگونه بعد از هزار و چهار صد سال، بدست ما رسيده‌اند و توسط دشمنان و بدخواهان تحريف و يا نابود نشده‌اند؟ دشمناني که قادر به تحريف قرآن بودند و خداوند را از انزال آيه‌اي صريح در مورد امامت علي عليه السلام ترساندند، چگونه نتوانستند کلام پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را که بشر بود، تحريف کنند و يا باعث فراموشي آن از حافظة تاريخ شوند؟
حال فرض کنيم که آنچه قبلاً به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نازل شده بود، امامت علي عليه السلام بوده، لکن صلاح نبود که اين مطلب به صورت آيه‌اي صريح در قرآن بيايد. بسيار خوب، اما اگر چنين است چرا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم (در روز غدير خم) با صراحت نفرمود که اي مردم، من قبلاً از طرف خداوند مأمور شده بودم که موضوع امامت و ولايتِ علي عليه السلام را به شما ابلاغ کنم ولي بنا به مصالحي تاکنون نتوانسته‌ام (يا نخواسته‌ام) اين پيام الهي را به طور علني و رسمي به شما ابلاغ کنم و هم‌اکنون فرشتة وحي بر من نازل گرديد و از طرف خداوند به من پيغام داد که اين موضوع را به اطلاع شما برسانم، لذا هم‌اکنون به فرمان الهي، علي عليه السلام را رسماً به عنوان امام و جانشين پس از خودم به شما معرفي مي‌کنم! گيريم که خداوند صلاح نمي‌دانست آيه‌اي با صراحت در موضوع امامت علي عليه السلام نازل کند، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم که مي‌توانست چنين مطلبي را با صراحت و شفافيت بيان کند. پس چرا آن حضرت چنين کاري نکرد؟
اما مطلب سوم (ج) يعني ترس پيامبر از مخالفت و کارشکني مردم نسبت به مسأله امامت و جانشيني علي عليه السلام نيز شنيدني است. عالمان شيعه از طرفي مدعي هستند که پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از همان روزي که رسالت خود را علني کرد، علي عليه السلام را به عنوان خليفه، وصي و جانشين پس از خود به مردم معرفي و بعدها نيز به دفعات و در مناسبت‌هاي مختلف اين موضوع را با صراحت بيان نموده است، و از طرفي هم مي‌گويند که آن حضرت از نصب علي عليه السلام به عنوان امام و جانشين پس از خود، بيم داشت و خداوند در آية تبليغ (که بنا به ادعاي شيعه در روز غدير خم نازل شده است) به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اطمينان داده و گفته است که ترس را کنار بگذار و پيام خداوند را به مردم برسان زيرا خداوند تو را از شرّ دشمنان و بدخواهان و يا کج فهمان و کج انديشان حفظ مي‌کند! آيا اين يک تناقض آشکار نيست؟ نگاه کنيد:
«برحسب آنچه از روايات متعدد استفاده مي‌شود، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم قبلاً مأمور شده بودند که امامت علي عليه السلام را رسماً اعلام کنند ولي بيم داشتند که مبادا مردم، اين کار را حمل بر نظر شخصي آن حضرت و از پذيرفتن آن سرباز زنند. از اين‌روي در پي فرصت مناسبي بودند که زمينة اين کار فراهم شود تا اينکه اين آية شريفه نازل شد: «يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ ..» و ضمن تأکيد بر لزوم تبليغ اين پيام الهي به آن حضرت مژده داد که تو را از پيامدهاي آن مصون خواهد داشت. با نزول اين آيه، پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله وسلم دريافتند که زمان مناسب فرا رسيده و تأخير بيش از اين‌ روا نيست. از اين روي در غدير خم به انجام اين وظيفه مبادرت ورزيدند. آنچه اختصاص به اين روز داشت، اعلام رسمي و گرفتن بيعت از مردم بود و گرنه رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم در طول دورانِ رسالتشان بارها و به صورت‌هاي گوناگون، جانشيني امير مومنان علي عليه السلام را گوشزد کرده بودند و (حتي) در همان روزهاي آغازين بعثت، هنگامي که آية «وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ » (الشعراء: 214) نازل شد در حضور همة خويشاوندان فرمودند: نخستين کس که دعوت مرا بپذيرد جانشين من خواهد بود و به اتفاق فريقين، نخستين کسي که پاسخ داد علي بن ابي طالب بود. و نيز هنگامي که آية «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ» (النساء: 59) نازل شد و اطاعتِ کساني را به عنوان «أولي الأمر» بطور مطلق واجب کرد، جابر بن عبدالله انصاري از آن حضرت پرسيد: « أولي الأمر » چه کساني هستند؟ فرمود : «هم خلفايي يا جابر وأئمة المسلمين بعدي، أوّلهم علي بن ابي طالب …».[6]
در اينجا سوالات زيادي مطرح مي‌شود که به چند نمونة آن اشاره مي‌کنيم:
1. بر طبق کدام روايت معتبر، پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله وسلم قبلاً (و از طرف خداوند) مأمور شده بودند که امامت علي عليه السلام را رسماً اعلام کنند؟ خواهش ما اين است که براي اثبات اين ادعا، فقط يک حديث معتبر با ذکر سند ارائه دهيد.
2. اگر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بيم داشتند که مردم، اين کار را حمل بر نظر شخصي کنند و از پذيرش آن سرباز زنند، پس چرا مي‌گوييد که آن حضرت، در همان روز اول و در مهماني که براي فاميل و خويشاوندان خود ترتيب داده بود، با صراحت تمام علي عليه السلام را به عنوان وزير، وصي، خليفه و جانشين پس از خود معرفي کرد و بعدها نيز دهها و صدها بار در موقعيت‌هاي مختلف، اين کار را تکرار نمود؟ آيا اين تناقض نيست؟ ممکن است بگوييد در هيچ کدام از آن موارد، اعلامِ امامت و جانشيني علي عليه السلام، رسمي نبوده است، اما سوال ما اين است که اگر خوفِ حملِ سخنان پيامبر بر نظر شخصي و عدم پذيرش اين سخنان از سوي مردم مطرح باشد، اولاً چه فرقي بين اعلامِ رسمي و غيررسمي اين مطلب وجود دارد و ثانياً بر طبق ادعاي شيعه (و به نحوي که در فوق آمد) پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در همان روز اول و در آن مهماني، رسماً و با صراحت تمام، امامت علي عليه السلام را به مردم ابلاغ کرده‌اند. اگر آنچه شيعه در مورد حديث «يوم الإنذار» مي‌گويد، (صرف‌نظر از صحت و سقم آن) معرفي رسمي علي عليه السلام به عنوان جانشين پيامبر نيست، پس معناي «معرفي رسمي» چيست؟
3. اگر خوف از سوء فهم مردم در ميان بود، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مي‌توانست با بيان صريح و شفافِ موضوع، و تاکيد بر اينکه نصب علي عليه السلام به امامت و جانشيني پس از من، فرماني از سوي خدا و اصلي از اصول دين است، مانع اين سوء فهم شود. اما چرا آن حضرت چنين کاري نکرد؟ مگر اينکه بگوييم حتي اگر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اين موضوع را با صراحت و شفافيت بيان مي‌کرد، باز هم مردم سخنان او را حمل بر نظر شخصي کرده و از پذيرش آن سرباز مي‌زدند. اما اين سخن فقط يک ادعاي غيرقابل اثبات است که نه تنها پشتوانه‌اي از دليل و برهان ندارد بلکه دلايل فراواني در رد آن مي‌توان اقامه کرد. آيا اگر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در سالهايي که در مدينه به قدرت رسيده بود و شمار مسلمانان روز به روز بيشتر مي‌شد و بر ايمان و اعتماد و محبت مردم نسبت به آن حضرت افزوده مي‌گرديد، امامت و جانشيني علي عليه السلام را رسماً و صراحتاً و به عنوان يک فرمان الهي، اعلام مي‌کرد، مردم سخن او را حمل بر نظر شخصي نموده و با اين کار نعوذ بالله، پيامبر را متهم به دروغ گويي و سوء استفاده از مقام رسالت مي‌کردند؟ آيا ممکن است مردمي که به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ايمان آورده‌اند و در راه پيشرفت دين خدا شکنجه‌ها ديده و زخم‌ها خورده و آوارگي‌ها کشيده و زن و فرزند از دست داده و همة هستي خود را در راه رسالت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در طبق اخلاق نهاده‌اند، به اين راحتي ايمانِ خود را بر باد دهند؟ امامت و جانشيني علي عليه السلام پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم، به دنياي آنها لطمه مي‌زد يا به آخرتشان؟ اگر به دنيايشان لطمه مي‌زد (که البته دليلي هم براي اثبات آن نداريم) چنين واقعيتي چگونه مي‌توانست مانع پذيرش امامت علي عليه السلام از سوي آنها شود در حالي که در طول بيست و سه سال رسالت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم همة دنيايشان را از دست داده بودند و ديگر دنيايي نداشتند که امامت علي عليه السلام آن را به خطر بيندازد؟ اصحاب بزرگي که بهترين سال‌هاي جواني خود را در راه رسالت پيامبر و گسترش دين اسلام در سختي و محروميت از نعمت‌هاي دنيا گذارنده بودند، آيا معقول است که در دوران پيري و کهولت به خاطر حب مقام و قدرت و رياست حکم خدا را زير پا گذاشته و ثواب يک عمر مجاهدت در راه خدا را پايمال و آخرتِ خود را تباه کنند؟ ممکن است بگوييد که اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بالآخره انسان بودند و ارتکاب چنين خطايي از سوي آنها محال عقلي نبود و لذا خوف پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم معقول و موجه بود. اما اولاً اين سخن فقط يک احتمال است و قطعيت ندارد و ثانياً شرط ابلاغ پيام‌هاي الهي به مردم اين نيست که پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ابتدا يقين کند که سخن او را حمل بر نظر شخصي نمي‌کنند؛ زيرا اين احتمال در خيلي از جاهاي ديگر هم وجود دارد و اگر صرف احتمال عقلي (مبني بر عدم پذيرش مردم) مانع از ابلاغ پيام‌هاي الهي به مردم شود، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم هيچ گاه نمي‌تواند هيچ آيه‌اي از قرآن را به مردم ابلاغ کند. ما منکر اين نيستيم که همواره ممکن است عده‌اي کج فهم و سست ايمان وجود داشته اند، اما اصحاب و ياران پيامبر که داراي اراده ها و ايمان پولادين بودند و هيچگاه چنين تهمتي به رسول خدا نمي‌زدند و پيامبر نيز هيچگاه به خاطر سوء فهم و عدم پذيرش اقليتي کج فهم و سست ايمان، وظيفة خود را ترک نمي‌کند. پس بطور خلاصه دو اصل را نبايد فراموش کنيم: اول اينکه اصل بر برائت است مگر اينکه خلاف آن اثبات شود، (و در اينجا دليلي نداريم که خلاف را اثبات کند) و دوم اينکه قصاص قبل از جنايت عقلاً و شرعاً حرام است (مدعاي شيعه مبني بر اينکه اگر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم موضوع امامت و جانشيني علي عليه السلام پس از خود را با صراحت بيان مي‌کرد، مردم – خصوصاً اصحاب بزرگ – سخن آن حضرت را حمل بر نظر شخصي خودش مي‌کردند، قصاص قبل از جنايت است).
4. اينکه مي‌گويند «پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم قبلاً مامور شده بود که امامت علي عليه السلام را رسماً اعلام کند» منظورتان از «قبلاً» چه زماني است؟ لاجرم خواهيد گفت: از همان روز اول که رسالت آن حضرت علني شد (يعني حدود بيست سال قبل از واقعة غدير خم). حال سوال اين است که چرا خداوند از همان روز اول که اين وظيفه و مأموريت را به عهدة پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نهاد، او را از شر دشمنان و بد خواهان و يا از بيم کج فهمي مردم ايمن نکرد و به او اطمينان خاطر نداد؟ آيا اين کار خلاف حکمت نيست که خداوند به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمان دهد که علي عليه السلام را رسماً به عنوان امام و جانشين پس از خود معرفي کند و با آنکه مي‌بينيد آن حضرت از بيمي که دارد، به وظيفة خود (يعني ابلاغ پيام الهي به مردم) عمل نمي‌کند، ساکت بنشيند و بيست سال بعد (يعني در ماه‌هاي آخر عمر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم) به او بگويد که ديگر بيش از اين تأخير روا نيست و بايد اين پيام را به گوش مردم برساني؟ ممکن است بگوييد که شرايط اجازه نمي‌داد که پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در سال‌هاي رسالت خود، علي عليه السلام را رسماً به امامت نصب کند و در روز غدير خم شرايط از هر جهت آماده بود. اما اين توجيه به هيچ روي درست نيست؛ زيرا سوالات زيرا در ذهن بوجود مي‌آورد:
الف. مگر خداوند به اين حقيقت واقف نبود که در آن سال‌ها، شرايط براي اين کار مناسب نبود، پس چرا وظيفه را به عهدة پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم گذاشت؟
ب. روز غدير خم، روزي بود که پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به همراه جمعي از ياران خود از حجة الوداع باز مي‌گشتند، يعني چند روز بعد از آخرين حجِ آن حضرت. آيا چند روز قبل از غدير خم (يعني در مراسم حج که بيش از صد هزار نفر از سراسر عربستان همراه پيامبر حضور داشتند) شرايط مناسب نبود؟ چرا آية تبليغ در مراسم حجة الوداع نازل نشد تا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در حضور همة شرکت کنندگان در مراسم حج که جمعيت انبوهي بودند – امامت و جانشيني علي عليه السلام پس از خود را رسماً اعلام کند؟ آيا در روزهاي حجة الوداع، شرايط همچنان نامناسب بود؟ اگر به اين سوال پاسخ مثبت دهيد مي‌پرسيم اين شرايط نامناسب که بيست سال طول کشيد و حتي در روزهاي حجة الوداع هم از بين نرفته بود و جلوي پيامبر را مي‌گرفت، چه بود که به ناگهان در روز غدير خم از صحنة روزگار محو شد و شرايط مناسب جاي آن را گرفت؟
5. يک بار ديگر نگاهي بيندازيم به مطلبي که از آقاي مصباح يزدي نقل کرديم. ايشان نيز مانند اکثر عالمان شيعه مدعي هستند که:
«هنگامي که آية: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ» (النساء: 59) نازل شد و اطاعت کساني را به عنوان «أولي الأمر» بطور مطلق واجب کرد، جابر بن عبدالله انصاري از آن حضرت پرسيد اين «أولي الأمر» چه کساني هستند؟ [پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم] فرمود: «هم خلفايي يا جابر وأئمة المسلمين بعدي، أوّلهم علي بن أبي طالب …»
در اينجا پاسخ به سوالات زير ضروري مي‌شود:
الف. آيا عالمان شيعه (و از جمله خود ايشان) واقعاً نمي‌دانند که حديث مذکور به هيچ وجه سند محکم و معتبري ندارد و در سلسلة راويان آن افرادي (مانند «محمد بن همام»، «جعفر بن محمد بن مالک»، «حسن بن محمد بن سماعه» و …) وجود دارند که نه تنها از نظر عالمان اهل سنت، بلکه حتي از نظر بزرگان شيعه نيز فاسد، فاسق و لذا غيرقابل اعتماد هستند؟ درست است که عالمان بايد به مردم «آموزش عقايد» بدهند، اما کدام «عقايد» عقايدي که ساخته و پرداختة عده‌اي حديث سازِ فاسد، فاسق و غيرقابل اعتمادند؟
ب. مگر بنا به ادعاي شيعه، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم علاوه بر ابلاغ آيات الهي به مردم، مأمور شرح و تفسير آن آيات نبودند و مگر آية «أولي الأمر» سال‌ها (و يا حداقل ماه‌ها) پيش از واقعة غدير خم نازل نشده بود، پس چرا پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله وسلم اين آيه را فقط براي جابر تفسير کرد؟ آيا اين سوال که «أولي الأمر چه کساني هستند» فقط براي جابر پيش آمده بود؟ مي‌دانيم که در زبان عرب، «أولي الأمر» به معناي «صاحبان امر حکومت» و يا به عبارتي ديگر «مسئولين حکومتي» است و عموم مردم از اين آيه لزوم اطاعت از حاکمان (براي حفظ نظم و سامان يافتن امور مردم) را مي‌فهميدند. حال اگر واقعاً منظور خداوند از «أولي الأمر» افراد خاصي (يعني علي بن ابي طالب و فرزندانش) بود، آيا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم موظف نبود که اين مطلب را در ملأعام و براي همة مردم بيان کند؟ اگر بگوييد شرايط اين اجاره را به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نمي‌داد، مي‌پرسيم چرا خداوند آيه‌اي را نازل کرد که هم نيازمند تفسير بود و هم شرايط مناسب براي تفسير آن از سوي پيامبر وجود نداشت؟ آيا نزول آيه‌اي که هم نيازمند تفسير و تعيين مصداق از سوي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است و هم پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم (به دليل شرايط خاص) از تفسير آن خوف دارد و تا چند سال ديگر اين خوف ادامه خواهد داشت، بيهوده و حتي نوعي اضلال از طرف خداوند نيست؟