ابوبکر_قشمی

مختصر جواب شما همین چند سطر است و بس

در مورد حسکانی و اختلاف علما و راویان بخاری و مسلم و… مفصل صحبت شد.

در مورد حدیث لانورث…. واقعاً که شما پیرو هوا و هوس هستید نه حق و حقیقت!!

من میگویم: ابن تیمیه و دهلوی گفتند: این حدیث را عده ای از اصحاب نقل کردند به نامهای فلان و فلان و…. بعد شما قول یک شخص را نقل میکنی که میگوید این خبر ازاخبار آحاد است؟؟!! چرا در صورتی که میدونید این خبر از آحاد نیست به قول این شخص استناد میکنید؟؟ مگر این همه حدیث در کتب از اصحاب در این مورد نمیبینید؟

من برای نمونه حدیث ام المؤمنین رو براتون نقل کردم که همین روایت ثابت میکرد که اون حدیث خبر آحاد نیست… ولی شما چون پیرو هوا و هوسید چشاتون رو بستید و گفتید: عالم خودتون میگه …. و من هم برای بار هزارم میگم.. اگه عالم ما گفته اشتباه کرده … و اشتباه او واضح و مشخصه و نفهم اونه که بر اشتباهات دیگران استناد بکنه!

از ابوهریره با این لفظ اومده: أبي هريرة أن رسول الله صلى الله عليه و سلم قال : لا تقسم ورثتي دينارا ما تركت بعد نفقة نسائي ومؤونة عاملي فهو صدقة

(الموطا ج3 ص 103 ح 725 امام مالک علیه السّلام باب: النبي صلى الله عليه و سلم هل يورث؟)

باز هم .. عن الأعرج عن أبي هريرة قال قال رسول الله صلى الله عليه وسلم "إنا معاشر الأنبياء لا نورث ما تركنا فهو صدقة بعد نفقة نسائي ومؤنة عاملي" (التمهيد لما في الموطأ ج8 ص105 )

عن مالك بن أوس بن الحدثان قال :

 ( دخلت على عمر فدخل عليه عبد الرحمن بن عوف وطلحة وسعد وجاء علي والعباس يختصمان فقال لهم عمر : أنشدكم بالذي بإذنه تقوم السماء والأرض أتعلمون أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قال :

 ( لا نورث ما تركناه صدقة ) ؟ فقالوا : اللهم نعم

(مختصر الشمائل ترمذی ح 341)

اما در مورد اینکه فرمودید: ابتدا حضرت فاطمه گفت: پدرم فدک را به عنوان هبه به من بخشیده است و وقتی دید ابوبکر آن را نمی پذیرد سپس بی بی مظلومه سلام الله علیها ادعای ارث کردند.

اینجا یک توهین بزرگ در کلام شیعه نسبت به سیده فاطمه نهفته است.

در ابتدا میگویید: فاطمه گفت: پدرم فدک را به من داده است… و پس از آن گفت: پدرم فدک را به عنون ارث به من بخشیده است.

خواه نا خواه یکی از این دو قول دروغ است . اگه ادعای شما راست باشه.. پس حضرت فاطمه(زبان لال مدعیانش لال) در یکی از این دو موضع دروغ گفته! … مگه میشه اول بگه فدک به اون بزرگی به عنوان هبه به من داده شد و بعد از آن بگه نه بابام به عنوان ارث بهم داده!

اگر بگید: نه دفعۀ اول حقیقت را گفت و بعد از آن حق شرعی خود را خواست .. جواب این خواهد بود که :

اگر حق شرعی خود را میخواست ، حق او نمیتوانست کل منطقۀ فدک باشد که او چنین در خواستی دارد! به جز او امهات المؤمنین نیز آن سهم میبرند.

پس این ادعا که فاطمه در مرحلۀ اول گفت فدک را به من بخشیده است و در دفعه بعد فدک را به عنوان ارث پدری طلب کرد ادعایی ناموزون و در ترازوی منطق بی اعتبار است.

2- اگه فدک ملک فاطمه بوده که رسول الله در حیات خودشون اون رو بهشون بخشیده چند سؤال پیش میاد.

اولاً: آیا این ظلم نیست که پیامبر مالی را به فاطمه بدهد ولی به دیگر فرزندانش از آن مال.. به اندازۀ دانۀ خردلی هم ندهد؟

صحیح مسلم است:  بشير بن سعد نزد پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم آمد و گفت: اي پيامبر خدا من به پسرم باغي را هديه كرده ام و ميخواهم تو را بر آن گواه بگيرم.
پيامبر صلى الله عليه وسلم فرمود: آيا به همۀ فرزندانت داده اي؟ بشیر گفت: نه.
پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: برو که من بر ظلم و ستم گواهي نميدهم(صحیح مسلم ح1623)

خداوند میفرماید: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ*كَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ (صف:2و3) = اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد چرا چيزى مى‏گوييد كه انجام نمى‏دهيد*نزد خدا سخت ناپسند است كه چيزى را بگوييد و انجام ندهيد.

مگر میشود پیامبر تبعیض را ظلم و ستم بداند ولی خودشان این ستم را در حق فرزندان خود روا بدارد؟؟ !! (آیۀ فوق)

ضمناً:زينب دختر پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم در سال هشت هجري (سیر اعلام النبلاء ذهبی ج2 ص 250) وفات يافت، و دختر ديگرش ام كلثوم در سال نهم هجرت در گذشت(سیر اعلام النبلاء ج2 ص 252)، پس چگونه پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم فدک را به فاطمه هديه ميكند. و هیچ سهمی برای زينب و ام كلثوم و همسرانش در نظر نمی گیرد؟ آیا این تبعیض و ظلم نیست؟

دوماً: اگر فدک ملک شخصی سیده فاطمه بوده … فاطمه به چه علّت برای طلب ملکشخصی خود به نزد خلیفه می آید؟؟ مگر استفاده از ملک شخصی هم اجازه میخواهد؟!!

در مورد این روایت: «النساء لا يرثن من الأرض و لا من العقار شيئا» = «زنها، چيزى از زمين(العقار= ملك، مزرعه، خانه و اثاث منزل.. "المنجد") و مزرعه و خانه و اثاث منزل، ارث نمى‏برند».. 

(من لايحضره الفقيه، شيخ صدوق، كتاب الفرائض و الميراث، ج‏4، ص‏347.)

خودتان هم میدانید که تا به حال کسی به همسران خود نگفته النساء!!!! بلکه این کلمه عموماً بر جنس مونث اطلاق میشود.

و اینکه شما این را قبول ندارید به این دلیل است که اگر قبول کنید دیگر وای فدکایی در کار نخواهد بود!

 

اما اصل بحث:

 

در مورد اولاً ؛ دوماً؛ سوماً … ممنون از تذکرتون ولی همینطوری راحت ترم!

در مورد اینکه گفتید حدیث "لانورث ما ترکناه" خبر واحد است!!!!!

ابن تیمیه در "منهاج السنة" در مورد این ادعا میفرماید: «کذب محض است، زيرا حديث «از ما پيغمبران کسي ارث نمي برد، آنچه از خود بجا مي گذاريم صدقه است» را ابوبکر، عمر، عثمان، علي، طلحه، زبير، سعد، عبدالرحمن بن عوف، عباس بن عبدالمطلب، همسران پيغمبر صلی الله علیه وسلم، و ابوهريره روايت کرده اند و روايت اين افراد در صحاح و مسانيد ثبت بوده و در نزد علماي حديث مشهور و شناخته شده است. بنابراين ادعاي انفراد ابوبکر در روايت اين حديث، يا از فرط جهالت است و يا از تعمد در دروغ و افتراء.»

 

علامه دهلوی در "تحفه اثنا عشری" در جواب چنین ایرادی میگوید: اين خبر در كتب اهل سنت به روايه حذيفه بن اليمان و زبير بن العوام و ابوالدرداء و ابوهريره و عباس و علي و عثمان و عبدالرحمن بن عوف و سعد ابن ابي وقاص… آمده است.

پس حداقل این حدیث از 12 نفر از صحابه روایت شده ، بعد از آن میبینیم که ائمه اهل تشیع نیز آن را نقل میکنند و این خبر در کتاب الکافی و دیگر کتب شیعه ثبت است که قبلاً ذکر شد.

اما حدیثی که از ام المؤمنین عائشه در این مورد نقل شده در مسند امام احمد حدیث شماره 25059 ثبت است و شعيب الأرنؤوط در مورد سندش مینویسد: إسناده صحيح على شرط مسلم

ضمناً: هیچ کس سیده فاطمه را تکذیب نکرده است و این شما هستید که چنین فکر میکنید و ابوبکر صدیق رضی الله عنه به فاطمه رضی الله عنها چیزی را گفتند که حق بود و نه ابوبکر فاطمه را تکذیب کرد و نه فاطمه ابوبکر را… بلکه این شمایید که الم شنگه به راه انداخته اید!

* حرف حضرت فاطمه چه بود که ابوبکر آن را تکذیب کرد؟؟؟ فاطمه چه فرمود؟ گفت پدرم تمام فدک را به من داده ولی یه دونه خرما از اون رو واسه خواهرام و همسراش نداده؟؟؟ اینو گفت فاطمه؟

عجبااااا !!! تنها حرفی که این میان رد و بدل شد این بود که، فاطمه خواهان تقسیم شدن ارث بود و ابوبکر گفت انبیاء ارث به جا نمیگزارند و این در کتب اهل تشیع نیز ثبت و ضبط است!

ضمناً: مولای ما اشتباهی نکرده اند و در نهایت اگر کسی اشتباه کرده باشد این سیده فاطمه هستند نه سیدنا ابوبکر … که درود خدا بر هر دوی آنها باد.

اما برتری صدیق، طبق آیۀ قرآن

وَمَن يُطِعِ اللّهَ وَالرَّسُولَ فَأُوْلَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا (النساء:69) = و هر کس اطاعت الله و رسولش را بنمايد پس آنها با کساني خواهند بود که الله به آنها نعمت داده است؛ يعني، انبياء و صدقين و شهيدان وصالحين و آنها چه خوب دوستاني هستند.

و صدیق تنها به معنی راستگو نیست بلکه صدیق مقامی است که بعد از پیامبران بالاترین مقام است و این است مقام حضرت صدیق اکبر!

و در مورد روایاتی که در کتب شیعه آمده نیز توضیح دهید، شدیداً مشتاقم و ضمناً در احادیثی که میگوید: زن از زمین و ملک و… ارث نمیبرد با کلمۀ "نساء" ذکر شده که در عرف عرب به جنس مونث اطلاق میشود و اگر منظور همسر بود حداقل با کلمۀ"زوجه" یا"امراة" نقل میشد! پس اینکه میگویید منظور از اینکه گفته شده زن از ملک ارث نمیبرد، منظور از زن همسر است؛ عذر بدتر از گناه است!

«النساء لا يرثن من الأرض و لا من العقار شيئا» = «زنها، چيزى از زمين(العقار= ملك، مزرعه، خانه و اثاث منزل.. "المنجد") و مزرعه و خانه و اثاث منزل، ارث نمى‏برند».. 

(من لايحضره الفقيه، شيخ صدوق، كتاب الفرائض و الميراث، ج‏4، ص‏347.)

و خدا را شکر ، شبهۀ زنگ زدۀ شما قرنهاست که به آن جواب داده شده.

 

دلیل برای اینکه بگیم: روایت فاطمه احب الی منک ضعیف است.

 

1- اسلمی بن عقبه در میان روایان این حدیث وجود داره که هیچ کس او را نشناخته!

2-عکرمه بن عمار در آن وجود داره که خود او ثقه است الا در مواردی که از از یحیی بن ابی کثیر نقل کرده و این روایت را نیز از یحیی بن ابی کثیر نقل کرده.

قال عبد الله بن أحمد بن حنبل ، عن أبيه : عكرمة بن عمار : مضطرب الحديث عن يحيى بن أبى كثير.

و قال أبو زرعة الدمشقى : سمعت أحمد بن حنبل يضعف رواية أيوب بن عتبة ، و عكرمة ابن عمار عن يحيى بن أبى كثير

و قال البخارى : مضطرب فى حديث يحيى بن أبى كثير ، و لم يكن عنده كتاب .

و قال أبو عبيد الآجرى : سألت أبا داود عن عكرمة بن عمار ، فقال : ثقة ، و فى حديثه عن يحيى بن أبى كثير اضطراب

و قال النسائى : ليس به بأس إلا فى حديثه عن يحيى بن أبى كثير

و قال أبو حاتم : كان صدوقا ، و ربما وهم فى حديثه ، و ربما دلس ، و فى حديثه عن يحيى بن أبى كثير بعض الأغاليط

ابن حبان : فى روايته عن يحيى بن أبى كثير اضطراب

3- با حدیث صحیحی که پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلّم میفرماید: عایشه و پدرش محبوبترین اشخاص نزد من هستند ، در خلاف است.

اما روایتی که برای تقویت روایت قبلی نقل کردید: "احب اهلی الی فاطمه" که ضعف آن مشخص است و در سلسله رجال آن عمر بن ابی سلمه وجود دارد و او ضعیف است و شما اومدید این متن رو در مورد او درج کردید:«قَالَ أَبُو حَاتِمٍ: هُوَ عِنْدِي صَالِحٌ ؛ قُلْتُ: اسْتَشْهَدَ بِهِ البُخَارِيُّ ؛ وَرَوَى: أَحْمَدُ بنُ زُهَيْرٍ، عَنِ ابْنِ مَعِيْنٍ: لَيْسَ بِهِ بَأْسٌ»

خب ابتدا جرح ها را در مورد عمر بن ابی سلمه ببینید:

ذكره محمد بن سعد فى الطبقة الرابعة من أهل المدينة ، قال : و لم تسم لنا أمه ، و كان كثير الحديث ، و ليس يحتج بحديثه .

و قال على ابن المدينى ، عن يحيى بن سعيد : كان شعبة يضعف عمر بن أبى سلمة .

و قال إسحاق بن الهياج ، عن أبى قدامة : قلت لعبد الرحمن بن مهدى : شعبة أدرك عمر بن أبى سلمة ، و لم يحمل عنه ؟ قال : أحاديثه واهية .

و قال أبو الحسن بن البراء ، عن على ابن المدينى : تركه شعبة ، و ليس بذاك .

و قال إبراهيم بن يعقوب الجوزجانى : ليس بقوى فى الحديث .

و قال النسائى : ليس بالقوى .

و قال أبو بكر بن خزيمة : لا يحتج بحديثه .

 

اما قول ابوحاتم در مورد او : و قال أبو حاتم : هو عندى ، صالح صدوق فى الأصل ، ليس بذاك القوى يكتب حديثه ، و لا يحتج به ، يخالف فى بعض الشىء .

چرا قول او را قیچی کردید؟

اما از یحیی بن معین در مورد او: و قال أبو بكر بن أبى خيثمة ، عن يحيى بن معين : ليس به بأس .

و قال مرة أخرى : ضعيف الحديث .(تهذیب الکمال المزی)

یا به این شکل: و حكى ابن أبى خيثمة أن ابن معين ضعفه(تهذیب التهذیب ابن حجر عسقلانی)

یا به این شکل: عَنِ ابْنِ مَعِيْنٍ: لَيْسَ بِهِ بَأْسٌ.وَقَالَ ابْنُ مَعِيْنٍ أَيْضاً: هُوَ ضَعِيْفٌ.(سیر اعلام النبلاء ذهبی)

ابتدا او را با کمترین درجه توثیق کرده ولی بعد او را ضعیف الحدیث دانسته ولی بی شرمی شما حدی ندارد!

و تنها کسانی که او را تضعیف کرده اند "نسائی" نبوده که بخوایم در موردش صحبت کنیم.

و در مورد ذهبی هم بد نبود به کتاب سیر اعلام النبلاء نگاهی میکردید که در تذکرۀ او اقوال را جمع کرده. و همینطور به کتاب میزان الاعتدال او در تذکرۀ راوی شماره 6127 و کتاب "ذکر اسماء من تکلم فيه و هو موثق" چنین کتابی از ذهبی در دسترس ندارم و همین بس که به سه کتاب میزان الاعتدال و سیر اعلام و تعلیق او بر مستدرک نگاهی بیاندازیم.

و نشانۀ بی شرمی شما این است که خودتون دارید اعتراف میکنید که ذهبی روایت فوق را به خاطر وجود عمر بن ابی سلمه تضعیف کرده بعد باز از اون طرف میگی او عمر بن ابی سلمه رو ثقه دونسته؟؟

و اما قول کتانی نیز در این مقام ارزشی ندارد و همانطور که تضعیف روایتی بدون دلیل مقبول نیست تصحیح روایت در صورتی که راوی آن ضعیف است و مخالف حدیث صحیح است به طریق اولی مقبول نیست و کسانی که این روایت را ضعیف میدانند ادلّه هم دارند که در بالا گذشت و مراجعه کنید به :

("السلسلة الضعيفة و الموضوعة" ، "آلبانی" ج 4 ص 322)

در مورد اینکه جرح باید توضیح داده شود،این در مواردی صدق میکند که در مورد راوی تردید وجود داشته باشد ولی در این مورد باز هم همانطور که ابن صلاح(در "مقدمه") میفرمایند: «هرچند که ما نتوانيم به جرح راوي با توجه به اين الفاظ("فلان ضعيف" و "فلان ليس بشيء") اعتماد کرده و بر آن حکم کنيم ولي حداقل ديدن اين الفاظ ما را از پذيرش حديث او باز ميدارد. ….» و در نهایت در همین صفحه میفرماید: «وقتي شخصيت کسي را هم جرح و هم تعديل کرده باشند جرح بر تعديل مقدم است چون کسي که او را تعديل کرده با توجه به ظاهر راوي او را تعديل کرده است اما جرحکننده با توجه به مسائلي غير آشکار و پوشيده، او را مجروح دانسته است.»

اما در مورد راویان مجهول و پذیرش روایت از آنها؛ هر چند با ذکری که گذشت لازم به گفتن این موضوع نیست ولی بد نیست بدانید که راویان مجهول خود به سه دسته تقسیم میشوند: 1- راوی که هم عدالت باطنی و هم ظاهریش مجهول باشد.. که به قول ابن صلاح نزد جمهور روایتش پذیرفته نمیشود. …2- راوی که ظاهراً عادل است ولی عدالت باطنی او مجهول است که به این روایان "مستور" گفته میشود… در موارد بسیاری به روایات چنین راویانی عمل میشود. 3- راوی "مجهول العین": معمولاً به راوی گفته میشود که تنها یکنفر از او روایت نقل کرده باشد!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در مورد تضعیفات بهبودی و مجلسی سخن من واضح و مشخص بود.. من گفتم: اولین باب کتاب الکافی یعنی باب "العقل و الجهل " روایت چهارم و پنجم ..بهبودی در"صحیح الکافی" هر دو را تضعیف کرده ولی مجلسی در "مرآت العقول ج1 صص 33و34" در مورد آن دو روایت میگوید: «موثق ولا يقصر عن الصحيح»

به صورت کلّی مجلسی حدود 9 هزار حدیث این کتاب را تضعیف کرده و بهبودی 11693 حدیث را ضعیف یا مرسل یا مجهول یا… دانسته یعنی این دو عالم حداقل در 3 هزار حدیث با هم مخالف هستند. و حال هم که پای محدث نوری رو هم به وسط کشیدید که دیگه قوز بالا قوز شد!

در خاتمة المستدرك ، الميرزا النوري  ج 3  ص 497 : «وقال المولى محمد تقي المجلسي في الفائدة الحادية عشر من فوائد مقدمات شرحه على الفقيه بالفارسية ما لفظه : «وهم جنين أحاديث مرسلهء محمد بن يعقوب كليني ، ومحمد بن بابويه قمي ، بلكه جميع أحاديث إيشان كه در كافى ومن لا يحضر است همه را صحيح ميتوان كفت ، چون شهادت أين دو شيخ بزركوار كمتر از شهادت أصحاب رجال نيست ، يقينا ، بلكه بهتر است . . إلى آخره !!!!!»

آقای خوئی در کتاب معجم رجال حدیث، از قول استادش " نائینی"، مناقشه در اسناد روایات کافی را حرفه و ترفند عاجزان وناتوانان خوانده‌است!! (معجم رجال الحدیث، ج ۱، ص ۹۹.)

اما قول:"الکافی کاف لشیعتنا" بررسی و تصدیق آن (با ادلّه!) توسط یکی از شیعیان در سایت زیر! :

http://askdin.com/showthread.php?t=2696

*خلاصه : در مورد اینکه کلینی روایتش را موثق میدانسته یا خیر و یا اینکه این کتاب به امام زمانتان عرضه شده یا خیر … این اختلافی است که بین شیعیان است نه ما و سوال من هم در همین مورد است که شما شیعه ها به وقت اختلاف از چه قاعده ای پیروی میکنید؟

یعنی در وقت اختلاف بین علمای شیعه کدام قول را قبول میکنید؟ قول مجلسی یا بهبودی یا قول ابوالحسن عاملی که میگوید کلینی احادیث کتابش را موثق میدانسته یا قول آن دسته از شیعیان که میگویند کتاب "الکافی" را امام زمان تایید کرده؟؟

خواهشمندم که به این سوالم، جواب بدید تا ما کمی با اصول اهل تشیع در رد یا قبولی احادیث آشنا شویم!

_________________________

حدیث:« كان أحب النساء إلى رسول الله صلى الله عليه و سلم فاطمة و من الرجال علي »

اما در مورد عبدالله بن عطا که به قول ابن حجر شیعه مذهب بوده است. و " قال النسائي : ليس بالقوي " .و قال الحافظ في " التقريب " :" صدوق يخطىء و يدلس " … و قال الحافظ في " التقريب " :" صدوق يتشيع " . قلت : فمثله لا يطمئن القلب لحديثه ، لا سيما و هو في فضل علي رضي الله عنه ! فإن من المعلوم غلو الشيعة فيه ، و إكثارهم الحديث في مناقبه مما لم يثبت !

با توجه به اینکه این روای شیعه مذهب است پس وقتی که او روایتی نقل کرد که به نفع مذهب اوست باید به او شک کرد … ولی در احادیثی که مربوط به فقه است (خصوصاً روایتی که نقل کردید) از او به عنوان شاهد استفاده میشود.

ضمناً: هر راوی که بخاری و مسلم از اونها روایت نقل کردند به این معنی نیست که آنها اصدق الناس هستند و میبینیم که بخاری و مسلم حتی ازکسانی چون مروان هم حدیث نقل کرده اند و آن هم فقط به خاطر تقویت حدیثی دیگر وگرنه نظر اهل سنت در مورد مروان مشخص است.

علامه ابن وزیر در همین مورد در  "الروض الباسم" در جواب به معترضی چنین مینویسد: «معترض فکر می‌کند که مروان بن حکم در نزد محدثین از جمله پرهیزکاران و صالحان است، و به روایت محدثین از او استدلال می‌کند که محدثین فاسقان، و «جرح شده‌ها» را قبول دارند، و چون احادیث وی را در صحاح آورده‌اند باور به عدالت وی داشته‌اند، و اصلا این طور نیست، محدثین از کردار شنیع و گناهان مهلک و بزرگ وی جاهل و بی‌خبر نیستند.و ذهبی می‌گوید(سیر اعلام النبلاء ج3 ص476): «مروان در واقعه جمل حضور داشت و طلحه را به قتل رساند، و خودش نجات یافت ای کاش به هلاکت می‌رسید»….محدثین پس از تکیه بر روایت دیگران از او بعنوان شاهد و تابع روایت کرده‌اند، زیرا گاهی روایت فاسق مفید ظنّ است، و هرگاه ظن فایده داشته باشد ذکر آن زیبا و لازم است تا در هنگام تعارض به عنوان ترجیح بکار رود.»

روایت عبدالله بن عطا نیز از این دست روایات است و شما دانسته خود را به خواب میزنید که شاید چند روزی بیشتر دووم بیارید و روایتی که در راویان آن عبدالله بن عطا وجود دارد و در صحیح مسلم نیز آمده است ، به همین طریق است و امام مسلم نیز در باب" قضاء الصيام عن الميت" 5 حدیث نقل کرده و یکی از آن 5 حدیث، حدیث عبدالله بن عطا می باشد و تنها 2 حدیث از عبدالله بن عطا در صحیح مسلم آمده است و حدیثی دیگر از او در این کتاب نیست!

حدیثی که از صحیح و ضعیف ترمذی نقل کردید همان حدیثی است که با همین سند در صحیح مسلم آمده است و در باب فقه است نه در باب فضایل و عقاید!

و امثال عبدالله بن عطا زیاد هستند .. مانند:"حمزه بن حبیب"(یکی از قاریان هفتگانه) که به جز در قرائت بر چیز دیگر او ایراد وارد نشده یا مطر بن طهمان الوراق ، بقية بن الوليد، محمد بن إسحاق بن يسار،عبد الله بن عمر بن حفص، النعمان بن راشد الجزرى ، شهر بن حوشب الأشعرى…. اینها همه راویان مسلم یا بخاری بودند و بیش از 60 راوی در بخاری و مسلم وجود دارند که وضعیتی شبیه عبدالله یا کمی بهتر و یا بدتر دارند!

و اشخاصی نیز هستند که ضعف آنها بعدها آشکار شده یعنی … در جوانی دارای قوه حفظ خوبی بودند ولی بعدها بر اثر بالا رفتن سن حافظه آنها نیز تضعیف شده و علما احادیثی که آنها در زمان صحت حافظه از آنها روایت شده را با دوران کم حافظگیشان جدا کرده اند. مانند: «احمد بن عبدالرحمن بن وهب، سعید بن ابی عروبه، و عبدالرزاق، و … در اواخر عمر اختلال فکری پیدا کردند، و این اختلال در صحت احادیثی که از آنان در «صحیحین» پیش از اختلال روایت شده است مانعی ایجاد نمی‌کند»

امام نووی میفرماید: هر گاه حافظان حدیثی را از برخی راویان ضعیف روایت نمایند و با شواهد و توابع مدعی صحت آن باشند اعتراضی بر آنان وارد نیست، شناخت این نکته بسیار ریز است، و به جز برای امامان حافظ و برجسته و متبحر ممکن نیست. (شرح مسلم ج2 ص516)

و به همین سبب است که کسانی چون ابن صلاح و ابن قیم و… بر بعضی از احادیث این دو کتاب خورده گرفته اند و حتی اشخاصی در این مورد کتاب نوشته اند؛ مثلاً: دارقطنی کتاب «الاستدراکات والتتبع»، و ابو مسعود دمشقی کتاب «اطراف الصحیحین»، و ابو علی غسانی جیانی کتاب «تقیید المهمل و تمییز المشکل». در این باره نوشته اند.

خلاصه اینکه بحث بر سر تضعیف و یا تصدیق یک راوی و تصحیح و تضعیف یک حدیث یا روایت خیلی مفصل و طولانی است و شیخ آلبانی و علامه ذهبی و… کسانی نیستند که به وسیلۀ اشخاصی مانند شما آن هم با دلایلی اینچنینی مورد انتقاد قرار گیرند و :

هزار نکته باریکتر ز موست اینجا … نه هر که سر تراشید قلندری داند!

اما این قول شما: این روایت را ذهبی متعصب تصحیح کرده است ( همچنان که قبلا بیان کردم ) … حال چگونه آلبانی آن را تضعیف می کند ؟؟!!

من در عجبم : اگر ذهبی متعصب است چرا حدیث را تصحیح کرده!! اگر متعصب بود باید هر چه روایت در مدح علی بود را میگفت.. کذب است! چرا چنین نکرده؟؟ خواهشاً دفعات بعد از این کلمات بچه گانه(تعصب) استفاده نکنید که من هم مجبور بشم که بگم: کافر همه را به کیش خویش میپندارد!

جعفر بن زیاد الاحمر…. او هم شیعه مذهب است و در باب عقاید و در نقل فضایل نمیتوان به یک شیعه اعتماد کرد ولی اگر روایت من باب فقه یا … بود میتوان به او اعتماد کرد.

از اینها که بگذریم: شما که لالایی بلدید چرا خودتون خوابتون نمیبره؟ در نقد کتب ما و بررسی کتب ما این همه استادی نشون میدید، ولی چرا کتب خود شما مورد بررسی قرار نگرفته؟ چرا ضعیف و صحیح کتب خودتون رو مشخص نمیکنید؟این همه عمامه به سر ، این لشکر میلیونی حجة الاسلام! و آیت الله و آیت العظمی! پس به چه دردی میخورند؟ بیاید مثل ما کتابهای خودتون رو غربال کنید.. کج رو از مستقیم جدا کنید .. دروغ رو از راست جدا کنید تا همه تکلیف خودشون رو بدونند. بعد از اون بیاید به اهل سنت علم حدیث یاد بدید!!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در مورد فتح الباری ؛ این حدیث در آن وجود داشت:

وَأَخْرَجَ أَحْمَد وَأَبُو دَاوُدَ وَالنَّسَائِيّ بِسَنَدٍ صَحِيح عَنْ النُّعْمَان بْن بَشِير قَالَ : " اِسْتَأْذَنَ أَبُو بَكْر عَلَى النَّبِيّ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، فَسَمِعَ صَوْت عَائِشَة عَالِيًا وَهِيَ تَقُول : وَاَللَّه لَقَدْ عَلِمْت أَنَّ عَلِيًّا أَحَبّ إِلَيْك مِنْ أَبِي "

کار به سند آن نداریم…بلکه من در عجبم از شجاعت و دلاوری شما در استناد به محلی که صد در صد به ضرر شماست و به قول شاعر: چه دلاور است دزدی .. که به کف فانوس دارد!

اگر فقط چند خط بالاتر از این حدیث را میخواندید میدانستید که ابن حجر در شرح حدیث زیر من باب توضیح حدیث فوق را نیز نقل میکند:

عَمْرُو بْنُ الْعَاصِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بَعَثَهُ عَلَى جَيْشِ ذَاتِ السُّلَاسِلِ فَأَتَيْتُهُ فَقُلْتُ أَيُّ النَّاسِ أَحَبُّ إِلَيْكَ قَالَ عَائِشَةُ فَقُلْتُ مِنْ الرِّجَالِ فَقَالَ أَبُوهَا قُلْتُ ثُمَّ مَنْ قَالَ ثُمَّ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ فَعَدَّ رِجَالًا (شبیه به همین از انس بن مالک نیز وارد شده است.)

 

و ضمناً خود ابن حجر عسقلانی در مورد این دو حدیث میفرماید: فَيَكُون فِي حَقّ أَبِي بَكْر عَلَى عُمُومه بِخِلَافِ عَلِيّ

اما ما این احادیث صحیحه را در کتب خود میبینیم و این است عقیدۀ ما:

1-حدثنا زمعة قال : سمعت أم سلمة الصرخة على عائشة ، فأرسلت جاريتها : انظري ما صنعت ، فجاءت فقالت : قد قضت ، فقالت :

يرحمها الله ، والذي نفسي بيده ، قد كانت أحب الناس كلهم إلى رسول الله

صلى الله عليه وسلم ، إلا أباها " …. و هذا الإسناد لا بأس به في الشواهد .

 

2-از قول ابن عمر نقل است که فرمود: «كُنَّا فِي زَمَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لَا نَعْدِلُ بِأَبِي بَكْرٍ أَحَدًا ثُمَّ عُمَرَ ثُمَّ عُثْمَانَ ثُمَّ نَتْرُكُ أَصْحَابَ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لَا نُفَاضِلُ بَيْنَهُمْ» (صحیح بخاری ح3421)

یعنی: در حیات رسول خدا بعد هيچ كسي را با ابوبكر برابر قرار نمي داديم، و سپس عمر و سپس عثمان را از همه برتر مي دانستيم، و بقيه اصحاب پيامبر را از يكديگر برتر نمي شمرديم.

(بخاري کتاب فضائل الصحابه – باب مناقب عثمان حديث 3697 )

3- بخاری: «محمد ابن الحنفية قلت لأبي يعني عليا رضي الله عنهما أي الناس خير بعد رسول الله فقال أبو بكر فقلت ثم من قال عمر وخشيت أن يقول عثمان قلت ثم أنت قال ما أنا إلا واحد من المسلمين»

=محمد بن الحنفیه (پسر علی بن ابی طالب) روایت شده که گفت: به پدرم (علی بن ابی طالب) گفتم: بهترین مردم بعد از رسول الله صلی الله علیه وسلم چه کسی است؟ او گفت: ابوبکر. گفتم: بعد چه کسی است؟ او گفت: عمر. و ترسیدم که بعد از او عثمان را بگوید پس گفتم: بعد از عمر شما هستید؟ او گفت: من کسی نیستم مگر یکی از مسلمانان.

4- عن عبد الله بن شقيق ، قال : قلت لعائشة : أي الناس كان أحب إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم ؟ قالت : عائشة ، قلت : فمن الرجال ؟قالت : أبوها " …. و هذا إسناد صحيح رجاله كلهم ثقات رجال الصحيح .

 

و از روایات متعدد و بسیاری ثابت است که حضرت علی علیه السلام حضرت ابوبکر و عمر رضی الله عنه را افضل میدانسته و از 80 طریق از حضرت علی(ع) نقل است که میفرمود: هر کس مرا بر ابوبکر و عمر برتری دهد بر او حد مفتری اجرا میکنم.  (مجموع الفتاوي 35/184-185)

و ابن تیمیه در منهاج السنه خود و ابالقاسم نصر بن الصباح البلخي در کتاب «النقض علي ابن الراوندي» مینویسند:

از شريک ابن عبدالله سؤال شد که : «کداميک افضل است، ابوبکر يا علي؟» و او جواب داد : ابوبکر. «شخص دوباره پرسيد : با اينکه شيعه هستي اين حرف را مي زني؟ و او جواب داد : «آري. اگر اين را نگويم، شيعه نيستم!! بخدا سوگند که علي از اين منبر بالا رفته و گفت: «همانا بهترين افراد اين امت پس از رسول خدا- صلى الله عليه وسلم – ابوبکر و سپس عمر مي باشند». پس آيا من حرف او را زير پا گذشته و او را دروغگو بخوانم؟ بخدا که او دروغگو نبود. (منهاج السنه ج1 ص 13)

و شیخ الاسلام در جامع الفتاوی میفرماید: «قَدْ اتَّفَقَ أَهْلُ السُّنَّةِ وَالْجَمَاعَةِ عَلَى مَا تَوَاتَرَ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ – رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ – أَنَّهُ قَالَ : خَيْرُ هَذِهِ الْأُمَّةِ بَعْدَ نَبِيِّهَا أَبُو بَكْرٍ ثُمَّ عُمَرُ»

و باز هم از قول حضرت علی اینچنین نقل است که در نامه ای به معاویه نوشت: «و كان أفضلهم فى الإسلام كما زعمت و أنصحهم للّه و رسوله الخليفة الصديق و خليفة الفاروق و لعمرى إن مكانهما فى الإسلام لعظيم و إن المصاب بهما لجرح فى الإسلام شديد فيرحمهما اللّه و جزاهما بأحسن ما عملا»

(شرح نهج البلاغة، إبن ميثم بحرانى، جزء 31، ص 488، چاپ ايران.)

«در اسلام – همانگونه كه مى پندارى – از همه افضل و با خدا و رسولش مخلص تر، خلیفه صديق و خلیفه فاروق هستند و به جان خودم سوگند كه مرتبه آن دو در اسلام بزرگ است و با وفات ايشان، به اسلام صدمه شديدى رسيده است. خداوند هر دو را رحمت كند و پاداش نيك به آنها دهد»

اما در مورد مناوی و نقل او از علم الدین عراقی و اینکه چگونه میتواند استاد ذهبی هذیان بگوید.

امام مالک علیه السّلام میفرمایند: «لیس أحد بعد النبّی صلی الله علیه وسلّم إلاّ و یؤخذ من قوله و یترک إلاّ النّبی» = به جز شخص پیامبر صلی الله علیه وسلم، کسی دیگری از انسان‌ها چنین نیست که حتماً سخنش پذیرفته شود، بلکه می‌توان سخنش را پذیرفت یا ترک کرد.»

امام شافعی میفرمایند: «کلّ مسألةٍ صحّ فیها الخبر عن رسول‌الله صلی الله علیه وسلّم عند أهل النّقل بخلاف ما قلت؛ فأنا راجع عنها فی حیاتی و بعد مماتی» = در هر مسئله‌ای که حدیثی از رسول‌الله صلی الله علیه وسلم بر خلاف آنچه که من گفته بودم نقل گردید، خواه در حیات من باشد یا بعد از مرگم، من از سخن خود همین حالا رجوع می‌کنم!!»

تا جایی که امام شافعی میفرمایند که اگر حرفی خلاف حدیث صحیح پیامبر صلی الله علیه وسلّم گفتم بدانید که: «أنّ عقلی قد ذهب» = عقلم را از دست داده ام!

حال با این حساب و بعد از نقل آن اقوال در مورد اجماع اهل سنت در مورد برتری سیدنا ابوبکر الصدّیق ؛ من بدون هیچ دغدغه ای میگویم، بله ! حرف علم الدین عراقی به هذیان میماند و حتّی اگر امام شافعی نیز چنین گفته بود من همین را میگفتم.

در مورد خواستگاري از دختر ابي جهل در کتاب علل الشرایع :

اولاً بررسی سند آن هم از طرف یک شیعه خیلی جالب و حیرت انگیز است ، ای کاش کل کتب حدیثیتون مورد نقد قرار میگرفت .. فکر نکنم اون موقع کتابی براتون باقی میموند! کتاب الکافی که اون همه روایت جعلی و ضعیف و مرسل داره در مورد این کتب دیگه معلومه چطورین!

شیعه فرقه ای است که کتاب نهج البلاغه را با اینکه هیچ سندی نداره تماماً صحیح دانسته و آن را بر سر مینهند! (نگا: مستدرک نهج البلاغه… هادی کاشف الغطا) بعد چگونه یک دفعه شیر میدان جرح و تعدیل شده اید و روایت نقد میکنید؟ مگر همین شما نیستید که خطبۀ شقشقیه را که تنها از طریق عکرمه غلام ابن عباس نقل شده قبول میکنید و نقل مجالستان است؟ مگر عکرمه ضعیف و بلکه کذاب نیست در نزد اهل تشیع؟

پس خواهش میکنم اول بروید تکلیف اصلی ترین کتب خودتون رو معین کنید بعد بیاید در مورد سند کتابی چون علل الشرائع بحث کنید!

دوماً: حدیث صحیح بخاری با سندی کاملاً صحیح آمده که مو لای درزش نمیره!

آیه جاء بالصدق:

من یک بار معنی اجماع رو به شما نشون دادم ولی باز شما درس نگرفتید!!!

ابن حیان در تفسیر بحر المحیط اینگونه مینویسد: وقال عليّ ، وأبو العالية ، والكلبي ، وجماعة : الذي جاء بالصدق هو الرسول ، والذي صدق به هو أبو بكر.

وقال أبو الأسود ، ومجاهد ، وجماعة : الذي صدق به وهو عليّ بن أبي طالب.

ای کاش کامل مینوشتید!! از مجاهد نیز چنین قولی ثابت نشده و همه کذب هستند!

مفسرین اهل سنت این آیه را در شان حضرت صدیق رضی الله عنه میدانند.

فخر رازی مینویسد: أن المراد شخص واحد فالذي جاء بالصدق محمد ، والذي صدق به هو أبو بكر ، وهذا القول مروي عن علي بن أبي طالب عليه السلام وجماعة من المفسرين رضي الله عنهم

آلوسی: وقال علية . وأبو العالية . والكلبي . وجماعة { الذى جَاء * بالصدق } هو الرسول صلى الله عليه وسلم والذي صدق به هو أبو بكر رضي الله تعالى عنه

ابن عطیه: والذي صدق به هو محمد صلى الله عليه وسلم . وقال علي بن أبي طالب وأبو العالية والكلبي وجماعة « الذي جاء » هو محمد عليه السلام ، والذي صدق هو أبو بكر .

ثعالبی: وهذا أَصْوَبُ الأقْوالِ ، وذَهَبَ قومٌ إلى أن الذي صدَّقَ به أبو بكرٍ

سیوطی و دیگر مفسرین.

ولی شما خیانت میکنید و هر قولی که به نفعتان بود را نقل میکنید هر چند که اجماع را میدانید مثل این است که من بگویم: طبرسی در مجمع البیان خود میگوید:وقيل: الذي جاء بالصدق رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم وصدق به أبو بكر، عن أبي العالية، والكلبي

و مثل شما فقط همین جمله را نقل کنم و علیه شما به کار ببندم!!

در مورد حسکانی حق همان بود که گفتم و نظر اون رو در مورد آیه:"فان حزب الله هم الغالبون" بخونید!

حدیث " اقتدا به خلفا" کاملاً صحیح است، و طرق بسیار مختلفی دارد که هم طریق صحیح دارد و هم طریق ضعیف.

الليث بن أبى سليم : بخاری از او تعلیقاً حدیث نقل کرده و مسلم نیز به عنوان شاهد….هم ضعیف الحدیث است و هم توسط بعضی از علما ترک شده و ضمناً حافظه ضعیفی نیز داشته است.

در مورد بیضاوی نیز حرفم همان بود که گفتم و پیشنهاد میکنم به تفسیر مجمع البیان طبرسی و نظر او نیز مراجعه کنید!

اما  روایت منقول در: (كشف الغمة – ابن أبي الفتح الإربلي – ج 2 – ص 360 و فضائل صحابه دار قطني ص: 62 ح61 و فضائل الصحابه امام احمد بن حنبل ح628 با سند صحیح و در تاریخ دمشق با سندی دیگر ج5 ص455)

وعن عروة بن عبد الله قال سألت أبا جعفر محمد بن علي عليهما السلام عن حلية السيوف فقال لا بأس به قد حلى أبو بكر الصديق رضي الله عنه سيفه قلت فتقول الصديق قال فوثب وثبة واستقبل القبلة وقال نعم الصديق نعم الصديق نعم الصديق فمن لم يقل له الصديق فلا صدق الله له قولا في الدنيا ولا في الآخرة

یعنی:عروه بن عبدالله گوید: از اباجعفر محمد بن علي در مورد آراستن شمشير سؤال كردم؟ فرمود: اشكال ندارد، ابوبكر صديق هم شمشيرش را تزيين مي کرد. عروه گفت: مي گويي صديق.  ابا جعفر از جايش پريد و روي به قبله ايستاد سپس فرمود: بله صديق، بله صديق! هر كس او را صديق نگويد؛ الله سبحانه و تعالي هيچ گفتۀ او را در دنيا و آخرت تصديق نكند.»

اربلی به هیچ وجه نگفته که من این روایت را از کتابی نقل کرده ام بلکه این وهم شماست و چون نمیتوانید از این مسئله فرار کنید خواستید یه چیزی گفته باشید!!

در مورد راوی آن هم نمیدانم که شما رای مهمل را از کجا آورده اید! در کتب رجال هیچ ذمی در مورد او ندیدم!

بله خوئی در موردش میگوید:

عروة بن عبد الله :ابن بشير ( قشير ) : أبو مهمل الجعفي الكوفي ، من أصحاب الصادق عليه السلام ، رجال الشيخ ( 669 ) .

او از اصحاب امام صادق علیه السّلام بوده است! باز هم میگویی مهمل است!

ضمناً کنیۀ صحیح این راوی "ابومَهَل" است نه ابو مهمل!!(شاید همین شما را به اشتباه انداخته!)

سبط بن جوزی نیز از علمای اهل سنت نیست.

در جواب ، سلمان گرامی

در جواب بند"الف" شما باید بگویم: تمام روایاتی که در این مورد آمده همه وضع شده و جعلی هستند و راویان آن کسانی چون:

عطیه :از شیعیان کوفه بوده و او اقوال استادش"کلبی" را به ابی سعید نسبت میداده. و آلبانی او را به این شکل معرفی میکند: "ضعيف مدلس تدليساً خبيثاً "

یا ابویحیی: او هم شیعه است و بر ضعف او اجماع شده .

و ابن کثیر در تفسیرش در این مورد میفرماید: «وهذا الحديث مشكل – لو صح إسناده  -، لأن الآية مكية، و ( فدك ) إنما فتحت مع خيبر سنة سبع من الهجرة، فكيف يلتئم هذا مع هذا؟ »

یعنی: و این قول هیچ سند صحیحی ندارد و یقیناً این آیه مکی است ولی فدک در فتح خیبر در سال7 هجری به دست امده .. پس چگونه این دو تا با هم جمع میشن؟

(تفسير القرآن العظيم، ابن کثیر زیر آیۀ 26 سورۀ اسراء ج5 ص 69 _ دار طيبة للنشر والتوزيع)

و آلبانی بعد از بررسی اسناد و اثبات ضعف آن میفرماید:«فهو إذن حديث منكر، والأشبه أنه من وضع الرافضة. والله أعلم.»

(سلسلة الأحاديث الضعيفة والموضوعة،آلبانی ج 14 ص 157 ح6570 _ الرياض )

و مویّد قول ابن کثیر … سخن طباطبایی در تفسیر المیزان است که زیر این آیه مینویسد:

«تقدم الكلام فيه في نظائره، و بالآية يظهر أن إيتاء ذي القربى و المسكين و ابن السبيل مما شرع قبل الهجرة لأنها آية مكية من سورة مكية. » (الميزان في تفسير القرآن، ج‏13 ص 82_قم) = «در مباحث گذشته در نظائر اين آيه شريفه مطالب مربوط به آن گذشت، و از همين آيه معلوم مى‏شود كه انفاق به ذى القربى و مسكينان و در راه ماندگان از احكامى است كه قبل از هجرت واجب شده است، براى اينكه اين آيه مكى است و در سوره مكى قرار دارد» (ترجمه الميزان، ج‏13 ص 112_قم)

پس پوچ بودن این شأن نزول بر همه آشکار است چون همه میدانیم که این سوره وآیه مکی هستند پس این خود به این معنی است که روایاتی که در این مورد نقل شده همه ساختۀ راویان و جعالان شیعی است که اقوال آنها در کتب اهل سنت نیز راه پیدا کرده.

ضمناً:زينب دختر پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم در سال هشت هجري (سیر اعلام النبلاء ذهبی ج2 ص 250) وفات يافت، و دختر ديگرش ام كلثوم در سال نهم هجرت در گذشت(سیر اعلام النبلاء ج2 ص 252)، پس چگونه پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم فدک را به فاطمه هديه ميكند. و هیچ سهمی برای زينب و ام كلثوم و همسرانش در نظر نمی گیرد؟ آیا این تبعیض نیست؟

پس اين اتهامي است كه به پيامبر ميزنند كه او ميان فرزندانش فرق ميگذاشته.

و در صحیح مسلم است که؛ بشير بن سعد نزد پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم آمد و گفت: اي پيامبر خدا من به پسرم باغي را هديه كرده ام و ميخواهم تو را بر آن گواه بگيرم.
پيامبر صلى الله عليه وسلم فرمود: آيا به همۀ فرزندانت داده اي؟ بشیر گفت: نه.
پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم فرمود: برو که من بر ظلم و ستم گواهي نميدهم(صحیح مسلم ح1623)

اگه باز بگید که نه پیامبر چنین کاری کرده و هیچ مشکلی نیست که به فاطمه داده و به زینب و ام کلثوم و امهات المومنین نداده .. میگم: آیا شما روتون میشه این آیه رو بخونید و باز هم این حرف رو تکرار کنید؟

خداوند میفرماید: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ*كَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ (صف:2و3) = اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد چرا چيزى مى‏گوييد كه انجام نمى‏دهيد*نزد خدا سخت ناپسند است كه چيزى را بگوييد و انجام ندهيد.

مگه میشه پیامبر به مردم بگه: بین فرزندانتان به عدالت رفتار کنید و اگه به یکیشون چیزی دادید به اون یکی هم بدید ولی خودش عکس همون رو رفتار کنه و به یکی چیزی بده که از با ارزشترین غنایم بوده ولی به دیگر دخترانش هیچ چیزی نده!

وانگهی: خود شما از فاطمه نقل میکنید که از ابوبکر صدیق رضی الله عنه ارث پدرش را طلب کرد.. بعد استناد کردنتان به این روایات در مورد آیۀ قرآن چه بود؟؟؟ اگر پیامبر در حیات خود فدک را به فاطمه داده که دیگه نمیشه به اون گفت"ارث" و این جزء اموال شخصی سیده فاطمه محسوب میشد و اگه چنین باشه چرا نزد ابوبکر آمده و باغ را طلب مي کنند؟

بند"ب"… آیه:«وَإِنِّي خِفْتُ الْمَوَالِيَ مِنْ وَرَائي وَكَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِراً فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيّاً * يَرِثُنِي وَيَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ وَاجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيّاً» (مريم: ۶)= « و من از بستگانم بعد از خودم بيمناكم (كه حق پاسدارى از آيين تو را نگاه ندارند)! و همسرم عقيم است; تو از نزد خود جانشينى به من ببخش كه تا هم وارث من باشد و هم وارث آل يعقوب و او را مورد رضايتت قرار ده!».
اولاً كه شايستۀ مرد صالحي نيست كه از خداوند بخواهد به او فرزندي بدهد كه فقط وارث مال و دارايي او باشد، پس چگونه چنين چيزي را براي پيامبري بزرگوار كه زكريا است ميپسنديم كه او از خدا بخواهد كه به او فرزندي بدهد تا وارث مال و دارايي او شود؟
دوماً: مشهور است كه زكريا فقير بود و نجّاري ميكرد، پس زكريا چه مال و ثروتي داشت كه از خدا بخواهد كه به او فرزندي بدهد تا مال او را به ارث ببرد، بلكه قاعده كلّي در مورد پيامبران اين است كه آنها مال و ثروت نمياندوختند، بلكه آن را در راهاي خير صدقه ميكردند.

سوماً: آیه«وَإِنِّي خِفْتُ الْمَوَالِيَ مِنْ وَرَائي»= «و من از بستگانم بعد از خودم بيمناكم» حالا فکر کنید که یعقوب داره میگه: ای خدا من از این میترسم که اموال من بعد از من به دست بستگانم بیفته!!!!! آیا این خنده دار نیست؟ اگر حضرت زکریا دوست نداشت اموالش به دست بستگانش بیفته خب میتونست اون اموال رو انفاق بکنه(البته فراموش نشه که زکریا فقیر بود)
چهارماً: آیه«يَرِثُنِي وَيَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَپ» ارث ببرد از من و از آل یعقوب .. آل یعقوب چه کسانی هستند؟ اگر بگید برادرش و همسرش و…. میگیم که چگونه حضرت یعقوب اموال آنها را بزل و بخشش میکنه؟ مگه میتونه وصیت کنه که بعد از وفاتم اموال برادرم را از او بگیرید و به پسرم بدهید؟؟؟؟ خیر بلکه منظور از آل یعقوب، همان انبیائی هستند که از نسل یعقوب هستند که از جملۀ آنها.. یوسف و موسی و داوود و سلیمان هستند… و اینکه حضرت زکریا در سخن خود آل یعقوب را نیز ذکر میکند صریحاً بر این دلالت دارد که وارثی بر علم و نبوت او باشد.. و همینطور که قبل از این نیز گفتم.. در الکافی اینچنین نقل است:

 «قال رسول الله (صلی الله علیه و سلم): فضل العالم على العابد كفضل القمر على سائر النجوم ليلة البدر، و إن العلماء ورثة الأنبياء لم يورثوا دينارا و لا درهما، ولكن أورثوا العلم، فمن أخذ منه أخذ بحظ وافر». 

«رسول خدا (صلی الله علیه و سلم) فرمود: برترى عالم به عابد، همچون برترى ماه بر ساير ستاره‏هاى شب بدر است، و همانا علماء، وارثان پيامبران هستند و پيامبران هرگز نه دينارى و نه درهمى از خود به ارث نمى‏گذارند، بلكه علم را بر جاى مى‏گذارند. پس هركس از آن گرفت، استفاده فراوانى برده است»

(اصول كافى، كلينى، ج‏1، ص‏34، كتاب فضل العلم، باب ثواب العالم المتعلم.)

ضمناً: مفسر شیعی"محمد جواد مغنیه" در "التفسير المبين" خود، در تفسير آيه «وَإِنِّي خِفْتُ الْمَوَالِيَ مِنْ وَرَائي» مي گويد: موالي به معني عمو و فرزندان عمو است بعد از وي، زكريا از آن مي ترسيد كه در صورت وارث شدن آنان، آنان در حق مردم بد رفتاري كنند، دين و دنيا مردم را به فساد سوق بدهند مولف مذكور درباره «فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيّاً» مي گويد: "ولي" به معني وارث است. در مورد «يَرِثُنِي وَيَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ» مي گويد: العلم والنبوة! يعني منظور از وراثت، وراثت علم و نبوت است. (التفسير المبين، ص 353_قم)

و همچنین مرجع تقلید شیعیان، سيد محمد حسين فضل الله در تفسير آيۀ «يَرِثُنِي وَيَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ» مينویسد : اين ارث راهي براي امتداد خط رسالت براي داعيان و تلاش گران و مجاهدان راه خدا مي باشد، تا رسالت آنها در روح و روان و عمل پيروان هميشه در تپش و حيات باشد. و میفرماید: لا بمعنى الإرث المادي‏ = و به معنی ارث پول و مال نیست. (تفسير من وحي القرآن، ج‏17 ص 195 _بیروت)

و اینجا را نیز بخوانید:

http://islamitxt.rr.nu/content/article/589

آیۀ دوّم: «وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُدَ وَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنْطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِنْ كُلِّ شَيْءٍ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ» (النمل: ۱۶) = «و سليمان وارث داوود شد، و گفت: «اى مردم! زبان پرندگان به ما تعليم داده شده، و از هر چيز به ما عطا گرديده؛ اين فضيلت آشكارى است».

همچنين در اينجا سليمان از پدرش داود مال و ثروت را به ارث نبرد و بلكه نبوت و حكمت و دانش را به ارث برد، به دو دليل:
يكي اينكه مشهور است كه داود فرزندان زيادي داشت پس چگونه فقط سليمان از او ارث ميبرد؟ بلكه دیگر فرزندان داوود که برادران سليمان باشند هم بايد ارث ببرند و تنها سليمان را وارث داود قرار دادن اگر وارثان ديگري باشد. درست نيست و کاملاً مضحک است.

ضمناً: مفسر شیعی"محمد جواد مغنیه" در "التفسير المبين" خود، در تفسير آيه «وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُدَ» مي گويد: "في الملك والنبوة"=يعني سليمان وارث داود شد در نبوت و حكومت. (التفسير المبين، ص 497_قم)

شيخ محمد سبزواري نجفي در رابطه با این آیه مي گويد : «أي ورث الملك و النبوّة بأن قام مقامه دون سائر بنيه و هم تسعة عشر. »= «اين آيه بدان معني است که حضرت سليمان حکومت و نبوت را به ارث برده تا بجاي نوزده فرزند ديگر حضرت داوود جانشين وي باشد» (الجديد في تفسير القرآن المجيد، ج‏5، ص: 225 _ بیروت)

حالا گیریم که حضرت سلیمان علیه السّلام و حضرت یحیی علیه السّلام همۀ اموال پدارشون رو به ارث بردند.. باز یه مشکل لا ینحل دیگه ای برای شیعه بوجود میاد.. چونکه:

در مذهب شیعه زن به هیچ وجه از زمین و مزرعه و خانه و ملک ارث نمیبره چنانکه از زين‏العابدين رضی الله عنه روايت شده كه فرمود: «النساء لا يرثن من الأرض و لا من العقار شيئا» = «زنها، چيزى از زمين(العقار= ملك، مزرعه، خانه و اثاث منزل.. "المنجد") و مزرعه و خانه و اثاث منزل، ارث نمى‏برند».. 

(من لايحضره الفقيه، شيخ صدوق، كتاب الفرائض و الميراث، ج‏4، ص‏347.)

يا از ابی عبدالله: «ميسّر مى‏گويد: از أبى‏عبداللّه جعفر در مورد زنان كه چه چيزى را به ارث مى‏برند پرسيدم، فرمود: «فأما الأرض و العقارات فلا ميراث لهن فيه»= «در زمين و مزارع و املاك، هيچ ميراثى بدانان نمى‏رسد» 

(من لايحضره الفقيه، شيخ صدوق، كتاب الفرائض و الميراث، ج‏4، ص‏347.)

پس آش همان است و کاسه همان!!! و حتّی اگه روایت لا نورث ما ترکناه .. هم موضوع  باشه .. حضرت فاطمه به هیچ وجه از زمین و ملک و باغ و…. هیچ سهمی نمیبرند.

بند"ج" :

زمانی که حضرت عمر خواست امول بیت المال (که در آن دوره پر برکت بود) را تقسیم کند… برای همۀ همسران پیامبر(امهات المؤمنین).. ده هزار درهم(=نقره و نه دینار=طلا!) تعیین کردند و همه یکسان بودند(الا اینکه خواستند به عایشه به خاطر سن و سالش و به خاطر محبوبیتی که نزد رسول خدا داشت 2 هزار درهم بیشتر بدهند که او قبول نکرد) و این به آن خاطر بود که به نص صریح قرآن همسران پیامبر صلی الله علیه وسلم بعد از پیامبر حق نداشتند با کسی ازدواج کنند تا آنها خرجشان را بدهند پس به این علّت سهم آنان باید بیشتر میبود.

آیه: وَلَا أَن تَنكِحُوا أَزْوَاجَهُ مِن بَعْدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ عِندَ اللَّهِ عَظِيمًا (احزاب:53) = به هیچ وجه بعد از پیامبر با همسرانش ازدواج نکنید، اینکار نزد خدا بسیار(گناهی) بزرگ است.

و جالبتر اینکه عبّاس عموی پیامبر صلی الله علیه وسلم و عموی حضرت علی از همۀ آنها بیشتر سهم میگرفت و آن بیست و پنج هزار درهم بود! (فتوح البلدان، ص437)

ضمناً: در دوران ابوبکر صدیق رضی الله عنه به هیچ وجه چنین ماجرایی نبوده و اصولاً در آن دوره مسلمانان در مضیقه قرار داشتند ولی چاره چیست؟! کینۀ شما با هیچ کدام از اصحاب پیامبر صلی الله علیه وسلم پایانی ندارد!

اما اینکه حضرت حفصه و عائشه از حضرت عثمان ارث طلب کردند.. مثل روز روشن است که سخنی گزاف و باطل است و اگر آنها ارث میخواستند،آن را از پدران خود طلب میکردند و نه از عثمان که در آن وقت حدود 13 سال از فوت پیامبر گذشته بود!

در ضمن: از این به بعد هر چیز که خواستید بگید بدون سند نباشه و لطف کنید متن عربی گفتۀ خودتون رو نقل کنید.(البته اگه ممکنه)

و همین امروز بود که در قرآنِ همیشه زنده میخواندم:

الَّذِينَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْفَائِزُون َ * يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُقِيمٌ(توبه:20،21) = «و آنان كه ايمان آورده و هجرت نمودند و جهاد كردند در راه خدا با مالها و جان هايشان داراي درجه و مرتبه بلند تري در نزد خدا هستند و اينها رستگارانند* بشارت ميدهد خدايشان آنها را به رحمتي از جانب خود و خشنودي و رضوان و باغها و آنها در آن نعمت ها جاودان خواهند بود».

 

کل نوشته های شما در پست آخرتون این پیام رو میرسوند که :«حيات انبيا و شهدا مانند زندگيشان در دنياست.»

ما هم این حرف رو از شما قبول می کنیم. و در جواب می گوییم:

1. خودتون می گویید: مانند زندگیشان در دنیاست.. حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه علیهما السلام در این دنیا به جز زبان عربی زبان دیگری نمی دانستند، پس اگر شما به زبان فارسی از ایشان چیزی بخواهید ایشان سخن شما را نمی فهمند.

2. پیامبر و ائمه حرف چند نفر را همزمان با هم نمی فهمیدند و خداوند به  رسولش صلی الله علیه و آله و سلم میگوید:« قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ» (کهف:110 و فصلت:6) = بگو من بشری هستم مانند شما»

3. ائمه و انبیاء در آن واحد نمی توانستند در همه جا حضور داشته باشند تا بر احوال همه ناظر باشند و اگر می توانستند پیامبری مانند زکریا به وسیلۀ کافران در تنۀ درخت با ارٌه به دو نیم نمیشد! ولی شیعه معتقد است ائمه بر کل دنیا ناظر و حاضر هستند!

4. اگر زنده بودن آنها مانند زنده بودن ماست پس چرا خدا در مورد آنها می گوید: «أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُون (آل عمران : 170) = نه بيمى بر ايشان است و نه اندوهگين مى‌شوند» مگر انبیاء و شهیدان وقتی زنده بودند هیچگاه ناراحت و غمگین نمی شدند؟ یعنی آنها از هر نوع احساسی خالی بودند؟؟ آیا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در موقع وفات فرزندش ابراهیم و همسرش خدیجه ناراحت نشدند؟ و یا در موقعی که به ام المومنین عایشه تهمت زدند!؟

5. داستان پیامبر عزیر رو به خاطر بیارین وقتی که گفت:« أَنَّىَ يُحْيِي هَذِهِ اللّهُ بَعْدَ مَوْتِهَا فَأَمَاتَهُ اللّهُ مِئَةَ عَامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ قَالَ كَمْ لَبِثْتَ قَالَ لَبِثْتُ يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قَالَ بَل لَّبِثْتَ مِئَةَ عَامٍ (بقره:259) = چگونه خدا اينها را پس از مرگ، زنده مى كند؟!" (در اين هنگام،) خدا او را يكصد سال ميراند، سپس زنده كرد، و به او گفت:" چه قدر درنگ كردى؟" گفت:" يك روز، يا بخشى از يك روز." فرمود:" نه، بلكه يكصد سال درنگ كردى!‏»

پیامبر خدا فوت شد ولی وقتی دوباره زنده شد گمان میکرد یک روز یا بخشی از یک روز را درنگ کرده!!  ولی اگر زنده بودنش با زنده بودن ما یکی بود مردن خود را میدید و میدانست که در خواب نبوده بلکه خدا او را صد سال میرانده است.

6. گیریم که انبیاء و شهدا صدای ما را می شنوند ، هزار و خوردی امامزاده را چگونه توجیه می کنید؟؟ آنها به چه روشی صدای ما را می شنوند، چه بسا خیلی از آنها بر اثر سکته و یا مرز قند از دنیا رفته باشند!

6. از همه مهمتر اگر شما معتقدید که شهید شدن آنها با زنده بودنشان هیچ تفاوتی ندارد پس چرا برای آنها عزاداری میکنید؟ اصلاً اگر زنده بودن آنها با شهید بودنشان فرقی ندارد پس دفن کردن آنها در حقیقت زنده به گور کردن آنهاست!! و به قول استاد سجودی: پس ازدواج کردن با همسران آنها جایز نیست زیرا شوهرانشان زنده هستند!! 

پس نتیجه اینکه: آنها زنده هستند ولی دستشان از دنیا کوتاه است و فقط در مورد حوادث محل زندگی خود خبر دارند که همان بهشت برین و دار السلام باشد که در آنجا نه غمی هست و نه اندوهی.

و اما جملۀ آخرتان که گفتید: «وچون در قرآن تصريح به جواز توسل به زندگان شده است پس توسل به ائمه وانبيا بعد از رحلت ايشان جايز است .»

همانطور که گفتیم: آنها از درخواست ما خبری ندارند و معنی زنده بودن آنها با ما در تفاوت است و فرق آنها با مردگان عادی در این است که مردگان عادی تا روز قیامت در خواب به سر میبرند و در خوابشان یا عذاب میبینند و یا نعیم ولی شهدا و انبیاء و هر کس را که خدا بخواهد در آنجا زنده هستند و از انعام استفاده میکنند.

آیاتی را که در مورد قیامت است و میگوید: مردگان وقتی از گور بلند میشوند به همدیگر میگویند:یک روز خوابیدیم و دیگری میگوید: نصف روز …… نیز موید آن است که مردگان عادی تا قیامت در خواب به سر می برند.

یک صحنۀ جالب…. تصور کنید: در صورتی که سیدنا حسین علیه السلام زنده باشد و ما را نظاره کند و در همین حال شیعه برای او عزاداری کند …. آیا حضرت حسین به شیعه نمیخندد و نمی گوید: ببینید چه دیوانه هایی هستند!! خودشان میگویند من هیچ وقت نمیمیرم و زنده هستم ولی الان برای پیکر من گریه می کنند!! (البته با عرض معذرت!)

و در آخر: خدا در آیات بسیاری فرموده که از غیر خدا(من دون الله) نخواهید پس ما هم نمی خواهیم ولی اگر شما روشی برای دسترسی به انبیاء زنده ای که در بهشت هستند سراغ داشتید ما را نیز خبر کنید. زیرا قدرت شنوایی زندگان گمان نمی کنم بیش از یک کیلومتر را پوشش دهد و آنهایی که در بهشت هستند بی نهایت با ما فاصله دارند که حالا حالا ها باید منتظر باشیم تا شاید بشر بلندگویی بسازد که بتواند صدای ما را بدون واسطه به گوش بهشتیان برساند!

 

آقای فرهاد ابراهیم ، شما در پست قبلیتون گفتید: «خداوند فرموده ادعونی استجب لکم بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را. حالا بیاییم حاجتی از خدا بخواهیم آیا حاجت ما را برآورده می کند؟ مثلاً من از خدا هدایت می خواهم آیا همان لحظه مرا هدایت می کند؟ یا اینکه وسیله ای را برای هدایتم فراهم می کند.»

من خیلی متاسفم که باید بگم که سخنان شما خیلی شبیه سخنان کفار مکه است که اونها ایرادهای اینچنینی بر پیامبر می گرفتند و پیامبر هم در جواب ایشون می گفت: اگر خدا بخواهد خواهد شد(= ان شاء الله)

ما هم در جواب شما می گوییم : شما از خدا بخواهید ان شاء الله که اجابت می شود. و اگر هم اجابت نشود حتماً حکمتی در آن بوده، چه بسا ما از خدا پول بخواهیم ولی همان پول مایۀ بدبختی و باعث به فتنه افتادن ما شود. این یعنی حکمت خداوندی …. و بعضی مواقع ممکن است چند بندۀ صالح خدا یک چیز را از خدا بخواهند مثلاً 5 نفر همکار، همزمان از خدا می خواهند که مدیر شرکتشان شوند، بدون شک اگر قرار است دعای آنان مستجاب شود فقط دعای یکی از آنها اجابت میشود ولی در این موقع هیچ عاقلی از خدای خود روی گردان نمی شود که به غیر خدا متوسل شود.

یک سوال:(مثلاً) من همین الان از امام رضا میخواهم که ای امام رضا کاری کن که انگشت پام که شکسته خوب بشه(خدایا خودت میدونی که "ایاک نستعین" پس منو معذور بدون) من همین الان ازش خواستم ولی هنوز هم که هنوزه انگشتم درد داره!!! پس این چه فایده ای داشت؟ ولی اگر میگفتم ای خدا انگشت پام رو خوب کن، حداقل یک ثوابی میبردم چون" الدعا هو العبادة" و یا " الدعا مخ العبادة"

دیدید که من به نصیحت شما گوش کردم و مستقیم از خدا نخواستم و امام رضا رو واسطه قرار دادم ولی باز هم تاثیری نداشت!!! چرا؟؟ نکنه امام رضا هم یک واسطه دیگه میخواد تا دعای منو بر آورده کنه؟ اگه اینجوریه، قربونت تو واسطۀ ما شو شاید یه فرجی شد و از این درد انگشت خلاص شدیم!!!

و اما در مورد آیه « "اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ" = از روزه و نماز کمک بگیرید » این آیه کاملاً مراد ما را میرساند و وقتی ما به نماز خواندن و روزه گرفتن پرداختیم خود به معنی وصل شدن با خداست و این در مورد هر عبادتی صدق میکند و خدا میگه:« وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي (طه:14) = به یاد من نماز به پا دار». و در سوره "نساء آیۀ 103 "میفرماید:« فَإِذَا قَضَيْتُمُ الصَّلاَةَ فَاذْكُرُواْ اللّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِكُمْ = و چون نماز را به جاى آورديد خدا را [در همه حال] ايستاده و نشسته و بر پهلو آرميده ياد كنيد.»

پس نماز هم یاد کردن خداست و در کل تمامی عبادت کردن ها یاد کردن خداست از نماز و حج و روزه گرفته تـــــــا کمک به فقرا و…. و همه اینها وسایلی هستند که برای نزدیک شدن به خدا لازم است و معنی آیه قرآن که می گوید: « وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ (مائده:35)= و بجویید به سوی خدا وسیله ای» نیز همین است.

و اما اینکه گفتید: « اگر من هدایت می خواهم سالیان سال هم اگر مستقیما از خدا بخواهم به من نخواهد داد چرا که خواهد گفت ای بنده من چیزی را از من طلب می کنی که 1400 سال پیش بر بهترین بنده ام داده ام تا شما به آن تمسک کنید و هدایت را از آن بخواهید نه از من »

محترم، فکر کنم اگه خودتون یک بار دیگه حرف خودتون رو بخونید به اشتباه بودنش پی خواهید برد ، زیرا شما صد در صد با آیات قرآن مخالف هستید و به قول معروف شمشیر رو از رو بسته اید. چون ما حداقل روزی 17 بار جلوی خدا می ایستیم و به خدا میگوییم: « اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِيمَ = خدایـــــا ما را به راه راست هدایت کن » اگر این آیه را در قرآن ندیده اید عرض میکنم که این آیه از آیات سورۀ حمد(ام الکتاب) آیۀ 6 می باشد!!! و مطمئن باش اگر خدا بخواهد میتواند تو را هم هدایت کند و خداوند می فرماید: « وَلَوْ شِئْنَا لَآتَيْنَا كُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا = و اگر مى‏خواستيم حتماً به هر كسى [از روى جبر] هدايتش را مى‏داديم »

ما هر روز به خدا میگوییم: ما را به راه راست هدایت کن ولی شما می گویید که اگر این را از خدا بخواهیم خدا به ما می گوید: چرا از من میخوای برو از پیامبرم بخواه؟؟ یعنی خدایی که به ما میگه در نمازتون سورۀ حمد رو بخونید و پیامبرمون هم همین کار رو میکرده ما رو به کار عبث و بیهوده ای امر کرده؟ و شاید هم مشکل در جایی دیگر است و در قرآن شما از این آیه(حمد:6) اثری نیست و در نماز شما از سورۀ حمدخبری نیست!

ولی اینکه میگویید: خدا خواهد گفت :هدایت را از پیامبرم بخواهید» … ما هم از حرف شما پیروی می کنیم و همینکار رو میکنیم ولی تا خواستم هدایت رو از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بخوام یه دفعه این تابلو جلوی چشام سبز شد که روش نوشته بود:

« أَن لَّوْ يَشَاءُ اللّهُ لَهَدَى النَّاسَ جَمِيعًا (رعد: 31) = مگر نمي دانند كه اگر خدا مي خواست همه مردمان را هدايت مي داد ؟!»

گفتم: خدا اینو که میدونم ولی اینا میگن که تو خواهی گفت تا از پیامبرت هدایت بخوایم  منم میخوام از اون بخوام!!

دو قدم رفتم جلوتـــــــر که این تابلو جلوم سبز شد که خدا به پیامبر میگفت :

«قُلْ إِنَّ هُدَى اللّهِ هُوَ الْهُدَى (بقره:120) = بگو در حقيقت تنها هدايت‏ الهی هدايت است.»

گفتم: خب پیامبر هم هدایت شده است مگه نمیتونه منو هدایت کنه؟؟

این بار هم خدا به پیامبرش گفت:

« إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَن يَشَاءُ (قصص:56)= محقّقاً تو هر کسی را که بخواهی هدایت نمی‌کنی ولیکن خدا هدایت می‌کند هر که را بخواهد».
کلافه شدم.. پشت سر هم این تابلو ها رو جلوی خودم میدیدم :

« لَّيْسَ عَلَيْكَ هُدَاهُمْ وَلَكِنَّ اللّهَ يَهْدِي مَن يَشَاءُ (بقره:272) = (ای پیامبر) هدايت آنان بر عهده تو نيست‏، بلكه خدا هر كه را بخواهد هدايت مى‏كند »

« وَمَا أَنتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَن ضَلَالَتِهِمْ (دوم:53) = «تو هدایت‌کنندة گمراهان از ضلالت نیستی».

در پایان به خدا گفتم: ای خدا پس اینها از من میخوان که هدایت رو از تو طلب نکنم و میگن ما هدایت رو از خدا میخوایم و اون هدایتمون نمیکنه !! …. خدا گفت:

« أَن لَّوْ يَشَاءُ اللّهُ لَهَدَى النَّاسَ جَمِيعًا (رعد: 31) = مگر نمي دانند كه اگر خدا مي خواست همه مردمان را هدايت مي داد ؟ !»

گفتم: فکر کنم نمیدونند و البته اونها خودشون رو هدایت یافته میدونند، خدایا نمیشه هدایتشون کنی؟؟

خدا بهم گفت:«اللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (جمعه:5) = خدا گروه ستمگر را هدایت نمی کند»!!!

 

دوست عزیز
ما حداقل روزی 17 بار در نمازهامون میگیم: ایک نعبد وایاک نستعین = تنها تو را میرپستیم و تنها از تو یاری میطلبیم ای خدا( خدا نه امامزاده صالح!!)
من و تو موظفیم به این ادعا عمل کنیم و در کارهای فرا بشری و وقتی که از دست زنده ها کاری برای ما بر نمیاد ، دست نیاز به سوی خدا دراز کنیم، دست به سوی آسمان و نه دست به سوی زمین(قبر)!!
واقعاً حیرت انگیز است این همه پافشاری شیعه برای انجام عملی که کوچکترین جایی در قرآن نداره.
جایی در قرآن نداره که هیچ بلکه بر عکس اون در دهها آیه به شدت از تقاضای از غیر خدا(من دون الله) نهی شده و در هیچ آیه ای استثنا قرار داده نشده و در پرانتز نیومده که” به جز ائمه و 1000 و خوردی امامزاده”!!!! که اونها فرق دارند.
میخواهید بدونید کجای زیارت امامزادگاه شرک است؟؟
کسی نگفت زیارت رفتگان و مردگان شرک است، اتفاقاً ما اهل سنت معتقدیم که این کار سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است و ما به زیارت مردگان میریم و برای اونها از خدا طلب مغفرت میکنیم، همانطور که آیه قرآن میفرماید:والذین جاووا من بعدهم یقولون ربنا اغفرلنا لاخواننا الذین سبقونا بالایمان… = و کسانی که بعد از آنان می آیند میگویند: خداوندا ما و برادران ما را که در ایمان گرفتن بر ما سبقت گرفتند( و الان فوت شده اند) ببخشای.
دقت کردی؟؟ خدا کار ما اهل سنت رو در قرآن آورده ولی نگفته: کسانی که بعد از آنان خواهند آمد بالای قبرها خواهند رفت و میگویند ای صاحب قبر!! به خدا بگو تا منو ببخشه!! بخدا بگو تا بهم بچه بده !! .
در مورد اینکه گفتی:روزی میرسد که این افراد صالح به زمین برخواهند گشت و با جسم خود زمین را از ظلم پا خواهند کرد…!!!
متاسفانه این ادعا.. انتهای جهل است و این حرف شما بیشتر به داستانهای هزار و یکشب شبیه است تا به یک عقیده اسلامی و مانند دیگر اعتقادات شما هیچ دلیلی از کلام خدا ندارد و همین بس که خداوند در سوره مومنون آیه 16 میفرماید: ثم انکم بعد ذلک لمیتون ثم انکم یوم القیامة تبعثون= سپس بعد از این خواهید مرد تا در روز قیامت محشور شوید.
و باز هم در این آیه امامزاده ها و امامان استثنا نشدند!!
یا این آیه قرآن که میگه:
الم یروا کم اهلکنا قبلهم من القرون انهم الیهم لا یرجعون *و ان کل لما جمیع لدنیا محضرون( یس: 31 – 32) = مگر ندیده اند که چه بسیار نسلها را هلاک کردیم که دیگر به سوی آنها(به سوی زندگان) باز نخواهند گشت* و قطعاً همه آنها در پیشگاه ما حاضر خواهند شد.
و لطف کنید و لینک زیر که در همین مورد است رو ببینید:
http://www.islamtxt.net/node/249
و اون انسانهای بزرگی که در این دنیا کارهای بزرگ انجام دادند در بهشت و در دارالسلام به سر میبرند و اصلاً چه ربطی داره که اون انسانهای بزرگ در این دنیا این همه زحمت بکشن و خیر و ثواب جمع بکنند و بعد از وفاتشون هم به جای اینکه از این دنیا و غم و اندوهش فاصله بگیرن و در بهشت به خوشی به سر ببرند نعذ بالله و نعوذ بالله بیان بغل خدا بشینن و امور دنیا رو زیر نظر داشته باشن و…..
شما تصور کنید: خدا بنده ای رو کور آفرید ( حالا به هر حکمتی) بعد امام صادق که بغل خدا نشسته(نعوذ بالله) ،بیاد اون کور رو بینا بکنه!!! چرا بینا بکنه؟؟ چون دلش به حال اون کور میسوزه!! حالا سوال: آیا خود خدا دلش به حال اون کور نمیسوزه؟ و آیا امام صادق از خدا رحیمتر و مهربانتره ؟؟

داستان پیامبر “عزیر” رو به خاطر بیارید وقتی که گفت: خدایا چطور دوباره این مردگان زنده میشن؟ خدا اون رو به مدت صد سال کشت و دوباره زنده کرد و از او پرسید که چه شد: گفت: یک روز یا قسمتی از روز در خواب بودم خدا گفت: نه بلکه صد سال مرده بودی!!»(بقره: 259)
دقت کنید: پیامبر خدا وقتی فوت میشه و روح از بدنش خارج میشه دیگه از این عالم بی خبر میشه و اصلاً خبر نداره که صد ساله که مرده و روحش در وطن نیست!! و گمان میکنه یه مدتی در خواب بوده!!
پس چطور ممکنه فلان امام و یا امامزاده صدای من رو بشنوه و آگاه به امور این دنیا باشه؟؟
به قول سید محیا:
هر کس رفت روحش در وطن نیست … خبر از خانه و فرزند و زن نیست