آيا اهل سنت عزاداری را قبول دارند؟

باسمه تعالی

آقای سجودی این سؤالی است که شما باید به آن پاسخ بدهی نه ما. تمام شواهد و قرائن نشان می دهد که امام حسن علیه السلام به اجبار حکومت را به معاویه واگذار نمود. این که امام حسین علیه السلام با 72 تن جنگید ولی امام حسن علیه السلام به صلح تن داد دلیل نمی شود که امام حسن با رضایت تن داده باشد. شاید یکی از دلایل آن وضعیت حاکم بوده است. حتماً شنیده اید زمانی که امیرالمؤمنین علیه السلام به شهادت رسید و مردم فهمیدند که در مسجد ضربت خورده است گفتند مگر علی نماز هم می خوانده؟! این نشان می دهد که معاویه فردی سیاستمدار و حیله گر بوده و اگر امام حسن علیه السلام می خواست با یارانش که برخی همچون شما اعتقادی به امامت او نداشتند بجنگد جان خود را بدون این که هیچ ثمری از آن ببرد از دست می داد. اما در زمان یزید وضعیت متفاوت بود چرا که او منکرات را بر خلاف معاویه علنی انجام می داد و اصولاً شخص سیاستمداری نبود و نتیجه شهادت حضرت حسین بن علی علیه السلام هم همان شد که می بینید. بعد از 1400 سال روز به روز یاد آن امام زنده تر می شود و روز شهادت ایشان که می رسد گویی همین امروز به شهادت رسیده است.

به اعتقاد شیعه اگر امام حسین بجای امام حسن ولی مسلمین بود صلح می کرد و اگر امام حسن بجای امام حسین بود می جنگید زیرا هر دو معصوم بودند و اعمالی که انجام می دادند در جای خود صحیح و بجا بوده است.

اما شما به سؤال من پاسخ ندادید. چطور معاویه را عادل می دانید و می گویید توبه کرده بود در حالی که در آخر عمر خود نیز یک منکر دیگر بر منکرات قبلی که انجام می داد افزود و آن جانشینی یزید پس از خود بود؟ (البته اگر خودتان از این عمل او برائت نمی جستید من چیزی نمی گفتم)

باسمه تعالی

حداقل لازم برای این که کسی را عادل بنامیم این است که در آخر عمر از کارهای بد گذشته اش توبه کند آن هم توبه واقعی که معاویه این کار را نکرد و فرزندش را جانشین خودش کرد.(خودتان در مقاله تان گفتید این عمل او بد بوده است) گاهی اوقات هم حتی با توبه و پشیمانی نمی توان گذشته را جبران کرد. مثل وقتی که انسان گروه زیادی را گمراه کرده باشد و وقتی که فهمید اشتباه کرده است نتواند آنها را به راه راست برگرداند که معاویه این کار را هم کرده بود. 

نکته دیگری که به آن اشاره کردید این بود که امام حسن علیه السلام با فداکاری خود و واگذاری خلافت شد سید جوانان اهل بهشت اما امام حسین هم سید جوانان اهل بهشت است و این فداکاری را هم نکرد (البته به قول شما) پس معلوم می شود حرف شما حرف باطلی است.

این استدلال شماست: "اصلا وقتی ( بقول شما ) حضرت حسن مصلحت دید به خاطر سرکشی و  چموشی جامعه  و مردم،   به نفع فردی بسیار بدی ( از نظر شما بد )  کنار برود ، حضرت  معاویه  چرا حق نداشته باشد که خلافت را به فرد بدی واگزارد!"

اما منظور من این نبود بلکه به نظر بنده دو عامل باعث شد که امام حسن حکومت را واگذار کند یک عامل آن طرفداران ایشان بودند و عامل دیگر شخص معاویه بود که پس از مرگ معاویه دیگر دلیلی نداشت که خلافت به امام حسن نرسد.

اما یک سؤال دیگر و آن این که اگر قرار باشد شخصی با این همه گناه که خودتان هم به آن اذعان دارید عادل باشد پس چرا شیعیان را عادل نمی دانید؟ یعنی شیعیان از معاویه که این همه انسان بی گناه را گمراه کرد و باعث مرگ آنها شد بدتر است؟!

اما حرف آخر بنده این که تا جایی که من اطلاع دارم شما تمام اشخاصی که پیامبر را درک کرده اند صحابی رسول خدا و عادل می دانید. اگر چنین عقیده ای دارید به نظر بنده باطل بودن این عقیده آنقدر روشن است که نیازی به بحث و گفتگو در این زمینه نیست فقط کافی است این احتمال را بدهید که ممکن است این اعتقاد شما اعتقاد باطلی باشد و بعد هم بدون تعصب کمی فکر کنید.

یا علی

باسمه تعالی

اولاً اختلاف ما یک اختلاف مبنایی است. ما عقیده داریم احد الناسی حق حکومت بر مردم را ندارد مگر کسی که خدا به او اذن داده باشد و آیات قرآن هم این مطلب را تأیید می کند. ثانیاً شیعه این حق را بعد از رسول اکرم صل الله علیه و آله از آن علی علیه السلام و اولادش می داند و عقیده دارد هرکس جز این افراد بر مردم حکمرانی کند حکومتش مشروع نیست. بنابراین به نظر شیعه هر کسی جز این افراد اگر خود را بعنوان سرپرست مسلمین معرفی کند همین عملش غیر شرعی است و موستوجب عذاب الهی هرچند به همه اعمال شرعی خویش هم عمل نماید.

ثانیاً من نمی دانم شما عدالت را چگونه تعریف می کنید ولی از حرفهایتان برداشت کردم که عدالت در مکتب شما تعریف دیگری دارد. ما به شخصی می گوییم عادل که مرتکب گناهان کبیره نشود و بر صغایر گناهان نیز اصرار نورزد. لطفاً شما تعریف خود را بگویید تا بدانیم اما این طور که شما استدلال می کنید تمام مردم عالم عادل می شوند جز مشرکین. چون به هر حال هر کدام دینی دارند و به این نتیجه هم رسیده اند که آن دین بر حق است هر دزد و قاتلی هم می تواند استدلال کند و بگوید من که معصوم نبودم که دزدی نکنم یا آدم نکشم آن لحظه ای که آدم کشتم فکر می کردم آدم کشی و دزدی لازم است و بعد متوجه شدم اشتباه کردم و ما هم نه تنها نباید او را مجازات کنیم بلکه باید از او طرفداری هم بکنیم به نظر شما خنده دار نیست؟

نکته آخر این که شما شیعه را مشرک خواندید. اینجانب توضیحاتی در این رابطه در مقاله ای که در رابطه با موضوع "اختلاف فاحش اعمال و عقاید شیعه با بزرگانشان" در سایتتان منتشر شده بود دادم. اما مختصر بگویم اگر آنچه را که شیعه انجام می دهد، اسم آن را شرک بگذارید مثل خواستن حاجت از امامان و ... شما خودتان هم از مشرکین طراز اول خواهید شد. چون شما وقتی چیزی برای منزلت می خواهی بخری به مغازه دار می گویی آن چیز را به من بده نه به خدا. وقتی مریض می شوی دارویی را که دکتر داده مؤثر برای رفع مریضی می دانی و می خوری. اما واقع این است که نه عمل شما شرک است و نه عمل ما. چون نه ما و نه شما این عناصر را مستقل از خدا نمی دانیم و معتقدیم که اگر هم قدرتی در رفع نیازها و حوائج ما دارند خداوند متعال این قدرت را به آنان عطا فرموده است. بنابراین حتی اگر اعتقادی به ولایت تکوینی ائمه معصومین نداشته باشید نمی توانید ما را مشرک بدانید.

یک جمله دیگر هم بگویم بد نیست. به فرض که تعیین جانشین کردن معاویه هم بد نباشد آیا این معاویه ای که شما او را فقیه می دانید این را متوجه نشد که یک انسان شرابخوار و میمون باز را نباید حاکم مسلمین و مسلط بر آنان کند؟ آیا در این سرزمین پهناور اسلامی کسی لایقتر از یزید پیدا نمی شد که حاکم شود. اصلاً ما نه اگر یک غیر مسلمان بخواهد تحقیقی در مورد اسلام بکند و بعد متوجه شود که گروهی از مسلمین یک چنین شخصی را فقیه می خوانند آیا به اسلام و مسلمین نخواهد خندید؟!