سند ولایت و امامت از زبان "بی زبانان"

«... مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ قَالَ سَمِعْتُ یحْیى بْنَ أَكْثَمَ قَاضِی سَامَرَّاءَ بَعْدَ مَا جَهَدْتُ بِهِ‏ وَ نَاظَرْتُهُ وَ حَاوَرْتُهُ‏ وَ وَاصَلْتُهُ‏ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ عُلُومِ آلِ مُحَمَّدٍ فَقَالَ: بَینَا أَنَا ذَاتَ یوْمٍ دَخَلْتُ أَطُوفُ بِقَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَرَأَیتُ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِی الرِّضَا ع یطُوفُ بِهِ فَنَاظَرْتُهُ فِی مَسَائِلَ عِنْدِی فَأَخْرَجَهَا إِلَی‏ فَقُلْتُ لَهُ وَ اللَّهِ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَسْأَلَكَ مَسْأَلَةً وَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأَسْتَحْیی مِنْ ذَلِكَ فَقَالَ لِی أَنَا أُخْبِرُكَ قَبْلَ أَنْ تَسْأَلَنِی تَسْأَلُنِی عَنِ الْإِمَامِ فَقُلْتُ هُوَ وَ اللَّهِ هَذَا فَقَالَ أَنَا هُوَ فَقُلْتُ عَلَامَةً فَكَانَ فِی یدِهِ عَصًا فَنَطَقَتْ وَ قَالَتْ إِنَّ مَوْلَای إِمَامُ هَذَا الزَّمَانِ وَ هُوَ الْحُجَّةُ.»

یعنی: «محمد بن ابى العلاء گوید: بعد از آنكه یحیى بن اكثم قاضى سامرا را آزمایش كردم و با او مباحثه و گفتگو نمودم و رفت و آمد كردم و راجع به علوم آل محمد پرسیدم شنیدم كه مى ‏گفت: روزى داخل (مسجد مدینه) شدم و قبر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله را طواف میكردم!!! (ابن اکثم و طواف قبر؟!) در آن میان محمد بن على الرضا علیه السلام را دیدم مشغول طواف است، در باره مسائلى كه در نظرم بود، با او مناظره كردم، همه را جواب داد، عرض كردم بخدا كه من میخواهم از شما یک مسأله ‏اى بپرسم، ولى بخدا كه خجالت میكشم،به من فرمود:پیش از آنكه بپرسى من بتو خبر میدهم، میخواهى راجع به امام بپرسى، عرض كردم: بخدا سؤال من همین است،پس فرمود: امام منم، پس گفتم: علامتش چیست؟ در دستش عصائى بود كه به سخن آمد و گفت: همانا مولا و مالک من. امام این زمانست و اوست حجت خدا.»

«خَبَرُ الْجُمْجُمَةِ عَنْ أَبِی الْأَحْوَصِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَمَّارٍ السَّابَاطِی قَالَ‏ قَدِمَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع الْمَدَائِنَ فَنَزَلَ بِإِیوَانِ كِسْرَى وَ كَانَ مَعَهُ دُلَفُ بْنُ مُجِیرٍ فَلَمَّا صَلَّى قَامَ وَ قَالَ دُلَفُ قُمْ مَعِی وَ كَانَ مَعَهُمْ جَمَاعَةٌ مِنْ أَهْلِ سَابَاطَ فَمَا زَالَ یطُوفُ مَنَازِلَ كِسْرَى وَ یقُولُ لِدُلَفَ كَانَ لِكِسْرَى فِی هَذَا الْمَكَانِ كَذَا وَ كَذَا وَ یقُولُ دُلَفُ هُوَ وَ اللَّهِ كَذَلِكَ فَمَا زَالَ كَذَلِكَ حَتَّى طَافَ الْمَوَاضِعَ وَ أَخْبَرَ عَنْ جَمِیعِ مَا كَانَ فِیهَا وَ دُلَفُ یقُولُ یا سَیدِی وَ مَوْلَای كَأَنَّكَ وَضَعْتَ هَذِهِ الْأَشْیاءِ فِی هَذِهِ الْأَمْكِنَةِ ثُمَّ نَظَرَ ع إِلَى جُمْجُمَةٍ نَخِرَةٍ فَقَالَ لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ خُذْ هَذِهِ الْجُمْجُمَةَ وَ كَانَتْ مَطْرُوحَةً ثُمَّ جَاءَ ع إِلَى الْإِیوَانِ وَ جَلَسَ فِیهِ وَ دَعَا بِطَسْتٍ فِیهِ مَاءٌ فَقَالَ لِلرَّجُلِ دَعْ هَذِهِ الْجُمْجُمَةَ فِی الطَّسْتِ ثُمَّ قَالَ ع أَقْسَمْتُ عَلَیكِ یا جُمْجُمَةُ لَتُخْبِرِینِی مَنْ أَنَا وَ مَنْ أَنْتِ فَقَالَتِ الْجُمْجُمَةُ بِلِسَانٍ فَصِیحٍ أَمَّا أَنْتَ فَأَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ سَیدُ الْوَصِیینَ وَ إِمَامُ الْمُتَّقِینَ وَ أَمَّا أَنَا فَعَبْدُكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ كِسْرَى أَنُوشِیرَوَانُ... »

یعنی: «خبر جمجمه: از ابی الاحوص از پدرش از عمار ساباطی روایت است که گفت: امیرالمؤمنین؛ به مداین آمد و در ایوان کسری اقامت گزید! و دُلَف بن مُجِیر همراه او بود وقتی امام نماز خواند، بلند شد و به دلف گفت بلند شو و با من بیا و گروهی از اهل ساباط همراه او بودند او همچنان در منازل کسری دور می زد و به دلف می گفت که کسری در اینجا چنان و چنان داشته است و دلف می گفت سوگند به خدا که درست همین طور بوده است تا اینکه امام همه جا را گشت و دلف می گفت: سیدم و مولایم گویا تو این چیزها را خودت در اینجاها گذاشته ای سپس امام؛ به جمجمه ای فرسوده نگاه کرد! و به یکی از یارانش گفت این جمجمه را بردار سپس امام به ایوان آمد و در آن نشست و طشتی پر از آب خواست آنگاه به مرد گفت: جمجمه را در طشت بگذار سپس به جمجمه گفت تو را قسم می دهم که بگو من کیستم و تو کیستی؟ آنگاه جمجمه به زبان فصیح گفت: تو امیرالمؤمنین هستی!! و تو سید اوصیا و امام متقین هستی!!، و من بنده تو هستم و پسر کنیزت می باشم من انوشیروانم..»