ایمان به امامت در ترازوی قرآن

شیعه امامت را از اصول دین می داند و هرکسی که امامت را قبول نداشته باشد مرتد و حلال الدم میداند و در کتب معتبر شیعه روایاتی را به دروغ و بهتان از امام هایشان روایت کرده اند که گفته اند هر کس یکی از امامان را نیز انکار کند کافر است.
کلینی بابی دارد به اسم من ادعى الإمامة و لیس لها بأهل. در زیر این باب روایات زیادی از جمله این روایت را می آورد: عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ دَاوُدَ الْحَمَّارِ عَنِ ابْنِ أَبِی یعْفُورٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ( علیه السلام ) قَالَ سَمِعْتُهُ یقُولُ ثَلَاثَةٌ لَا یكَلِّمُهُمُ اللَّهُ یوْمَ الْقِیامَةِ وَ لَا یزَكِّیهِمْ وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ مَنِ ادَّعَى إِمَامَةً مِنَ اللَّهِ لَیسَتْ لَهُ وَ مَنْ جَحَدَ إِمَاماً مِنَ اللَّهِ وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّ لَهُمَا فِی الْإِسْلَامِ نَصِیباً . [أصول الكافی: 1/373، 374، النّعمانی/ الغیبة: ص70، تفسیر العیاشی: 1/178، بحار الأنوار: 25/111.]
 
ابی عبد الله علیه السلام می گوید سه گروه هستند که خداوند با آنها در روز قیامت حرف نمی زند و آنها را پاک نمی گرداند و عذاب سختی خواهند داشت، کسی که ادعای امامت کند که برای او نیست و کسی که یکی از امامان از نزد خدا آمده را انکار کند و کسی که فکر کند این دو گروه (یا این دو ابوبكر و عمر) نصیبی از اسلام داشته اند.
طبق این روایت دو گروه اول یعنی هر کسی که تا روز قیامت خلیفه و امام مسلمانان باشد حال آنکه خدا او را نصب نکرده و کسی که یکی از امامان را انکار کند کافر هستند. در ادامه هر کسی از شیعیان هم که فکر کند و تصور کند که برای این دو گروه (به تفسیر مجلسی در مرآة العقول این دو یعنی ابوبکر و عمر ) نصیبی و بخشی از اسلام وجود دارد او نیز کافر است و خداوند در روز قیامت با او حرف نخواهد زد و او را پاک نمیکند و عذاب الیم دارد!!!
 
به همین ترتیب حکم کفر اصحاب پیامبر مخصوصا سه خلیفه بزرگوار او را صادر کرده اند.
مجلسی بابی دارد به عنوان کفر سه خلیفه و نفاق و فضایح اعمالشان : باب كفر الثّلاثة ونفاقهم وفضائح أعمالهم" [بحار الأنوار: 8/208-252 من الطّبعة الحجریة.] بحرانی بابی دارد به عنوان همانا ابلیس مکانش در آتش بهتر از عمر است و در آتش هم بر عمر شرف دارد : الباب 98 أن إبلیس أرفع مكانًا فی النار من عمر، وأن إبلیس شرف علیه فی النار » [المعالم الزلفى: ص325.]
 
و در زیر این ابواب روایاتی را آورده اند که انسان از خواندنشان شرم میکند چرا که به بهترین خلایق بد ترین تهمت ها زده اند. كلینی در بَابُ أَنَّ الْأَئِمَّةَ وَرِثُوا عِلْمَ النَّبِی وَ جَمِیعِ الْأَنْبِیاءِ وَ الْأَوْصِیاءِ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ این روایت را می آورد.
عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جُنْدَبٍ أَنّهُ كَتَبَ إِلَیهِ الرّضَا ع أَمّا بَعْدُ ...وإن شیعتنا لمكتوبون بأسمائهم وأسماء آبائهم، أخذ الله علینا وعلیهم المیثاق، یردون موردنا ویدخلون مدخلنا، لیس على ملة الإسلام غیرنا وغیرهم، نحن النجباء النُجاة، ونحن أبناء الأوصیاء .. الكافی 1/223
امام رضا برای عبد الله جندب نوشت: ... نام شیعیان ما و نام پدرانشان، نزد ما ثبت است.  خدا از ما و آنها پیمان گرفتهبر سر هر آبى كه ما وارد شویم آنها هم واردشوند و در هر جا در آئیم درآیند جز ما و ایشان كسى در كیش اسلام نیست، مائیم نجیبو رستگار و مائیم بازماندگان پیغمبران و مائیم فرزندان اوصیاء.
طبق این روایت کل صحابه و تابعین و باقی مسلمین تا روز قیامت که شیعه و امامی مذهب و به عبارت دقیق تر دوازده امامی نبوده اند، خارج از ملت اسلام هستند.
 
خوئی از علمای مشهور و استوانه های عقیدتی شیعه میگوید
فالصحیح الحكم بطهارة جمیع المخالفین للشیعة الاثنی عشریة وإسلامهم ظاهراً بلا فرق فی ذلك بین أهل الخلاف وبین غیرهم وإن كان جمیعهم فی الحقیقة كافرین وهم الذین سمّیناهم بمسلم الدنیا وكافر الآخرة. التنقیح فی شرح العروة الوثقى للخوئی الجزء3 صفحة79 نجاسة الكافر
------------------------------------------------------
یعنی صحیح حکم به پاکی جمیع مخالفین شیعه دوازده امامی است و حکم به اسلام ظاهری آنان است بدون فرق گذاشتن بین اهل خلاف (دیگر فرق شیعه غیر دوزاده امامی) و غیر آنان (یعنی اهل سنت) . و در حقیقت همه آنها کافر هستند آنها مسلم دنیا و کافر آخرت اسم دارند.
 
مفید از مفید ترین علمای شیعه و علمای طراز اول شیعه میگوید: و اتفقت الإمامیة على أن من أنكر إمامة أحد الأئمة و جحد ما أوجبه الله تعالى من فرض الطاعة فهو كافر ضال مستحق للخلود فی النار. كتاب أولائل المقالات صفحة 44 القول فی تسمیة جاحدی الإمامة.
 
یعنی امامیه اتفاق دارند بر اینکه کسی که انکار کند احدی از ائمه و روگردان باشد از آنچه خدا بر او واجب کرده از فرض طاعت پس او کافر است گمراه است مستحق داخل شدن در آتش است.
نعمت الله جزائری از دیگر علمای سرشناس شیعه میگوید: إنا لم نجتمع معهم على إله ولا على نبی ولا على إمام وذلك أنهم یقولون إن ربهم هو الذیكان محمد صلى الله علیه وآله نبیه وخلیفته بعده أبو بكر ونحنلانقول بهذا الرب ولابذلك النبی بل نقول إن الرب الذی خلیفة نبیه أبوبكرلیس ربنا ولا ذلك النبی نبینا. انوار النعمانیه ج 2 ص 278.
یعنی ما با آنها (یعنی اهل سنت) جمع نمیشویم بر یک خدا و یک پیامبر و یک امام. چون آنها میگویند پروردگارشان کسی است که محمد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبرش است و خلیفه بعد از او ابو بکر است و ما نه خدا را اینگونه میگوییم و نه پیامبر را بلکه میگوییم که خدایی که خلیفه ی پیامبرش ابو بکر باشد آن خدا خدای ما نیست و آن پیامبر نیز پیامبر ما نیست.
طوسی در تهذیب الاحکام میگوید: قال الشیخ أیده الله تعالى : ( ولا یجوز لأحد من أهل الإیمان أن یغسل مخالفا للحق فی الولایة ولا یصلی علیه إلا أن تدعوه ضرورة إلى ذلك من جهة التقیة فیغسله تغسیل أهل الخلاف ولا یترك معه جریدة وإذا صلى علیه لعنه فی صلاته ولم یدع له فیها ) فالوجه فیه أن المخالف لأهل الحق كافر فیجب أن یكون حكمه حكم الكفار إلا ما خرج بالدلیل وإذا كان غسل الكافر لا یجوز فیجب أن یكون غسل المخالف أیضا غیر جائز...تهذیب الأحكام للطوسی (460 هـ) الجزء1 صفحة335 باب 13 تقلین المحتضرین وتوجیهم عند الوفاة.
یعنی: شیخ مفید میگوید: (برای احدی از اهل ایمان جایز نیست که مخالف ما را در حق درباره ولایت غسل (میت) دهد و بر او نماز بخواند مگر به خاطر تقیه مجبور شود که در این صورت غسلش همانند غسل اهل خلاف میباشد و اگر بر او نماز خواد در نماز بر او لعنت بفرستد و برایش دعا نکند.
 
طوسی: وجه دلالت این است که مخالف اهل حق کافر است پس واجب است که حکمش حکم کفار باشد مگر آنکه با دلیل خارج شود پس اگر غسل کافر جایز نباشد پس واجب است غسل مخالف نیز جایز نباشد.
و محمد باقر مجلسی نیز در کتاب زاد المعاد (مفتاح الجنان) در صفحه 345 میگوید:الفصل الرابع فی الصلاة على المیت... و لاتجوز الصلاة على الكفار و الخوارج و النواصب... اما على غیرهم من المخالفین فخلاف وأظهره التخیر بین عدم الصلاة او الصلاة باربع تكبیرات وفی التكبیر الرابع یلعنه.
یعنی: نمازبر کفار و خوارج و نواصب جایز نیست ... اما غیر از اینان از مخالفین اختلاف است اما اظهر واضح تر این است که مخیر است بین نماز نخواندن یا خواندن با چهار تکبیر و در تکبیر چهارم لعنتش کند.
و به مجرد اینکه اگر شخصی ابوبکر و عمر و عثمان را بر علی رضی الله عنهم مقدم داند او را ناصبی میدانند و احکام ناصبی را بر چنین شخصی جاری میسازنند.حسین ال عصفور البحرانی میگوید: : « بل أخبراهم علیهم السلام تنادی بأن الناصب هو ما یقال عندهم سنیا.»المحاسن النفسیة فی أجوبة المسائل الخرسانیة لحسین آل عصفور البحرانی صفحة147
یعنی : بلکه اخبار ائمه علیهم السلام چنین میگویند که ناصبی همان است که در نزد آنها سنی گفته میشود.
و باز میگوید « أنك قد عرفت سابقا أنه لیس الناصب إلا عبارة عن التقدیم على علی علیه السلام غیره»المحاسن النفسیة فی أجوبة المسائل الخرسانیة لحسین آل عصفور البحرانی صفحة157
یعنی همانا تو قبلا دانستی که ناصبی نیست مگر چیزی جز مقدم دانستن غیر علی بر علی علیه السلام .
و ده ها روایت و قول علمای دیگرشان وجود دارد بر تکفیر کسی که امامت دوازده امام را قبول نداشته باشد اما من در اینجا برای اختصار به همین مقدار کفایت میکنم.
 
در اینجا این سوال مطرح میشود که آیا امامت دوازده امام جزوی از اصول دین است؟ شیعه به طور قطع میگوید آری
ناصر مکارم شیرازی میگوید: فالإمامة فی نظر طائفة الشیعة واتباع مذهب أهل البیت - علیه السلام - من أصول الدین والأسس العقائدیة، بینما تعتبر فی نظر طائفة أهل السنة من فروع الدین والأحكام العملیة. نفحات القرآن: 9/10.
یعنی: امامت در نظر طائفه ی شیعه و پیروان مذهب اهل بیت علیه السلام از اصول دین و اساس اعتقادی میباشد در حالی که از نظر اهل سنت از فروع دین و احکام عملیه میباشد.و سپس توضیحاتی میدهد و میگوید: لهذا یعتبر الإیمان بالإمامة جزءاً من اصول الدین لا من فروع الدین. نفحات القران ص12.یعنی: ایمان به امامت جزئی از اصول دین است و از فروع دین نیست.
سید علی الحسینی المیلانی میگوید: و اما ان الإمامة من أصول الدیانات والعقائد ام هی من الفروع ؟ فالحق: انها من الأصول كالنبوة. الإمامة فی أهم الكتب الكلامیة: ص43
یعنی: اما اگر گفته شود امامت از اصول دیانات و عقاید است یا از فروع دین؟ پس درست این است که امامت از اصول دین است مانند نبوت!!! ما نیز در اینجا میپرسیم این چه اصلی از اصول دین است که در قرآن نیامده است؟ آیا امکان دارد که خداوند اصول و فروع دین را بیان نکرده باشد؟
 
خداوند در بسیاری از آیات قران اصول دین را بیان کرده است برای مثال: ﴿یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ آمِنُواْ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِی نَزَّلَ عَلَى رَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِی أَنزَلَ مِن قَبْلُ وَمَن یكْفُرْ بِاللّهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْیوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیداً﴾ (النساء/136).
ترجمه: ‏ ای كسانی كه ایمان آورده‌اید! به خدا و پیغمبرش و كتابی كه بر پیغمبر نازل كرده است و به كتابهائی كه پیش‌تر نازل نموده است ایمان بیاورید . هركس كه به خدا و فرشتگان و كتابهای خداوندی وپیغمبرانش و روز رستاخیز كافر شود واقعاً در گمراهی دور و درازی افتاده است. ‏خداوند در این آیه به طور واضح اصول دین را بیان میکند و مومنان را خطاب قرار میدهد و میگوید به این موارد ایمان بیاورید
1-     ایمان به الله
2-     ایمان به پیامبران
3-     ایمان به کتاب های آسمانی
4-     ایمان به ملائکه
5-     ایمان به روز قیامت
خداوند اصول دین که تنها در صورت ایمان داشتن به آنها شخص مومن میشود را بر شمرده و در هیچ جا امامت را ذکر نکرده است. برای مثال نگفته:«و من یكفر بالأئمة»
خداوند در آیه ای دیگر می فرماید:﴿وَلَكِنَّ الْبِرَّمَنْ آَمَنَ باللهِ وَالْیوْمِ الْآَخِرِ وَالمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِوَالنَّبِیینَ﴾ (البقرة/177) «ترجمه: بلكه نیكی كردار كسی است كه به خدا و روز واپسین و فرشتگان و كتاب و پیغمبران ایمان آورده باشد».
در اینجا نیز ذکری از امامت نکرده است.خداوند در آیه ای دیگر می فرماید: ﴿ آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللّهِ وَمَلآئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لاَ نُفَرِّقُ بَینَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ وَقَالُواْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَیكَ الْمَصِیرُ ﴾ ‏(بقره/285).«ترجمه: پیامبر به آنچه از سوی پروردگارش بر او نازل شده، ایمان آورده است، و مؤمنان نیز همه به خدا و فرشتگان او و کتابهایش و پیامبرانش ایمان آورده اند. و گفتند: «میان هیچ یک از پیامبرانش فرق نمی گذاریم» و گفتند: « شنیدیم و اطاعت کردیم. پروردگارا! آمرزش تو را خواهانیم و بازگشت به سوی توست».
 
طبق این آیه خداوند فرموده است همه مومنان به الله و ملائکه و کتاب های آسمانی و پیامبران ایمان آورده اند اما هیچ گونه ذکری از ائمه نکرده است. شیعه دوازده امامی حتی شیعیان غیر دوازده امامی را نیز تکفیر میکند و میگوید انکار یکی از ائمه همانند انکار همه امامان است اما طبق این آیه آیان خداوند ذکر کرده که ایمان به همه ائمه بیاوریم و فرقی بین هیچ کدام نگذاریم؟
آیا فرموده است « کل آمن بأئمة»؟؟
آیا فرموده است « لا نفرق بین أحد من الأئمة »؟؟؟
آیا امکان دارد خداوند ایمان به اصلی از اصول دین را از ما بخواهد که در کتابش ذکری از آن نکرده است؟
آیا واقعا حق نیست که به شیعیان بگوییم ﴿وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآَیاتِهِ﴾ (انعام/21) «و چه کسی ستمکارتر است از آن کس که بر خدا دروغ ببندد، یا آیاتش را تکذیب کند؟»
و یا باز میفرماید:﴿إِنَّ الَّذِینَ یكْفُرُونَ بِاللّهِ وَرُسُلِهِ وَیرِیدُونَ أَن یفَرِّقُواْ بَینَ اللّهِ وَرُسُلِهِ وَیقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَنَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَیرِیدُونَ أَن یتَّخِذُواْ بَینَ ذَلِكَ سَبِیلاً﴾  ‏(نساء/150) «ترجمه: كسانی كه به خدا و پیغمبرانش ایمان ندارند و می‌خواهند میان خدا و پیغمبرانش جدائی بیندازند و می‌گویند كه به برخی از پیغمبران ایمان داریم و به برخی دیگر ایمان نداریم ، و می‌خواهند میان آن راهی برگزینند».
چرا در این آیه نفرمود «ویریدون أن یفرقوا بین الله ورسله و أئمة» چرا نگفت میخواهند بین الله و رسولش و امامان فرق بگذارند؟ چرا نگفت ایمان به همه ائمه واجب است و کسی حق ندارد پنج امامی یا هفت امامی شود بلکه باید به همه ائمه ایمان بیاورد؟ آیا هیچ جوابی دارد غیر از اینکه امامت به عنوان یکی از اصول دین کذب و دروغ و بهتان است؟
 
مگر قرآن برای هدایت مردم نازل نشده است؟ فرض کنید این قرآن را به شخصی فرضی که در جنگلی بدون تمدن و تدین زندگی میکند داده ایم و با فرض اینکه بعد از خواندن قرآن قصد ایمان آوردن دارد آیا معقول است که بگوییم او شیعه شده است؟ اصلا به ذهن کسی هم خطور میکند که او علاوه بر شیعه شدن شیعه دوازده امامی هم شده است؟
شیعه در اینجا بلافاصله میگوید مگر همه چیز در قرآن آمده است؟ اگر ادعای شما اهل سنت راست است پس در کجای قرآن آمده است نماز صبح دو رکعت یا نماز مغرب سه رکعت است و در کجای قرآن آمده است در نماز باید دست ها را بست و...
در جواب گفته میشود اصل نماز که در قرآن آمده است حال بیان نحوه خواندن نماز و فقه آن بر عهده رسول خداست آنطور که خداوند میفرماید:﴿وَأَنزَلْنَا إِلَیكَ الذِّكْرَ لِتُبَینَ لِلنَّاسِ﴾ (نحل/44) «ترجمه: و ما این قرآن را بر تو نازل کردیم تا برای مردم روشن سازی ، آنچه را که به سوی آنها نازل شده است. »
 
خداوند اصل نماز را در ده ها آیه بیان کرده است و بسیاری از احکام آن را نیز مانند وضو و تیمم و نماز خوف و اوقات نماز را بیان کرده است و تبیان و روشن سازی دقیق تر آنرا بر عهده رسول خدا که با سنت شناخته میشود گذاشته است اما آیا اصل امامت در قرآن آمده است؟ آیا یک آیه وجود دارد که بگوید همانند ایمان به نبوت ایمان به امامت نیز بیاورید سپس رسول خدا همانطور که کیفیت ایمان به نبوت را تبیین کرده کیفیت ایمان به امامت را نیز تبیین کرده باشد؟ قطعا خیر.
ابا عبد الله علیه السلام به محمد بن مسلم میگوید: ما جاءك من روایةٍ - من برٍّ أو فاجرٍ - یوافق كتاب الله فخُذْ به، وما جاءك من روایةٍ - من برٍّ أو فاجر - یخالف كتاب الله فلا تأخذ به.(النوری الطبرسی، مستدرك الوسائل، 17: 304، الباب 9 من أبواب صفات)
 
آنچه از روایات از شخص نیکو یا فاجر به تو رسید اگر موافق کتاب خدا بود آن را بپذیر و آنچه از روایات از شخص نیکو یا فاجر به تو رسید که مخالف کتاب خدا بود پس آن را قبول نکن.
در روایتی از پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله) آمده است: «ما جاءكم عنى یوافق القرآن فانا قلته وما جاءكم لا یوافق القرآن فلم اقله؛( محمدباقر مجلسی، بحارالانوار ج 2، ص 244.)
آنچه از من برای شما نقل می‌شود كه با قرآن موافق است، گفته من است و آنچه با قرآن موافق نیست، من نگفته‌ام».
 
در روایتی از امام صادق(علیه السلام) آمده است: «كل شىء مردود الی كتاب الله والسنّة وكل حدیث لا یوافق كتاب الله فهو زخرف؛(محمدباقر مجلسی ، بحارالانوار ج 2، ص 242.)
هر چیزی به كتاب خدا و سنّت بازگردانده می‌شود و هر حدیثی كه با كتاب خدا موافق نباشد، باطلی آراسته است».
و در روایتی دیگر از امام باقر ـ علیه السلام ـ  که فرمودند: «لا تصدق علینا الا ما وافق كتاب الله و سنة نبیه»[حرّ عاملی، وسائل‌الشیعه، تهران، مكتبة الاسلامیه،چاپ هفتم، 1372، ج18، ص89، ح48.] «حدیثی را كه از ما به شما می‌رسد اگر با قرآن و سنّت رسول الله موافق نباشد؛ تصدیق نكنید.»
و روایات دیگری از این دست که قرآن و سنت قطعیه را تنها مصدر برای اخذ دین می دانند. حال که افرادی روایاتی را به دروغ به ائمه نسبت داده اند را نباید با قرآن سنجید؟ برای مثال خداوند با آخرین فرستاده اش حجت را بر مردم تمام کرده است و میفرماید: «رُّسُلاً مُّبَشِّرِینَ وَمُنذِرِینَ لِئَلاَّ یكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَكَانَ اللّهُ عَزِیزاً حَكِیماً» ‏(نساء/165) ترجمه: پیامبرانی که بشارت دهنده و بیم دهنده بودند، تا بعد از آمدن این پیامبران برای مردم بر خدا حجتی نباشد و خداوند پیروزمند حکیم است.
رسول خدا محمد صلی الله علیه وسلم آخرین حجت خداوند بر مردم بوده است حال که روایاتی که مدعیان تشیع اختراع کرده اند و میگوند زمین از حجت خدا خالی نمی شود و برای توجیه وجود مهدیی که به دنیا نیامده است میگوید چون زمین از حجت خالی نمی شود پس باید قبول کنیم آن حجت مهدی است اما چون دروغگو هستند در یک جایی گیر دروغشان حتما خواهند افتاد برای مثال روایت کرده اند ابا عبد الله علیه السلام گفته است: قال أبوعبدالله علیه السلام : إن الحجة لاتقوم لله على خلقه إلا بإمام حی یعرف ابو عبد الله علیه السلام میگوید: همانا حجت خدا بر خلق او برپا نمیشود مگر با امام زنده و قابل شناخت.
 
اختصاص مفید ص 268 و کتاب اثبات الهداه حر عاملی.
طبق ایه 165 نساء حجتی که انسان باشد بعد از پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله) تمام شده است و تنها قرآن حجت است و طبق آیه حجت باید بشارت بدهد و انذار کند و طبق روایت نیز باید زنده و قابل شناخت باشد اما مهدی شیعه که به او حجت میگویند هیچ یک از این چهار شرط را ندارد . پس آیا بهتر نیست عقایدمان را به قرآن باز گردانیم؟ بهتر نیست عقیده به امامت را به قران رجوع دهیم اگر در قران از ایمان به امامت یادی نشد و در سنت قطعیه نیز تبیانی از امامت به عنوان اصلی از دین و نپذیرفتن آن برابر با کفر باشد پیدا نشد، این عقیده را ترک کنیم؟
 
از امام صادق به دروغ و زور روایت کرده اند که گفته است: «الْأَوْصِیاءُ هُمْأَبْوَابُ الله عَزَّ وَجَلّ َالَّتِی یؤْتَى مِنْهَا وَلَوْلَاهُمْ مَا عُرِفَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ وَبِهِمُاحْتَجَّاللهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى عَلَى خَلْقِهِ»
مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول ؛ ج‏2 ؛ ص350 - معانی الاخبار، 22 - تفسیر برهان ج 4، ص 3.
«اوصیا درهای خداوند هستند که از طریق آنها به او می توان راه یافت و اگر آنان نبودند،خدای عزوجل شناخته نمی شد و به وسیله آنها خداوند بر آفریدگانش احتجاج نموده و یا به دروغ از حضرت باقر علیه السلام روایت کرده اند که گفته است: «نحن حجة الله و باب الله. یعنی مائیم حجت خدا و ماییم باب الله. تفسیر ابوالفتوح ج 9، ص 338; تفسیر مجمع البیان ج 8، ص 456; ده قرائت، ص 451.
آیا سخن خداوند را بپزیریم که بعد از رسول خدا حجتی نمانده است یا روایات دروغی که میگویند ائمه حجت خدا و باب خدا هستند؟ مگر امام نگفت هرچه از ما روایت کرده اند را با قرآن بسنجید؟
این روایات دروغین را بپذیریم یا سخن امام علی علیه السلام در نهج البلاغه را که میفرماید
عنه علیه السلام : و لَم یخلِهِم بعدَ أن قَبضَهُ [یعنی آدمَ علیه السلام ]مِمّا یؤكِّدُ علَیهِم حُجّةَ رُبوبیتِهِ ، و یصِلُ بَینَهُم و بینَ مَعرِفَتِهِ ، بل تَعاهَدَهُم بالحُجَجِ على ألسُنِ الخِیرَةِ من أنبیائهِ و مُتَحَمِّلی وَدائعِ رِسالاتِهِ قَرْنا فقَرْنا ، حتّى تَمَّت بنَبینا محمّدٍ صلى الله علیه و آله حُجّتُهُ .نهج البلاغه خطبه 91.
امام على علیه السلام: خداوند پس از آنكه جان او ـ آدم علیه السلام ـ را ستاند، مردم را از حجّت و دلیلى كه ربوبیت او را براى آنان استوار گرداند و ایشان را به شناخت او رساند، بى بهره نگذاشت. بلكه در هر قرنى و نسلى با حجّت ها و براهینى كه از طریقِ پیامبران برگزیده و امانتداران پیام هاى خود فرستاد، به مردم رسیدگى كرد، تا آنكه با پیامبر ما محمّد صلى الله علیه و آله ، حجّت او بر مردم تمام شد.
 
امام علی علیه السلام حجت را پیامبران میداند و با پیامبر اسلام که مشتمل بر قرآن و سنت میباشد حجت خداوند بر مردم تمام شده است. آیا این روایت از نهج البلاغه موافق قرآن است یا روایاتی که میگوید 12 امام که حجت خداوند بر مردم هستند و نوعی استمرار نبوت را نشان میدهد درست هستند؟
مگر خداوند دینش را تکمیل نکرده است پس چه احتیاجی دارد که حجت و ابوابی بر خلاف آیات قرآن و روایات صحیح همچنان وجود داشته باشند؟
ای خوانندگان گرامی توجه کنید که اصول دین که اصل و اساس و پایه و اعتقاد این دین را تشکیل می دهد باید به طور واضح در قرآن بیان شود تا سبب گمراهی مردم نشود چرا که قران هدایت و نور است. اگر دینی که نتواند اصولش را در کتابش به طور واضح مشخص نماید پس وای به حال این دین ناقص.
 پس به این سوال خوب فکر کنید که چگونه ممکن است خداوند از ما بخواهد به اصلی از اصول ایمان بیاوریم که عدم ایمان به آن همانند عدم ایمان به نبوت است، اما هیچ ذکری از آن در قرآن نکرده باشد؟