بررسی امام قائم در پشت ابرها

داستان ولادت مهدی از زبان حکیمه یا خدیجه عمة حسن عسکری به طرق مختلفی نقل شده است که صدوق و طوسی و خصیبی و مسعودی آنرا روایت کرده اند و در آن روایت می گوید: ابومحمدالحسن بن علی دنبال من فرستاد و گفت: عمه افطار شما نزد ما باشد، چون امشب شب نیمه شعبان است[1]، خداوند تبارک و تعالی امشب حجت را ظاهر می کند. گفتم: مادرش کیست؟ گفتند: نرجس، گفتم: قربان شما شوم، اثری از حاملگی در او نمی بینم، گفت: همانطوریکه گفتم. حکیمه یا خدیجه گفت: نزد نرجس رفتم، سلام کردم و نشستم، نرجس جلو آمد که کفشم را از پایم بیرون کند، گفت: ای آقای من و آقای خانواده ام، حال شما چطور است؟ من به او جواب دادم: خیر، بلکه شما آقای من و آقای خانواده ام هستید. از حرفم متعجب شد و گفت: این چه حرفی است عمه؟ به او گفتم: ای دخترکم، خداوند متعال امشب به تو فرزندی سید در دنیا و در آخرت خواهد داد، و نرجس خیلی شرمنده شد، حکیمه یا خدیجه ادامه می دهد و می گوید: بعد از نماز عشاء شام خوردم و خوابیدم، نیمه شب بود، برای نماز بیدار شدم، بعد از انجام نماز به نرجس نگاهی انداختم دیدم در حال خواب می باشد و علامتی در او ندیدم. تعقیبات نماز را انجام دادم و کمی دراز کشیدم، یکدفعه مضطربانه از خواب پریدم، دیدم نرجس هنوز در حال خواب بود، بعد از این نرجس بیدار شد و نماز شب را خواند و مجددا به رختخواب رفتند.
 

 حکیمه ادامه می دهد و می گوید: از خانه بیرون شدم تا از وقت فجر مطمئن بشوم و نرجس هنوز در حال خواب بود، اینجا شک در دلم راه یافت درباره حرفهای (حسن عسکری)، که ابومحمد حسن عسکری از جائی که بودند با صدای بلند گفتند: عمه عجله نکن امر خیلی نزدیک می باشد![2] حکیمه می گوید: با اضطراب و ترس جلوی نرجس آمدم و گفتم: نام خدا نگهدار تو باد، آیا چیزی را احساس می کنی؟ گفت: بله، عمه. به او گفتم: خودت را جمع و جور کن بطوریکه قبلا گفته بودم. حکیمه ادامه می دهد: مدتی گذشت، یکدفعه چیزی را حس کردم، کانه مولای من بود، لباس نرجس را کنار زدم دیدم مولای من بعد از متولد شدن در حال سجده می باشند!! (ابامحمد) مرا صدا کرد و گفت: عمه، فرزند را بطرف من بیاور، او را نزد پدرش بردم، ابا محمد دست روی کمر طفل گذاشتند و پای طفل روی سینه ابامحمد بود. حضرت عسکری زبانش را در دهان طفل گذاشت و دستش را روی چشم و گوش و مفاصل نوزاد مرور کرد و با طفل حرف زد و گفت: فرزندم حرف بزن، مهدی گفت: (أشهد أن لا إله إلا الله وحده لا شریک له، وأشهد أن محمداً رسول الله) بعد از این مهدی بر امیر مومنان و یکایک ائمه صلوات فرستاد تا اینکه نام پدرش را گفت و ساکت شد!![3] ابومحمد گفت: عمه مهدی را نزد مادرش ببر تا به او سلام کند. او را نزد مادرش بردم، به مادرش سلام کرد!!، او را به مجلس پدرش برگرداندم، امام عسکری گفت: عمه وقتیکه روز هفتم شد نزد ما بیا. 
 

حکیمه ادامه می دهد و می گوید: صبح شد، نزد ابی محمد برای سلام کردن آمدم، پارچه را از روی بستر مولایم مهدی برداشتم تا مطمئن شوم، اما او را ندیدم، به ابی محمد گفتم: جانم به قربانت، مولای من کجا شدند؟ گفت: ما او را به ودیعت و امانت گذاشتیم، مانند حضرت موسی وقتی فرزندش را به ودیعه گذاشت.

حکیمه گفت: وقتی روز هفتم رسید، آمدم و سلام کردم و منتظر نشستم، ابومحمد گفت: فرزندم را بیاورید، حکیمه گفت: مولای خودم را در پارچه‌ای پیچیده برای ابی محمد بردم. حسن عسکری چیزی را انجام داد برای اولین بار می دیدم، بعد از این زبانش را در دهان طفل گذاشت و به او شیر و عسل و تغذیه می کرد، و این معجزه بود و گفت: فرزندم حرف بزن مهدی گفت: أشهد أن لا إله إلا الله و بر محمد و ائمه صلوات فرستاد، و از علی شروع کرد تا اینکه نام پدرش را برد و توقف کرد و این آیه را تلاوت کرد: بسم الله الرحمن الرحیم (وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ * وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَنُرِی فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا یحْذَرُونَ﴾[4].
 

صدوق نقل می کند - از زبان حکیمه - می گوید: نرجس اثری از حمل بر او دیده نمی شد، و خودش چیزی دربارة آن نمی دانست، وقتیکه حکیمه به او گفت: شما امشب وضع حمل خواهی کرد، شگفت زده شد و گفت: سیده، من چیزی از آن آثار در خودم نمی بینم. تا اینکه شب به آخر رسید، موقع طلوع فجر نرجس از خوابش پرید، خیلی هم مضطرب بود و گفت: چیزی بر من ظاهر شد که قبلا مولایم به من خبر داده بود[5].

روایت دیگر از حکیمه که می گوید: در حال خواندن قرآن بودم که جنینی از شکم مادرش جواب داد و مانند خواندن حکیمه می خواند و به او سلام کرد که حکیمه ترسید!!
 

اما این روایت دیگر بسیار جالب‌تر است و آن پرواز تعدادی از پرندگان بر سر نوزاد است، حسن عسکری به پرندگان گفت: او را بگیرید و از او نگهداری کنید، و هر چهل روز او را نزد ما برگردانید[6]، پرنده طفل را حمل کرد و به طرف آسمان پرواز کرد، نرجس چون این منظره را دید به گریه افتاد، حکیمه گفت: این پرنده چه بود؟ گفت: این روح القدس است موکل به ائمه می باشد، آنها را توفیق و پرورش و تربیت و تعلیم می دهد. چون چهل روز گذشت، طفل برگردانده می‌شود و دو ساله می باشد، حکیمه با تعجب از عسکری پرسید - از سبب رشد سریع طفل- حضرت عسکری گفت: فرزندان انبیاء و اوصیاء اگر امام باشند رشدی می کنند بر خلاف رشد دیگران، بچة ما اگر یک ماهه باشد کأنه یک ساله است. طفل ما در شکم مادرش تکلم می کند و قرآن را می‌خواند و خدای عزوجل را عبادت می کند، هنگام شیرخوارگی ملائکه از او اطاعت می کنند و صبح و شام بر او نازل می شوند. روایت از قول حکیمه ادامه می دهد: حکیمه مرتب بچه را می دید، هر چهل روز تا اینکه او را قبل از مرگ حسن عسکری مانند مردان بالغ دید و او را نشناخت، چون بزرگ شده بود، و به حضرت عسکری گفت: این که می باشد که به من امر میکنی در مقابلش بنشینم؟ امام عسکری گفت: این فرزند نرجس است، او بعد از من خلیفه می باشد، نزدیک است من رحلت کنم، باید از او حرف شنوی داشته باشید[7].  
 

طوسی نیز روایاتی آورده چون اینکه: پس از ولادت مهدی، حکیمه روی بازوی طفل این آیه که نوشته شده بود ﴿جَاء الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقاً﴾ را دید، بعد از ولادت حکیمه، مهدی را ختنه کرده دید، حجابی بین حکیمه و مهدی بوجود می آید، حکیمه دیگر کسی را ندید، حکیمه سوال کرد: مولای من کجاست؟ حضرت عسکری گفت: کسی او را از من گرفت، که از من و تو به اولی تر می باشد. چهل روز بعد از این برگشتم، مهدی در وسط منزل راه می رفت، از او زیباتر و فصیحتر ندیده بودم، متعجبانه گفتم: من از وضع این طفل متعجبم، او بیش از چهل روز ندارد! ابومحمد در حالیکه متبسم بود گفت: عمه، آیا نمی دانستی رشد ما ائمه در یک روز مانند رشد دیگران در یکسال است؟ حکیمه بلند می شود و می رود، اما دگر بار نتوانست او را ببیند[8].
 

مسعودی نیز روایاتی را آورده كه البته در رشد مهدی با روایات طوسی و صدوق اختلاف دارد، و از عسكری نقل می كند كه حضرت گفت: آیا نمی دانی ما اوصیاء رشدمان در یك روز مانند رشد دیگران در یك هفته است؟[9] و رشد ما در یك هفته مانند رشد دیگران در یك ماه، و رشد ما در یك ماه مانند رشد دیگران در یك سال می باشد؟[10]

خواننده گرامی، تعدادی از روایات مربوط به تولد امام زمان را ملاحظه كردید، و اگر ذره ای توجه داشته باشید، جای پای غُلات[11] را در این روایات می بینید.
 

 این مهدی از قبل از تولد در داخل شكم قرآن می خوانده و قادر به تكلم بوده است!! زمانی هم كه به دنیا می آید به سجده می رود و تكلم می كند و به خداوند و پیامبر و ائمه شهادت می‌دهد و صلوات می فرستد!! این مهدی با سرعت فوق العاده‌ای بزرگ می شود كه حتی نزدیكانش او را نمی شناسند!!، روی بازویش هم آیه ای نوشته اند!! و روح القدس هم به شكل پرنده ای می آید و او را با خود می برد!! این روایات بیشتر شبیه به افسانه‌های هزار و یك شب است، و اشخاصی كه ذره‌ای عقل و شعور داشته باشند این روایات را قبول نمی كنند.پیامبر صلی الله علیه و سلم بشر مثلکم بوده است، ولی ظاهراً امام زمان بشر غیرکم است. فراموش نكنید علمای شیعه برای توجیه این روایات می آیند و دست به قیاس می زنند، و این روایات را با آیات قرآن قیاس می كنند، مثلاً می گویند: حضرت عیسی نیز در كودكی صحبت می كرده است یا عمر حضرت نوح نیز طولانی بوده است، و علت طول عمر مهدی نیز مثل اوست. مثلا شیخ طوسی در الغیبة از ابی عبدالله نقل کرده که می گوید: چرا قبول ندارید که خداوند عمر صاحب الامر را طولانی کند مانند عمر حضرت نوح؟ و امام صادق گفته: برای خدا جایز است که عادت را بر مصلحت نقض کند(الغیبه ص76 -78)
 

 آدم نمی داند این حدیث شیعیان را قبول کند یا حدیث دیگری که امامشان ابوحنیفه را بخاطر قیاس نمودن لعن می کند. قیاس در مذهب شیعه باطل است ولی خودشان دائم دست به قیاس می زنند و خرافات خود را با معجزات قرآنی قیاس می کنند. اگر اینگونه باشد من هم می گویم که دیشب عصای پدر بزرگ من اژدها شد و چنانچه کسی منکر شد به او می گویم: کافر، مشرک، مگر در قرآن نخوانده ای که عصای حضرت موسی نیز اژدها شد؟؟!!...... بنابراین نمی توان باب خرافات را اینگونه باز کرد. در ضمن اگر بگوئید: ما در فروع دین قیاس نداریم ولی در بحث مربوط به اصول عقاید قیاس می كنیم، می گوئیم: چطور وقتی به شما می گویند: چرا نام ائمه در قرآن نیست؟ در جواب می گوئید: تعداد ركعات نماز نیز در قرآن نیست، و در واقع امامت را كه از اصول دین است با تعداد ركعات نماز كه فرعی از فروع دین است قیاس می كنید، چطور آنجا قیاس با فروع بدون اشكال است؟!! پس شما هر جا به نفع خودتان باشد قیاس می كنید. تازه اصول عقاید كه بسیار مهم تر هستند که شما در آنها قیاس می‌کنید. در ضمن در احادیث نقل شده در كتب شما (مثل اصول کافی) آمده كه دین با قیاس به دست نیاید. پس آیا اصول عقاید شما جزء دین شما نیستند؟ در کتاب كافی آمده كه امام صادق، ابوحنیفه را به خاطر قیاس كردن لعن كرده و در این احادیث به طور كلی قیاس باطل شده است و مسئله‌ مهم این است كه شیعیان نمی توانند از آیات و معجزات الهی ثبت شده در قرآن برای صحیح جلوه دادن خرافات خویش استفاده کنند. به طور مثال، چونكه پیراهن یوسف باعث شفا شده پس امام و امامزاده نیز شفا می دهند!! یا چونكه خداوند در عسل شفا قرار داده بنابراین خاك كربلا نیز دارای شفاست و غیره...
 

 اگر بخواهیم همچون شیعیان به پیش رویم، هر كس در هر زمانی می آید و ادعای تشكیل فرقه‌ای را می كند و برای آن نیز قائل به معجزاتی می شود و برای اثبات آنها مرتب به آیات قرآنی استناد می‌كند. پس ما تنها آنچه را قرآن بیان نموده می پذیریم و بقیه موارد را نمی توانیم با آیات الهی قیاس کنیم و چنانچه مثلا خداوند در مورد خوردن خاك كربلا آیه‌ای را نازل كرده بود، ما خودمان اول از همه این خاك را می خوردیم. چنانچه شیعیان ادعایی داشتند باید آنرا از قرآن یا از برهان و عقل ثابت كنند. در قرآن كه اشاره‌ای به این امور نیست، و اما چنانچه روزی دانشمندان ثابت كنند که در خاك كربلا خاصیتی هست ما تنها و فقط برای مداوای بیماریهای خود آنرا خواهیم پذیرفت و نه اینكه برای آن خاك قائل به خاصیتی مافوق طبیعی شویم و یا آنرا عبادت و تعظیم كنیم و روی سر خود بگذاریم[12].
 

علمای شیعه در مورد طولانی بودن عمر مهدی یا معجزات او می گویند: این موارد هم به نوعی عقلی هستند، و اگر هزار سال پیش كسی در مورد پرواز هواپیما در آسمان به شما مطلبی می گفت، شما آنرا قبول نمی كردید، ولی اكنون ما آنرا می بینیم، در جواب می گوئیم: اولاً: این تكامل بشری طی سالهای طولانی به وجود آمده نه اینكه آن زمانها بوده باشد، ولی معجزات مهدی متعلق به صدها سال قبل است و ربطی به عقلی بودن آنها ندارد و تنها می توانید آنها را به خداوند نسبت دهید و بگوئید که معجزه شده است!! ثانیاً: هر موقع عقل این موارد را ثابت نمود، آنگاه شما ادعا كنید، بسیاری از این معجزات توسط عقل و علم امروزی هم رد می شوند، ثالثاً: شما این وسط چه كاره اید؟ طبق این ادعا هر كس می آید و هر مزخرفی را می گوید و به دین نیز نسبت می دهد و مذهبی را درست می كند، بعد هم می گوید: فعلاً عقل شما قادر به درك این عقاید نیستند و باید سالهای طولانی بگذرد تا علم به واقعیت آنها پی ببرد!!  

یا می گویند: به حکم عقل و مذهب ما حتماً باید حجتی بالای سر مردم باشد، چونکه زمین هیچگاه از امام خالی نیست و کسی که قائل به قبول یازده امام و حجت شده است، پس می بایست دوازدهمی آنها یعنی مهدی را نیز بپذیرد!!

اولا زمین در دوران فترت پیامبران (مائده/ 19) از حجت خالی بوده است و در ثانی این دلیل خودش خودش را رد می کند، چونکه می گوئید: حتماً و همیشه می‌بایست امامی باشد، می پرسیم: پس الآن امام کجاست؟ اکنون که بیش از هزار سال است وجود ندارد و حاضر نیست و به قول خودتان غائب است و تکلیف امت و گله بی شبان چه می شود؟ و در مورد حجت الهی نیز، باید بدانید که عقل شما چنین حکمی کرده که حتماً می بایست حجتی باشد، وگرنه عقل سلیم می گوید: هر انسان (یا حتی حیوان) باید بالاخره روزی بر روی پاهای خود بایستد و خودش راهش را ادامه دهد، نه اینکه تا ابد پدر و مادر یا کسی دیگر بالای سر او باشند و بخواهند دائم مراقب او باشند تا منحرف نشود. پس از انبیاء، قرآن و عقل شما حجت بسیار خوبی هستند که در دسترس نیز می باشند و غائب نیستند. (البته ظاهراً عقل بعضی غائب است و زیاد در دسترس نیست.) حضرت علی(ع) در خطبه 90 نهج البلاغه فرموده: حجت خدا با پیغمبر ما محمد ص تمام شد (تمت بنبینا محمد حجته). برای هدایت هر شخص، قرآن به عنوان حجت کاملاً قوی و به دور از انحراف که از جانب خالق ما نازل شده است موجود می باشد[13]. و خداوند بهتر از هر کس به چگونگی هدایت بشر آگاهی دارد. بنابراین نیازی نیست که تمام عمر خود را منتظر شخصی دیگر بمانید تا بخواهد بیاید و شما را نجات دهد. اگر اینطور باشد تمام اجداد شما مرده اند و امام زمان را ندیده اند و به شما قول می دهم که شما نیز سرنوشتی همانند آنها را خواهید داشت، پس هر چه زودتر بیدار شوید.
 

چنانچه بخواهید سرنوشت و هدایت خود را در دست امامی غائب بدانید[14] در گمراهی به سر برده اید و در واقع زندگانی خود را بر روی این عقیده تلف کرده اید[15]، شما هر موقع کسی علیه ظلم قیام کرد و گفت: من مهدی هستم، آن وقت بنشینید و بررسی کنید که آیا او فرد صالحی است یا فردی حقه باز است، نه اینکه از حالا تا آخر عمر خود منتظر آمدن کسی بمانید یا در برابر ظالمین تنها به انتظار یک منجی خیالی بمانید، بلکه خودتان با اتحاد و تلاش ریشه ظلم را بکنید. در سوره رعد/11 آمده که: (إِنَّ اللّهَ لاَ یغَیرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یغَیرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ). در حقیقت ‏خداوند حال قومى را تغییر نمى‏دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند و چون خداوند براى قومى آسیبى بخواهد هیچ برگشتى براى آن نیست و غیر از او حمایتگرى براى آنان نخواهد بود.
 

 پس خودتان باید به فکر خودتان باشید. رهبران ظالم مدعی تشیع از این اعتقاد شما نهایت سوء استفاده را می کنند و در دل خود به ساده لوحی شما می خندند و تا می توانند از شما بیکاری می کشند. شما هم فقط منتظر مهدی بمانید[16]. وقتی پایه و کار مذهبی از ابتدا کج نهاده شود و از ابتدا خراب باشد در آخر نیز به عقیده‌ای صحیح نمی رسد. در مذهب تشیع از همان ابتدا عقیده‌ای نادرست را پایه ریزی کرده اند (خلافت بلافصل و الهی حضرت علی)، و پس از آن چون نمی خواسته اند از آن عقیده عقب نشینی کنند عقاید باطل دیگر را نیز پذیرفته اند (چون قائل شدن به عصمت و علم غیب و ...) سپس همینطور به پیش رفته اند و هر زمان قائل به بودن امام و حجت من عندالله شده اند تا وقتی که به زمان امام حسن عسکری می رسند و آن امام دارای فرزند نشده است، و در اینجا شیعیان دچار حیرت می شوند[17]، و چون باز نخواسته اند از عقاید قبلی خود بگذرند و آنها را باطل اعلام کنند، آمدند[18] و دوباره عقیده‌ای نادرست را به وجود آوردند و گفتند که امام حسن عسکری دارای پسری بوده که در کوچکی[19] درون سردابی رفته و غائب شده، و آن همان مهدی خواهد بود که بالاخره ظهور می کند و ما باید به انتظار او بنشینیم! و در دنباله این عقیدة جدید باز خرافات دیگری شکل گرفت، و هنوز نیز در حال شکل گیری است (مثل مسجد جمکران و چاه آن و یا جناب بهجت با دوستش و غیره...) پس علت بوجود آمدن مهدی به خاطر داشتن عقیدة باطل از ابتدای کار بوده است. حتی نقیب السادات که دفتر مولودین علویین نزد او بوده می دانسته که حسن عسکری اولادی ندارد.
 

 جالب این است که عده‌ای از شیعیان در قم وقتی خبر رحلت امام حسن عسکری را شنیدند و فهمیدند جعفر می خواهد به جای او امام شود به سمت سامرا به راه افتادند و گفتند می رویم تا از جعفر سوالاتی (در مورد علم غیب) بکنیم تا بدانیم آیا او واقعاً امام است یا نه؟!! کسی نیست کمی تعقل کند و فوراً بگوید: شما که قائل به حدیث لوح جابر هستید که نام امامان تا مهدی در آن بوده است، و دائم هم بر این عقیده اید که جواز امامت به جز حسن و حسین که برادر بوده اند در بقیه فقط به فرزند امامان از نسل حسین می رسیده نه برادر، پس اهالی قم پس از خبر رحلت امام حسن عسکری باید فوراً امامت و ادعای جعفر را تکذیب می کردند و می گفتند: ما طبق لوح جابر و طبق عقیدة جواز امامت در فرزندان حسین، نمی توانیم امامت جعفر را بپذیریم، نه اینکه از قم به راه بیفتند و بخواهند سوالات عجیب (علم غیب) از جعفر بپرسند تا بفهمند آیا او راست می گوید یا خیر؟[20].
 

سعد بن عبدالله اشعری که از بزرگان شیعه و از اصحاب امام حسن عسکری بوده است، در کتاب المقالات والفرق ص 102 می نویسد: پس از فوت حسن عسکری، اصحاب او پانزده فرقه شدند. و چهارده فرقه گفتند: حسن عسکری اولادی ندارد ولی یک فرقه گفت: فرزندی داشته ولی ما ندیده ایم.  

نکته ای دیگر که لازم به یادآوری است این است که خواننده گرامی توجه داشته باشد چنانچه هر کس از انسانها از بدو تولد به طور ذاتی یا جبری دارای اعمال و صفاتی باشند، چون اینکه به هنگام تولد به سجده بروند و در طول زندگی خود نیز به هیچ وجه مرتکب گناه یا خطایی نشوند، این خطا نکردن و مخلص بودن دیگر برای آن شخص امتیاز و مزیتی نخواهد داشت، چون اینجانب نیز حاضرم که به طور خودکار و اتوماتیک خطا نکنم و در آنصورت خیلی راحت‌تر خواهم بود تا اکنون. در ضمن اینگونه روایات با قرآن نیز در تضاد است، همچون آیه: (وَاللّهُ أَخْرَجَكُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لاَ تَعْلَمُونَ شَیئًا وَجَعَلَ لَكُمُ الْسَّمْعَ وَالأَبْصَارَ وَالأَفْئِدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ) (نحل / 78) «و خدا شما را از بطن مادران بیرون آورد در حالیکه هیچ نمی دانستید، و به شما چشم و گوش قلب اعطا کرد تا مگر شکر بجای آرید».
 

پس روایاتی که امامان از بدو تولد قرآن می خوانند و به سجده می روند جعلی هستند و ربطی هم به سخن گفتن حضرت عیسی در گهواره ندارند، چون همانطور که قبلا نیز گفتیم نمی توان معجزات قرآنی را پایه و اساس تشکیل خرافات خود کنیم. و این خرافات پیرامون امامان باعث لطمه زدن به شخصیت آنهاست چون نمی توان چنین امامی را سرمشق و الگو قرار داد[21].

کسی سرمشق شماست که مثل شما بشری معمولی باشد و فراموش نکنید برخی معجزات انبیاء برای اثبات نبوت الهی ایشان بوده است، چونکه مردم آنها را قبول نداشته اند و نه برای ما که آنها را طبق قرآن قبول داریم، و امام را نمی توان با نبی قیاس کرد. تازه خرافات با معجزه فرق دارد و همان انبیاء نیز بشری معمولی بوده اند و از همه گذشته، معجزاتی[22] که برای امامان شیعه ثبت شده همگی در خفا و در نزد عده‌ای خاص صورت گرفته نه اینکه به عنوان دلیلی باشد که امامت آنها را نزد مردم ثابت کند، معجزه ای که فقط عده ای خاص آن را ببینند فایده ای ندارد (آن عده نیز بیشتر از یاران امامان بوده اند و نیازی به اثبات امامت برای آنها نبوده است)
 

در روایت حکیمه خاتون آمده که مهدی از بدو تولد به اصول ایمان آگاهی داشته و قرآن می‌خوانده و شهادتین می گفته و... اما در سوره شوری/52 در مورد پیامبر ص چنین آمده: (وَ كَذَلِكَ أَوْحَینَا إِلَیكَ رُوحًا مِّنْ أَمْرِنَا مَا كُنتَ تَدْرِی مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِیمَانُ وَلَكِن جَعَلْنَاهُ نُورًا نَّهْدِی بِهِ مَنْ نَّشَاء مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّكَ لَتَهْدِی إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ) «همین گونه ما روح خود را به فرمان خویش برای وحی به تو فرستادیم، و از آن پیش که وحی رسد تو نمی دانستی کتاب و ایمان چیست، و لیکن ما آن کتاب را نور گردانیدیم که هر کس از بندگان خود را بخواهیم به آن نور هدایت می کنیم، و اینکه تو خلق را هدایت خواهی کرد به راه راست». 
 

در این آیه خطاب به پیامبر صلی الله علیه وسلم آمده که تا قبل از رسیدن وحی نمی دانستی کتاب و ایمان کدام است، آنوقت امام زمان شیعه از بدو تولد همه چیز را می دانسته است!!  

در روایت حکیمه آمده که مهدی آیه 5 سوره قصص را می خواند، یعنی: (وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ)، و خواستیم بر كسانى كه در آن سرزمین، فرودست‏ و ضعیف شده بودند، منت نهیم و آنان را پیشوایان (مردم) گردانیم و ایشان را وارث (زمین) كنیم. و علمای مدعی تشیع نیز این آیه را در حق امام زمان می دانند که پیشوای مردم جهان و وارث زمین خواهد شد. در اینجا این سوال پیش می آید که آیا امام زمان مستضعف و ضعیف است؟ بطور حتم شما ایشان را نه از نظر مادی و نه از نظر معنوی مستضعف نمی دانید، شما قائل به ولایت تکوینی امام زمان بر جهان و به خصوص ایران هستید، کسی که انواع کرامات یا معجزات و علم غیب و غیره.... را دارد و در جاهای مختلف به فریاد پیروانش می رسد و مانند آفتابی از پشت ابر به همه کمک می کند که نمی توان گفت مستضعف است.

 در ضمن آیات قبل و بعد از این آیه پیرامون حضرت موسی علیه السلام و فرعون است. چرا شما در تفاسیر خود به این موارد اصلا توجه نمی کنید؟ شما همیشه یک آیه یا حتی قسمتی از یک آیه را به نفع خود بیرون می کشید و تازه همان قسمت را نیز به زور حدیث و روایت به نفع خود تفسیر می کنید، وگرنه در همین آیه نیز صحبتی از امام زمان شما نیست(و همینطور در آیات دیگر) در ضمن خواننده گرامی توجه کند که مراجع رافضی می آیند و معنای مستضعف را در این آیه تفسیر کرده و می گویند:با توجه به معنای لغوی، واژه مستضعفان، مستضعف، از ماده و ریشهضَعفاست، اما چون به باب استفعال برده شده به معنای کسی است که او را به ضعفکشانده و دربند و زنجیر کرده اند، به عبارت دیگر مستضعف کسی نیست که ضعیف وناتوان و فاقد نیرو و قدرت باشد، مستضعف کسی است که نیروهای بالفعل وبالقوه دارد، اما از ناحیه ظالمان و جباران سخت در فشار قرار گرفته است!!
 

در پاسخ به مراجع رافضی باید گفت که این معنا نیز مشکلی را از شما حل نخواهد کرد و مثلا این مستضعف چه تفاوتی با آن مستضعف فاقد نیرو دارد؟ مسلما هرگاه یک ضعیف تر زیر چنگال یک قویتر برود، خود به خود مستضعف و ناتوان و فاقد قدرت خواهد شد، حال آن قدرتی که دارد می خواهد بالقوه باشد یا غیر بالقوه، به هر حال تاثیر و سودی به حالش ندارد و در هر صورت ضعیف محسوب می شود(و مثل این است که بگوییم: یک نفر ضعیف است، ولی آن دیگری ضعیف قوی است و در حقیقت قوی است، ولی فعلا زورش نمی رسد و ضعیف است!!! می بینید باطل برای اینکه زیر بار حق نرود دست به چه مسخره بازی هایی می زند!!) سوال ما نیز همین است که امام زمان با این همه قدرت و علوم امامت و کمک خداوند و فرشتگان و معجزات و.....، چگونه مستضعف و ضعیف محسوب شده است؟ از همه گذشته به فرض اینکه ادعای شما صحیح باشد، باید گفت قدرت بالقوه ای که بکار نیاید و استفاده نشود به چه دردی می خورد؟ یعنی در واقع با نبودنش فرقی نخواهد داشت. اگر هم بگویید که قدرت امام مسئله ای جداست و خود مردم می بایست شرایط ظهور را فراهم کنند تا مستضعف نشوند، باید بگوییم فعلا بحث پیرامون شخص امام است که شما ایشان را مشمول این آیه می دانید و آیات را به وجود ایشان تفسیر می کنید، بنابراین ما کاری با مردم و امت و گله بی شبان نداریم.(در ابتدای آیه نیز الذین و جمع بکار رفته، یعنی بر مستضعفان زمین، پس اگر آنرا شامل امت بدانید دیگر مشمول یک نفر و شخص امام نخواهد شد.)
 

اکنون تعدادی از احادیث مربوط به امام زمان را که در کتاب اصول کافی ثبت شده می آوریم، خواننده گرامی توجه کند کتاب کافی در مذهب شیعیان پس از قرآن مهمترین کتاب است، و جزء کتب اربعه و اولین آنهاست[23]، پس چنانچه مشخص شد احادیث مهدی در این کتاب جعلی هستند شما دیگر حساب بقیه کتب را بکنید، کتبی چون بحارالأنوار مجلسی که مملو از خرافات گوناگون است، و در مورد مهدی نیز زحمت فراوان کشیده و احادیث جعلی بسیاری را جمع آوری نموده تا مبادا این احادیث مزخرف نابود شوند و به اسلام ضربه وارد شود!!
 

 کلینی در جلد 1 اصول کافی 135، باب فی النهی عن الاسم، چند حدیث را آورده که در حدیث چهارم آن می گوید: امام صادق(ع) فرموده: نام او را جز کافر نمی برد. در جواب باید گفت: راوی جاهل اصلاً معنای کفر را نمی دانسته، و اگر چنین است بسیاری از راویان و شیعیان دیگر نیز نام او را می برند پس در نتیجه همگی کافرند. کفر و ایمان در قرآن توسط خداوند بیان شده است، در سوره نساء آیه 136 می فرماید: (یَا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ آمِنُواْ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِی نَزَّلَ عَلَى رَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِی أَنزَلَ مِن قَبْلُ وَمَن یكْفُرْ بِاللّهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْیوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیدًا) «اى كسانى كه ایمان آورده‏اید به خدا و پیامبر او و كتابى كه بر پیامبرش فرو فرستاد و كتابهایى كه قبلا نازل كرده بگروید و هر كس به خدا و فرشتگان او و كتابها و پیامبرانش و روز بازپسین كفر ورزد در حقیقت دچار گمراهى دور و درازى شده است». البته از نظر روافض امامت از اصول بسیار مهم است و ما نمی دانیم چرا این اصل مهم در قرآن ذکر نشده است تا مردم ببینند و کافر نباشند؟ ولی بسیاری از فروع ذکر شده است. در ضمن اینکه نام او را نباید برد یعنی چه؟!! نام او محمد بوده، و بسیاری دیگر نیز این نام را داشته اند.
 

در اصول کافی جلد1، 137، باب فی الغیبة، حدیث 4 می گوید: امام صادق علیه السلام فرموده: صاحب این امر به حضرت یوسف علیه السلام شباهت دارد، و بعد از آن امتی که این شباهت را منکر شود خوک خوانده، و امتی که غیبت حجت را انکار کند لعن کرده، و فرموده: چه اشکالی دارد که خداوند حجت خود را مانند حضرت یوسف مدتی غائب کند.

در مقابل این حدیث می گوئیم: شیعه باز دست به قیاس با آیات قرآنی زده و همانطور که قبلاً گفتیم نمی توان آیات قرآنی را با خرافات مذهبی خود قیاس کنیم و قیاس در شیعه نیز باطل هست. امام صادق در اینجا قیاس می کند ولی در جایی دیگر از همین اصول کافی در جلد1، 20 باب البدع والرأی والمقاییس، حدیث 7 می گوید: دین با قیاس به دست نیاید[24]. و در حدیث 9 و 13 آمده که امام صادق، ابوحنیفه را لعن کرده که چرا قیاس می کند. پس چرا خود امام صادق آمده و با حضرت یوسف و آیات قرآنی قیاس می کند؟ و چرا در این حدیث اهل قبله لعن شده اند؟ و حتی پیامبر صلی الله علیه وسلم6 مشرکینی را که در جنگ احد باعث شکستن دندان او شدند لعن نمی کند. در ضمن حضرت یوسف برای زمانی از فلسطین و کنعان غائب می شود و در مصر حاضر بوده است، نه اینکه به طور کامل از جهان غیبت کند و هیچکس هم از او خبری نداشته باشد.
 

در حدیث 7 از قول امیرالمومنین می گوید: غیبت امام غائب شش روز یا شش ماه یا شش سال است. می گوئیم: اکنون نزدیک به 1200 سال از غیبت امام غائب گذشته است و معلوم نیست چند میلیون سال دیگر نیز ادامه داشته باشد؟! پس کذب این حدیث خود به خود مشخص شده است، و در ضمن شش روز و شش ماه و شش سال یعنی چه؟ آخر کدامیک از آنهاست؟ شما که می گوئید: امام علم غیب دارد و اصولاً به شش روز یا حتی شش ماه غیبت کسی در عرف غائب شدن نمی‌گویند.

خواننده گرامی باید توجه داشته باشد که امام در اسلام می بایست پیدا و آشکار باشد، همانطور که حضرت علی در خطبه 105 نهج البلاغه فرموده: همانا بر امام نیست جز آنچه از امر پروردگارش بر عهده او نهاده شده که عبارتند از: ابلاغ موعظه و کوشیدن در (مسیر) خیرخواهی (برای مردم) و زنده کردن سنت (نبی اکرم) و جاری نمودن حدود برای کسانی که مستحق کیفرند و رساندن و بازگرداندن حق مظلومان به ایشان.
 

در اصول کافی جلد 1، 139، باب کراهیة التوقیت، حدیث 1 از قول امام باقر(ع) می گوید: ظهور امام غائب وقت معینی داشت، و خدای متعال هنگام ظهور او را سنه هفتاد قرار داده بود اما پس از شهادت امام حسین آن را هفتاد سال دیگر - یعنی به سال صد و چهل - به تاخیر انداخت، ما نیز این تاریخ را به شما گفتیم و شما این خبر را انتشار دادید و پرده از راز برداشتید و خداوند پس از آن وقتی را نزد ما قرار نداد!!

در پاسخ باید گفت همیشه گفته اند که دروغگو کم حافظه است، روات و عالم نمایان جاهل و مغرض در شیعه از یک طرف طبق احادیث نصیه گفته اند که خداوند یکایک ائمه را تا امام غائب برای پیامبرص مشخص کرده است، و همینطور برای هر یک صحیفه‌ای مخصوص بوده است که در آن نیز مشخص بوده که امام دوازدهم از ایشان غائب خواهد شد، ولی ناگهان در این حدیث می گوید: امام غائب قرار بوده تا سنه هفتاد هجری که هنوز چهار امام امامت نکرده بودند ظهور کند یا در سال 140 که هنوز از امامت حضرت صادق مانده بوده است. تازه کلینی در باب 119 ادعا کرده بود که امام حسین طبق صحیفه‌ای الهی دستور داشته که کشته شود، پس چرا در این حدیث خداوند خشمگین شده است، و آیا نعوذ بالله خداوند دائم از اعمال بندگان غافلگیر می شود و اراده اش را تغییر می دهد؟ در این حدیث دو بار وقت ظهور معین شده، ولی در احادیث دیگر ملاحظه می کنیم که اهل بیت می گویند: ما وقتی را معین نکرده ایم و آنها که چنین می کنند کذاب هستند.

 

 

---