آیا تشیع نصوص صحیحی برای امامت 12 ائمه دارند(5)

چهار آیه ای که مورد بررسی قرار گرفت از مهمترین آیاتی بود که دستاویز فرقه شیعه قرار گرفته بود، اما بعضی آیات نیز هستند که شیعه هر از گاهی از آن برای اثبات امامت و خلافت استفاده می کند اگر چه که خیلی از معنای مورد نظر دور است. مانند؛
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ » [التوبة/119]
ای کسانی که ایمان آوردید، تقوای الله را پیشه کنید و با صادقین همگام شوید.
طرح ادعا:
شيعه مي گوید: طبق روایات فراوانى كه از طریق فریقین (شیعه و سنى) نقل شده است منظور از «صادقین‏ پیامبر صلى الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام هستند......
بررسي آیه:
این گونه جملات زیاد از یک شیعه می شنوید مانند: بسیاری از اهل سنت، 40 رواست در کتب اهل سنت، 140 عالم سنی، بسیاری از احادیث، بسیاری از آیات،...... اما وقتی از آنها بخواهید، یکی از آنها را نقل کنند، یا چیزی ذکر نمی کنند یا آدرس دروغ می دهند، یا اینکه آدرس درست است اما موضوع چیز دیگری است و آنها با قطع کردن جملات مراد خود را از آن بیرون می کشند، یا اینکه او روایت از طرف همه محدثین مخدوش و ضعیف اعلان شده و یا اینکه اصلا صاحب کتاب یک سنی نیست بلکه شیعه است یا اصلا مذهبش مشخص نیست.
(یکی از امتیازات اهل سنت بر سایر فرقه ها این است که قول خدا و رسولش را بر قول هر عالمی ترجیح داده هر چند که اون عالم در بالاترین مقام علمی باشد، لذا ما تنها منبعی که معصوم می دانیم و استدلال به آن را جایز می دانیم، قرآن و سنت صحیح رسول الله صلی الله علیه وسلم است نه 140 عالم و بیش از 300 روایت!!! چون اینها هیچ یک قول رسول الله نیست و 140 عالم نصف عالم هم حساب نمی شود، بلکه باید اسم برده شوند و دلیلشان مورد بررسی قرار گرفته و بعد از نقد و بررسی اگر از نظر سند و متن سالم مانند مورد پذیرش هستند.)

اما آیه و موضوعش:
«لَّقَد تَّابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَالْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنصَارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِن بَعْدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِّنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ ۚ إِنَّهُ بِهِمْ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ ﴿١١٧﴾ وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَن لَّا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿١١٨﴾ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ ﴿١١٩﴾ مَا كَانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَمَنْ حَوْلَهُم مِّنَ الْأَعْرَابِ أَن يَتَخَلَّفُوا عَن رَّسُولِ اللَّهِ وَلَا يَرْغَبُوا بِأَنفُسِهِمْ عَن نَّفْسِهِ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَّيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُم بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ ﴿١٢٠﴾»[التوبة/117-120]
ترجمه :
117 - خداوند رحمت خود را شامل حال پيامبر، و (همچنين ) مهاجران و انصار كه در زمان عسرت و شدت (در جنگ تبوك ) از او پيروى كردند، نمود، پس از آنكه نزديك بود دلهاى گروهى از آنها از حق منحرف شود (و از ميدان جنگ باز گردند) سپس خدا توبه آنها را پذيرفت كه او نسبت به آنان مهربان و رحيم است .
118 - (همچنين ) آن سه نفر را كه (در مدينه ) بازماندند (و از شركت در تبوك خوددارى كردند و مسلمانان از آنان قطع رابطه نمودند) تا آن حد كه زمين با همه وسعتش بر آنها تنگ شد وحتى ) جائى در وجود خويش براى خود نمى يافتند و دانستند كه پناهگاهى از خدا جز به سوى او نيست در آن هنگام خدا آنانرا مشمول رحمت خود ساخت و خداوند توبه آنها را پذيرفت كه خداوند توبه پذير و مهربان است .
119 - ای کسانی که ایمان آوردید، تقوای الله را پیشه کنید و با صادقین همگام شوید.
120- سزاوار نيست كه اهل مدينه و باديه نشينانى كه اطراف آنها هستند از رسول خدا تخلف جويند، و براى حفظ جان خويش از جان او چشم بپوشند، اين به خاطر آن است كه هيچ تشنگى به آنها نمى رسد، و نه خستگى ، و نه گرسنگى در راه خدا، و هيچ گامى كه موجب خشم كافران شود برنمى دارند، و ضربهاى از دشمن نمى خورند، مگر اينكه به واسطه آن عمل صالحى براى آنها نوشته مى شود، زيرا خداوند پاداش نيكوكاران را ضايع نمى كند.

داستان نزول آیه چنین است، جنگ تبوک یکی از جنگهای مهم و سخت مسلمانان بود، گروهی از جنگ تخلف کردند، و بعد از بررگشت مسلمانان از جهاد رسول الله آنان را تنبیه کرد و در نهایت آنها بخشیده شدند. و این آیات از 117 تا 121 بعد برگشت مسلمانان نازل شد، و خداوند در آیه اولی از مجاهدان راستین تمجید کرد، و در آیه بعد متخلفین را بعد از تنبیه بخشید، و در آیه سوم، ( آیه مورد نظر) دستور داد به مؤمنین که همگام با صادقین باشند، و در آیه بعد، دستور به عدم تخلف از دستور رسول الله داد در مواقع جنگ و سختی و جهاد،
حال باید دانست منظور از " صادقین" در آیات چه کسانی هستند؟

خداوند در چند جا از آیات قرآن صادقین را معرفی کرده است.
الف: در سوره بقره مى خوانيم :
«لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ ۗ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا***** ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ » (بقره - 177).
ايمان به خدا و روز رستاخيز و فرشتگان و كتب آسمانى و پيامبران ، سپس انفاق در راه خدا به نيازمندان و محرومان ، و بر پا داشتن نماز، و پرداختن زكات ، و وفاى به عهد، و استقامت در برابر مشكلات به هنگام جهاد، و پس از ذكر همه اينها مى گويد: كسانى كه اين صفات را دارا باشند، صادقان و پرهيزگارانند.
ب: و در آيه 15 سوره حجرات مى خوانيم :
«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ ﴿١٥﴾»
(یقینا مؤ منان كسانى هستند كه ايمان به خدا و پيامبرش آورده ، سپس شك و ترديدى به خود راه نداده اند (و علاوه بر اين ) با اموال و جانهاى خود در راه خدا جهاد كردند، اينها صادقان هستند.)****
اين آيه نيز (صدق )**** را مجموعه اى از ايمان و عمل كه در آن هيچگونه ترديد و تخلفى نباشد معرفى مى كند.
ج: و در آيه 8 سوره حشر مى خوانيم :
«لِلْفُقَرَاءِ الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيَارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ***** ﴿٨﴾»
از مجموع اين آيات نتيجه مى گيريم كه (صادقين ) آنهائى هستند كه تعهدات خود را در برابر ايمان به پروردگار به خوبى انجام مى دهند، نه ترديدى به خود راه مى دهند، نه عقب نشينى مى كنند، نه از انبوه مشكلات مى هراسند بلكه با انواع فداكاريها، صدق ايمان خود را ثابت مى كنند.
اینگونه است که معنی صادقین در آیه با توجه به آیات دیگر مشخص می شود. خداوند به مؤمنین دستور می دهد، از کسانی باشید که در دین شکی ندارند، در راه خدا جهاد می کنند، و مال و جانشان را نثار دین و عقیده خود می کنند، اوصافشان عبارت است از، اقامه نماز، ادای روزه، پرداخت زکات، توجه به محرومان و ... ( آیات سوره بقره و حجرات ناظر بر این معناست) این گروه در دوره رسول الله وجود داشتند، که عبارت بودند از مهاجرین، و انصار ( آیه سوره حشر، و آیه 117سوره توبه) آن کسانی که با وجود سختی جهاد با رسول الله در جنگ تبوک حاضر شدند. لذا خداوند سایر مؤمنین ( کسانی که تخلف ورزید و کسانی که در این راه کوتاهی می کنند) را به همگامی با آنان دستور می دهد.

برخی از دلایل فرقه شیعه بر این موضوع:
الف: روایت سلیم بن قیس هلالی در کتاب خود گفته منظور از آیه ائمه معصومین هستند.
می گوییم:
قبلا یادآور شده بودیم که در این مکان به روایت نمی پردازیم اما کافی است که برادران بدانند که این شخص مطعون علمای قدیم شیعه بوده و کتاب او هیچ اعتبار علمی از نظر شیعه ندارد. که در جای خود به آن اشاره می کنیم.

ب: صاحب تفسیر نمونه چنین می گوید:
اگر مفهوم صادقين در آيه عام باشد و همه مؤ منان راستين و با استقامت را شامل گردد بايد گفته شود « وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ » از صادقين باشيد، نه با صادقين باشيد (دقت كنيد). اين خود قرينه روشنى است كه (صادقين ) در آيه به معنى گروه خاصى است . تفسير نمونه - (ج 9 / ص 388)

جواب:
اولا: وقتی انسان از هدایت قرآن دور شد و به روایت دروغگوی غیر معصوم چنگ زد و دنبال متشابهات رفت مجبور می شود همه چیز را تاویل کند.
ثانیا: صادقین وصفی است که الله تبارک و تعالی آن را در قرآن مشخص کرده نه افراد معین هستند. برای مثال وقتی شما به کسی می گویی از صابران باش، یا در رکاب صادقان قدم بردار آیا منظور شخص خاصی است یا اینکه منظور در وصف آنان در آی! مسلما منظور دومی است.
مثال آن در قرآن زیاد است مانند؛
«وَارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ» [البقرة/43]
با راکعان رکوع کنید.
راکعین افراد معلوم و مشخص نیستند بلکه هر کسی که چنین اوصافی داشته باشد.
«وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ» [البقرة/194]
متقین افرادیند که صفات تقوا در آنها وجود دارد نه افراد خاصی که باید به آنها نگاه کرد.
همانطور که در این آیات می بینی هیچ یک از آن ها مصداق ندارند. بلکه اوصافی است که همه دستور به داشتن چنین اوصافی هستند. ممکن است کسانی این وصف را در خود ایجاد کنند، اما دلیل بر این نیست که فقط این گروه شامل آیه هستند و دیگران نیستند.

ثالثا: خداوند هم صفات آنان را مشخص کرده و گروهی که این صفات را در خود ایجاد کرده مانند، مهاجرین که در سوره حشر چنین از آنان نام برده، « أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ » لذا اگر قرار از اشخاصی مصداق آیه قرار بگیرند باید سابقین اولین از مهاجرین و انصار باشند. نه کسانی که در آن دوره نبودند، چطوری خداوند به مسلمانان عصر رسول الله می گوید؛ شما با ائمه باشید که هنوز نیامده اند.

رابعا: « وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ » منظورش این نیست که از آنها اطاعت کنید بلکه منظورش اینه که با آنان همگام شوید. یعنی با مجاهدین در راه الله همراه باشید و به شهادتی که به خدا و رسول دارید عمل کنید. و در جهاد است که صدق گفته یک نفر مشخص می شود. در ایه بعد وقبل به انان تذکر داده که همگام با متخلفین از جهاد نباشند.
خامسا: اگر منظور تبعیت از معصوم بود باید می گفت کونوا مع المعصومین یا می گفت کونوا مع رسول الله چون اینجا یک معصوم بیشتر نبود و آن هم رسول الله صلی الله علیه وسلم. و دستور دادن به اطاعت از کسانی که بعدا می آیند برای اصحاب رسول الله نه اینکه غیر منطقی است بلکه لغو و بیهوده است.

اما نکته خیلی مهم:
به این آیات توجه کنید:
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ ﴿الحجرات- 15﴾

لِلْفُقَرَاءِ الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيَارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ**** ﴿حشر-8 ﴾ همانطور که مشاهده می کنی
در ایه اول می بینید صادقون بصورت کلی معرفی شدند. یعنی کسانی که ایمان به خدا و رسول می اورند و در آن راه جهاد می کنند.
و در ایه دوم مصداق صادقون مشخص شده یعنی مهاجرین کسانی که هم ایمان به خدا و رسول الله داشتند و هم در آن راه جهاد کردند.

حال به این دو آیه توجه کنید:
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ » [التوبة/119]
السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿التوبة-100)
این دو ایه هر دو در سوره توبه است. در آیه اول خداوند به مومنینی که در جهاد در راه خدا سستی می کنند دستور می دهد که با "صادقین" باشید.
و در آیه دوم کسانی که از مهاجرین تبعیت کنند (یعنی با صادقین هستند چرا که مهاجرین همان صادقین هستند) را به بهشت وعده داده است.
این آیات نشان می دهد که صادقینی که مورد تبعیت و پیروی قرار می گیرند در مرحله اول سابقین از اصحاب رسول الله ( مهاجرین و انصار ) هستند، آنچنان که خداوند در جایی دیگر می فرماید:
«فَإِنْ آَمَنُوا بِمِثْلِ مَا آَمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا» [البقرة/137]
اگر ( اهل کتاب) به مانند ایمان شما ( ای اصحاب رسول خدا) ایمان بیاورند، یقینا رستگار شدند.

لذا این آیه هیچ ارتباطی با خلافت علی بن ابی طالب ندارد، و بلکه تنها دلالت بر این دارد که باید راه علی و سایر اصحاب را رفت و اوصاف آن بزرگواران را در خود ایجاد کرد. هر چند که علی رضی الله عنه در جنگی که سبب نزول این آیه بود به دستور رسول الله شرکت نکرد اما علی در حد اعلای صداقت را در تمام مراحل دعوت اسلامی از خود نشان داد و همگام با سایر صادقین در خدمت دین خداوند قدم نهاد.

                                                                                                                             والله المستعان
                                                                                                                                ابو مالک