کسب پاداش در نوحه سرایی

عقيده به كسب پاداش در نوحه‌سرايي و گريبان دريدن و زدن به رخساره بخاطر شهادت امام حسين

عقيدة فوق، مخالف با عقيدة اسلامي «صبر كردن به وقت گرفتاري‌ها و مصيبت‌ها» مي‌باشد.

شيعيان، هر ساله، در 10 روز اخير ماه محرم، به مناسب ياد واره و خاطره شهادت حسين رضي‌الله‌عنه محافل و مجالسي براي سوگواري و نوحه‌سرايي برپا مي‌كنند، و تظاهرات و راه‌پيمايي‌هاي بزرگي را ـ ‌با اهتمامي قابل توجه ـ در خيابان‌ها و ميدان‌هاي شهر به راه مي‌اندازند. و معتقدند كه اين كار، يكي از بزرگترين (راه‌هاي) نزديكي به خداست است. و رخساره‌‌هاي خود را با دست‌هايشان مي‌زنند، و سينه‌زني و پشت‌زني مي‌كنند، و گريبان مي‌درند، و گريه مي‌كنند، و فرياد يا حسين ... يا حسين... بر مي‌آورند. و بويژه، در روز عاشوراي ماه محرم (عاشوراي حسيني) داد و فغان و همهمه‌ آنها، آكنده از آه و ناله، به اوج تماميت خود مي‌رسد و بصورت هماهنگ و صف‌ به صف خارج مي‌شوند و تابوت چوبي ساخته شده حسين را بر‌مي‌دارند و حمل مي‌كنند، و اسبي آراسته شده با ساير زينتها را با افسار مي‌كشند، و بدين طريق، حالت حسين در كربلاء با اسبش و جماعتش را نمايش مي‌دهند و با دست‌مزد‌هاي زيادي كارگراني را اجير مي‌كنند تا در اين داد و فرياد و هرج و مرج با آنها شركت كنند، و به اصحاب رسول خدا ص ناسزا مي‌گويند، واز آنها برائت مي‌جويند، و اين در حالي است كه گاهي اين اعمال ـ اعمال جاهليت اول ـ به درگيري‌هاي با اهل سنت ـ‌ بويژه به وقت ناسزاگويي به اصحاب رسول الله ص و بدگويي و طعنه زدن به خلفاء يعني ابوبكر و عمر و عثمان منتهي مي‌شود، و خون بي‌گناهان (زيادي) ريخته مي‌شود. و شيعه در ايام سوگواري حسين، اموال فراواني را خرج مي‌كنند چون آنها معتقدند به اين‌كه اين مسأله،؛ جزیي از اصول دين، و بزرگترين شعار ديني آنها است! شيعه، فرزندانشان را به گريه كردن در اين سوگواري عادت مي‌دهند. و اگر آنها بزرگ شدند، ديگر به اين گريه كردن عادت گرفته‌اند و تا زماني كه بخواهند به آن ادامه مي‌دهند. پس گريستن آنها، يك امر اختياري است و غمگيني آنها، يك نوع غمگيني تصنعي، در حالي‌كه شريعت مطهر اسلام مؤكداً از نوحه (سينه‌زني) نهي كرده است... و قرآن انسان‌ها را به راضي شدن به قضا و قدر خداوند و صبر كردن در قبال آن، سفارش كرده است. چنان‌كه در‌ آيات زير مشهود است:
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱسۡتَعِينُواْ بِٱلصَّبۡرِ وَٱلصَّلَوٰةِ‌ۚ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلصَّـٰبِرِينَ البقرة: ١٥٣
«اي كساني كه ايمان آورده‌ايد، با صبر و نماز طلب ياري كنيد. زیرا، الله تعالي با صابران است.»

وَلَنَبۡلُوَنَّكُم بِشَىۡءٍ۬ مِّنَ ٱلۡخَوۡفِ وَٱلۡجُوعِ وَنَقۡصٍ۬ مِّنَ ٱلۡأَمۡوَٲلِ وَٱلۡأَنفُسِ وَٱلثَّمَرَٲتِ‌ۗ وَبَشِّرِ ٱلصَّـٰبِرِينَ (١٥٥) ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَـٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٌ۬ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٲجِعُونَ (١٥٦) البقرة: ١٥٥ – ١٥٦
«و مژده به صابران؛ كساني كه وقتي دچار مصيبتي مي‌شوند، مي‌گويند ما از خدايم و به او باز مي‌گرديم، بر آنها، رحمت و درودهايي از طرف پروردگارشان، جاري است. و آ‌نانند هدايت يافته‌گان»

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَـٰتِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡحَقِّ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ العصر: ٣
«و يكديگر را به حق و راستي سفارش كنيد و يكديگر را به صبر پيشگي توصيه نمائيد.»

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ البلد: ١٧
«و يكديگر را به شكيبايي و مرحمت سفارش كنيد»
آنان اصحاب (و ياران) ميمنه (كساني كه نامة اعمالشان به دست راستشان داده مي‌شود) مي‌باشند»

و الله تعالي فرموده:

وَٱلصَّـٰبِرِينَ فِى ٱلۡبَأۡسَآءِ وَٱلضَّرَّآءِ وَحِينَ ٱلۡبَأۡسِ‌ۗ أُوْلَـٰٓٮِٕكَ ٱلَّذِينَ صَدَقُواْ‌ۖ وَأُوْلَـٰٓٮِٕكَ هُمُ ٱلۡمُتَّقُونَ
البقرة: ١٧٧
«و كساني كه در برابر محروميت‌ها، و بيماري‌ها و در ميدان جنگ، صبر و استقامت بخرج مي‌دهند.»

گذشته از اين، از ائمه معصوم شيعيان هم مطالبي در اين باره، ذكر شده است. در نهج‌البلاغه ذكر شده: «و علي بعد از وفات پيامبر ص در حالي‌كه روي سخنش با او بود، گفت: اگر شما قبلاً از جزع و فزع نهي نمي‌كردي و به صبر و شكيبايي دستور نمي‌دادي، بخاطر از دست دادن شما چه‌ها و چه‌ها كه نمي‌كرديم.» و نيز در نهج‌البلاغه ذكر شده، «علي رض فرموده: هر كس در هنگام مصيبت دستش را بر رانش زند، ‌در واقع عملش نابود شده.»
و طبق نقلي كه نويسنده فارسي زبان منتهي‌الآمال داشته است، حسين در كربلا به خواهرش زينب گفت: ‌اي خواهر، تو را به خدا سوگند مي‌دهم و تو بايد بر اين سوگند محافظت كني، اگر من كشته شدم، گريبان ندر، و رخساره‌ات را با ناخن‌هايت نخراش، و نداي آه و ناله و هلاكت ... سر نده، بخاطر شهادت من!» .
و ابو جعفر قمي نقل كرده كه اميرالمؤمنين در يكي از آموزش‌هايش به يارانش گفت: ‌لباس سياه نپوشيد، زیرا لباس فرعون است. و در تفسير صافي در ذيل آيه: (وَلَا يَعْصِينَكَ فِي مَعْرُوفٍ) {الممتحنة:12} آمده كه پيامبر ص با زنان بيعت كرد بر سر اين كه لباس را سياه نكنند، و گريباني را ندرند. و نداي واي ... واي ... سر ندهند. و در فروع كافي كليني آمده كه پيامبر ص به فاطمة زهرا سفارش كرد «اگر من مردم، چهره‌ات را نخراش، و واي ... واي ... نكن، و نوحه‌اي براي من نسراي».
و در آنجا روايت‌هاي بسياري در كتب شيعه ذكر شده كه در آنها صراحتاً از نوحه‌سرايي، و واي واي كردن، و گريبان دريدن و رخساره زدن و مانند اینها از جلوه‌هاي جزع و فزع بر مصائب و عدم صبر كردن بر آنها، نهي شده است. و در اينجا فقط با نمونه‌‌هاي (اندكي) از روايت‌هاي آنان، اين مطلب را اثبات كرده‌ايم.

وصلى الله على سيدنا محمد، وآله وصحبه وأزواجه وأتباعه أجمعين