بسم الله الرحمن الرحیم
تحولات اخیر کـشورهای عربی و سرایت دومینوگونه ی این انقلاب ها از آفریقـا تا خاورمیانه موضع گیری های متفاوتی را از جانب کشورهای غربی و برخی قدرت ها موجب شده که گاهاً تعجب بسیاری از متابعه کنندگان اوضاع سیاسی جهان را برانگیخته و سوالات و به التبع تحلیل های گوناگونی را در این زمینه موجب گردیده است. در این بین، اوضاع سوریه و عملکرد متفاوت و گاهاً متضاد جامعه ی بین الملل در قبال این حوادث، نسبت به سایر انقلاب ها بیش از سایر موارد خودنمایی می کند.
خیزش بهار عربی از تونس و سرایت سریع آن به مصر و سپس یمن و لیبی موجب غافلگیری سران استکباری و ذی نفع در این کشورها گردید و مواضع های ضد و نقیض آنان در خصوص حرکت های مردمی مؤید همین موضوع است.
در ابتدای این بهار موضع رسمی و قاطعانه ی جامعه بین الملل به رهبری آمریکا، برخورد قاطع با معترضان و دفاع از سرسپردگان خود در این ماجرا بود، اما با گسترش این تحولات و فرار دیکتاتورهای وابسته به ناگاه مواضع آنان نیز عوض می شد و در دفاع از مردم نقشه ی راهبردی خود به منظور از دست ندادن منافع ایدئولوژیک و اقتصادی خود را به اجرا می گذاشتند و با حرافی های رسانه ای موضع خود را در دموکراتیزه کردن حکومت دیکتاتوری- که صد البته خود پایه گذار آن بوده اند- به منظور قرار دادن خط سیر انقلاب در راستای سیاست ها و منافع خویش و جلوگیری از ایجاد حکومت اسلامی اعلام نموده و منافقانه به جبهه ی معترضان می پیوستند و حتی در برخی از این جبهه ها همانند لیبی با انجام عملیات میدانی و وارد کردن ناتو عملاً در مقابل مهره ی سوخته ی خود اعلام جنگ کردند.
هر چند که انقلابیون مسلح لیبیایی بدون دخالت ناتو نیز قادر بودند طرابلس را فتح و قذافی جنایتکار را بیرون برانند و بلکه اینگونه به نظر می رسد که دخالت ناتو در این میدان بیشتر منجر به ضرر معترضان بود تا به نفعشان، و در بسیاری از موارد این انقلابیون بودند که هدف حملات متعمدانه یا غیر عمدی هواپیماهای ناتو قرار گرفته و کشته می شدند. وارد کردن نیروی نظامی، به ضرس قاطع نه به هدف کمک به مردم این کشور بلکه در جهت پیشبرد اهداف و منافع آنان بوده است و این مسئله چیزی نیست که قابل انکار باشد و دست این گرگ های باران دیده سال هاست که برای مردم دنیا آشکار گردیده است اما به واقع چرا جامعه ی بین الملل در قبال حوادث سوریه به نسبت سایر انقلاب ها موضعی منفعلانه اتخاذ کرده و کشتار وحشیانه ی مسلمانان بی دفاع که قابل قیاس با کشتار قذافی و بلکه فراتر از آن است را نادیده پنداشته و هیچ عمل عاجلی انجام نمی دهند و تنها برخی اوقات به حملات تریبونی و گاهاً تحریم های ناچیز بسنده کرده اند؟!
چرا سازمان بین الملل که مدعی دفاع از حقوق بشر! است در قبال جنایات حکومت میلیتاریستی سوریه غمض عین نموده است؟ کشتار زنان و کودکان با کدام یک از کنوانسیون های بین المللی مطابقت دارد؟! زندان و تعذیب و برخورد سخت نظامی با مردم دست خالی که برخلاف مردم لیبی حتی اسلحه ی سرد نیز ندارند چگونه موجه است؟! پاسخ این سوالات در نگاه ما در وحله ی اول به منافع ایدئولوژیک و در مرحله ی بعد به منافع اقتصادی کشورهای غربی برمی گردد.
• رژیم حاکم در سوریه طی بیش از چهار دهه حکمرانی در این کشور وفاداری خود را به کشورهای غربی و علی الخصوص اسرائیل ثابت نموده به گونه ای که خطری متوجه منافع و امنیت آنان با وجود این رژیم نخواهد بود. طی این چهل سال حکومت رژیم نصیریه از حافظ اسد تا فرزندش بشار، قانون حالت فوق العاده که نوعی حکومت نظامی است برقرار بوده که به هیچ شخص، گروه و حزبی اجازه ی تحرکاتی خارج از عرف بر ضد منافع غرب و رژیم صهیونیستی نمی دهد و هرگونه اعتراضی را به شدت سرکوب کرده است.
• پراکندگی قومی و فرقه ای در سوریه به گونه ای است که اقلیت نصیریان بر اکثریت مسلمانان اهل سنت فرمان می رانند و آنان را از داشتن هرگونه آزادی چه در حوزه ی فرهنگی و مطبوعاتی و چه در حوزه ی سخت افزاری منع کرده و نوعی از بایکوت فکری را در این سرزمین حاکم نموده اند. با وجود کثرت جمعیت مسلمانان اهل سنت خصوصاً اخوان المسلمین که به لحاظ فکری و جغرافیایی نزدیکی بسیاری با جماعت های مختلف فلسطینی دارند اما عملاً به زنجیر کشیده شده و خطری برای اسرائیل ایجاد نکرده اند.
• با وجود اینکه تأسیسات هسته ای سوریه با بمب افکن های اسرائیل با خاک یکسان شد اما کوچکترین تحرک نظامی ـ امنیتی از طرف حاکمان سوری علیه اسرائیل انجام نشد و حملات تنها در حوزه ی سخن و مطبوعات انجام گرفت.
• بلندی های جولان به راحتی به اسرائیل واگذار شد و حاکمان سوری به نوعی محافظت از امنیت آن را در مقابل مجاهدان فلسطینی به احتضان گرفته و حتی اجازه ی شلیک یک گلوله را از داخل خاک خود به سمت این منطقه یا خاک اسرائیل نداده اند.
با وجود این دلایل به نفع آمریکا و تئوریسین های صهیوصلیبی حاکم در کاخ سفید نخواهد بود که سگ وفاداری همچون اسد را بیرون برانند تا مسلمانان اهل سنت به حکومتی ولو از جنس دموکراتیک دست یابند هر چند که بلاد شام قابلیت تبدیل شدن به مرکز خلافت اسلامی را دارد و وجود این پتانسیل در آنجا قابل اغماض نیست که در این صورت کیان حکومت اسرائیل و بلکه کل غرب رو به نابودی خواهد رفت.
گذشته از این مسائل، سوریه برخلاف برخی کشورهای انقلابی از جمله لیبی که دارای منابع عظیم نفتی وگازی است اهمیت چندانی برای غرب نداشته و از این بُعد کشوری استراتژیک نیست و از آنجایی که همواره پارادیم حاکم بر رفتار دولتمران کاخ سفید و سایر دول غربی مبتنی بر کسب منافع بوده است به نفع تراست ها و كارتل های غربی نخواهد بود که نیروی نظامی و تجهیزات گرانمایه ی خود را به منظور جلوگیری از ریخته شدن خون بیگناهان هزینه نمایند!!
علاوه بر این در کشورهایی مانند مصر و لیبی با سیاست های مزورانه ی دولت های غربی و کوتاهی و کم لطفی انقلابیون در دنبال کردن اهداف ریشه ای به منظور حاکم کردن دین اسلام این فرصت برای سران استکباری دنیا به وجود آمد تا باز هم افراد دست نشانده ی خود که روزگاری دست راست دیکـتاتورهای پیشین بودند را به حاکـمیت برسانند و امروز شاهد آن هستیم کـه شورای عالی نظامیان کـه دستانشان تا به مرفق به خون جوانان این کشورها آلوده است خود را زعیم و لیدرهای انقلابی مردم می خوانند و اساساً واژه ی انقلاب را بی محتوا نموده اند چرا که تغییرات اساسی در ساختار حکومتی کشورهای انقلابی دیده نمی شود و تنها تفاوت در تغییر رأس حاکمیتی بوده است و این درحالی است که دول غربی در سوریه هنوز مانند این کشورها سرسپردگان حلقه به گوش خود را نیافته اند و به مردم انقلابی اعتماد کامل ندارند به همین منظور مانند سایر کشورهای عربی به لحاظ سخت افزاری اقدامی انجام نمی دهند، سخنان هیلاری کلینتون وزیر خارجه ی کاخ سفید مبنی بر اینکه وارد جنگ نظامی با سوریه نخواهند شد نیز مؤید همین موضوع است.
تمامی این دلایل که تنها غیضی از فیض بود سبب گردیده که تا کنون با وجود کشتار بی رحمانه و وسیع مردم به دست ارتش و نیروهای امنیتی در سوریه اقدام مؤثری از طرف جامعه ی بین المللی در خصوص توقف این کشتارها صورت نپذیرد. اگر چه این کشورهای منفعت جو به دلیل حفظ پرستیژ خود در حمایت از حقوق بشر و دروغ های همیشگی خود در این ادعا و با دنبال کردن ژست های سیاسی و همیشگی خویش با شانتاژهای خبری و حملات رسانه ای نیم بند علیه حاکـمیت سوریه، افواه عامـه را می فریبند.
در هر صورت چنین مشاهده می شود که با وجود ریخته شدن خون بسیاری از معترضان سوری جامعه ی بین الملل تنها به صدور تحریم ها و قطعنامه های شورای امنیت که آن هم با مخالفت روسیه و چین مواجه و برش چندانی ندارد اکتفا نموده است و ریش سفیدی و حکمیت حل این معضل را به ترکیه واگذار کرده است.
رفتار همسایگان سوریه یعنی ترکیه و ایران هم در قبال حوادث این کشور در نوع خود قابل توجه است.
ترکیه به عناون قدرتی نوظهور طی دهه ی گذشته تاکنون به دلیل اعمال سیاست های اقتصادی خاص خود توانست از دولتی ورشکسته به یکی از توانمندترین کـشورهای منطقه تبدیل شود. ترکیه توانست با تمهیدات خاصی از طوفان بحران مالی جهانی تا حدودی مصون بماند و همین سبب گردیده کـه توانایی های اقتصادی این کشور از بسیاری از کشورهای عضو اتحادیه ی اروپا هم فراتر رود و این موضوع سبب گردیده که وزن تأثیرگذاری این کشور علی الخصوص در خاورمیانه به صورت چشم گیری افزایش یابد و بتواند در جهت دهی بسیاری از مناسبات و مناظمات جهانی و منطقه ای محور قرار گیرد.
همین توانایی به ترکیه این اجازه را داده که در قبال حوادث سوریه اظهارات و عملکرد به ظاهر قابل قبولی اتخاذ نماید:
پناه دادن به پناهجویان سوری که از دست مأموران وحشی نصیری به مرزهای این کشورگریخته اند، گفتگوی وزیر خارجه ی ترکیه با حاکمان سوریه در خصوص توقف کشتارها، دادن اولتیماتم به منظور انجام اصلاحات از جانب بشار اسد، توقف مراودات و سرمایه گذاری های چند هزار میلیاردی در سوریه به منظور تحت فشار قرار دادن رژیم نصیری و بسیاری از اظهارات دیگر که موجبات نارضایتی بشار اسد و حاکمان ایران ـکه تمام قد از حکومت سوریه دفاع می کنند ـ را فراهم آورده و در برخی موارد روابط آنان را نیز تحت الشعاع قرار داده است.
اما آیا به راستی در منش سیاسی اردوغان که در مانیفست روابط خارجی اش به صفر رساندن اختلاف‌ها با کشورهای همسایه قید شده است باورپذیر خواهد بود که جان انسان ها از کسب منافع، اهمیت بیشتری پیدا کرده و زعیم و دلسوز معترضان سوری گشته باشد؟! آیا نظام لائیک حاکم بر ترکیه که اردوغان خود بارها حمایت از مبانی آن را سرلوحه ی شعارهای خود قرار داده است، اجازه خواهد داد تا منافع کشورش فدای نجات مسلمانان سوری شود؟!
اگر در این تعامل با معترضان سوری اهداف پنهانی و کسب منفعت بیشتر نباشد ترکیه و حزب حاکم باز هم نقش دلسوز انقلابیون را خواند داشت؟!
اگر چنین است و حزب عدالت و توسعه منافعش را قربانی نجات برادران خودش در سوریه می کند چرا کشتار و سرکوب و غارت کشور و اموال و ارز و عِرض فلسطینیان موجب قطع روابط همیشگی ترکیه با رژیم غاصب صهیونیستی نشده است؟! چرا هنوز هم بالاترین معاهده های نظامی و روابط سیاسی و اقتصادی اسرائیل با کشور ترکیه پا برجاست؟! آیا خون معترضان سوری از مردم فلسطین رنگین تر است؟! لازم به ذکر است که نمایش تبلیغاتی اخیر آنان در درگیری لفظی با اسرائیل گذشته از صحت و سقم آن، تنها مربوط به کشته شدن شهروندان ترک از جانب اسرائیل در جریان کاروان آزادی است که در صورت عذر خواهی، قابل رفع خواهد بود!
واقعیت امر این است که ترکیه اکنون فرصتی برای عرض اندام یافته و در شرایط کنونی قصد ماهیگیری نموده است!
حاکمان این کشور پس از آنکه توانستند شایستگی های خود را به لحاظ اقتصادی به اربابان خود نشان داده و به عنوان قدرت بلامنازع و برتر منطقه ای درجات ترقی را سریعاً بپیمایند آهنگ آن نموده اند که بر وزن تأثیرگذاری سیاسی و ژئوپولتیک خود نیز بیفزایند و با توجه به موقعیت خود نقش رهبری کشورهای اسلامی را که طی سال های اخیر در اختیار عربستان بوده به خود اختصاص دهند و خود را به عنوان زعیم و قطعاً الگویی موفق! برای کشورهای اسلامی منطقه جا بیاندازند. دعوت از انقلابیون مصر به منظور تشکیل حکومتی لائیک از جانب اردوغان و تأسی به الگوهای سیاسی آنان در این برحه ی حساس، مؤید همین موضوع است.
سیاست جدید موازنه آمریکا در منطقه با محوریت ترکیه در حال شکل گیری است و این انتخاب برای دولتمردان کاخ سفید و اذنابشان بهترین گزینه خواهد بود چراکه با از دست دادن هر روزه ی طواغیت مطیع، چاره ای جز پذیرش نقش ترکیه ندارد؛ از زمانی که بهار عربی از کشور تونس وزیدن گرفت و سونامی آن پایه های حکومت های دیکتاتوری را لرزاند و به چشم برهم زدنی دامن طواغیت دست نشانده را گرفت برای تئوریسین های کاخ سفید معلوم شد که دیگر با نظام کهنه و پوسیده ی دیکتاتوری نمی توان بر مردم منطقه حکومت کرد و اهداف خود را به پیش برد به همین منظور به دنبال الگو دهی ترکیه به عنوان کشوری به اصطلاح "آزاد!" و دموکرات به جای عربستان که خود نیز در آستانه ی اعتراضات داخلی قرار گرفته برآمدند و سوریه در این بین به عنوان سکوی پرش ترک ها انتخاب شد.
رویکرد از موضع قدرت و آمرانه ترکیه نسبت به حاکمان دمشق، استراتژی جدید آمریکا در منطقه به منظور پیشبرد اهداف راهبردی خود در خاورمیانه خواهد بود که می توان به چند نمونه از آن اشاراتی داشت:
• جلوگیری از رویکرد اسلامی مردم انقلابی و جلوگیری از اسلامی شدن تحرکات مردمی و جایگزینی آن با حکومتی دموکرات یا لائیک مانند ترکیه با حاکم بودن جریان به اصطلاح روشنفکری اسلامی! و با به رخ کشیدن اوضاع مناسب مالی و اقتصادی و همچنین آزادی های نسبی سیاسی و فرهنگی در این کشور ..
• رفتار کژدار و مریز با انقلابیون سوری به منظور از دستن ندان پرستیژ جهانی خود و بهانه ی کافی به منظور استقرار سامانه ی دفاع موشکی خود در خاک ترکیه به منظور سرکوب هرگونه جنبش اسلامی و وزین کردن نقش آنکارا در مناسبات منطقه ای با توجه به عضویت این کشور در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) ..
• استفاده از این اهرم جهت تحت فشار قرار دادن تهران به منظور عقب نشینی از مواضع خود از جمله در مسائل هسته ای و ترغیب ترکیه به منظور دست کشیدن از حمایت های منفعت جویانه ی خود از ایران در خصوص تحریم ها و همچنین تحت فشار قرار دادن مسکو و تسخیر حیاط خلوت این کشور.
در راستای این حوادث اگر چه مقامات آنکارا با بر زمین نهادن برخی از منافع خود از جمله کاهش روابط و مراودات اقتصادی با ایران و سوریه تا حدودی متضرر شده اند اما قطع به یقین با تبدیل شدن به ژاندارم آمریکا در منطقه منافع بزرگ تری در آینده پیش روی آنان خواهد بود که می توان به برخی از آن اشاراتی داشت:
• به زانو درآوردن حکومت نصیری بشار اسد که یکی از هم پیمانان سرسخت ایران است و یا حداقل راضی کردن وی به انجام برخی اصلاحات، نوعی محبوبیت و قهرمان پرروی برای ترکیه در بین مردم جهان عرب و بلکه داخل کشور پدید خواهد آورد و این مسئله کمک خواهد نمود که ملت های منطقه خیلی زود پروژه ی جایگزینی لیدر سیاسی خود به جای عربستان را بپذیرند و علاوه بر این مقامات ترک خواهند توانست بازارهای کشورهای عربی را نیز به دلیل همین محبوبیت تسخیر کنند.
• با انجام این خوش رقصی برای آمریکا، امکان گشوده شدن دروازه های اتحادیه اروپا که به رؤیایی دست نیافتنی برایشان تبدیل شده بود مقدور می گردد.
• می‌تواند نقش تعیین کننده ای در فرایند صلح اعراب و اسرائیل و در کل مسائل جهان اسلام برای خود دست و پا کند بنابراین تعامل ترک ها با معترضان سوری نه به دلایل ایدئولوژیک یا دلسوزی دوستانه بلکه از سر معامله و بسیاری سیاست های پنهان دیگر است و در یک کلام آنها ملت سوریه را وجه المصالحه خود قرار داده اند.
نوع برخورد مقامات ایران نیز در خصوص انقلاب های اخیر از جمله سوریه جای تأمل و شگفتی بسیار دارد. با شروع انقلاب سونامی وار در کشورهای عربی رسانه ها و مطبوعات ایران نیز نوعی از حمایت های خود را از مردم انقلابی این کشورها ابراز نمودند و سران بلند پایه ی تهران نیز با سیاست «فرار رو به جلو» و سخنانی مضحـک به منظور جلوگـیری از این حوادث مشابه در ایران با وجود پتانسیل های موجود در مردم خصوصاً بعد از انتخابات دهم ریاست جمهوری، مبدأ و پیدایش این اعتراضات را در انقلاب سال 57 خود عنوان کرده و خودشان را پیشگامان و طی کردگان این انقلاب ها نامیدند!
حمایت های نسبی رسانه ای ایران از مردم معترض علاوه بر دلیل مذکور به علت نداشتن روابط سیاسی و دیپلماتیک مناسب با حاکمان کشورهای انقلاب خیز بود علی الخصوص در مصر و بحرین و لیبی، هرچند که سیاست های خبیثانه و پنهان دیگری همچون عادی سازی روابط با حکومت های آینده ی این کشورها به واسطه ی حمایت های خود و در نتیجه نفوذ به داخل آنان و انجام سیاست های راهبردی هم مد نظر آنان بود. اما نکته ی جالب توجه در سیاست یک بام و دو هوای آنان در قبال حوادث سوریه بود چرا که در همان زمانی که مقامات تهران شورش مردمی را در دیگر کشورها به بیداری اسلامی تعبیر می کردند؛ اعتراضات مردم سوریه را فتنه و آشوب علیه حاکمیت عنوان می نمودند و سرکوب مردم معترض توسط رژیم نصیری را می ستودند!!
حمایت تهران از دمشق تنها در قالب رسانه نبود بلکه اعزام نیروهای نظامی و یگان های سرکوب سپاه قدس نیز در دستور کار آنان قرار گرفت، حال سوال این است که چرا رژیم ایران چنین سیاستی اتخاذ کرد؟
• همه دنیا از نوع روابط ایران با سوریه آگاه است ضمن اینکه مسائل سوریه پیوند جدی با منافع ایران دارد. در حالیکه ایران همواره سعی دارد آن را پنهان کند، تهران و دمشق به لحاظ ایدئولوژیک بسیار به هم نزدیک هستند و پس از انقلاب 57 تا کنون این هم پیمانی راهبردی بین آنان برقرار بوده است بنابراین این همگرایی برخلاف روابط ترکیه با مردم سوریه نوعی روابطه ی ایدئولوژیک تلقی می شود.
• سوریه همواره به عنوان حیاط خلوت و مأمن امنی برای سران رژیم بوده و علاوه بر این راه مطمئنی برای دستیابی و کمک به حزب الله لبنان خواهد بود بنابراین به هر نحو ممکن باید حفظ شود. و در صورت سقوط علاوه بر ایران، حزب الله لبنان هم ممکن است تحت فشار مضمحل گردد.
• سوریه یکی از کشورهای مهم در پیشبرد پروژه ی هلال شیعی است که در برنامه ی بلند مدت ایرانیان قرار دارد و در صورت سقوط، رسیدن به این برنامه دشوار و بلکه غیرممکن خواهد بود بنابراین فروپاشی نظام حاکم در سوریه در پیشبرد اهداف منطقهای تهران تاثیر سلبی خواهد داشت.
• حضور ایران در سوریه در دوران ریاست جمهوری اسد گسترشی عمده پیدا کرده است. ایران در نقاط مختلف سوریه ۱۴ مرکز فرهنگی گشوده که بیشتر برای تبلیغ شیعه مورد نظر خود در آنجاست. سپاه پاسداران ایران نیز در دمشق دفتری برای هماهنگی دارد که ۴۰۰ کارشناس نظامی اعضای آن هستند. سوریه تنها کشوری در حوزه دریای مدیترانه است که به نیروی دریائی ایران حق پهلوگیری در بنادر خود را داده است ضمن اینکه برخی حتی مدعی هستند که ایران در سوریه پایگاه نظامی دائمی دارد که در صورت سقوط سوریه امنیت منطقه ای تهران نیز دچار خطر خواهد شد.
به دلایل مذکور تهران پس از وقوع حوادث سوریه حمایت تمام قد خود را از رژیم بشار انجام داده و حتی اقتصاد رو به رکود سوریه را با کمک های نقدی زنده نگه داشته است، ارسال تجهیزات نظامی و فشار به دولت نوری مالکی به منظور کمک های مالی و معنوی از دیگر خدمات تهران برای بشار اسد بوده است.
با این اوصاف سوال این است که بالاخره سرنوشت ملت معترض و انقلابی سوریه به کجا خواهد انجامید و راه نجات آنان چیست؟
دو دیدگاه متفاوت در این زمینه بیش از سایر موارد به نظر می رسد. اول اینکه با توجه به عدم دخالت جامعه ی بین الملل و حمایت های بی حد و حساب ایران و روسیه از نظام حاکم و اندیشه ای که معترضان سوری در تعایش سلمی برگزیده و حاضر به برداشتن اسلحه نیستند و با توجه به تجربه ی کشتار چهل هزار نفری مردم شهر حماه به دست حافظ اسد سفاک و سکوت باقی شهرها و عدم پشتیبانی از آنان که موجب شکست مردم شد، این بار نیز با این رویکرد انقلاب مردم به نتیجه ای نرسد.
تحلیل بعدی این است که هر چند دیر اما خون های به زمین ریخته شده ی مردم به بار خواهد نشست و جامعه ی بین الملل هم هر چند با تأمل و با سیاست کم شدن از توان انقلابیون، اما بالاخره از کانال ترکیه در این حوادث ورود خواهند کرد چرا که نظام پوسیده ی دیکتاتوری با کشتار این همه انسان دیگر قادر نخواهد بود که منافع غرب را تأمین کند خصوصاً اینکه فرار دیکتاتورهای تونس و مصر و لیبی توانی دو چندان به معترضان سوری بخشیده است و جاده ای که سران نصیری به آن پا نهاده اند مختوم به شکست است. به نظر ما این تحلیل به واقعیت نزدیک تر خواهد بود چرا که به دلیل آموزه های دینی معتقدیم «الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم» و این در حالی است که این رژیم خونخوار هر دو صفت را توأماً در حد اعلی دارد و نیز به دلیل شعارها و رویکرد متمایز معترضان سوری به نسبت باقی انقلاب ها، نظام حاکم سوریه در سقوطی بلا شک خواهد بود.
علت اعتراض مردم در سایر کشورهای عربی بیشتر به دلیل مضیقه های اقتصادی و سیاسی و تکسب و تعیش بود و شعارهای آنان در این زمینه این واقعیت را تأیید می نمود اما مبارزات مردم سوریه بیشتر در شکل و شمایل ایدئولوژیک ظهور نموده است و مردم با شعار «لا اله الا الله» و شعارهایی که به وحدانیت خداوند متعال اشاره دارد در مقابل شرک و کفر طرفداران بشار اسد که شعارهایی کفر آمیز همانند «لا اله الا البشار» سر داده و در مقابل تصاویر وی سر سجده بر زمین می سایند و افکار کفری دارند قد علم نموده اند و اعتراض در این کشور در حقیقت تقابل تندید و شرک، با اهل توحید است و شاید یکی دیگر از دلایل اینکه جامعه ی بین الملل سکوت پیشه کرده و نظاره گر قتل عام مسلمانان سوری است نوعی ترس از همین شعارها و جامعه ی مسلمان اهل سنت این دیار است.
با این اوصاف متأسفانه باز هم شاهدیم که معترضان راه نجات خود را در دخالت جامعه ی بین الملل می بینند و دست یاری به سوی آنان دراز می کنند. پیامبر صلی الله علیه و وسلم می فرماید: «لا يلدغ المؤمن من جحر واحد مرتين» یعنی «مؤمن از یک سوراخ دو بار گزیده نمی شود.»
نتیجه ی دخالت جامعه ی بین المللی در مصر و لیبی و تونس به کجا انجامید؟ در این کشورها انقلاب مردم را به یغما بردند و خون هایشان به هدر رفت و به نتیجه ای هم نرسیدند و این وعده ی الهی است:
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ بِطَانَةً مِّن دُونِكُمْ لاَ يَأْلُونَكُمْ خَبَالاً وَدُّواْ مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاء مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الآيَاتِ إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ» آل عمران 118
«ای كسانی كه ايمان آورده‌ايد! از غير خود محرم اسرار برنگزينيد، آنان از هرگونه شر و فسادی در حق شما كوتاهی نمی‌كنند. آنان آرزوی رنج و زحمت شما را دارند. (و نشانه‌های) دشمنانگی از دهان آنان آشكار است، و آنچه در دل دارند بزرگتر است (از بدسگالی هایی كه ظاهر می‌سازند). ما نشانه‌هایی را برای شما بيان كرديم اگر اهل عقل و درايت هستيد.»
همچنین خداوند متعال می فرماید: «وَلَنْ تَرْضَى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ» بقره 120
«يهود و نصاری هرگز از تو خوشنود نخواهند شد، مگر اين كه از آئين (تحريف شده و خواستهای) ايشان پيروی كنی.»
بنابراین با ورودآمریکا و اذنابش نه تنها پیروزی برای انقلابیون به دست نمی آید بلکه همانند مصر و لیبی طاغوت دیگری را جایگزین طاغوت قبلی می کنند، در این لحظه ی تاریخی تنها راه نجات مسلمانان سوریه و بازگشت به دوران باشکوه و عزت سابق و بازسازی بلاد شام به عنوان مرکز خلافت اسلامی با تأسی به روش و سلوک پیامبر صلی الله و علیه و سلم و یاران بزرگوارش در جهاد و نبرد مسلحانه با دشمنان خدا و دین است و مبازارن سوری باید بدانند که با دشمن تا بن دندان مسلح که به صغیر و کبیر آنان رحم نمی کند و با قتل و کشتار، آن هم به وحشیانه ترین روش، شدت حقد و بغض و کینه ی خود را نسبت به مسلمانان به نمایش می گذارد نمی توان با روش های مسالمت آمیز جنگید و او را مغلوب کرد، اندیشه ی تعایش سلمی تنها رؤیا و بلکه دروغی بزرگ به منظور به ذلت کشاندن مسلمانان از جانب کفار و مشرکین است. و من الله التوفیق
به قلم: نوید صدیقی
- گفتگوی ازاد [1]
