پاسخ به شبهات جناب قزوینی پیرامون مسئله عزاداری (1)

جناب قزوینی در شبکه ماهواره ای ولایت برنامه ای داشتند با عنوان دیدگاه وهابیت نسبت به عزاداری برای امام حسین. ایشان در ابتدا به کتاب منهاج السنه جلد1 صفحه52 اشاره کردند که در آنجا ابن تیمیه می گوید: از حماقتهای شیعه این است که هر سال ماتم می گیرد برای امام حسین که سالها قبل به شهادت رسیده است و همینطور در جلد4 صفحه334 می گوید: شیطان به خاطر شهادت حسین دو بدعت را میان مردم رواج داده است، یکی بدعت گریه و زاری و نوحه سرایی در ایام شهادت و دیگری بدعت شادی کردن و سرور و فرح در این ایام، توسط اهل سنت.

خواننده گرامی توجه کند که فریب دیگر آخوندها این است که می گویند ما این حرکات را به دین نسبت نمی دهیم و اینها بنام دین نیستند!! در جواب می گویم: این سخن نیز بی معناست، چون همه شیعیان این اعمال را نشانه دینداری بسیار می دانند و اهل سنت و کسانی را که نسبت به آن بی توجه هستند سرزنش می کنند و هر کس بیشتر این اعمال را تکرار کند، در نظر دیگران دیندارتر و مومن تر است و ولایت و محبتش به اهل بیت بیشتر است. حتی خود جناب قزوینی می گفت که همه در این عزاداری حسین شرکت می کنند به جز وهابیون!!! پس این نوع عزاداری از نظر شما نشانه دینداری است و شما تا به حال کدام روحانی شیعه را دیده اید که بالای منبر برود و بگوید ای مردم این اعمال ما ربطی به دین ندارد و ما خودمان همینطوری انجام می دهیم؟!!!

اگر روحانیون می خواستند چنین سخنانی بگویند که دکانشان خیلی وقت پیش بسته شده بود. سپس جناب قزوینی سخن جالبی را ایراد کردند از قول یکی از شخصیتهای مسیحی که گفته اگر امام حسین متعلق به ما مسیحیان بود، در هر قریه ای برایش یک پرچم می زدیم و بنام حسین مردم را به مسیحیت دعوت می کردیم!! و جناب قزوینی می گفت: ببینید که این مسیحی حق مطلب را ادا کرده است، ولی ابن تیمیه آنگونه سخن گفته است!! و می گفت: ما در مورد دیدگاه یهودیت و مسیحیت راجع به حسین مطالب بسیاری داریم!!!

خواننده گرامی توجه کند که چشم براه ماندن از هر چیزی بدتر است، چون بطور مثال در جنگی که میان دو کشور رخ می دهد، آن فرزندانی که کشته می شوند باعث اندوه والدین خود می گردند ولی به هر حال این اندوه تا یک زمانی طول می کشد و دیگر آن پدر و مادر می دانند و مطمئن شده اند که فرزندشان مرده و او را به خاک سپرده اند، ولی فرزندانی که مفقودالاثر شده اند و خبری از آنها نیست، می بینیم که والدین ایشان دائم چشم به راه آمدن ایشان هستند و هر روز غم و غصه می خورند و امید به بازگشت فرزندشان دارند و در این انتظار و چشم براه ماندن چشمانشان سپید می گردد، حزن و اندوه حضرت یعقوب و سپید شدن چشمانش در فراق و غم یوسف نیز به همین شکل است، نه بخاطر گریه کردن بسیار.

 در انتهای آیه آمده: فهو کظیم، یعنی پس او غم و غصه خود را فرو برد(لقب امام هفتم شیعیان نیز کاظم است، یعنی فرو برنده خشم)یعنی اینکه صبر پیشه کرد و از آیات دیگر سوره یوسف نیز مسئله صبر در برابر مصیبت برداشت می شود(آیات18 و 86) و گریه گردن تا حدکور شدن، مخالف با صبر کردن است و در آیات صحبتی از کور شدن در اثر گریه بسیار نیست و تنها صبر و شکیبایی در برابر غم و اندوه بیان شده، آنوقت جالب است که جناب قزوینی برای توجیه صبر نکردن شیعیان در اثر مصیبت عاشورا به این آیه اشاره می کند که به صبر و شکیبایی در مقابل مصیبت اشاره دارد. همانطور که گفتیم حضرت یعقوب برای فرزند زنده اش نگران و غمگین بوده، ولی امام حسین سالها پیش شهید شده است و ما نمی دانیم نگرانی شما بخاطر چیست؟! فراموش نکنید حضرت یعقوب می دانسته که یوسف زنده است طبق آیه87 سوره یوسف که به پسران می گوید یوسف و برادرش را جستجو کنید و از رحمت خدا ناامید نشوید و همینطور در آیه 18 سوره یوسف که خون دروغین و صبر یعقوب بیان شده که نشان از زنده بودن یوسف است، در آیه آمده: وَجَآؤُوا عَلَى قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ. و بر پيراهنش خونى دروغين آوردند(يعقوب) گفت: ولی نفس اماره تان به دست شما کار داد. پس(چاره من) صبری نیکوست، و خداوند در آنچه می گویید مددکار(من) است. می بینید که در این آیه نیز حضرت یعقوب به صبری نیکو(فصبر جمیل) پرداخته است، صبری که شیعیان در مورد امام حسین انجام نمی دهند.

ح) پیامبران نیز مانند ما بشری بوده اند(قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ‌ مِّثْلُكُمْ ، کهف/110) و از نظر ما پیامبران به جز حوزه شریعت و وحی، عصمت ندارند(عصمت مد نظر شیعه) و به اقتضای خوی بشری خود غمگین نیز می شده اند و چنانچه بخاطر مخلوقی تا این حد غمگین شده(یا به قول شما گریه کرده) که به این شدت صدمه خورده و باعث نابینایی او گشته است، خوب معصوم از خطا نبوده و نباید تا این حد پیش می رفته است. چطور برخی مراجع شما(و همین جناب قزوینی) قمه زنی و جراحات و صدمات آنرا جایز نمی دانند؟! پس آیا گریه کردن تا حدی که چشمان صدمه ببینند و نابینا شوند، جایز است و اشکالی ندارد؟! تازه جراحات ناشی از قمه زنی پس از مدتی بهبود می یابند و قابل مقایسه با کور شدن نیستند.

 خداوند حالات بشری پیامبران را بیان کرده است تا بدینوسیله همه بفهمند که ایشان نیز بشر بوده اند و مبادا همچون عیسی برایشان مقام خدایی قائل شوند. در آیات متعدد قرآن به صبر و شکیبایی تصریح شده است و آیا این اعمال شیعیان و این خود زنی ها و سینه زنی ها و زنجیرزنی ها، نشانه صبر و شکیبایی است؟!! اگر شما تابع قرآن هستید، پس در قرآن آمده که به هنگام مواجه شدن با مصیبتها بگوییم: انالله و انا الیه راجعون(بقره/156) و نگفته به هنگام مصیبت، گریه و زاری کنید و بر سر و مغز خود بکوبید و اگر نیازی به این کارها بود حتما بیان می شد. پس چرا شما بجای این سخن، آن حرکات مسخره را انجام می دهید؟!!