آيا حضرت ابوبكر الصديق از كارخود پشيمان شد؟

                                                        بسم الله الرحمن الرحیم
                           افضل الصلاه والتسلیم علی سیدنا محمد وعلی آله واصحابه اجمعین
از دیگر شبهات شیعه این است كه می گویند حضرت ابوبكر الصدیق رضی الله تعالی عنه در هنگام وفات از بعضی از افعال خود پشیمان شدند و استناد می كنند به روایتی كه ابوبكر الصدیق رضی الله تعالی عنه در آن می گوید: (فوددت أنی لم أكن كشفت بیت فاطمة وتركته، وأن أغلق علی الحرب)
(ای كاش در خانه فاطمه را باز نمی كردم ودر آن تفتیش نمی كردم اگر چه برای جنگ بسته میشد)
روایت طولانی است وما فقط بخش دوم روایت را برسی می كنیم زیرا استناد شیعه هم به بخش دوم روایت است
واما روایت بدین شرح است: (حدثنا أبو الزنباع روح بن الفرج المصری، ثنا سعید بن عفیر، حدثنی
علوان بن داود البجلی، عن حمید بن عبد الرحمن بن حمید بن عبد الرحمن بن عوف، عن صالح بن كیسان، عن حمید بن عبد الرحمن بن عوف، عن أبیه، قال : دخلت على أبی بكر :فأما الثلاث اللاتی وددت أنی لم أفعلهن : فوددت أنی لم أكن كشفت بیت فاطمة وتركته، وأن أغلق علی الحرب، ووددت أنی یوم سقیفة بنی ساعدة كنت قذفت الأمر فی عنق أحد الرجلین : أبی عبیدة أو عمر، فكان أمیر المؤمنین، وكنت وزیرا، ووددت أنی حیث كنت وجهت خالد بن الولید إلى أهل الردة، أقمت بذی القصة فإن ظفر المسلمون ظفروا، وإلا كنت ردءا أو مددا، وأما اللاتی وددت أنی فعلتها : فوددت أنی یوم أتیت بالأشعث أسیرا ضربت عنقه، فإنه یخیل إلی أنه یكون شر الإطار إلیه، ووددت أنی یوم أتیت بالفجاة السلمی لم أكن أحرقه، وقتلته سریحا، أو أطلقته نجیحا، ووددت أنی حیث وجهت خالد بن الولید إلى الشام وجهت عمر إلى العراق فأكون قد بسطت یدی یمینی وشمالی فی سبیل الله عز وجل، وأما الثلاث اللاتی وددت أنی سألت رسول الله صلی الله علیه وسلم: عنهن، فوددت أنی كنت سألته فیمن هذا الأمر فلا ینازعه أهله، ووددت أنی كنت سألته هل للأنصار فی هذا الأمر سبب، ووددت أنی سألته عن العمة وبنت الأخ، فإن فی نفسی منهما حاجة )
معنی(از حمید بن عبدالرحمن بن حمید بن عبدالرحمن بن عوف از صالح بن کیسان از حمید بن عبدالرحمن بن عوف از پدرش که می گوید بر ابوبکر وارد شدم که می گفت اما آن سه چیزی كه نباید انجام میدادم :ای کاش باب خانه فاطمه را باز نمی کردم ودر آن تفتیش نمی کردم اگر برای جنگ بسته شده بود وای کاش در روز سقیفه امر خلافت را بر گردن این دو مرد ابی عبیده وعمر می گذاشتم الی آخر روایت که فقط قسمت اول آن دارای اهمیت است وشبهه شیعه هم همین قسمت اول است)
اما برسی روایت زیرا علمای شیعه فقط شبهه پراکنی می کنند وهرگز بخود زحمت نمی دهند و تحقیق نمی کنند که آیا آنچه بخورد عوام خود میدهند صحیح است یا خیر؟!
این روایت را طبرانی در معجم الكبیر از طریق الضیاء در المختارة وابن زنجویه در كتاب الأموال والعقیلی در الضعفاء و ابن عساكر در تاریخ دمشق والطبری در تاریخش آورده اند
واین روایت ضعیف است ودر آن علل های وجود دارد كه آنها را برسی می كنیم
اول: در تمام طرق این روایت علوان بن داوودالبجلی وجود دارد در حالی كه بخاری در مورد این شخص می گوید علوان منكر الحدیث است وهمینطور ابن یونس و حافظ العقیلی .كتاب الضعفاء الكبیر العقیلی صفحه 135 وهمینطور امام ذهبی در لسان المیزان صفحه 706 وامام هیثمی در مجمع الزوائد ومنبع الفوائد صفحه 419 شماره 1461.
اما طریق دیگر روایت که علوان بن داود در آن نمی باشد مانند روایت ابن عساکر ( عن أبی الهیثم خالد بن القاسم قال حدثنا اللیث بن سعد عن صالح بن كیسان عن حمید بن عبدالرحمن بن عوف أنه دخل على أبی بكر الصدیق )
وابی الهیثم خالد بن القاسم متروک الحدیث است وائمه حدیث روایت او را قبول نمی کردند به این دلیل که دروغگو بوده ودر اسناد روایات کم وزیاد می کرده
اما علت دیگر روایت اضطراب اسناد روایت علوان بن داوود است زیرا یک بار این حدیث را از حمید بن عبدالرحمن بن حمید از صالح بن كیسان از حمید بن عبدالرحمن بن عوف از پدرش روایت می كند وبار دیگر حدیث را بصورت مستقیم از صالح بن کیسان از حمید بن عبدالرحمن بن عوف از پدرش روایت می كند وبار دیگر حدیث را بصورت مرسل از صالح بن کیسان حمید بن عبدالرحمن بن عوف بدون روایت از پدرش نقل می کند

واین دلیل بر این است که همانطور که گفتیم علوان بن داوود ضعیف ومنکر الحدیث است.
حافظ المزی در تهذیب الکمال در مورد این شخص می گوید (قال أبو حاتم : یكتب حدیثه و لا یحتج به، و كان یفهم هذا الشأن .
و قال النسائى : ضعیف .و قال فى موضع آخر : لیس بثقة
(ابوحاتم در موردش می گوید :حدیثش نوشته میشود اما به آن احتجاج نمی شود ونسائی می گوید ضعیف است ودر جای دیگر می گوید ثقه نیست).
و همینطور در کتاب تهذیب التهذیب 11/237 وامام بخاری در تاریخ صغیر
وطبق آنچه گذشت ائمه حدیث این روایت را ضعیف میدانند مانند حافظ العقیلی در الضعفاء الكبیر و حافظ الذهبی در المیزان و حافظ ابن حجر در اللسان.
                                                                                                                                 والله ولی التوفیق