چرا اهل سنت، صحابه دهگانه را بهشتی میدانند؟!

شبهه شيعه
راویان اهل تسنّن، از جمله احمد بن حنبل در مسند خود (ج 1. ص 193) به اسناد خود از عبدالرّحمن‌بن‌عوف نقل می‌كند كه پیامبر‌فرمود:
«اَبُوبَكْرٌ فِی الْجَنَّهِ، وَ عُمَرٌ فِی الْجَنّه، وَ عَلِیٌّ فِی الْجَنَّه، وَ عُثمان فِی الْجَنّهِ، وَ طَلْحَه فِی الْجَنَّه، وَ الزَُّبَیْرُ فِی الْجَنَّهِ وَ عَبْدُالرَّحمنِ بْنِ عُوفٍ فِی الْجَنَّه، وَ سَعْدُ بْنِ اَبِی وَقّاصٍ فِی الْجَنَّهِ، وَ سَعِیدُ بْنِ زَیْدٍ فِی الْجَنَّهِ وَ اَبُوعُبَیْدَهِ ابْنِ الجَّراحِ فِی الْجَنَّهِ»[1]:
«یعنی: این (افراد دهگانه) در بهشت هستند: 1ـ‌ ابوبكر، 2ـ عمر، 3ـ علی، 4ـ عثمان، 5ـ طلحه، 6ـ زبیر، 7ـ عبدالرّحمن‌بن عوف، 8ـ سعد وقّاص، 9ـ سعید بن زید، 10ـ ابوعُبیده جرّاح»[2].
اهل تسنّن به این حدیث، خیلی اهمیّت می‌دهند و نام این ده نفر را به عنوان «عَشَرَه مُبَشَّره» (بشارت‌شدگان دهگانه به بهشت) در مكان‌های مقدّسی مانند دیوار مسجد‌النّبی‌ در برابر دید مردم نوشته و نصب می‌كنند، به طوری كه چنین موضوعی، بین آن‌ها حتّی عوام آن‌ها مشهور شده است، اینك به مناظره زیر توجّه كنید:
در مدینه منّوره، برای انجام كاری به اداره «آمرین به معروف» رفتم، با رئیس آن اداره به مناسبتی، گفتگویی به میان آمد، تا این كه سخن از «عَشَره مُبَشَّره» (افراد دهگانه‌ای كه پیامبرآن‌ها را به بهشت بشارت داده) به میان آمد.
گفتم: از شما سؤالی دارم.
رئیس: بپرس.
دانشمند شیعی: چگونه روا است كه مردی از اهل بهشت با مردی دیگر كه او نیز از اهل بهشت است، جنگ كند؟ طلحه و زبیر (كه جزء آن ده نفر بهشتی است) در تحت لوای عایشه، برای جنگ با علی‌بن‌ابیطالب كه او نیز از اهل بهشت است، وارد بصره شدند و جنگ جمل را كه موجب كشتار بسیار از طرفین شد، پدید آوردند؟
با این كه قرآن می‌فرماید: «وَ مَنْ یَقْتُلُ مُؤْمِناً مُعْتَمِّداً فَجَزاءُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِیها»: «هر كس مؤمنی را عمداً بكشد، جزای او دوزخ است، و او همیشه در آن قرار دارد». (حاقه‌ـ 44)
با توجّه به این آیه، آن كسی كه از دو طرف، باعث آن همه كشتار در جنگ جَمَل شد، باید اهل دوزخ باشد، و آن كس یا امام علی‌ است و یا طلحه و زبیر؟!
رئیس امر به معروف: نامبردگان از دو طرف، كه جنگیدند، همه مجتهد بودند، و مطابق اجتهاد خود، رأی دادند، در این صورت، آن‌ها معذور می‌باشند!
مخالفت با قرآن:
اگر قرار باشد كه عشره مبشره با وجود هر گونه گناه صد در صد بهشتی باشند، پس بايد پيامبر اسلام هم به طريق اولي اين‌چنين باشد؛در حالي كه قرآن خلاف آن را مي‌گويد.
خداوند در قرآن خطاب به پيامبر اسلام مي‌فرمايد:
وَ لَوْلَا أَنْ ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدْتَ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلًا. إِذًا لَأَذَقْنَاكَ ضِعْفَ الْحَيَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ عَلَيْنَا نَصِيرًا. (اسراء/75_74)
«و اگر ما تو را ثابت قدم نمي‌گردانديم،نزديك بود كه به مشركين اندك تمايل و اعتمادي بكني.كه در اين صورت،كيفر اين عمل تو را به تو مي‌چشانديم و عذاب تو را در دنيا و آخرت مضاعف مي‌كرديم،آن‌گاه از قهر و خشم ما هيچ ياوري بر خود نمي‌يافتي»
خداوند در قرآن چنان حمايتي از پيامبرش كرده كه از احدي نكرده است؛ اما با اين‌حال، به او مي‌گويد كه اگر كمي از راه حق منحرف شوي و به مشركين تمايل پيدا كني،تو را عذاب خواهم كرد!
با اين وضعيت، چگونه ممكن است به اصحاب او آن چنان آزادی داده شود که با وجود هر گناهی بازهم به بهشت برين راه یابند؟!
در ضمن تعداد زيادي از اين عشره مبشره در هنگام مرگ داراي ثروت بيشمار با غلامان و كنيزان زياد بودند. كه علافه آنها را به امور دنيوي ثابت مي كند.

جواب اهل سنت:
1 – در آیه آمده هر کس مومنی را عمدا بکشد جایش در جهنم است
نه علی نه زبیر نه طلحه، عمدا کسی را نکشتند، یک دلیل ما رفتار طرف پیروز است ،علی بعد از پیروزی به سران طرف شکست خورده ،( مثل عایشه و ابن زیبر و پسر طلحه حتی نازکتر از گل نیز نگفت)
من اگر بجای رییس امر به معروف عربستان بودم به این شیعه میگفتم اگر عایشه قاتل هزاران نفر بود قبل از آخرت باید علی او را هزار بار در دنیا اعدام میکرد نه اینکه او را با احترام بخانه برگرداند و از دسترنج مسلمانان به او حقوق هم بدهد!
پس اگر علی عایشه و ابن زبیر را مجازات نکرد پس این خود دلیل است که فرض شیعه از پای بست ویران است و قتل عمدی صورت نگرفته است

ببینیم جنگ چطور شروع شد:
اوباشان عثمان را شهید کردند و بر شهر مسلط شدند و همراه بقیه با علی بیعت کردند تا از او بعنوان نردبان ترقی استفاده کنند ، بعضی از صحابه در شهر دیگری جمع شدند که قاتلان خلیفه عثمان باید کشته شوند مکیان را جمع کردند رفتند بصره که یکی از قاتلان اصلی و قبیله اش در اونجا پناه گرفته بودند ،اگر اونها قصد جنگ با یک نفر دیگر از عشره مبشره( یعنی علی ) را داشتند ، یکراست میامدند مدینه
عایشه را باخود بردند تا به این شایعه پایان دهند که عایشه خواستار قتل عثمان بود ، زیرا فتنه گران نامه های بنام عایشه به روسای قبایل بر ضد عثمان نوشته بودند
از اونطرف بدروغ به علی گفتند چه نشسته ای که فرماندار ترا دربصره تکه و پاره کردند علی شتابان آمد بصره و فرماندار سالم بود
علی به طلحه و زبیر گفت شما چه تان شده؟ گفتند آب خنک از دهان ما پایین نمیرود تا قاتلین عثمان زنده هستند! گفت ما که زور نداریم گفتند اینک ما زور بازوی تو! باقی مذاکره ماند برای فردا
نیمه شب، ناگهان جنگ شعله ور شد کسی ندانست از کجا.
طلحه اینطرف و آنطرف میدوید که جنگ نکنید! طلحه را با تیر کشتند !
عایشه کسان فرستاد که جنگ نکنید جنگ بس است. اما کسی گوش نمیداد.
اینطرفی ها گفتند حمله از طرف علی بود آنطرف گفتند حمله از طرف طلحه بود و در فتنه عاقل هم حیران میماند
جنگ تمام شد علی پیروز به میدان آمد( شاید به این دلیل که حمله از طرف فتنه گران لشکر او بود و طرف دیگر غافلگیر شده بود )
و در میدان جسد طلحه را دید، سر خاک و خون آلودش را در بغل گرفت و گفت ای کاش بیست سال قبل مرده بودم و این صحنه را نمیدیدم هنوز از این غم فارغ نشده که مردی شمشیر زبیر را آورد که کشتمش!( و زبیر اصلا قبلا از جنگ کنارگیری کرده و دور رفته بود) علی به قاتل زبیر گفت بی گمان تو از اهل جهنمی
علی نه کسی را اسیر گرفت که چرا جنبش سبز برپا گردید نه باطوم بود نه بطری نه مقعد....
پس از آن علی رفت به جنگ معاویه در آستانه پیروزی باز یاران شیعه علی( یعنی همان کشندگان عثمان و جنگ افروزان جمل ) گفتند صلح کن !علی گفت این چه وقت صلح است؟! بازی را برد ه ایم! چرا صلح کنیم ؟ گفتند نه صلح کن !
علی مجبورا صلح کرد اما فهمید که کرم در خود درخت (در لشکر خودش ) است و کرمها هم فهمیدند که علی میخواهد یک ابوبکر و یک عمر و یک عثمان دیگر باشد این بدرد ما نمیخورد و این نردبان ترقی نیست که طناب دار است !
پس بر علی شوریدند و علی معاویه را رها کرد و به جان اونها افتاد و ریشه آنها را کند یعنی در نهایت تقریبا همان کاری را کرد که طلحه و زبیر و عایشه از او خواسته بودند
پس دیدید که آنها همدیگر را نکشتند بلکه فقط اختلاف رای داشتند و علی کار زبیر را اشتباه میدید و زبیر کار علی را و آخر علی فهمید که رای طلحه و زبیر درست بود ، و همان کاری را کرد که از اول تقاظای زبیر و طلحه بود .و این عجیب نیست که انسانهای خوب با هم اختلاف داشته باشند البته برای شیعه عجیب است زیرا اونها مقدسین خود را معصوم میدانند و ما نمیدانیم

و این قرآن است که بما میگوید امکان دارد دو لشکر با هم جنگ کنند و هر دو مومن باشند
وَإِن طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِن فَاءتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ ﴿9﴾ الحجرات
و اگر دو طايفه از مؤمنان با هم بجنگند ميان آن دو را اصلاح دهيد و اگر [باز] يكى از آن دو بر ديگرى تعدى كرد با آن [طايفه‏اى] كه تعدى مى‏كند بجنگيد تا به فرمان خدا بازگردد پس اگر باز گشت ميان آنها را دادگرانه سازش دهيد و عدالت كنيد كه خدا دادگران را دوست مى‏دارد (9)
پس باز نگویید چرا قاتل باید در بهشت باشد ..... این بر میگردد به نیت، که شخص فکر میکند کارش درست است ، اما عملا درست نیست
و بدانید که در اسلام مدار کارها بر نیت است ممکن است مسلمانی را بکشی به بهشت بروی و هزار شهر کفار را فتح کنی و به جهنم روانه شوی
چرا؟ گفتم که مدار کار نیت است!
و در تاریخ نیز مثال های مشابه زیاد است
در داستان الغاء برده داری در آمریکا، ایالتهای جنوبی مخالف بودند و با شمالی ها جنگیدند و پرچم جدایی بلند کردند ،اما وقتی شکست خوردند کسی آنها را نکشت و نام خائن را به آنها نداد ، زیرا ساکنان ایالات شمالی مثل علمای شیعه ، مغرض نبودند ، و دیدند که جنوبی ها برای خود دلایلی در آزاد نشدن برده دارند و نیت جنوب خیانت به مملکت آمریکا نبود بلکه داشتن نیروی ارزان برای کار در مزارع بود، پس تا امروز کسی از آنها بد نمیگوید.
پس اختلاف و قتل غیر عمد مانع از رفتن مومنان به بهشت نیست و اینها شرط های احمقانه علمای شیعه است.
و گفتیم که حتی عشره مبشره مسبب قتل غیر عمد نیز نبودند ،
پس چگونه است گریه علی بر طلحه و خشمش بر قاتل زبیر
آنها در فتنه پدید آمده از خود دفاع کردند و در کار خود انگشت به دهان ماندند.
اما پس از فرو نشینی فتنه از بطری و باتوم و زندان خبری نبود، و حتی تاریخ ثبت نکرده که طرف پیروز عشره مبشره طرف شکست خورده از همان عشره را لعنت یا بدگویی کند، یا طرف شکست خورده از طرف پیروز انتقاد کند، البته افتخار دمیدن در فتنه، از اول تا آخر تا امروز و تا روز قیامت تماما و کلا نصیب علمای شیعه است.
خلاصه اینکه، شرط ورود به بهشت معصوم بودن و اصلا گناه نکردن نیست، اگر خوبی به بدی چربید انسان بهشتی میشود
آیه ای هم که شاهد آوردید که الله، فرستاده اش را تهدید کرده که اگر اندکی به آنها متمایل شوی جایت در جهنم است ربطی به جنگ بین صحابه ندارد.
بلکه درباره شرک است و شرک پیش شیعه چون نقل و نبات است و نمیدانند که قتل ( حتی قتل عمد در مقابل آن گناهی بس کوچک است) اما چون شیعه ها عموما و دانشمندان آنها خصوصا از قباحت وبزرگی گناه شرک خبر ندارند پس هم نماز میخوانند و هم مشرکند