چرا فقط غدیر و چرا فقط ما؟

ـ در شگفتم که چرا فقط در کشور ما عید غدیر، بزرگترین عید امت اسلامی به حساب می آید و یک هفته در سراسر کشور جشن و چراغانی برپا می شود و رسانه ها دربست در مورد فضائل این روز سخن به میان می آورند. ولی یک میلیارد مسلمان در کشورهای دیگر روزی به نام غدیر  نمی شناسند و آن را جشن نمی گیرند.

ـ در شگفتم که چرا روزهای عید فطر و عید قربان که نزد سایر مسلمانان دنیا از اهمیت زیادی برخوردار هستند در کشور ما از اهمیتی شبیه اهیمت غدیر برخوردار نیستند!

ـ در شگفتم از اینکه چرا رسول خدا در روز عرفه که محشر حاجیان بود و در خطبه ی معروف حجة الوداع که این آیه را تلاوت نمود: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتمت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا» و خبر از اکمال دین و شریعت داد و فرمود: شما حاضرین به غایبین برسانید، دست علی را نگرفت و این امر مهم (جانشینی) را اعلام نکرد.

ـ در شگفتم که چرا بعد از سپری شدن چند روز از حج و در مسیر بازگشت به مدینه در مکانی بی نام و نشان  در فاصله دویست کیلومتر از مکه و دور از چشم مردم مکه و حاجیان یمن و سایر شهرها دست علی را گرفت و فرمود: « من کنت مولاه فهذا علی مولاه اللهم وال من والاه و عاد من عاداه» (هر کس مرا دوست دارد علی را دوست بدارد خدایا دوست بدار کسی که او را دوست دارد و دشمنی کن با کسی که با علی دشمن است) که در این جا بحث دوستی و دشمنی است و هیچ ربطی به جانشینی ندارد.

ـ در شگفتم که چرا آشکارا نفرمود: «خلیفه و جانشین من است» بلکه با  واژه مولا که دارای معانی متعدد است و فقط معنی جانشینی را نمی¬دهد فرمود.
ـ در شگفتم که چرا بعدها خود علی از این جریان برای خلافت خویش استدلال ننمود و هر ساله آن را جشن نگرفت و عید اعلام نکرد و در نهج البلاغه و سایر کتابهای معتبر یکبار هم ذکر نشده که ایشان با استدلال از جریان غدیر خود را مستحق خلافت بداند بلکه عکس قضیه صادق است چنانکه وقتی پس از قتل عثمان مردم نزد او آمدند تا با او بیعت کنند فرمود: «مرا رها کنید و دنبال کسی دیگر بروید» (نهج البلاغه)
ـ در شگفتم از جمهوری اسلامی ایران پرچمدار وحدت اسلامی در جهان که چرا برخی از وقایع تاریخی را پس  از گذشت هزار و چهارصد و اندی سال با این همه اهمیت احیا می نماید مگر نه اینکه ابوبکر و عمر و عثمان و علی رضی الله عنهم و همه ی آن روزگار از میان رفته اند و کیفر کردار نیک و بد خود رسیده اند.

نمی دانیم که سوگند ابوالفضل را بپذیریم یا دم خروس را!