سند ولایت و امامت از زبان حیوانات! قسمت دوم
شماره سؤال:
483 
در مقالۀ قبل روایاتی از کتب شیعه نقل شد که در آنها از زبان بی زبانانی چون درخت و عصا و جمجمۀ انو شیروان گواهی به امامت ائمه نقل شده بود، اکنون وقت آن است که حیوانات نیز به این امامت کذایی گواهی دهند!
1.گواهی نهنگ !
ابن شهر آشوب نقل می کند:« وَ فِي حَدِيثِ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِ أَنَّهُ دَخَلَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ عَلَى زَيْنِ الْعَابِدِينَ وَ قَالَ يَا ابْنَ الْحُسَيْنِ ع أَنْتَ الَّذِي تَقُولُ إِنَّ يُونُسَ بْنَ مَتَّى إِنَّمَا لَقِيَ مِنَ الْحُوتِ مَا لَقِيَ لِأَنَّهُ عُرِضَتْ عَلَيْهِ وَلَايَةُ جَدِّي فَتَوَقَّفَ عِنْدَهَا قَالَ بَلَى ثَكِلَتْكَ أُمُّكَ قَالَ فَأَرِنِي آيَةَ ذَلِكَ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ فَأَمَرَ بِشَدِّ عَيْنَيْهِ بِعِصَابَةٍ وَ عَيْنَيَّ بِعِصَابَةٍ ثُمَّ أَمَرَ بَعْدَ سَاعَةٍ بِفَتْحِ أَعْيُنِنَا فَإِذَا نَحْنُ عَلَى شَاطِئِ الْبَحْرِ تَضْرِبُ أَمْوَاجُهُ فَقَالَ ابْنُ عُمَرَ يَا سَيِّدِي دَمِي فِي رَقَبَتِكَ اللَّهَ اللَّهَ فِي نَفْسِي فَقَالَ هِيهِ وَ أَرِيهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ثُمَّ قَالَ يَا أَيَّتُهَا الْحُوتُ قَالَ فَأَطْلَعَ الْحُوتُ رَأْسَهُ مِنَ الْبَحْرِ مِثْلَ الْجَبَلِ الْعَظِيمِ وَ هُوَ يَقُولُ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ يَا وَلِيَّ اللَّهِ فَقَالَ مَنْ أَنْتَ قَالَ أَنَا حُوتُ يُونُسَ يَا سَيِّدِي قَالَ أَنْبِئْنَا بِالْخَبَرِقَالَ يَا سَيِّدِي إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَمْ يَبْعَثْ نَبِيّاً مِنْ آدَمَ إِلَى أَنْ صَارَ جَدُّكَ مُحَمَّدٌ إِلَّا وَ قَدْ عَرَضَ عَلَيْهِ وَلَايَتَكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ فَمَنْ قَبِلَهَا مِنَ الْأَنْبِيَاءِ سَلِمَ وَ تَخَلَّصَ وَ مَنْ تَوَقَّفَ عَنْهَا وَ تَتَعْتَعَ فِي حَمْلِهَا لَقِيَ مَا لَقِيَ آدَمُ مِنَ الْمَعْصِيَةِ وَ مَا لَقِيَ نُوحٌ مِنَ الْغَرَقِ وَ مَا لَقِيَ إِبْرَاهِيمُ مِنَ النَّارِ وَ مَا لَقِيَ يُوسُفُ مِنَ الْجُبِّ وَ مَا لَقِيَ أَيُّوبُ مِنَ الْبَلَاءِ وَ مَا لَقِيَ دَاوُدُ مِنَ الْخَطِيئَةِ إِلَى أَنْ بَعَثَ اللَّهُ يُونُسَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ أَنْ يَا يُونُسُ تَوَلَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيّاً وَ الْأَئِمَّةَ الرَّاشِدِينَ مِنْ صُلْبِهِ فِي كَلَامٍ لَهُ قَالَ فَكَيْفَ أَتَوَلَّى مَنْ لَمْ أَرَهُ وَ لَمْ أَعْرِفْهُ وَ ذَهَبَ مُغْتَاظًا فَأَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَيَّ أَنِ الْتَقِمْ يُونُسَ وَ لَا تُوهِنْ لَهُ عَظْماً فَمَكَثَ فِي بَطْنِي أَرْبَعِينَ صَبَاحاً يَطُوفُ مَعِي الْبِحَارَ فِي ظُلُمَاتٍ مِئَاتٍ يُنَادِي أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ قَدْ قَبِلْتُ وَلَايَةَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ الْأَئِمَّةِ الرَّاشِدِينَ مِنْ وُلْدِهِ فَلَمَّا آمَنَ بِوَلَايَتِكُمْ أَمَرَنِي رَبِّي فَقَذَفْتُهُ عَلَى سَاحِلِ الْبَحْرِ فَقَالَ زَيْنُ الْعَابِدِينَ ارْجِعْ أَيُّهَا الْحُوتُ إِلَى وَكْرِكَ وَ اسْتَوَى الْمَاء»
( مناقب آل أبي طالب عليهم السلام(لابن شهرآشوب)، ج4، ص: 139 – 140، نشر علامه _قم،ط1)
یعنی: «ابو جعفر ثمالى نقل مىكند که عبد اللَّه بن عمر بر زین العابدین وارد شد و گفت: اي فرزند حسين. آيا تو هستي كه مي گويي يونس بن متي به سبب قبول نكردن ولايت جدت دچار آن بلا گشت و نهنگ او را بلعيد؟ فرمودند: بله. مادرت به عزایت بنشيند! ابن عمر به ايشان گفت: اگر راست مي گويي اين مسأله را به من ثابت كن.
در اين هنگام زين العابدين دستور دادند چشمان من (راوي قصه) و ابن عمر را با پارچه اي بستند. پس از مدتي پارچه را باز كردند. ما ناگهان خود را در كنار ساحل عظيمي يافتيم. ابن عمر خطاب به امام گفت: اي آقاي من. خون من در گردن شما خواهد بود. شما را سوگند مي دهم به من آسيبي نرسانيد.حضرت فرمود: آرام بگير و اگر راست مىگويى نترس.سپس فریاد زد: اى نهنگ يونس، ناگهان نهنگى سر خود را مانند كوهى عظيم از آب بيرون آورد، در حالى كه مىگفت: لبيك لبيك اى ولىّ خدا، حضرت فرمود: تو كيستى؟او گفت: اى مولاى من، من نهنگ يونس (ع) هستم، حضرت فرمود: ما را از اخبار خود مطّلع كن، نهنگ گفت:
اى مولاى من، خداوند تبارك و تعالى هيچ پيامبرى (از آدم تا خاتم) را مبعوث نفرمود، جز اينكه ولايت شما را بر او عرضه كرد، پس هر كس كه آن را مىپذيرفت در سلم و خلاصى واقع مىشد و هر كس در پذيرش آن توقّف و درنگ مىنمود به بليّه و آزمايشى مبتلا مىشد، مانند خطيئه آدم، غرق نوح، در آتش افتادن ابراهيم، در چاه افتادن يوسف و مبتلا شدن ايّوب به بلايا، خطيئه داود و ... تا آنكه نوبت به يونس رسيد و خداوند به او وحى كرد: اى يونس ولايت امير المؤمنين على و ائمه راشدين از نسل او را بپذير و او را دوست بدار، يونس گفت: چگونه ولايت كسى را كه او را نمىشناسم و نديدهام بپذيرم و با حالت غضب به راه افتاد، آنگاه خداوند تعالى به من وحى نمود تا يونس را ببلعم، و او چهل روز در شكم من هفت دريا را سير مىكرد و از ميان ظلمات سهگانه (دريا، شب، شكم ماهى) ندا مىكرد: (هيچ معبودى جز تو نيست، منزّهى تو، من از ستمكاران هستم) و سپس ولايت شما را پذيرفت، وقتى به ولايت جدّ شما و ولايت اولاد او ايمان آورد، پروردگارم به من فرمان داد او را در ساحل دريا بياندازم. آنگاه حضرت زين العابدين (ع) فرمود: اى ماهى، به خانه خود بازگرد و بعد از رفتن او آب آرام گرفت.»
2.شهادت فرش و تازیانه و الاغ به امامت:
ابن شهر آشوب: «وَ فِيهِ فِي تَفْسِيرِ قَوْلِهِ تَعَالَى إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَنَّهُ قَالَ مَالِكُ بْنُ الصَّيْفِ أُرِيدُ أَنْ يَشْهَدَ بِسَاطِي بِنُبُوَّتِكَ وَ قَالَ أَبُو لُبَابَةَ بْنُ عَبْدِ الْمُنْذِرِ أُرِيدُ أَنْ يَشْهَدَ سَوْطِي بِهَا وَ قَالَ كَعْبُ بْنُ الْأَشْرَفِ أُرِيدُ أَنْ يُؤْمِنَ بِكَ هَذَا الْحِمَارُ فَأَنْطَقَ اللَّهُ الْبِسَاطَ فَقَالَ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّكَ يَا مُحَمَّدُ عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ وَصِيُّكَ فَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ فَارْتَفَعَ الْبِسَاطُ وَ نَكَّسَ مَالِكاً وَ أَصْحَابَهُ ثُمَّ نَطَقَ سَوْطُ أَبِي لُبَابَةَ بِالنُّبُوَّةِ وَ الْإِمَامَةِ ثُمَّ انْجَذَبَ مِنْ يَدِهِ وَ جَذَبَ أَبَا لُبَابَةَ فَخَرَّ لِوَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ لَا أَرَاكَ أَجْذَبَكَ حَتَّى أَثْخَنَكَ ثُمَّ قَتَلَكَ أَوْ تُسْلِمَ فَأَسْلَمَ أَبُو لُبَابَةَ وَ جَاءَ كَعْبٌ يَرْكَبُ حِمَارَهُ فَشَبَ بِهِ الْحِمَارُ وَ صَرَعَهُ عَلَى رَأْسِهِ ثُمَّ قَالَ بِئْسَ الْعَبْدُ أَنْتَ شَاهَدْتَ آيَاتِ اللَّهِ وَ كَفَرْتَ بِهَا فَقَالَ النَّبِيُّ ع حِمَارُكَ خَيْرٌ مِنْكَ قَدْ أَبَى أَنْ تَرْكَبَهُ فَلَنْ تَرْكَبَهُ أَبَداً فَاشْتَرَاهُ مِنْهُ ثَابِتُ بْنُ قَيْس»(مناقب آل أبي طالب عليهم السلام(لابن شهرآشوب)، ج1، ص: 93،نشر علامه _قم)
یعنی: در تفسیر آیه «ان الذین کفروا سواء علیهم» آمده است که، مالک بن صیف خطاب به پیامبر گفت: می خواهم که معجزه کنی و فرش به نبوتت گواهی دهد! و ابو لباله بن عبد المنذر گفت: می خواهم که تازیانه گواهی دهد و کعب بن اشرف گفت: می خواهم که این الاغ به تو ایمان بیاورد!
پس خداوند فرش را به سخن آورد که گفت: «گواهی می دهم که هیچ معبود بر حقی جز الله نیست و شهادت میدهم که تو ای محمد بنده و رسول خدا هستی و گواهی می دهم که علی بن ابی طالب وصی توست! منکرین گفتند: این نیست مگر جادویی آشکار! پس مالک و یارانش شرمنده شدند . بعد از آن تازیانه به سخن آمد و به نبوت و امامت گواهی داد سپس تازیانه تکانی خورد و بر صورت ابو لبابه فرود آمد و سپس گفت : همچنان تازیانه خواهی خورد که یا بمیری و یا مسلمان شوی! پس ابو لبابه اسلام آورد.
کعب نیز سوار بر الاغش آمد؛ الاغ روی دو پا ایستاد و کعب را به زمین انداخت و سپس ضربه ای به سر کعب زد و گفت: تو چه بد بنده ای هستی! تو شاهد آیات خدا بودی، باز هم به آن کافر شدی؟ پس رسول خدا گفت : الاغت از تو بهتر است و از اینکه تو بر پشتش سوار شوی ابا ورزید و دیگر هیچگاه به تو سواری نخواهد داد! پس الاغ را ثابت بن قیس خرید!
در تفسیر منسوب به حسن عسکری این روایات به صورت طولانی تری آمده و در قسمتی از آن از قول الاغ اضافه شده است: « يَا عَبْدَ اللَّهِ بِئْسَ الْعَبْدُ أَنْتَ، شَاهَدْتَ آيَاتِ اللَّهِ وَ كَفَرْتَ بِهَا وَ أَنَا حِمَارٌ قَدْ أَكْرَمَنِيَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِتَوْحِيدِهِ- فَأَنَا أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ، ...وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، .... وَ أَشْهَدُ أَنَّ بِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ [وَلِيِّهِ وَ وَصِيِّ رَسُولِهِ]»(«التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام، ص: 96 – 97، مدرسة الإمام المهدي _قم» و «بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج17، ص: 305 – 306»)
یعنی: «ای بنده خدا، چه بد بنده ای هستی که آیات خدا را مشاهده کردی و باز هم به آن کافر شدی! و من که الاغ هستم، خداوند مرا با توحیدش اکرام بخشیده، پس گواهی می دهم که هیچ معبود برحقی جز الله نیست که یگانه است و شریکی ندارد، ... و شهادت میدهم که محمد بنده و رسول خداست ... و شهادت می دهم که علی بن ابی طالب ولی او و وصی رسول خداست!»
3.شهادت سگ به امامت:
مجلسی: «الفضائل لابن شاذان فض، كتاب الروضة بِالْإِسْنَادِ يَرْفَعُهُ إِلَى أَبِي هُرَيْرَةَ أَنَّهُ قَالَ: صَلَّيْنَا الْغَدَاةَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص- ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَيْنَا بِوَجْهِهِ الْكَرِيمِ وَ أَخَذَ مَعَنَا فِي الْحَدِيثِ فَأَتَاهُ رَجُلٌ مِنَ الْأَنْصَارِ وَ قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ كَلْبُ فُلَانٍ الذِّمِّيِّ خَرَقَ ثَوْبِي وَ خَدَشَ سَاقِي فَمُنِعْتُ مِنَ الصَّلَاةِ مَعَكَ فَلَمَّا كَانَ فِي الْيَوْمِ الثَّانِي أَتَاهُ رَجُلٌ آخَرُ مِنَ الصَّحَابَةِ وَ قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ كَلْبُ فُلَانٍ الذِّمِّيِّ خَرَقَ ثَوْبِي وَ خَدَشَ سَاقِي فَمَنَعَنِي مِنَ الصَّلَاةِ مَعَكَ فَقَالَ ص إِذَا كَانَ الْكَلْبُ عَقُوراً وَجَبَ قَتْلُهُ ثُمَّ قَامَ ص وَ قُمْنَا مَعَهُ حَتَّى أَتَى مَنْزِلَ الرَّجُلِ فَبَادَرَ أَنَسٌ فَدَقَّ الْبَابَ فَقَالَ مَنْ بِالْبَابِ فَقَالَ أَنَسٌ النَّبِيُّ ص بِبَابِكُمْ قَالَ فَأَقْبَلَ الرَّجُلُ مُبَادِراً فَفَتَحَ بَابَهُ وَ خَرَجَ إِلَى النَّبِيِّ ص وَ قَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا الَّذِي جَاءَ بِكَ إِلَيَّ وَ لَسْتُ عَلَى دِينِكَ أَلَّا كُنْتَ وَجَّهْتَ إِلَيَّ كُنْتُ أُجِيبُكَ قَالَ النَّبِيُّ ص لِحَاجَةٍ إِلَيْنَا أَخْرِجْ كَلْبَكَ فَإِنَّهُ عَقُورٌ وَ قَدْ وَجَبَ قَتْلُهُ فَقَدْ خَرَقَ ثِيَابَ فُلَانٍ وَ خَدَشَ سَاقَهُ وَ كَذَا فَعَلَ الْيَوْمَ بِفُلَانٍ فَبَادَرَ الرَّجُلُ إِلَى كَلْبِهِ وَ طَرَحَ فِي عُنُقِهِ حَبْلًا وَ جَرَّهُ إِلَيْهِ وَ أَوْقَفَهُ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ ص فَلَمَّا نَظَرَ الْكَلْبُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ بِلِسَانٍ فَصِيحٍ بِإِذْنِ اللَّهِ تَعَالَى السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا الَّذِي جَاءَ بِكَ وَ لِمَ تُرِيدُ قَتْلِي قَالَ خَرَقْتَ ثِيَابَ فُلَانٍ وَ فُلَانٍ وَ خَدَشْتَ سَاقَيْهِمَا قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ الْقَوْمَ الَّذِينَ ذَكَرْتَهُمْ مُنَافِقُونَ نَوَاصِبُ يُبْغِضُونَ ابْنَ عَمِّكَ عَلِيَ بْنَ أَبِي طَالِبٍ- وَ لَوْ لَا أَنَّهُمْ كَذَلِكَ مَا تَعَرَّضْتُ لَهُمْ وَ لَكِنَّهُمْ جَازُوا يَرْفِضُونَ عَلِيّاً وَ يَسُبُّونَهُ فَأَخَذَتْنِي الْحَمِيَّةُ الْأَبِيَّةُ وَ النَّخْوَةُ الْعَرَبِيَّةُ فَفَعَلْتُ بِهِمْ قَالَ فَلَمَّا سَمِعَ النَّبِيُّ ص ذَلِكَ مِنَ الْكَلْبِ أَمَرَ صَاحِبَهُ بِالالْتِفَاتِ إِلَيْهِ وَ أَوْصَاهُ بِهِ ثُمَّ قَامَ لِيَخْرُجَ وَ إِذَا صَاحِبُ الْكَلْبِ الذِّمِّيُّ قَدْ قَامَ عَلَى قَدَمَيْهِ وَ قَالَ أَ تَخْرُجُ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ قَدْ شَهِدَ كَلْبِي بِأَنَّكَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَّ ابْنَ عَمِّكَ عَلِيّاً وَلِيُّ اللَّهِ ثُمَّ أَسْلَمَ وَ أَسْلَمَ جَمِيعُ مَنْ كَانَ فِي دَارِهِ»(بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج41، ص: 247 – 248 )
یعنی: «فضل بن شاذان در کتاب "الروضه" با اسنادی که به ابو هریره می رسد نقل می کند که گفت: «ما با پیامبر صلی الله علیه وسلم نماز می خواندیم پس از اتمام نماز به سوی ما روی گرداندند و با ما هم صحبت شدند تا اینکه مردی از انصار وارد شد و گفت: ای رسول خدا سگ فلانی مرا گاز گرفت و لباسم را پاره کرد و مانع شد که با شما نماز بخوانم روز دوم نیز یکی از صحابه آمد و چنین شکایتی را در مقابل پیامبر کرد.
پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند اگر سگ عقور باشد قتلش واجب است سپس بلند شدند و ما هم با ایشان بلند شدیم و به سوی منزل صاحب سگ رفتیم، انس در زد صاحب خانه پرسید :کیست؟ انس جواب داد: پیامبر خدا پشت در شماست، مرد در را باز کرده و می گوید پدر و مادرم فدایت ای رسول خدا چه چیزی باعث شد که شما به درخانه من بیایید ؟ در حالی که من بر دین شما نیستم! پیامبر فرمودند بخاطر حاجتی آمدیم؛ سگ تو لباس دو نفر را دریده و آنها را گاز گرفته است مرد می رود و طنابی در گردن سگ زده و نزد رسول خدا می آورد وقتی پیامبر به سگ نگاه می کند سگ به اذان خدا به زبان می آید و می گوید: السلام علیک ای رسول خدا چرا اینجا آمده ای برای چه قصد قتل مرا داری؟؟پیامبر در جواب سگ می گوید به دلیل اینکه لباس دونفر را دریدی و به آنها صدمه وارد کردی سگ جواب می دهد ای رسول خدا آن قومی که ذکر کردی منافق هستند ناصبی هستند بغض علی را دارند اگر آنها ناصبی نبودند من هرگز به آنها تعرض نمی کردم چون آنها با علی بد بودند و او را دشنام می دادند من هم این کار را با ایشان کردم وقتی پیامبر این را شنید به صاحب سگ وصیت کرد از سگ مراقبت کامل را به جا بیاورد و خواستند که برگردند صاحب سگ به دست وپای پیامبر می افتد که ای رسول خدا از خانه من میروی درحالی که سگ من به نبوتت و خلافت علی پسر عمویت شهادت داده است سپس اسلام می آورد وهمه اهل خانه نیز مسلمان می شوند.»
التماس دعا
- 5571 بازدید
-
- نسخه چاپی
