اسلام تکس بانک مقالات اسلامی و پاسخ به شبهات
در مقالۀ قبل روایاتی از کتب شیعه نقل شد که در آنها از زبان بی زبانانی چون درخت و عصا و جمجمۀ انو شیروان گواهی به امامت ائمه نقل شده بود، اکنون وقت آن است که حیوانات نیز به این امامت کذایی گواهی دهند!
۱٫گواهی نهنگ !
ابن شهر آشوب نقل می کند:« وَ فِی حَدِیثِ أَبِی حَمْزَهَ الثُّمَالِیِ أَنَّهُ دَخَلَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ عَلَى زَیْنِ الْعَابِدِینَ وَ قَالَ یَا ابْنَ الْحُسَیْنِ ع أَنْتَ الَّذِی تَقُولُ إِنَّ یُونُسَ بْنَ مَتَّى إِنَّمَا لَقِیَ مِنَ الْحُوتِ مَا لَقِیَ لِأَنَّهُ عُرِضَتْ عَلَیْهِ وَلَایَهُ جَدِّی فَتَوَقَّفَ عِنْدَهَا قَالَ بَلَى ثَکِلَتْکَ أُمُّکَ قَالَ فَأَرِنِی آیَهَ ذَلِکَ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ فَأَمَرَ بِشَدِّ عَیْنَیْهِ بِعِصَابَهٍ وَ عَیْنَیَّ بِعِصَابَهٍ ثُمَّ أَمَرَ بَعْدَ سَاعَهٍ بِفَتْحِ أَعْیُنِنَا فَإِذَا نَحْنُ عَلَى شَاطِئِ الْبَحْرِ تَضْرِبُ أَمْوَاجُهُ فَقَالَ ابْنُ عُمَرَ یَا سَیِّدِی دَمِی فِی رَقَبَتِکَ اللَّهَ اللَّهَ فِی نَفْسِی فَقَالَ هِیهِ وَ أَرِیهِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ثُمَّ قَالَ یَا أَیَّتُهَا الْحُوتُ قَالَ فَأَطْلَعَ الْحُوتُ رَأْسَهُ مِنَ الْبَحْرِ مِثْلَ الْجَبَلِ الْعَظِیمِ وَ هُوَ یَقُولُ لَبَّیْکَ لَبَّیْکَ یَا وَلِیَّ اللَّهِ فَقَالَ مَنْ أَنْتَ قَالَ أَنَا حُوتُ یُونُسَ یَا سَیِّدِی قَالَ أَنْبِئْنَا بِالْخَبَرِقَالَ یَا سَیِّدِی إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَمْ یَبْعَثْ نَبِیّاً مِنْ آدَمَ إِلَى أَنْ صَارَ جَدُّکَ مُحَمَّدٌ إِلَّا وَ قَدْ عَرَضَ عَلَیْهِ وَلَایَتَکُمْ أَهْلَ الْبَیْتِ فَمَنْ قَبِلَهَا مِنَ الْأَنْبِیَاءِ سَلِمَ وَ تَخَلَّصَ وَ مَنْ تَوَقَّفَ عَنْهَا وَ تَتَعْتَعَ فِی حَمْلِهَا لَقِیَ مَا لَقِیَ آدَمُ مِنَ الْمَعْصِیَهِ وَ مَا لَقِیَ نُوحٌ مِنَ الْغَرَقِ وَ مَا لَقِیَ إِبْرَاهِیمُ مِنَ النَّارِ وَ مَا لَقِیَ یُوسُفُ مِنَ الْجُبِّ وَ مَا لَقِیَ أَیُّوبُ مِنَ الْبَلَاءِ وَ مَا لَقِیَ دَاوُدُ مِنَ الْخَطِیئَهِ إِلَى أَنْ بَعَثَ اللَّهُ یُونُسَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِ أَنْ یَا یُونُسُ تَوَلَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیّاً وَ الْأَئِمَّهَ الرَّاشِدِینَ مِنْ صُلْبِهِ فِی کَلَامٍ لَهُ قَالَ فَکَیْفَ أَتَوَلَّى مَنْ لَمْ أَرَهُ وَ لَمْ أَعْرِفْهُ وَ ذَهَبَ مُغْتَاظًا فَأَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَیَّ أَنِ الْتَقِمْ یُونُسَ وَ لَا تُوهِنْ لَهُ عَظْماً فَمَکَثَ فِی بَطْنِی أَرْبَعِینَ صَبَاحاً یَطُوفُ مَعِی الْبِحَارَ فِی ظُلُمَاتٍ مِئَاتٍ یُنَادِی أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ قَدْ قَبِلْتُ وَلَایَهَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ الْأَئِمَّهِ الرَّاشِدِینَ مِنْ وُلْدِهِ فَلَمَّا آمَنَ بِوَلَایَتِکُمْ أَمَرَنِی رَبِّی فَقَذَفْتُهُ عَلَى سَاحِلِ الْبَحْرِ فَقَالَ زَیْنُ الْعَابِدِینَ ارْجِعْ أَیُّهَا الْحُوتُ إِلَى وَکْرِکَ وَ اسْتَوَى الْمَاء»
( مناقب آل أبی طالب علیهم السلام(لابن شهرآشوب)، ج4، ص: ۱۳۹ – 140، نشر علامه _قم،ط۱)
یعنی: «ابو جعفر ثمالى نقل مىکند که عبد اللَّه بن عمر بر زین العابدین وارد شد و گفت: ای فرزند حسین. آیا تو هستی که می گویی یونس بن متی به سبب قبول نکردن ولایت جدت دچار آن بلا گشت و نهنگ او را بلعید؟ فرمودند: بله. مادرت به عزایت بنشیند! ابن عمر به ایشان گفت: اگر راست می گویی این مسأله را به من ثابت کن.
در این هنگام زین العابدین دستور دادند چشمان من (راوی قصه) و ابن عمر را با پارچه ای بستند. پس از مدتی پارچه را باز کردند. ما ناگهان خود را در کنار ساحل عظیمی یافتیم. ابن عمر خطاب به امام گفت: ای آقای من. خون من در گردن شما خواهد بود. شما را سوگند می دهم به من آسیبی نرسانید.حضرت فرمود: آرام بگیر و اگر راست مىگویى نترس.سپس فریاد زد: اى نهنگ یونس، ناگهان نهنگى سر خود را مانند کوهى عظیم از آب بیرون آورد، در حالى که مىگفت: لبیک لبیک اى ولىّ خدا، حضرت فرمود: تو کیستى؟او گفت: اى مولاى من، من نهنگ یونس (ع) هستم، حضرت فرمود: ما را از اخبار خود مطّلع کن، نهنگ گفت:
اى مولاى من، خداوند تبارک و تعالى هیچ پیامبرى (از آدم تا خاتم) را مبعوث نفرمود، جز اینکه ولایت شما را بر او عرضه کرد، پس هر کس که آن را مىپذیرفت در سلم و خلاصى واقع مىشد و هر کس در پذیرش آن توقّف و درنگ مىنمود به بلیّه و آزمایشى مبتلا مىشد، مانند خطیئه آدم، غرق نوح، در آتش افتادن ابراهیم، در چاه افتادن یوسف و مبتلا شدن ایّوب به بلایا، خطیئه داود و … تا آنکه نوبت به یونس رسید و خداوند به او وحى کرد: اى یونس ولایت امیر المؤمنین على و ائمه راشدین از نسل او را بپذیر و او را دوست بدار، یونس گفت: چگونه ولایت کسى را که او را نمىشناسم و ندیدهام بپذیرم و با حالت غضب به راه افتاد، آنگاه خداوند تعالى به من وحى نمود تا یونس را ببلعم، و او چهل روز در شکم من هفت دریا را سیر مىکرد و از میان ظلمات سهگانه (دریا، شب، شکم ماهى) ندا مىکرد: (هیچ معبودى جز تو نیست، منزّهى تو، من از ستمکاران هستم) و سپس ولایت شما را پذیرفت، وقتى به ولایت جدّ شما و ولایت اولاد او ایمان آورد، پروردگارم به من فرمان داد او را در ساحل دریا بیاندازم. آنگاه حضرت زین العابدین (ع) فرمود: اى ماهى، به خانه خود بازگرد و بعد از رفتن او آب آرام گرفت.»
۲٫شهادت فرش و تازیانه و الاغ به امامت:
ابن شهر آشوب: «وَ فِیهِ فِی تَفْسِیرِ قَوْلِهِ تَعَالَى إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَواءٌ عَلَیْهِمْ أَنَّهُ قَالَ مَالِکُ بْنُ الصَّیْفِ أُرِیدُ أَنْ یَشْهَدَ بِسَاطِی بِنُبُوَّتِکَ وَ قَالَ أَبُو لُبَابَهَ بْنُ عَبْدِ الْمُنْذِرِ أُرِیدُ أَنْ یَشْهَدَ سَوْطِی بِهَا وَ قَالَ کَعْبُ بْنُ الْأَشْرَفِ أُرِیدُ أَنْ یُؤْمِنَ بِکَ هَذَا الْحِمَارُ فَأَنْطَقَ اللَّهُ الْبِسَاطَ فَقَالَ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ یَا مُحَمَّدُ عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ وَصِیُّکَ فَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِینٌ فَارْتَفَعَ الْبِسَاطُ وَ نَکَّسَ مَالِکاً وَ أَصْحَابَهُ ثُمَّ نَطَقَ سَوْطُ أَبِی لُبَابَهَ بِالنُّبُوَّهِ وَ الْإِمَامَهِ ثُمَّ انْجَذَبَ مِنْ یَدِهِ وَ جَذَبَ أَبَا لُبَابَهَ فَخَرَّ لِوَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ لَا أَرَاکَ أَجْذَبَکَ حَتَّى أَثْخَنَکَ ثُمَّ قَتَلَکَ أَوْ تُسْلِمَ فَأَسْلَمَ أَبُو لُبَابَهَ وَ جَاءَ کَعْبٌ یَرْکَبُ حِمَارَهُ فَشَبَ بِهِ الْحِمَارُ وَ صَرَعَهُ عَلَى رَأْسِهِ ثُمَّ قَالَ بِئْسَ الْعَبْدُ أَنْتَ شَاهَدْتَ آیَاتِ اللَّهِ وَ کَفَرْتَ بِهَا فَقَالَ النَّبِیُّ ع حِمَارُکَ خَیْرٌ مِنْکَ قَدْ أَبَى أَنْ تَرْکَبَهُ فَلَنْ تَرْکَبَهُ أَبَداً فَاشْتَرَاهُ مِنْهُ ثَابِتُ بْنُ قَیْس»(مناقب آل أبی طالب علیهم السلام(لابن شهرآشوب)، ج1، ص: ۹۳،نشر علامه _قم)
یعنی: در تفسیر آیه «ان الذین کفروا سواء علیهم» آمده است که، مالک بن صیف خطاب به پیامبر گفت: می خواهم که معجزه کنی و فرش به نبوتت گواهی دهد! و ابو لباله بن عبد المنذر گفت: می خواهم که تازیانه گواهی دهد و کعب بن اشرف گفت: می خواهم که این الاغ به تو ایمان بیاورد!
پس خداوند فرش را به سخن آورد که گفت: «گواهی می دهم که هیچ معبود بر حقی جز الله نیست و شهادت میدهم که تو ای محمد بنده و رسول خدا هستی و گواهی می دهم که علی بن ابی طالب وصی توست! منکرین گفتند: این نیست مگر جادویی آشکار! پس مالک و یارانش شرمنده شدند . بعد از آن تازیانه به سخن آمد و به نبوت و امامت گواهی داد سپس تازیانه تکانی خورد و بر صورت ابو لبابه فرود آمد و سپس گفت : همچنان تازیانه خواهی خورد که یا بمیری و یا مسلمان شوی! پس ابو لبابه اسلام آورد.
کعب نیز سوار بر الاغش آمد؛ الاغ روی دو پا ایستاد و کعب را به زمین انداخت و سپس ضربه ای به سر کعب زد و گفت: تو چه بد بنده ای هستی! تو شاهد آیات خدا بودی، باز هم به آن کافر شدی؟ پس رسول خدا گفت : الاغت از تو بهتر است و از اینکه تو بر پشتش سوار شوی ابا ورزید و دیگر هیچگاه به تو سواری نخواهد داد! پس الاغ را ثابت بن قیس خرید!
در تفسیر منسوب به حسن عسکری این روایات به صورت طولانی تری آمده و در قسمتی از آن از قول الاغ اضافه شده است: « یَا عَبْدَ اللَّهِ بِئْسَ الْعَبْدُ أَنْتَ، شَاهَدْتَ آیَاتِ اللَّهِ وَ کَفَرْتَ بِهَا وَ أَنَا حِمَارٌ قَدْ أَکْرَمَنِیَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِتَوْحِیدِهِ- فَأَنَا أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ، …وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، …. وَ أَشْهَدُ أَنَّ بِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ [وَلِیِّهِ وَ وَصِیِّ رَسُولِهِ]»(«التفسیر المنسوب إلى الإمام الحسن العسکری علیه السلام، ص: ۹۶ – 97، مدرسه الإمام المهدی _قم» و «بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج17، ص: ۳۰۵ – 306»)
یعنی: «ای بنده خدا، چه بد بنده ای هستی که آیات خدا را مشاهده کردی و باز هم به آن کافر شدی! و من که الاغ هستم، خداوند مرا با توحیدش اکرام بخشیده، پس گواهی می دهم که هیچ معبود برحقی جز الله نیست که یگانه است و شریکی ندارد، … و شهادت میدهم که محمد بنده و رسول خداست … و شهادت می دهم که علی بن ابی طالب ولی او و وصی رسول خداست!»
۳٫شهادت سگ به امامت:
مجلسی: «الفضائل لابن شاذان فض، کتاب الروضه بِالْإِسْنَادِ یَرْفَعُهُ إِلَى أَبِی هُرَیْرَهَ أَنَّهُ قَالَ: صَلَّیْنَا الْغَدَاهَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص- ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَیْنَا بِوَجْهِهِ الْکَرِیمِ وَ أَخَذَ مَعَنَا فِی الْحَدِیثِ فَأَتَاهُ رَجُلٌ مِنَ الْأَنْصَارِ وَ قَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ کَلْبُ فُلَانٍ الذِّمِّیِّ خَرَقَ ثَوْبِی وَ خَدَشَ سَاقِی فَمُنِعْتُ مِنَ الصَّلَاهِ مَعَکَ فَلَمَّا کَانَ فِی الْیَوْمِ الثَّانِی أَتَاهُ رَجُلٌ آخَرُ مِنَ الصَّحَابَهِ وَ قَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ کَلْبُ فُلَانٍ الذِّمِّیِّ خَرَقَ ثَوْبِی وَ خَدَشَ سَاقِی فَمَنَعَنِی مِنَ الصَّلَاهِ مَعَکَ فَقَالَ ص إِذَا کَانَ الْکَلْبُ عَقُوراً وَجَبَ قَتْلُهُ ثُمَّ قَامَ ص وَ قُمْنَا مَعَهُ حَتَّى أَتَى مَنْزِلَ الرَّجُلِ فَبَادَرَ أَنَسٌ فَدَقَّ الْبَابَ فَقَالَ مَنْ بِالْبَابِ فَقَالَ أَنَسٌ النَّبِیُّ ص بِبَابِکُمْ قَالَ فَأَقْبَلَ الرَّجُلُ مُبَادِراً فَفَتَحَ بَابَهُ وَ خَرَجَ إِلَى النَّبِیِّ ص وَ قَالَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا الَّذِی جَاءَ بِکَ إِلَیَّ وَ لَسْتُ عَلَى دِینِکَ أَلَّا کُنْتَ وَجَّهْتَ إِلَیَّ کُنْتُ أُجِیبُکَ قَالَ النَّبِیُّ ص لِحَاجَهٍ إِلَیْنَا أَخْرِجْ کَلْبَکَ فَإِنَّهُ عَقُورٌ وَ قَدْ وَجَبَ قَتْلُهُ فَقَدْ خَرَقَ ثِیَابَ فُلَانٍ وَ خَدَشَ سَاقَهُ وَ کَذَا فَعَلَ الْیَوْمَ بِفُلَانٍ فَبَادَرَ الرَّجُلُ إِلَى کَلْبِهِ وَ طَرَحَ فِی عُنُقِهِ حَبْلًا وَ جَرَّهُ إِلَیْهِ وَ أَوْقَفَهُ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ ص فَلَمَّا نَظَرَ الْکَلْبُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ بِلِسَانٍ فَصِیحٍ بِإِذْنِ اللَّهِ تَعَالَى السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا الَّذِی جَاءَ بِکَ وَ لِمَ تُرِیدُ قَتْلِی قَالَ خَرَقْتَ ثِیَابَ فُلَانٍ وَ فُلَانٍ وَ خَدَشْتَ سَاقَیْهِمَا قَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ الْقَوْمَ الَّذِینَ ذَکَرْتَهُمْ مُنَافِقُونَ نَوَاصِبُ یُبْغِضُونَ ابْنَ عَمِّکَ عَلِیَ بْنَ أَبِی طَالِبٍ- وَ لَوْ لَا أَنَّهُمْ کَذَلِکَ مَا تَعَرَّضْتُ لَهُمْ وَ لَکِنَّهُمْ جَازُوا یَرْفِضُونَ عَلِیّاً وَ یَسُبُّونَهُ فَأَخَذَتْنِی الْحَمِیَّهُ الْأَبِیَّهُ وَ النَّخْوَهُ الْعَرَبِیَّهُ فَفَعَلْتُ بِهِمْ قَالَ فَلَمَّا سَمِعَ النَّبِیُّ ص ذَلِکَ مِنَ الْکَلْبِ أَمَرَ صَاحِبَهُ بِالالْتِفَاتِ إِلَیْهِ وَ أَوْصَاهُ بِهِ ثُمَّ قَامَ لِیَخْرُجَ وَ إِذَا صَاحِبُ الْکَلْبِ الذِّمِّیُّ قَدْ قَامَ عَلَى قَدَمَیْهِ وَ قَالَ أَ تَخْرُجُ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ قَدْ شَهِدَ کَلْبِی بِأَنَّکَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَّ ابْنَ عَمِّکَ عَلِیّاً وَلِیُّ اللَّهِ ثُمَّ أَسْلَمَ وَ أَسْلَمَ جَمِیعُ مَنْ کَانَ فِی دَارِهِ»(بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج41، ص: ۲۴۷ – 248 )
یعنی: «فضل بن شاذان در کتاب "الروضه" با اسنادی که به ابو هریره می رسد نقل می کند که گفت: «ما با پیامبر صلی الله علیه وسلم نماز می خواندیم پس از اتمام نماز به سوی ما روی گرداندند و با ما هم صحبت شدند تا اینکه مردی از انصار وارد شد و گفت: ای رسول خدا سگ فلانی مرا گاز گرفت و لباسم را پاره کرد و مانع شد که با شما نماز بخوانم روز دوم نیز یکی از صحابه آمد و چنین شکایتی را در مقابل پیامبر کرد.
پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند اگر سگ عقور باشد قتلش واجب است سپس بلند شدند و ما هم با ایشان بلند شدیم و به سوی منزل صاحب سگ رفتیم، انس در زد صاحب خانه پرسید :کیست؟ انس جواب داد: پیامبر خدا پشت در شماست، مرد در را باز کرده و می گوید پدر و مادرم فدایت ای رسول خدا چه چیزی باعث شد که شما به درخانه من بیایید ؟ در حالی که من بر دین شما نیستم! پیامبر فرمودند بخاطر حاجتی آمدیم؛ سگ تو لباس دو نفر را دریده و آنها را گاز گرفته است مرد می رود و طنابی در گردن سگ زده و نزد رسول خدا می آورد وقتی پیامبر به سگ نگاه می کند سگ به اذان خدا به زبان می آید و می گوید: السلام علیک ای رسول خدا چرا اینجا آمده ای برای چه قصد قتل مرا داری؟؟پیامبر در جواب سگ می گوید به دلیل اینکه لباس دونفر را دریدی و به آنها صدمه وارد کردی سگ جواب می دهد ای رسول خدا آن قومی که ذکر کردی منافق هستند ناصبی هستند بغض علی را دارند اگر آنها ناصبی نبودند من هرگز به آنها تعرض نمی کردم چون آنها با علی بد بودند و او را دشنام می دادند من هم این کار را با ایشان کردم وقتی پیامبر این را شنید به صاحب سگ وصیت کرد از سگ مراقبت کامل را به جا بیاورد و خواستند که برگردند صاحب سگ به دست وپای پیامبر می افتد که ای رسول خدا از خانه من میروی درحالی که سگ من به نبوتت و خلافت علی پسر عمویت شهادت داده است سپس اسلام می آورد وهمه اهل خانه نیز مسلمان می شوند.»
التماس دعا
