آیا امام علی علیه السلام ، معتقد به امامت خویش بودند؟

شبهه رافضی:
یکی از شبهاتی که وهابی‌ها دائم آن را بر زبان می‌آوردند ، این است که امام علی علیه السلام خودش را امام نمی‌دانسته است، چرا شما شیعیان ، کاسه‌های داغ‌تر از آش شده‌اید و ادعای امامت آن حضرت را می‌کنید ؟
در جواب ما به اختصار به چند روایت از کتاب‌های اهل سنت و از نهج البلاغه ، بسنده می‌کنیم .
بخارى و مسلم در کتاب صحیح خود ضمن بیان داستان اعتراض صدیقه طاهره ( علیها السلام ) به ابوبکر در قضیه فدک و ممانعت وى در ارجاع آن و غضب فاطمه زهرا (علیها السلام) از ابوبکر و سخن نگفتن حضرت با وى تا آخر لحظه عمر نوشته اند :
على (علیه السلام) پس از شهادت حضرت زهرا (علیها السلام) به ابوبکر گفت :
"تو در حق من استبداد کردى و به خاطر جایگاه من با رسول اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم) خلافت حق مسلم من بود " که قطرات اشک ابوبکر با شنیدن این سخن على (علیه السلام)سرازیر گشت
وَلَکِنَّکَ اسْتَبْدَدْتَ عَلَیْنَا بِالْأَمْرِ وَکُنَّا نَرَى لِقَرَابَتِنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ نَصِیبًا حَتَّى فَاضَتْ عَیْنَا أَبِی بَکْرٍ
صحیح البخارى ، ج ۵ ، ص۸۲ ، کتاب المغازی ، باب غزوه خیبر.
صحیح مسلم ، ج ۵ ، ص ۱۵۴ ، کتاب الجهاد ، باب قول النبی (ص) لانورّث ما ترکناه صدقه .
سؤال ما از دوستان اهل سنت این است که اگر امام علی علیه السلام خودش را امام نمی دانست ، چرا در موارد متعدد، به آیات قرآن و احادیث فراوانی که از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم در حق آن حضرت رسیده بود ، احتجاج می‌کردند ؟
عبد الرحمن بن أبی لیلی می‌گوید :
علی ( علیه السلام ) را در میدان شهر دیدم که از مردم درخواست و تقاضا می‌کرد تا هر کسی در غدیر خم از رسول خدا ( صلی الله علیه وآله وسلم ) این حدیث را شنیده است ، گواهی دهد ، و می فرمود : شما را به خدا قسم اگر در غدیر خم شنیده‌اید که رسول خدا ( صلی الله علیه وآله وسلم ) فرمود : " هر کس من مولا و رهبر او هستم ، علی پس از من رهبر او است " بپا خیزد و شهادت دهد .
عبد الرحمن می‌گوید : دوازده نفر از آنان که در بدر حضور داشتند ، حرکت کردند و گفتند : ما شهادت می‌دهیم که در روز غدیر پیامبر خدا ( صلی الله علیه وآله وسلم ) فرمود : ای مردم ! آیا من بر جان شما مؤمنان ولایت ندارم و همسرانم مادران شما نیستند ؟ گفتیم : آری ، این چنین است ای رسول خدا . آن حضرت فرمود : پس هر کس که من مولای او هستم ، علی نیز مولای او است . خدوندا ! دوست بدار آن که او را دوست بدارد و دشمن بدار آن که او را دشمن بدارد .
راوی می‌گوید : سه نفر از حاضران در غدیر خم در مجلس علی ( علیه السلام ) حاضر به شهادت نشدند ، علی علیه السلام در حق آنان نفرین کرد که هر سه نفر به نفرین آن حضرت گرفتار شدند .
مسند احمد بن حنبل ، ج ۱ ، ص ۱۱۹ ، ط المیمنیه بمصر و ج ۲ ، ص۱۹۹ ، ح ۹۶۱ بسند صحیح

پاسخ اهل سنت :
علاوه بر احادیث بالا شیعه یک لیست طولانی از گفته های منسوب به حضرت علی را از نهج البلاغه ذکر کرده که متن آن ارزش بحث را ندارد زیرا نهج البلاغه در نزد اهل سنت کتابی منسوب به علی رضی الله عنه است و از سخنان ایشان نیست ,اگر میبود علمای اهل سنت آن را در مدارس تدریس میکردند و بر آن شرح ها مینوشتند.
پس نه نهج البلاغه پیش ما ارزش دارد نه شرحی که ابن ابی الحدید شیعی بر آن نوشته و نه کتب دیگر شیعه
اما آنجه که از بخاری مسلم آورده ….. متن کامل حدیث این است :
عَنْ عَائِشَهَ أَنَّ فَاطِمَهَ – عَلَیْهَا السَّلاَمُ – بِنْتَ النَّبِىِّ – صلى الله علیه وسلم – أَرْسَلَتْ إِلَى أَبِى بَکْرٍ تَسْأَلُهُ مِیرَاثَهَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَیْهِ بِالْمَدِینَهِ وَفَدَکَ ، وَمَا بَقِىَ مِنْ خُمُسِ خَیْبَرَ ، فَقَالَ أَبُو بَکْرٍ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – قَالَ « لاَ نُورَثُ ، مَا تَرَکْنَا صَدَقَهٌ ، إِنَّمَا یَأْکُلُ آلُ مُحَمَّدٍ – صلى الله علیه وسلم – فِى هَذَا الْمَالِ » . وَإِنِّى وَاللَّهِ لاَ أُغَیِّرُ شَیْئًا مِنْ صَدَقَهِ رَسُولِ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – عَنْ حَالِهَا الَّتِى کَانَ عَلَیْهَا فِى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – وَلأَعْمَلَنَّ فِیهَا بِمَا عَمِلَ بِهِ رَسُولُ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – فَأَبَى أَبُو بَکْرٍ أَنْ یَدْفَعَ إِلَى فَاطِمَهَ مِنْهَا شَیْئًا فَوَجَدَتْ فَاطِمَهُ عَلَى أَبِى بَکْرٍ فِى ذَلِکَ فَهَجَرَتْهُ ، فَلَمْ تُکَلِّمْهُ حَتَّى تُوُفِّیَتْ ، وَعَاشَتْ بَعْدَ النَّبِىِّ – صلى الله علیه وسلم – سِتَّهَ أَشْهُرٍ ، فَلَمَّا تُوُفِّیَتْ ، دَفَنَهَا زَوْجُهَا عَلِىٌّ لَیْلاً ، وَلَمْ یُؤْذِنْ بِهَا أَبَا بَکْرٍ وَصَلَّى عَلَیْهَا ، وَکَانَ لِعَلِىٍّ مِنَ النَّاسِ وَجْهٌ حَیَاهَ فَاطِمَهَ ، فَلَمَّا تُوُفِّیَتِ اسْتَنْکَرَ عَلِىٌّ وُجُوهَ النَّاسِ ، فَالْتَمَسَ مُصَالَحَهَ أَبِى بَکْرٍ وَمُبَایَعَتَهُ ، وَلَمْ یَکُنْ یُبَایِعُ تِلْکَ الأَشْهُرَ ، فَأَرْسَلَ إِلَى أَبِى بَکْرٍ أَنِ ائْتِنَا ، وَلاَ یَأْتِنَا أَحَدٌ مَعَکَ ، کَرَاهِیَهً لِمَحْضَرِ عُمَرَ . فَقَالَ عُمَرُ لاَ وَاللَّهِ لاَ تَدْخُلُ عَلَیْهِمْ وَحْدَکَ . فَقَالَ أَبُو بَکْرٍ وَمَا عَسَیْتَهُمْ أَنْ یَفْعَلُوا بِى ، وَاللَّهِ لآتِیَنَّهُمْ . فَدَخَلَ عَلَیْهِمْ أَبُو بَکْرٍ ، فَتَشَهَّدَ عَلِىٌّ فَقَالَ إِنَّا قَدْ عَرَفْنَا فَضْلَکَ ، وَمَا أَعْطَاکَ ، اللَّهُ وَلَمْ نَنْفَسْ عَلَیْکَ خَیْرًا سَاقَهُ اللَّهُ إِلَیْکَ ، وَلَکِنَّکَ اسْتَبْدَدْتَ عَلَیْنَا بِالأَمْرِ ، وَکُنَّا نَرَى لِقَرَابَتِنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – نَصِیبًا . حَتَّى فَاضَتْ عَیْنَا أَبِى بَکْرٍ ، فَلَمَّا تَکَلَّمَ أَبُو بَکْرٍ قَالَ وَالَّذِى نَفْسِى بِیَدِهِ لَقَرَابَهُ رَسُولِ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – أَحَبُّ إِلَىَّ أَنْ أَصِلَ مِنْ قَرَابَتِى ، وَأَمَّا الَّذِى شَجَرَ بَیْنِى وَبَیْنَکُمْ مِنْ هَذِهِ الأَمْوَالِ ، فَلَمْ آلُ فِیهَا عَنِ الْخَیْرِ ، وَلَمْ أَتْرُکْ أَمْرًا رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ – صلى الله علیه وسلم – یَصْنَعُهُ فِیهَا إِلاَّ صَنَعْتُهُ . فَقَالَ عَلِىٌّ لأَبِى بَکْرٍ مَوْعِدُکَ الْعَشِیَّهُ لِلْبَیْعَهِ . فَلَمَّا صَلَّى أَبُو بَکْرٍ الظُّهْرَ رَقِىَ عَلَى الْمِنْبَرِ ، فَتَشَهَّدَ وَذَکَرَ شَأْنَ عَلِىٍّ ، وَتَخَلُّفَهُ عَنِ الْبَیْعَهِ ، وَعُذْرَهُ بِالَّذِى اعْتَذَرَ إِلَیْهِ ، ثُمَّ اسْتَغْفَرَ ، وَتَشَهَّدَ عَلِىٌّ فَعَظَّمَ حَقَّ أَبِى بَکْرٍ ، وَحَدَّثَ أَنَّهُ لَمْ یَحْمِلْهُ عَلَى الَّذِى صَنَعَ نَفَاسَهً عَلَى أَبِى بَکْرٍ ، وَلاَ إِنْکَارًا لِلَّذِى فَضَّلَهُ اللَّهُ بِهِ ، وَلَکِنَّا نَرَى لَنَا فِى هَذَا الأَمْرِ نَصِیبًا ، فَاسْتَبَدَّ عَلَیْنَا ، فَوَجَدْنَا فِى أَنْفُسِنَا ، فَسُرَّ بِذَلِکَ الْمُسْلِمُونَ وَقَالُوا أَصَبْتَ . وَکَانَ الْمُسْلِمُونَ إِلَى عَلِىٍّ قَرِیبًا ، حِینَ رَاجَعَ الأَمْرَ الْمَعْرُوفَ
عایشه میگوید: فاطمه؛ دختر پیامبر صلی الله علیه وسلم؛ قاصدی به ابوبکر فرستاد و از حق خود در فدک و خمس خیبر پرسید ، ابوبکر گفت: «رسول الله فرمود ما گروه انبیاء ، از خود ارثی بجای نمیگزارم و چیزی از ما مانده باشد صدقه محسوب میشود »
و آل محمد از این مال خواهند خورد به همان صورتی که در زمان رسول الله به آنها داده میشود و من ( ابوبکر ) قسم به الله که در روش رسول الله تغییری نمیدهم و به روش او عمل میکنم ( پس نگران نباشید )
و ابوبکر حاضر نشد فدک را به فاطمه بدهد و فاطمه از این حرکت ابوبکر ناراحت شد و از او قهر کرد و تا زنده بود با او حرف نزد، و فاطمه، بعد از رحلت نبی صلی الله علیه وسلم ، فقط شش ماه زنده بود. وقتی وفات کرد، علی به ابوبکر خبر نداد و فاطمه را شبانه دفن کرد و بر او نماز خواند.
و علی در چشم مردم،بخاطر اینکه شوهر فاطمه بود احترام خاصی و وجاهتی داشت، دختر پیامبر که وفات کرد، او دیگر آن مقام را نداشت و پس بدنبال این شد که با ابوبکر مصالحه و بیعت کند و علی در این ۶ ماه با ابوبکر بیعت نکرده بود.
پس برای ابوبکر پیغام داد که پیش ما بیا و با تو کسی نیاید ؛ آمدن عمر را دوست نمیداشت ؛ عمر گفت: نه والله ای ابوبکر تنها پیششان نمیری!
ابوبکر فرمود: من با اونها کاری نکردم که من بدی برسانند، والله که نزدشان میروم .
پس ابوبکر وارد خانه آنها شد و علی رشته سخن را بدست گرفت و گفت :ما بر برتری تو واقفیم و فضلی که الله بتو داده را میدانیم و با تو در خیری که الله بسوی تو فرستاده ، رقابت نمیکنیم ( در خلافت ادعایی نداریم )، اما مستبدانه عمل کردی ، و نظر ما این بود که بخاطر خویشاوندی رسول الله، برای ما نیز حقی است.
و چشمان ابوبکر پر از اشک شد و فرمود:<< اینکه با فامیل رسول الله صله رحمی کنم را بیشتر دوست دارم تا اینکه با خویشاوندان خود نیکویی کنم >>
و اما مشاجره من و شما در باره فدک، باعث نمیشود که من از خیر دست بردارم ، و هر دخل و تصرفی که رسول الله میکرد را ، من نیز ترک نکردم. پس علی به ابوبکر گفت قرار من و تو نماز عشا برای بیعت ( جلوی مردم )

و وقتی که ابوبکر نماز ظهر را خواند بر منبر بالا رفت و فضل علی را یاد آوری شد و عذرش را در تاخیر در بیعت نمودن ، پذیرفت. سپس خطبه خود ا با استغفار پایان داد.
بعد، علی ،آغاز به سخن کرد و ابوبکر را به بزرگی ستود و گفت: من با ابوبکر ادعای رقابت نداشتم و نه منکر برتری او هستم و لکن ما برای خود نصیبی میدیدم (از فدک) و ابوبکر بر ما زور گفت و ما در دل خود کراهتی از این عملش احساس کردیم.
و مسلمانان از عمل علی خوشحال شدند و به او گفتند: احسنت
و بعد از آن، مسلمانان علی را بخاطر این کارش گرامی میداشتند.
خواننده گرامی !!

پس دیدیدکه از این حدیث، هرگز این ادعا ثابت نمیشود که حضرت علی ادعای امامت داشته اند

اما از این حدیث چند نکته ثابت میشود:
۱ – اهل سنت عین وقایع صدر اسلام را بدون جهت گیری سیاسی انتقال داده اند ، این حدیث هم در صحیح بخاری است هم در صحیح مسلم،
نتیجه اینکه اگر اختلاف صحابه بیش از این میبود نیز توسط این راویان صادق انعکاس میافت،
پس ادعاهای دیگر شیعه، زیاده گویی و گزافه گویی و دروغ است .
۲ – این حدیث نشان میدهد که حضرت فاطمه بعنوان تنها یادگار باز مانده از رسول الله صلی الله علیه وسلم، احترام خاصی پیش امت داشتند، تا آنجا که علی نیز حس کرد که مقامش پیش امت ،تا اندازه زیادی بخاطر همسری فاطمه است، پس با این وصف نمیتوان باور کرد که عمر جرات کند فاطمه را بزند!
۳ – در این حدیث میبینیم که ابوبکر با وصف احترام زاید الوصف برای علی و خاندان رسول الله صلی الله علیه وسلم قائل بود، و با آنکه خلیفه بود؛ خودش به خانه علی رفت، چون این نقص در دین نبود. اما دادن فدک به خاندان رسول ، خلاف دستور رسول الله بود پس چنین نکرد.
اگر ابوبکر یک مرد سیاسی میبود فدک را بهمراه صد فدک دیگر بعنوان حق السکوت میداد !
۴ – از این حدیث ثابت میشود که هیچکس برای بیعت ،تحت فشار نبود. علی ۶ ماه بیعت نکرد اما کسی به او چیزی نگفت و بعد از آن بیعت کرد، و میدانیم حضرت سعد بن عباده هم بیعت نکرد و کسی به او چیزی نگفت، ملاحظه کردید دمکراسی را ؟! پس اینکه شیعه میگوید علی را بزور و کشان کشان بردند برای بیعت و در خانه اش را سوزاندند و زنش را زدند ،دروغ بی ارزشی است و بس!
۵ – از این حدیث معلوم میشود که اکثریت مطلق مردم طرفدار خلافت ابوبکر بودند، و کار بیعت ناکنندگان را نمی پسندیدند ، بلکه خود علی هم دوبار اعتراف کرد ابوبکر از او بهتر است.
۶- در این حدیث، علی اصلا اشاره به ماجرای غدیر و غیر غدیر نمیکند ،در حالیکه مکان جای درست و مناسب ، برای این بیان بود، پس معلوم میشود که اصلا واقعه غدیر (بروایت و تفسیر شیعه ) دروغ است.
اینها نکاتی است که از این حدیث ثابت میشود و من دیگر نمیدانم چرا شیعه این حدیث را در جواب این سوال( آیا علی خود را امام میدانست ) دلیل آورده ؟!!!
و حدیثی هم که شیعه از کتاب امام احمد حنبل نقل کرده تا ثابت کند اهل سنت میگویند علی امام است، باز ربطی به موضوع ندارد
زیرا در آن حدیث، علی؛ بمردم در کوفه بر سر منبر ؛ یاد آوری کرد که پیامبر صلى الله علیه وسلم در غدیر خم درباره ایشان چه گفته اند .
و حق داشت و مناسب بود که آنروز چنین بگوید .
چون آنروزها مدعیان و مخالفان حضرت علی در سطح پاینتری از علی بودند ؛ و علی از آنها برتر بود، پس با این حدیث فضل خود را برخ آنها کشید..
اما در مقابل ابوبکر در روز بیعت چنین چیزی نگفت و نمیتوانست که بگوید زیرا خودش میدانست که اگر رسول الله او را در مدح نموده اند ، ابوبکر و عمر را بیش از او مدح کرده اند .
و اگر علی در روز بیعت به واقعه غدیر استدلال میکرد ، مسلمانان جوابش را با احادیث دیگر رسول (در مدح ابوبکر )میدادند.
اما در کوفه و ۲۷ سال بعد ،دیگر صحابه کبار هم مقام علی، مثل ابوبکر و عمر و عثمان و طلحه و زبیر زنده نبودند؛ لذا علی در منبر برای اونها ثابت کرد که از بقیه موجودین در صحنه برتر است و این حق بود .
البته انسانی که خجالت نکشد از کتب اهل سنت، پیامبری خمینی را هم ثابت میکند !!!و دیدیم که علمای شیعه ، هرگز از دروغ گویی احساس شرم نمیکنند !!